Φεμινιστικό-εργατικό κίνημα ενάντια στο κακοποιητικό ν/σ Χατζηδάκη

Προ­βάλ­λε­ται η κύ­ρω­ση της Σύμ­βα­σης 190 της Διε­θνούς Ορ­γά­νω­σης Ερ­γα­σί­ας για την εξά­λει­ψη της βίας και πα­ρε­νό­χλη­σης στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και η εν­σω­μά­τω­ση της Οδη­γί­ας (ΕΕ) 2019/1158 «για την ισορ­ρο­πία με­τα­ξύ της επαγ­γελ­μα­τι­κής και της ιδιω­τι­κής ζωής για τους γο­νείς και τους φρο­ντι­στές» σε μια επι­κοι­νω­νια­κή προ­σπά­θεια προς τους ερ­γα­ζο­μέ­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες και ολό­κλη­ρη την κοι­νω­νία να πεί­σει για το «φι­λερ­γα­τι­κό» χα­ρα­κτή­ρα του. 

 Ας το ξε­κα­θα­ρί­σου­με: πρό­κει­ται για διε­θνείς νο­μι­κές υπο­χρε­ώ­σεις του ελ­λη­νι­κού κρά­τους που έχουν κα­θυ­στε­ρή­σει και που έχουν προ­κύ­ψει από τους με­γά­λους αγώ­νες του φε­μι­νι­στι­κού και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος εδώ και χρό­νια. Γι’ αυτό και θα τις πε­ρι­φρου­ρή­σου­με και δεν θα επι­τρέ­ψου­με να χρη­σι­μο­ποιού­νται με τον χει­ρό­τε­ρο τρόπο στη με­γα­λύ­τε­ρη αντερ­γα­τι­κή επί­θε­ση μετά τη με­τα­πο­λί­τευ­ση.

 Στη Διε­θνή Σύμ­βα­ση 190, οι όποιες θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις και καλές προ­τει­νό­με­νες πρα­κτι­κές για να μη μεί­νουν νεκρό γράμ­μα βα­σί­ζο­νται, προ­ϋ­πο­θέ­τουν και προ­βλέ­πουν την ύπαρ­ξη μιας σει­ράς θε­σμών και κα­το­χυ­ρω­μέ­νων συλ­λο­γι­κών κα­τα­κτή­σε­ων του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος που μπαί­νουν στο στό­χα­στρο της κυ­βέρ­νη­σης και αναι­ρού­νται, ακρι­βώς επει­δή η συρ­ρί­κνω­ση έως πλή­ρης κα­τάρ­γη­σή τους είναι ο πραγ­μα­τι­κός πυ­ρή­νας του νο­μο­σχε­δί­ου.

 Πρό­κει­ται για τη συν­δι­κα­λι­στι­κή ελευ­θε­ρία, την πραγ­μα­τι­κή ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος συλ­λο­γι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης, τις συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις, τις εθνι­κές πο­λι­τι­κές που αφο­ρούν την ασφά­λεια και την υγεία στην ερ­γα­σία, την ισό­τη­τα και τη μη-διά­κρι­ση και την με­τα­νά­στευ­ση, κα­θο­δή­γη­ση, πό­ρους, κα­τάρ­τι­ση και άλλα ερ­γα­λεία, επι­θε­ω­ρη­τές και για­τρούς ερ­γα­σί­ας, προ­στα­σία των ερ­γα­ζο­μέ­νων από ψυ­χο­κοι­νω­νι­κούς κιν­δύ­νους, τα οποία το ν/σ Χα­τζη­δά­κη κα­ταρ­γεί, απε­νερ­γο­ποιεί και πε­ριο­ρί­ζει δρα­μα­τι­κά, στα υπό­λοι­πα άρθρα.

 Νο­μο­θε­τεί­ται η σω­μα­τι­κή και ψυ­χι­κή εξου­θέ­νω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, με το 10ωρο, με τις ατο­μι­κές αντί για συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, για την απο­δυ­νά­μω­ση και χει­ρα­γώ­γη­ση των συν­δι­κά­των.

 Επι­πλέ­ον, η πρό­λη­ψη της έμ­φυ­λης βίας και πα­ρε­νό­χλη­σης στην ερ­γα­σία, δηλ. η προ­ώ­θη­ση της αντι­σε­ξι­στι­κής αντί­λη­ψης και λο­γι­κής στους χώ­ρους και στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας δεν πε­ρι­γρά­φε­ται σαφώς, μένει ως ευ­χο­λό­γιο, χωρίς πραγ­μα­τι­κές προ­βλέ­ψεις προς υλο­ποί­η­ση. Οι δε ερ­γο­δό­τες κα­λού­νται να ανα­λά­βουν να δια­μορ­φώ­σουν και να εφαρ­μό­σουν πλαί­σιο προ­στα­σί­ας από έμ­φυ­λη βία και πα­ρε­νό­χλη­ση και να δια­χει­ρι­στούν τις κα­ταγ­γε­λί­ες. Η ει­ρω­νεία είναι ο ελα­φρύ­τε­ρος χα­ρα­κτη­ρι­σμός που μπο­ρεί να απο­τυ­πώ­σει την πρό­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης και του…σού­περ­μαν Χα­τζη­δά­κη!

 Για την ευ­ρω­παϊ­κή οδη­γία 2019/1158, η εν­σω­μά­τω­ση στο ελ­λη­νι­κό δί­καιο αξιο­ποιεί τις προ­βλέ­ψεις της για πολλή ευ­ε­λι­ξία, τη­λε-ερ­γα­σία και γε­νι­κά, πα­ντού ρυθ­μί­σεις «ευ­έ­λι­κτες»: η ερ­γα­σία, η άδεια, το ωρά­ριο, ο χώρος ερ­γα­σί­ας.

 Επι­πλέ­ον, σε όσα ση­μεία πα­ρέ­χε­ται δυ­να­τό­τη­τα εξει­δί­κευ­σης δια­τά­ξε­ων από τα Κρά­τη-Μέ­λη, η Ελ­λά­δα έχει επι­λέ­ξει τις αντι­δρα­στι­κό­τε­ρες εκ­δο­χές.

 Στην οδη­γία, άδεια πα­τρό­τη­τας δι­καιού­ται να τη λάβει γε­νι­κό­τε­ρα ο «δεύ­τε­ρος γο­νέ­ας», στη χώρα μας, αφού η τε­κνο­θε­σία δεν επι­τρέ­πε­ται στα ομό­φυ­λα ζευ­γά­ρια πε­ριο­ρί­ζε­ται μόνο στο μο­ντέ­λο πα­τέ­ρας-μη­τέ­ρα. Πρό­κει­ται για 14 μέρες άδειας με απο­δο­χές ενώ η γο­νι­κή άδεια ανα­τρο­φής είναι 4μηνη χωρίς εξα­σφα­λι­σμέ­νες απο­δο­χές και ασφά­λι­ση.

 Η άδεια πα­τρό­τη­τας, απο­τε­λεί κα­τά­κτη­ση μεν, απέ­χει πολύ, ωστό­σο, από τη διεκ­δι­κού­με­νη ισό­τη­τα, καθώς, την ίδια στιγ­μή που θε­σπί­ζε­ται έρ­χε­ται σε αντί­φα­ση με τις υπό­λοι­πες πο­λι­τι­κές της κυ­βέρ­νη­σης οι οποί­ες απαλ­λάσ­σουν το σύ­στη­μα από κάθε δη­μό­σια και δω­ρε­άν πα­ρο­χή κοι­νω­νι­κής φρο­ντί­δας με απο­τέ­λε­μα οι γυ­ναι­κεί­ες πλά­τες να φορ­τώ­νο­νται, όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο, τα βάρη της κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής. 

Εξα­ντλώ­ντας τα δυ­σμε­νέ­στε­ρα για τις-τους ερ­γα­ζό­με­νες-ους πε­ρι­θώ­ρια της οδη­γί­ας σχε­τι­κά με εξάρ­τη­ση δι­καιώ­μα­τος γο­νι­κής άδειας από πε­ριό­δους προη­γού­με­νης απα­σχό­λη­σης ή από απαί­τη­ση συ­γκε­κρι­μέ­νου χρό­νου προ­ϋ­πη­ρε­σί­ας, ο χρό­νος ερ­γα­σί­ας/προ­ϋ­πη­ρε­σί­ας που δια­λέ­γει η χώρα μας, είναι ο με­γα­λύ­τε­ρος δυ­να­τός, ενώ ο χρό­νος της άδειας λόγω ανω­τέ­ρας βίας, είναι ο μι­κρό­τε­ρος δυ­να­τός.

 Η κυ­βέρ­νη­ση επι­μέ­νει να πα­ρου­σιά­ζει ως σπου­δαίο βο­ή­θη­μα την «εναρ­μό­νι­ση της οι­κο­γε­νεια­κής και ερ­γα­σια­κής ζωής» που φέρ­νει η διεύ­ρυν­ση της τη­λε-ερ­γα­σί­ας, όμως όταν δε συ­νο­δεύ­ε­ται από αντί­στοι­χες πο­λι­τι­κές ανά­πτυ­ξης και επέ­κτα­σης υπο­στη­ρι­κτι­κών δη­μό­σιων και δω­ρε­άν δομών φρο­ντί­δας, η «ευ­ε­λι­ξία» αυτή, όπως τη βιώ­νου­με έναν χρόνο τώρα, επι­βα­ρύ­νει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο τις γυ­ναί­κες, για τις οποί­ες ολό­κλη­ρο το 24ωρο γί­νε­ται ένα ατε­λεί­ω­το ωρά­ριο που ταυ­τί­ζει σπίτι και δου­λειά και με­γε­θύ­νει την απλή­ρω­τη ερ­γα­σία και στα δύο!

 Με επι­βο­λή της τη­λε-ερ­γα­σί­ας από το σπίτι ανοί­γει ο δρό­μος να κα­ταρ­γη­θούν τα δι­καιώ­μα­τα για άδειες γο­νι­κές ή ακόμη και λο­χεί­ας.

 Δεν θα δια­κο­πεί η ερ­γα­σία όταν αρ­ρω­στή­σει το παιδί της ερ­γα­ζό­με­νης, αντί­θε­τα κα­ταρ­γεί­ται στην πράξη η υπο­χρέ­ω­ση του ερ­γο­δό­τη ή και του κρά­τους να λαμ­βά­νει μέ­ρι­μνα για εναρ­μό­νι­ση του ωρα­ρί­ου ερ­γα­σί­ας των γο­νιών (πιο συχνά της μη­τέ­ρας) με αυτό του ολο­ή­με­ρου σχο­λεί­ου ή του παι­δι­κού σταθ­μού.

 Η απο­θέ­ω­ση της ερ­γα­σί­ας-λά­στι­χο μαζί με τη βαθιά ιδε­ο­λο­γι­κή οπι­σθο­χώ­ρη­ση για τον πραγ­μα­τι­κό ρόλο της γυ­ναί­κας στην κοι­νω­νία εν­δυ­να­μώ­νει τις έμ­φυ­λες ανι­σό­τη­τες και τα έμ­φυ­λα στε­ρε­ό­τυ­πα. Η προ­σπά­θεια για ακραία συ­ντη­ρη­τι­κο­ποί­η­ση της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας απο­θε­ώ­νει την ατο­μι­κή γυ­ναι­κεία ευ­θύ­νη απέ­να­ντι στην οι­κο­γέ­νεια ακόμη κι όταν θε­σπί­ζε­ται η δυ­να­τό­τη­τα συμ­με­το­χής του πα­τέ­ρα στη φρο­ντί­δα του παι­διού στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση με­τα­κυ­λύ­ει το βάρος και την ευ­θύ­νη στο ζευ­γά­ρι. 

 Με το ν/σ Χα­τζη­δά­κη ο ακραί­ος νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός σα­ρώ­νει, ως πα­ρω­χη­μέ­να, ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα και κα­τα­κτή­σεις του φε­μι­νι­στι­κού και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, τα οποία κα­ταρ­γού­νται ως άχρη­στα βα­ρί­δια για χάρη της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­καμ­ψης.

 Η Συ­νέ­λευ­ση 8 Μάρτη απευ­θύ­νε­ται σε σω­μα­τεία, συν­δι­κα­λι­στι­κές, ερ­γα­τι­κές, φε­μι­νι­στι­κές και ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ συλ­λο­γι­κό­τη­τες με σκοπό να ανα­λά­βου­με από κοι­νού δράση για να προ­α­σπί­σου­με τα ερ­γα­σια­κά μας δι­καιώ­μα­τα και την έμ­φυ­λη ισό­τη­τα.

 Με ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό και φε­μι­νι­στι­κό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε ίσα δι­καιώ­μα­τα στη δου­λειά και στο σπίτι. Από όλα τα πα­ρα­πά­νω συ­νει­δη­το­ποιού­με ότι μόνο η συλ­λο­γι­κή δράση και οι αγώ­νες μας μπο­ρούν να ανα­κό­ψουν την επι­δεί­νω­ση στις ζωές μας, ώστε να ζή­σου­με σε μια κοι­νω­νία πραγ­μα­τι­κής ισό­τη­τας και ελευ­θε­ρί­ας, σε σπίτι και δου­λειά, χωρίς σε­ξι­σμό, κα­τα­πί­ε­ση, εκ­με­τάλ­λευ­ση, μια κοι­νω­νία αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και αντι­πα­τριαρ­χι­κή. 

 Κα­λού­με στην απερ­γία της ΑΔΕΔΥ & σω­μα­τεί­ων την Πέμ­πτη 3 Ιούνη και στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις που θα ακο­λου­θή­σουν!