Για τις 11 Σεπτέμβρη έχει προγραμματιστεί το Φεστιβάλ Περηφάνιας Αθήνας (Pride) με σύνθημα «Αυτό που μας ενώνει» ενώ το αντίστοιχο στην Θεσσαλονίκη θα πραγματοποιηθεί στις 22 του ίδιου μήνα με σύνθημα «Ποια κανονικότητα;».
Η μετακίνηση των θεσμικών Pride λόγω του κορωνοϊού είχε δημιουργήσει μεγάλη συζήτηση μέσα στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα σχετικά με το κατά πόσο δύο γεγονότα συνδεδεμένα με τον Ιούνιο ως μήνα περηφάνιας και διεκδίκησης για το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα μπορούν απλά να μεταφερθούν. Δυστυχώς τα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας αντιμετωπίζονται από την θεσμική διοργάνωση ως τυπικές επετειακές εκδηλώσεις αποσυνδεδεμένες από την ριζοσπαστική διεκδικητική ιστορία τους. Αυτό γίνεται φανερό και από την παρουσία χορηγών-πολυεθνικών επιχειρήσεων και πρεσβειών που υποκριτικά στηρίζουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα σε μία ξεπλυμένη και ακίνδυνη μορφή τους την ώρα που οι πολιτικές που ακολουθούν καταδικάζουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ και όχι μόνο άτομα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Τέτοια παραδείγματα είναι η πρεσβεία του Ισραήλ, των ΗΠΑ, εταιρίες-γαλέρες με καταγγελίες παραβίασης των εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και θεσμοί όπως για παράδειγμα ο δήμος Αθηναίων, ο οποίος όχι μόνο δεν έχει λάβει κανένα μέτρο για την προστασία των ΛΟΑΤΚΙ+ κατοίκων, αλλά και συχνά στρέφεται άμεσα η έμμεσα εναντίον τους.
Φέτος πιο πολύ από ποτέ φάνηκε ότι τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αντιμετωπίζονται σαν πολίτες β’ κατηγορίας. Ο κορωνοϊός οδήγησε πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να μείνουν εγκλωβισμένα με κακοποιητικές όμο/τρανσφοβικές οικογένειες χωρίς να υπάρχει καμία μέριμνα για την προστασία τους. Έχοντας χάσει την πρόσβαση στην κοινότητα λόγω των συνεχόμενων λοκντάουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα βρέθηκαν απομονωμένα και σε διπλό κίνδυνο: αυτό του ιού και αυτόν της όμο/τρανσφοβικής βίας. Μην ξεχνάμε και την σύλληψη ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβιστή στα Εξάρχεια πέρυσι το καλοκαιρί απλά και μόνο επειδή απάντησε στην ομοφοβική επίθεση των αστυνομικών. Οι μεγάλοι χορηγοί του Pride ή και η συμμετέχουσα Ελληνική Αστυνομία τήρησαν σιγή ιχθύος για το περιστατικό. Ο κορονοϊός επίσης έδειξε ότι κάποια ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα βρίσκονται σε πολλαπλά δυσχερή θέση. Οι τρανς σεξεργάτριες, λόγω covid και λοκντάουν έχασαν κάθε πηγή του εισοδήματος τους, χωρίς να δικαιούνται κάποιο επίδομα ή κάποια βοήθεια και σε πολλές περιπτώσεις κινδύνεψαν με αστεγία. Για άλλη μια φορά το κοινωνικό κράτος έλαμψε δια της απουσίας του απέναντι σε ανθρώπους που συχνά δεν αναγνωρίζει καν την ύπαρξη τους. Ένα άλλο τέτοιο παράδειγμα είναι και οι ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες που στερούνται κάθε προστασίας τόσο απέναντι στον ρατσισμό όσο και απέναντι στην ομο/τρανσφοβία. Αυτά τα άτομα, βρίσκονται φυλακισμένα σε καμπς-στρατόπεδα συγκέντρωσης, με κίνδυνο να απελαθούν σε χώρες στις οποίες κινδευνεύουν με θάνατο. Για όλους αυτούς τους λόγους φέτος είναι πιο κρίσιμο από ποτέ να δημιουργηθεί ένα δυναμικό ριζοσπαστικό διεκδικητικό μπλόγκ μέσα στα Pride αποτελούμενο από ΛΟΑΤΚΙ+ και φεμινιστικές συνελεύσεις, οργανώσεις της Αριστεράς, σωματεία και κόσμο του κινήματος. Με αυτόν τον τρόπο θα δοθεί το αγωνιστικό στίγμα που λείπει από το Pride και η αριστερά και το κίνημα θα έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν με κόσμο που προβληματίζεται για όλα αυτά αλλά δεν βλέπει (ακόμα) τον/ην εαυτή/ο του/της σε άλλες κινητοποιήσεις.
Παράλληλα αυτόν τον Σεπτέμβρη κλείνουν τρία χρόνια από την στυγνή δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Τρία χρόνια μετά και οι αυτουργοί παραμένουν ελεύθεροι, ενώ η δικαστική διαδικασία δεν έχει ξεκινήσει ακόμα κανονικά. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει πρωτοβουλία για μία πορεία μνήμης ώστε να ξαναθυμίσει το ζήτημα και να διεκδικήσει άμεσα απόδοση δικαιοσύνης.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
