Άγριος νεοφιλελευθερισμός, ενισχυμένος με μιλιταρισμό και ρατσισμό

Η αιφ­νι­δια­στι­κή ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ, αμέ­σως μετά το ξε­πού­λη­μα του ΔΕΔ­ΔΗΕ στο δια­βό­η­το αυ­στρα­λια­νό fund Macquarie (που ει­δι­κεύ­ε­ται στο ξε­ζού­μι­σμα με­γά­λων ΔΕΚΟ διε­θνώς, την κα­τα­λή­στευ­σή τους και την εγκα­τά­λει­ψη των ερει­πί­ων στην τύχη τους…) απο­τε­λεί μια μεί­ζο­να εξέ­λι­ξη. Ολό­κλη­ρος ο κλά­δος της πα­ρα­γω­γής ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας και της δια­κί­νη­σής της, περ­νά­ει στα χέρια των αρ­πα­κτι­κών της αγο­ράς. Όλοι οι φι­λε­λέ πα­νη­γυ­ρί­ζουν για τη «με­γα­λύ­τε­ρη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση στην ιστο­ρία της χώρας», κά­νο­ντας ότι ξε­χνούν ότι η ίδρυ­ση της ΔΕΗ απο­φα­σί­στη­κε το 1950 μετά τη δια­πι­στω­μέ­νη, τότε, απο­τυ­χία του ιδιω­τι­κού τομέα να προ­ω­θή­σει με στοι­χειώ­δη τα­χύ­τη­τα και αξιο­πι­στία τον εξη­λε­κτρι­σμό της χώρας. Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, η πρό­κλη­ση είναι ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη: αφορά την ανα­με­νό­με­νη εκτί­να­ξη των τιμών του ρεύ­μα­τος για τα λαϊκά νοι­κο­κυ­ριά, αφορά τη στοι­χειώ­δη λει­τουρ­γι­κό­τη­τα του δι­κτύ­ου, αφορά τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις των δε­κά­δων χι­λιά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων στον τομέα του ηλε­κτρι­σμού, αφορά το τι θα είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το πε­ριε­χό­με­νο της «πρά­σι­νης» στρο­φής στην πα­ρα­γω­γή ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος. 

Στο επί­σης κρί­σι­μο θέμα της ακρί­βειας, ο Μη­τσο­τά­κης επι­μέ­νει στο μίγμα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης προ­σή­λω­σης και θρα­σύ­τα­της δη­μα­γω­γί­ας. Ο ίδιος αρ­νεί­ται πει­σμα­τι­κά κάθε μέτρο ελέγ­χου των τιμών, ενώ οι υπουρ­γοί του δια­βε­βαιώ­νουν κα­θη­με­ρι­νά ότι οι ανα­τι­μή­σεις θα απο­δει­χθούν «προ­σω­ρι­νές». Την ίδια στιγ­μή, το πραγ­μα­τι­κό ει­σό­δη­μα όσων ζουν από το μισθό τους δια­βρώ­νε­ται με ρυθμό πολύ υψη­λό­τε­ρο του πλη­θω­ρι­σμού (που βρί­σκε­ται ήδη στο 2%, με αυ­ξη­τι­κές τά­σεις!). Γιατί στα είδη υπο­χρε­ω­τι­κής, κα­θη­με­ρι­νής, πλα­τιάς λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης, οι ανα­τι­μή­σεις φτά­νουν στο 30%. Κάτω από την πίεση της οργής του κό­σμου, όπως και κάτω από τα πρώτα απει­λη­τι­κά ευ­ρή­μα­τα στις δη­μο­σκο­πή­σεις, ο Μη­τσο­τά­κης κα­τα­φεύ­γει στις «διαρ­ρο­ές» περί επι­κεί­με­νης αύ­ξη­σης του κα­τώ­τα­του μι­σθού στα 700 ευρώ. Ασφα­λώς, ανά­με­σα στις «διαρ­ρο­ές» και στις πραγ­μα­τι­κές απο­φά­σεις εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει από­στα­ση.

Και προ­σο­χή, η αύ­ξη­ση στον κα­τώ­τα­το μισθό δεν ση­μαί­νει κατ’ ανά­γκη αύ­ξη­ση στον πραγ­μα­τι­κό συ­νο­λι­κό μισθό της ερ­γα­τι­κής τάξης. Γιατί τα μνη­μό­νια έχουν εγκα­τα­στή­σει τις «ρυθ­μί­σεις» (υπο­βάθ­μι­ση των ωρι­μάν­σε­ων) που επι­τρέ­πουν τη συ­μπί­ε­ση όλο και με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους των ερ­γα­τών προς τον κα­τώ­τα­το μισθό, χτί­ζο­ντας έτσι τη δυ­να­τό­τη­τα να δια­τη­ρεί­ται «πα­γω­μέ­νος» ο μέσος πραγ­μα­τι­κός ερ­γα­τι­κός μι­σθός –ή και να μειώ­νε­ται!– παρά μια μικρή αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του. Το αί­τη­μα για πραγ­μα­τι­κές και ου­σια­στι­κές αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις γί­νε­ται μέσα στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­ο­δο κα­θο­ρι­στι­κό για την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. 

Στο προ­νο­μια­κό πεδίο του, αυτό της μεί­ω­σης φόρων και ει­σφο­ρών, ο Μη­τσο­τά­κης υπήρ­ξε ιδιαί­τε­ρα ανοι­χτο­χέ­ρης προς τους κα­πι­τα­λι­στές. Οι μειώ­σεις φόρων επί των κερ­δών και οι μειώ­σεις ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών συ­νε­χί­ζο­νται αδιά­λει­πτα, ενώ η απαλ­λα­γή από κάθε φόρο στις γο­νι­κές πα­ρο­χές των ιδιαί­τε­ρα με­γά­λων πε­ριου­σιών, απο­τέ­λε­σε ένα «μπό­νους» προς τις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις. Την ίδια στιγ­μή βέ­βαια δια­τή­ρη­σε το χα­ρά­τσι της «προ­σω­ρι­νής» (από το 2011!) Ει­σφο­ράς Αλ­λη­λεγ­γύ­ης πάνω στους συ­ντα­ξιού­χους και στους δη­μό­σιους υπαλ­λή­λους, ενώ ο ΕΝΦΙΑ –με τη μέ­θο­δο της αύ­ξη­σης των αντι­κει­με­νι­κών αξιών στις λαϊ­κές συ­νοι­κί­ες– θα πέσει και φέτος βαρύς στα νοι­κο­κυ­ριά των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Στον τομέα των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, η κα­τεύ­θυν­ση για «λι­γό­τε­ρο κρά­τος» ανα­δει­κνύ­ει το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πό της. Τα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία είναι ήδη σε ορια­κό ση­μείο αντο­χής, πριν το τέ­ταρ­το κύμα Covid δεί­ξει τα δό­ντια του, ενώ τα δη­μό­σια σχο­λεία άνοι­ξαν φέτος με συν­θή­κες πρω­το­φα­νούς υπο­βάθ­μι­σης. Όμως η πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη δεν ταυ­τί­ζε­ται πα­ντού με το «λι­γό­τε­ρο κρά­τος». Στους εξο­πλι­σμούς πάει από ρεκόρ σε ρεκόρ. Στη ΔΕΘ ανα­κοί­νω­σε ότι «αυ­γά­τι­σε» την πα­ραγ­γε­λία σε Ραφάλ, από 18 σε 24. Και πριν κο­πά­σουν οι πα­νη­γυ­ρι­σμοί των φι­λο­μι­λι­τα­ρι­στι­κών κύ­κλων, ανα­κοί­νω­σε το πρό­γραμ­μα προ­μή­θειας 3 + 1 φρε­γα­τών τύπου Belhara και 3 κορ­βε­τών τύπου GoWind. Τα πα­νά­κρι­βα, υπερ­με­γέ­θη και με­γά­λης κα­τα­στρε­πτι­κής ισχύ­ος γαλ­λι­κά πλοία, προ­τι­μή­θη­καν από τα αμε­ρι­κα­νι­κά, ως πιο… επι­θε­τι­κά όπλα. Όπως έγρα­ψε γνω­στός «εθνι­κός δη­μο­σιο­γρά­φος»: «…οι ναύ­αρ­χοι είχαν εκ­φρά­σει αντιρ­ρή­σεις. Έχουν επι­κα­λε­στεί την ακα­ταλ­λη­λό­τη­τα της αμε­ρι­κα­νι­κής φρε­γά­τας, η οποία έχει σχε­δια­στεί για πα­ρά­κτια άμυνα και όχι για επι­χει­ρή­σεις στην ανοι­χτή θά­λασ­σα…». Και αυτά τα πα­νά­κρι­βα επι­θε­τι­κά όπλα, αγο­ρά­ζο­νται από μια χώρα που λίγες εβδο­μά­δες πριν, χρειά­στη­κε πυ­ρο­σβε­στι­κά αε­ρο­πλά­να και δεν τα είχε. Και βέ­βαια, η αγορά των όπλων είναι ένα μόνο τμήμα του προ­βλή­μα­τος. Λίγο μετά την ανα­βάθ­μι­ση της ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κής στρα­τη­γι­κής συμ­φω­νί­ας, ο Μη­τσο­τά­κης υπέ­γρα­ψε με τον Μα­κρόν το ελ­λη­νο­γαλ­λι­κό σύμ­φω­νο αμυ­ντι­κής συν­δρο­μής, στή­νο­ντας μια «στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χία» με τον γαλ­λι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό που είναι ισχυ­ρός στην Αφρι­κή και έχει ιδιαί­τε­ρες φι­λο­δο­ξί­ες στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Όπως δή­λω­σε ο αρ­χη­γός της ΝΔ, αυτές οι «σχέ­σεις» υπερ­βαί­νουν την κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία, δε­σμεύ­ουν τη χώρα προς το μέλ­λον. Έτσι είναι. Όποιος προ­τί­θε­ται να τα­χθεί ενα­ντί­ον, οφεί­λει να μι­λή­σει τώρα. 

Ανά­λο­γη είναι η εξέ­λι­ξη στο μέ­τω­πο του ρα­τσι­σμού. Δε­κά­δες πρό­σφυ­γες «εξα­φα­νί­ζο­νται» στην ελ­λη­νι­κή επι­κρά­τεια (στη Φο­λέ­γαν­δρο, στη Μεσ­ση­νία κλπ) και το ελ­λη­νι­κό κρά­τος απα­ντά κυ­νι­κά σε κάθε ερώ­τη­μα για την τύχη τους: Δεν γνω­ρί­ζω! Οι μα­ζι­κές και δια­δο­χι­κές πα­ρά­νο­μες «επα­να­προ­ω­θή­σεις» είναι πλέον κοινό μυ­στι­κό. Και συν­δυά­ζο­νται με την τρα­γι­κή επι­δεί­νω­ση των συν­θη­κών ζωής όσων, έστω και προ­σω­ρι­νά, έχουν εγκα­τα­στα­θεί εδώ. 

Με αυτή την πο­λι­τι­κή ο Μη­τσο­τά­κης απευ­θύ­νε­ται βα­σι­κά στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη. Θε­ω­ρεί ότι αν επι­βε­βαιώ­σει και ανα­πα­ρά­γει την εμπι­στο­σύ­νη και την υπο­στή­ρι­ξή της, θα μπο­ρέ­σει να κάμ­ψει την αγα­νά­κτη­ση του κό­σμου, όπως αυτή εκ­φρά­ζε­ται στους αγώ­νες αλλά και στις προει­δο­ποι­η­τι­κές δη­μο­σκο­πή­σεις. Αυτή η μα­νού­βρα δεν είναι χωρίς προ­βλή­μα­τα. Η «ανε­ξάρ­τη­τη» πα­ρέμ­βα­ση του Αντ. Σα­μα­ρά δεί­χνει ότι ο επι­κε­φα­λής της ακρο­δε­ξιάς πτέ­ρυ­γας της Δε­ξιάς, μυ­ρί­στη­κε προ­βλή­μα­τα και έσπευ­σε να πλα­σα­ρι­στεί. Άλ­λω­στε, ακόμα και στον πρό­σφα­το ανα­σχη­μα­τι­σμό, η θέση του μέσα στην κυ­βέρ­νη­ση ενι­σχύ­θη­κε. Όμως όσο ο Μη­τσο­τά­κης δια­τη­ρεί την υπο­στή­ρι­ξη της κυ­ρί­αρ­χης τάξης δεν κιν­δυ­νεύ­ει άμεσα από τους εσω­τε­ρι­κούς αντα­γω­νι­σμούς στο κόμμα του και από τους «βα­ρώ­νους» της Δε­ξιάς και της ακρο­δε­ξιάς. 

Ο πραγ­μα­τι­κός του αντί­πα­λος είναι ο κό­σμος. Η νίκη της efood αντη­χεί ως πολύ πιο ηχηρή προει­δο­ποί­η­ση. Αυτός ο δρό­μος πρέ­πει να συ­νε­χι­στεί στα νο­σο­κο­μεία, στην εκ­παί­δευ­ση, πα­ντού. Και απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, πρέ­πει να «ση­κω­θεί» μια Αρι­στε­ρά που επι­μέ­νει στην ανα­τρο­πή της, διεκ­δι­κώ­ντας την κα­το­χύ­ρω­ση για μια σειρά ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές νίκες, μέσα στα πλαί­σια μιας συ­νο­λι­κό­τε­ρης αντι­συ­στη­μι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πάλης. 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά