Απάντηση θα πάρουν ενότητα κι αγώνα

Η τεράστιας κλίμακας επίθεση που αναμέναμε με το τέλος της πανδημίας, από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο προς τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους, προκειμένου να ρεφάρουν από τις απανωτές κρίσεις οι μεγαλοκαπιταλιστές της χώρας, συμβαίνει τώρα! Και μάλιστα, χωρίς να περιμένουν την εξαφάνιση του ιού, έχουν επιδοθεί σε ανελέητο κυνήγι σε εργατικά δικαιώματα και όποιες κατακτήσεις έχουν απομείνει από τις προηγούμενες, μνημονιακές κυβερνήσεις.

Ακόμα και η ασφάλεια των εργαζομένων, από τη Cosco, μέχρι τις δημοτικές υπηρεσίες και τους ντελιβεράδες, αλλά και η έκθεση χιλιάδων ανθρώπων στον covid με τα άθλια και αραιά ΜΜΜ, είναι παντελώς αδιάφορη στα κυβερνητικά επιτελεία, τα οποία, με περισσό θράσος τολμάνε να χρησιμοποιούν τη δικαιοσύνη, για να κηρύσσεται παράνομη η απεργία των εργατών της Cosco, μετά από το τραγικό εργατικό δυστύχημα στο λιμάνι της ασυδοσίας!

Η κυβέρνηση θεωρεί πως μπορεί να κοροϊδεύει τον κόσμο της δουλειάς, ότι με κάποια πενιχρά επιδόματα, για ελάχιστους και πολύ φτωχούς ανθρώπους, «αντιμετωπίζει» την ακρίβεια που ροκανίζει τους ολοένα και μικρότερους μισθούς και μεροκάματα, τα οποία, μετά από 10ωρα και 12ωρα σκληρής δουλειάς και δουλειάς-λάστιχο, δεν αρκούν ούτε για τα στοιχειώδη: θέρμανση μέσα στο χειμώνα, ρεύμα, τροφή και μετακίνηση.

Η κυβέρνηση νομίζει ότι κατηγορώντας τους ανεμβολίαστους ως αποκλειστικά υπεύθυνους για την κατάντια και την κατάρρευση του ΕΣΥ, κρύβει τις ΣΔΙΤ που από την εποχή ΣΥΡΙΖΑ σχεδιάζονται και υλοποιούνται τώρα, κρύβει τις αναστολές και τις απολύσεις συμβασιούχων που φέρνει, κρύβει τους εργολάβους-εμπόρους εργαζομένων που τους βάζει επισήμως στα δημόσια νοσοκομεία.

Η κυβέρνηση πιστεύει ότι βγάζοντας όπως-όπως, την απεργία-αποχή των εκπαιδευτικών, παράνομη και απειλώντας τα σωματεία και ομοσπονδίες με…απεργιακά πρόστιμα, κρύβει τις συγχωνεύσεις τμημάτων και τις τάξεις με περισσότερα από 27 παιδιά σε εποχές covid, κρύβει τις προθέσεις της να δημιουργήσει τα κακά (και μη χρηματοδοτούμενα) σχολεία των φτωχών και τα καλά (που θα ανταγωνίζονται με κάθε τρόπο τα άλλα σχολεία) για τους προνομιούχους, κρύβει τα πάμπολλα ταξικά εμπόδια που βάζει στα παιδιά των εργαζομένων ώστε να μην φτάσουν ποτέ στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση και να οδηγηθούν στα πρόχειρα και κοστοβόρα ιδιωτικά ΙΕΚ και κολέγια, που θα δίνουν πτυχία «δεξιοτήτων» παράγοντας φτηνό εργατικό δυναμικό και όχι προσφέροντας μόρφωση και επιστημονικές γνώσεις.

Η κυβέρνηση λέει ότι η φορολογία πέφτει, αλλά δεν λέει ότι πέφτει μόνο για τους πλούσιους, ενώ οι εργαζόμενες-οι μένουν άφραγκοι στα μισά του μήνα, γιατί δεν προλαβαίνουν να πληρώνουν ΦΠΑ, εισφορές «αλληλεγγύης», δυσθεώρητο φόρο ειδικής κατανάλωσης στα καύσιμα κι όλα αυτά για να μην τους ανταποδίδεται η παραμικρή κοινωνική παροχή, αλλά για να ξοδεύονται για την αγορά επιθετικών πολεμικών εξοπλισμών, που εξυπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου στην περιοχή της Μεσογείου.

Η κυβέρνηση έβαλε τον…σούπερμαν των ιδιωτικοποιήσεων να φτιάξει το Νόμο Χατζηδάκη και τον ψήφισε το κατακαλόκαιρο, θεωρώντας ότι θα παρεμβαίνει ανενόχλητη στα μητρώα των συνδικάτων, θα εκφοβίζει τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες για να δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα ακόμα και τις Κυριακές, θα τους χειραγωγεί και θα διαστρεβλώνει τις αρχαιρεσίες και τις διαδικασίες τους με την επιβολή ηλεκτρονικών ψηφοφοριών και θα απαιτείται η έγκριση κράτους και εργοδοσίας για την πραγματοποίηση κάθε απεργίας και στάσης εργασίας.

Η κυβέρνηση κάνει λάθος αν πιστεύει ότι με νόμους εκτρώματα (όπως του Χατζηδάκη, της Κεραμέως κ.ά.), με δικαστικές διαδικασίες, εναντίον απεργών, παρωδία, με καταστολή και τρομοκρατία θα σταματήσει τις αντιδράσεις του κόσμου όλου, που: εκφράζει μαζικά την αλληλεγγύη του στους εργαζόμενους της E-FOOD που καταφέρνουν πλήγμα στον πυρήνα του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη, την ασυδοσία των εργοδοτών, που αντέχει στον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση στην εκπαίδευση, που κινητοποιείται συνεχώς για την ενίσχυση του ΕΣΥ, που διαμαρτύρεται σε μια σειρά από δήμους διεκδικώντας προσλήψεις και Μέσα Ατομικής Προστασίας, που κάνει καθημερινές απεργίες για το εργατικό δυστύχημα στην Cosco, που οι γυναίκες εργαζόμενες σπάνε τη σιωπή χρόνων και καταγγέλλουν την έμφυλη βία στους χώρους δουλειάς και δημιουργούν το ελληνικό #metoo.

Και το κυριότερο, με το νόμο Χατζηδάκη και όλες τις αντεργατικές επιθέσεις που κυβέρνηση και κεφάλαιο εξαπολύουν με κυνισμό και βαρβαρότητα, ο κόσμος της δουλειάς (ξανα)ανακαλύπτει τη χρησιμότητα των σωματείων, παλιότεροι και νέοι εργαζόμενοι αναγκάζονται να τα αξιοποιούν για να οργανώσουν τις αντιστάσεις και διεκδικήσεις τους.

Ο νόμος Χατζηδάκη επιχειρεί μια κομβική τομή στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα. Γι’ αυτό και απαιτούνται μεγάλες δυνάμεις από τα ισχυρά συνδικάτα, να πάρουν απόφαση και να οργανώσουν «αντάρτικο», όπως έχουμε ξαναγράψει, να σχεδιάσουν και να οργανώσουν μαζική απειθαρχία στις διατάξεις του, μη εγγραφόμενα στα μητρώα (ΓΕΜΗΣΟΕ), μην εφαρμόζοντας τις e-ψηφοφορίες, μη συμμορφούμενα με το προσωπικό εγγυημένης λειτουργίας σε κάθε απεργία, με την προσφυγή στον ΟΜΕΔ και τη μη επαναπροκήρυξη απεργίας με τα ίδια αιτήματα από ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο και όλες τις διατάξεις που κάνουν απαγορευτική, στην ουσία, την πραγματοποίηση απεργιών.

Η απειλή της στέρησης νομιμότητας στα σωματεία/συνδικάτα που θα απειθαρχήσουν είναι «άσφαιρη», καθώς, αν εφαρμόσουν το νόμο Χατζηδάκη, σε κάθε ευκαιρία θα βρίσκονται ενώπιον της δικαιοσύνης, όπως φαίνεται και «με το καλημέρα σας» του νόμου, στην περίπτωση των εκπαιδευτικών, των οποίων ούτε την απεργία-αποχή από την αξιολόγηση δεν ανέχεται το σύστημα και η κυβέρνηση, έχοντας καταδικάσει ακόμα και την ΑΔΕΔΥ για το θέμα! 

Η οργάνωση της μακράς και δύσκολης μάχης για την ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη έχει μόλις ξεκινήσει και σε αυτήν θα κριθούν όλες οι δυνάμεις: αν θα ταχθούν με την πλευρά που πραγματικά θα επιχειρήσει την ανυπακοή, ή αν θα επιλεγεί ο δρόμος της ρητορικής απόρριψης και της πρακτικής εφαρμογής. 

Οι δυνάμεις της ΔΑΚΕ και της δεξιάς εν γένει έχουν δηλώσει πίστη στην κυβέρνηση και στο εκτρωματικό νομοθέτημα. Οι δυνάμεις της ΔΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ) μπαλατζάρουν μεταξύ ρητορικής και πραγματικής οργάνωσης του αγώνα. Οι δυνάμεις της ΕΑΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) πλειοδοτούν σε βερμπαλισμό, αλλά δυστυχώς, σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, αλλά και σε μικρότερα σωματεία, έδειξαν ότι προτιμάνε την εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, προσδοκώντας ίσως μεγαλύτερα εκλογικά οφέλη ή θέλοντας να στείλουν μήνυμα «υπευθυνότητας» στο σύστημα.

Γιατί η υλοποίηση των διατάξεων Χατζηδάκη ευνοούν την αναπαραγωγή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, με τη νοοτροπία του μεσάζοντα μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας ή πολιτικής ηγεσίας, για την ατομική «διευθέτηση» των προβλημάτων των εργαζομένων και όχι με τη μέθοδο της συλλογικής πάλης και κατάκτησης δικαιωμάτων και αιτημάτων για το σύνολο των εργαζομένων. Αντίθετα, οι παρατάξεις και ομάδες της αριστεράς, που βασίζονται στην ενεργή συμμετοχή των μελών στις λειτουργίες του συνδικάτου, που σκοπεύουν σε δημοκρατικές, συλλογικές διαδικασίες, θα μπαίνουν στο περιθώριο, καθώς οι πιο ανενεργοί, οι πιο ανενημέρωτοι και αδιάφοροι ή φοβισμένοι εργαζόμενοι θα μπορούν, χωρίς «πολλά-πολλά» να καθορίζουν την έκβαση των ψηφοφοριών, με το απλό πάτημα ενός πλήκτρου, χωρίς την αίσθηση της συναδελφικής αλληλεγγύης και της ταξικής δύναμης που προσδίδουν οι συλλογικές λειτουργίες.

Το ΠΑΜΕ πήρε μια σοβαρή πρωτοβουλία για το πανεργατικό συλλαλητήριο της 4 Νοέμβρη, με τις πιο ανοιχτές, στην υπόλοιπη αριστερά, διαδικασίες, που έχει κάνει εδώ και πολλά χρόνια, προκαλώντας ενδιαφέρον και αισιοδοξία για κοινή δράση σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, όπως η ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη. Προφανώς, υπάρχουν σημεία που σηκώνουν κριτική, όπως η στέρηση της δυνατότητας συνδιαμόρφωσης της όλης πρότασης για το συνολικό σχεδιασμό από όλες κι όλους όσους βρέθηκαν στη σύσκεψη του ΣΠΟΡΤΙΓΚ και η έλλειψη μιας πιο μόνιμης συνεννόησης για την αντιμετώπιση των πολύ σημαντικών προβλημάτων της εργατικής τάξης και των συνδικάτων.

Ωστόσο, οι τόσο μεγάλες ανατροπές που απαιτούνται, απέναντι σε μια πολύ σκληρή κυβέρνηση, αποφασισμένη να στηρίξει αποκλειστικά τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί, χωρίς ενδοιασμούς και την παραμικρή ευαισθησία για τις-τους εργαζόμενες-ους, υποχρεώνουν σε συνεργασίες και σχεδιασμό για τα επόμενα βήματα. Αυτό φαίνεται ότι αποτελεί συνείδηση σε μεγάλο ποσοστό δυνάμεων της αριστεράς στα σωματεία.

Μπαίνουμε, λοιπόν, σε μια περίοδο, που μετά το μεγάλο πανεργατικό συλλαλητήριο της 4/11 στην Αθήνα (και σε άλλες ημερομηνίες σε άλλες πόλεις), η επόμενη φάση χρειάζεται μια μαζική απεργιακή μέρα, μέσα στο Νοέμβρη, που να συνενώνει όλες τις αντιστάσεις που παρουσιάζονται καθημερινά και θα συνεχίσουν, όπως προβλέπεται.

Και οργάνωση, μαζί με δέσμευση για μαζική ανυπακοή στο νόμο Χατζηδάκη.

Οι εξελίξεις στο εργατικό κίνημα μετά από τη μάχη για το νόμο Χατζηδάκη θα αλλάξουν το τοπίο. Είτε γιατί, αν έχει ανατραπεί θα δημιουργήσει μπαράζ διεκδικήσεων κι εργατικών αγώνων, είτε, αν ισχύσει, όσες δυνάμεις τον έχουν παλέψει μαζί θα βρεθούν στην ίδια όχθη και στις ίδιες σκέψεις για το πώς θα συνεχίσουν πιο οργανωμένα!

Σε αυτήν τη διαδρομή προσερχόμαστε όλες-οι όσες-οι κατανοούμε την ανάγκη των ενωτικών πρωτοβουλιών και δράσεων και αποδεχόμαστε την πρόκληση να υπερασπίσουμε τα συνδικάτα μας.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά