Κάλεσμα αγώνα για μια φεμινιστική απεργία

Ο τρα­γι­κός απο­λο­γι­σμός του 2021 έκλει­σε στις 17 επί­ση­μα κα­τα­γε­γραμ­μέ­νες γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες, με τους πραγ­μα­τι­κούς αριθ­μούς να πα­ρα­μέ­νουν άγνω­στοι λόγω της πε­ριο­ρι­σμέ­νης κα­ταγ­γε­λί­ας και της υπο­κα­τα­γρα­φής από τις αρχές. Πα­ράλ­λη­λα, λίγο πριν την εκ­πνοή του έτους, το φως της δη­μο­σιό­τη­τας είδε η υπό­θε­ση «εκ­δι­κη­τι­κής πορ­νο­γρα­φί­ας» -όπως έχει απο­κλη­θεί- με θύτη τον πα­ρου­σια­στή Στάθη Πα­να­γιω­τό­που­λο και θύ­μα­τα εννέα μέχρι στιγ­μής γυ­ναί­κες (εκ των οποί­ων οι τρεις έχουν προ­βεί σε επί­ση­μη κα­ταγ­γε­λία).

Η επι­και­ρό­τη­τα της έμ­φυ­λης βίας όλων των βαθ­μών και των εκ­φάν­σε­ων (γυ­ναι­κο­κτο­νιών, βια­σμών, πα­ρε­νο­χλή­σε­ων, trafficking, “revenge porn”, κ.ά.) σφρά­γι­σε το 2021 και κα­τέ­δει­ξε με αι­μα­τη­ρό και επώ­δυ­νο τρόπο ότι η ιδε­ο­λο­γία του σε­ξι­σμού που νο­μι­μο­ποιεί την κα­τα­πί­ε­ση των γυ­ναι­κών, την εκ­μη­δέ­νι­ση των ζωών και των σω­μά­των τους, την κα­κο­ποί­η­ση, όχι μόνο δεν έχει εκρι­ζω­θεί από τις “προηγ­μέ­νες” δυ­τι­κές κοι­νω­νί­ες, αλλά αντί­θε­τα κα­θο­ρί­ζει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των έμ­φυ­λων σχέ­σε­ων μέσα σε αυτές. 

Την ίδια στιγ­μή, οι γυ­ναί­κες σε όλο τον κόσμο βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­πες με μία συ­στη­μι­κής προ­έ­λευ­σης επί­θε­ση στα δι­καιώ­μα­τά τους, στην οποία επι­χει­ρούν να απα­ντή­σουν με με­γα­λύ­τε­ρους ή μι­κρό­τε­ρους αγώ­νες. Εδώ και κά­ποια χρό­νια, σε πολ­λές χώρες του κό­σμου βλέ­που­με τις γυ­ναί­κες να βγαί­νουν στο δρόμο είτε για να διεκ­δι­κή­σουν δι­καιώ­μα­τα που δεν έχουν ακόμη κα­το­χυ­ρω­θεί σε νο­μι­κό επί­πε­δο (στην Αρ­γε­ντι­νή μόλις πριν ένα χρόνο κα­το­χυ­ρώ­θη­κε νο­μι­κά το δι­καί­ω­μα σε νό­μι­μη και ασφα­λή έκτρω­ση έπει­τα από πο­λύ­μη­νες μα­ζι­κές γυ­ναι­κεί­ες δια­δη­λώ­σεις), είτε για να υπε­ρα­σπι­στούν δι­καιώ­μα­τα μέχρι πρό­τι­νος κε­κτη­μέ­να, που το σύ­στη­μα θέτει ξανά υπό δια­κύ­βευ­ση (απα­γό­ρευ­ση του δι­καιώ­μα­τος στην έκτρω­ση στην Πο­λω­νία, από­συρ­ση της Τουρ­κί­ας από τη Σύμ­βα­ση της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, κ.ά.).

Θε­σμι­κός σε­ξι­σμός και κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή

Στην Ελ­λά­δα, ο χρό­νος που πέ­ρα­σε ση­μα­δεύ­τη­κε από τρεις νο­μο­θε­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις με δυ­σμε­νή  –άμεσο ή έμ­με­σο- αντί­κτυ­πο στις ζωές των μη προ­νο­μιού­χων γυ­ναι­κών. Ο σκλη­ρά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος νόμος Χα­τζη­δά­κη συν­θλί­βει θε­με­λιώ­δεις κα­τα­κτή­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και επι­τί­θε­ται στο σύ­νο­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Ταυ­τό­χρο­να, η απο­θέ­ω­ση της ελα­στι­κής ερ­γα­σί­ας μέσω της τη­λερ­γα­σί­ας έχει κατ΄εξο­χήν έμ­φυ­λο πρό­ση­μο: ο ίδιος ο Υπουρ­γός δια­τρά­νω­νε από την πε­ρα­σμέ­νη άνοι­ξη πόσο θα διευ­κο­λύ­νει η τη­λερ­γα­σία τις γυ­ναί­κες στην «εναρ­μό­νι­ση της επαγ­γελ­μα­τι­κής και οι­κο­γε­νεια­κής ζωής».

Συ­ντη­ρώ­ντας και αξιο­ποιώ­ντας τους στε­ρε­ό­τυ­πους έμ­φυ­λους ρό­λους στην οι­κο­γέ­νεια, το σύ­στη­μα επι­φορ­τί­ζει τις γυ­ναί­κες με την «ευ­ε­λι­ξία που απαι­τούν οι και­ροί», την ίδια στιγ­μή που απο­μυ­ζά την απλή­ρω­τη ερ­γα­σία τους στο σπίτι. Η κύ­ρω­ση της Διε­θνούς Σύμ­βα­σης 190 για την εξά­λει­ψη της βίας και πα­ρε­νό­χλη­σης στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, εκτός από ανε­παρ­κής, πα­ρα­μέ­νει και βαθιά υπο­κρι­τι­κή στο βαθμό που ανα­θέ­τει την πρό­λη­ψη και δια­χεί­ρι­ση του φαι­νο­μέ­νου στην ερ­γο­δο­σία.

Ο νόμος Χα­τζη­δά­κη δεν είναι το μο­να­δι­κό πα­ρά­δειγ­μα αντι­δρα­στι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης που φτια­σι­δώ­νε­ται με επι­φά­σεις προ­ο­δευ­τι­κό­τη­τας. Ο νόμος Τσιά­ρα «για την ανα­μόρ­φω­ση του οι­κο­γε­νεια­κού δι­καί­ου» -ακό­μη και αν στην τε­λι­κή του μορφή δεν ει­σά­γει μο­ντέ­λο υπο­χρε­ω­τι­κής συ­νε­πι­μέ­λειας- δυ­σχε­ραί­νει τη θέση χι­λιά­δων, ιδίως μη προ­νο­μιού­χων, γυ­ναι­κών, την ίδια στιγ­μή που κω­φεύ­ει στα αι­τή­μα­τα του φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος για δη­μό­σια και δω­ρε­άν δια­με­σο­λά­βη­ση, ίδρυ­ση οι­κο­γε­νεια­κών δι­κα­στη­ρί­ων, υπο­στη­ρι­κτι­κές δομές και υπη­ρε­σί­ες, αλλά και για νο­μι­κή ανα­γνώ­ρι­ση εναλ­λα­κτι­κών μο­ντέ­λων οι­κο­γέ­νειας (ομό­φυ­λος γάμος, τε­κνο­θε­σία από ομό­φυ­λα ζευ­γά­ρια, τρανς γο­νεϊ­κό­τη­τα, κ.ά.). Εξί­σου προ­κλη­τι­κά, από το νέο Ποι­νι­κό Κώ­δι­κα απου­σιά­ζει η νο­μι­κή ανα­γνώ­ρι­ση της γυ­ναι­κο­κτο­νί­ας, την ίδια στιγ­μή που αυ­στη­ρο­ποιεί­ται το πλαί­σιο ποι­νών για πλειά­δα εγκλη­μά­των. Παρά τις υπο­κρι­τι­κές εξαγ­γε­λί­ες που ακο­λού­θη­σαν το κί­νη­μα #metoo και το μακρύ κα­τά­λο­γο δο­λο­φο­νη­μέ­νων γυ­ναι­κών του πε­ρα­σμέ­νου έτους, η Κυ­βέρ­νη­ση απο­δει­κνύ­ει ότι δεν έχει την πο­λι­τι­κή βού­λη­ση να ικα­νο­ποι­ή­σει ένα ώριμο κοι­νω­νι­κό αί­τη­μα για μία στοι­χειώ­δη νο­μι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση. 

Παν­δη­μία, κρίση φρο­ντί­δας και συ­στη­μι­κή κα­τα­πί­ε­ση

Αυτές οι πο­λι­τι­κές θε­σμι­κού σε­ξι­σμού έρ­χο­νται να σω­ρευ­θούν στο έδα­φος μίας δε­κα­ε­τί­ας κρί­σης, κατά την οποία οι μη προ­νο­μιού­χες γυ­ναί­κες, οι γυ­ναί­κες  της ερ­γα­τι­κής τάξης, έγι­ναν οι «φτω­χό­τε­ρες των φτω­χών». Ούσες ήδη υπο­α­μει­βό­με­νες, επλή­γη­σαν δυ­σβά­στα­χτα από τις μι­σθο­λο­γι­κές πε­ρι­κο­πές, ενώ, συγ­χρό­νως, απο­τέ­λε­σαν κατά πλειο­νό­τη­τα τη δε­ξα­με­νή από την οποία αντλή­θη­κε ελα­στι­κό ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό. Η διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, η απο­διάρ­θρω­ση των δομών και των υπη­ρε­σιών που εξυ­πη­ρε­τού­σαν τις όποιες μέχρι τότε πο­λι­τι­κές της φρο­ντί­δας με­τα­κύ­λη­σαν εξ ολο­κλή­ρου στις γυ­ναί­κες τα βάρη της ανα­τρο­φής των παι­διών, των οι­κια­κών ερ­γα­σιών, της φρο­ντί­δας των ηλι­κιω­μέ­νων. 

Στη συν­θή­κη της παν­δη­μι­κής κρί­σης, οι γυ­ναί­κες βρέ­θη­καν πολ­λα­πλά εγκλω­βι­σμέ­νες στη φτώ­χεια, την ανερ­γία, την απλή­ρω­τη οι­κια­κή ερ­γα­σία, την εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κή βία, αό­ρα­τη κα­τα­πί­ε­ση. Με το ΕΣΥ υπό κα­τάρ­ρευ­ση, την πρω­το­βάθ­μια φρο­ντί­δα υγεί­ας ανύ­παρ­κτη, με κλει­στά τα σχο­λεία και τους παι­δι­κούς σταθ­μούς, οι γυ­ναί­κες επω­μί­στη­καν την «ατο­μι­κή ευ­θύ­νη» της 24ω­ρης κατ’ οίκον φρο­ντί­δας των αρ­ρώ­στων, των ηλι­κιω­μέ­νων, των παι­διών. Η παν­δη­μι­κή κρίση είναι με­τα­ξύ άλλων και κρίση κοι­νω­νι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής και φρο­ντί­δας.

Όπως έχου­με συχνά πε­ρι­γρά­ψει μέσα από τις σε­λί­δες της εφη­με­ρί­δας μας, η έμ­φυ­λη ανι­σό­τη­τα δεν είναι μία «αστο­χία», μία «πα­ρα­φω­νία» του συ­στή­μα­τος. Η διπλή κα­τα­πί­ε­ση των γυ­ναι­κών –σε σπίτι και δου­λειά- είναι μία συν­θή­κη ανα­γκαία και δο­μι­κή για την ύπαρ­ξη, τη συ­νέ­χεια και την ανα­πα­ρα­γω­γή του συ­στή­μα­τος. Είναι το ίδιο το σύ­στη­μα που με­τα­χει­ρί­ζε­ται τις γυ­ναί­κες ως μη­χα­νές κοι­νω­νι­κής και βιο­λο­γι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής μέσα στην οι­κο­γέ­νεια, ως ανα­λώ­σι­μο, φθηνό δυ­να­μι­κό στην ερ­γα­σία και για να νο­μι­μο­ποι­ή­σει την πολ­λα­πλή αυτή εκ­με­τάλ­λευ­ση συ­γκρο­τεί το σε­ξι­σμό ως κυ­ρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία μέσα στην κοι­νω­νία. 

Για μία με­γά­λη φε­μι­νι­στι­κή απερ­γία και δια­δή­λω­ση στις 8 Μάρτη 2022

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, η γυ­ναι­κεία απε­λευ­θέ­ρω­ση δεν μπο­ρεί πραγ­μα­τι­κά να επι­τευ­χθεί παρά μόνο σε ρήξη με το σύ­στη­μα της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της ανι­σό­τη­τας που γεννά τη βία και το σε­ξι­σμό. Απέ­να­ντι στις φωνές του συ­στή­μα­τος που υπο­κρι­τι­κά και πα­ρελ­κυ­στι­κά μι­λούν για «παι­δεία» και «ατο­μι­κή ευ­θύ­νη», το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα έχει να αντι­πα­ρα­θέ­σει τους αγώ­νες του για ζωή με ισό­τη­τα και αξιο­πρέ­πεια, μα­κριά από τη βία και το φόβο. 165 χρό­νια μετά την 8η Μάρτη του 1857, η Πα­γκό­σμια Ημέρα της Γυ­ναί­κας πα­ρα­μέ­νει ορό­ση­μο στους αγώ­νες των γυ­ναι­κών ανά τον κόσμο και έχει πλέον συ­νταυ­τι­στεί με την Πα­γκό­σμια Φε­μι­νι­στι­κή Απερ­γία.

Πιά­νο­ντας το νήμα από την εξαι­ρε­τι­κά μα­ζι­κή και δυ­να­μι­κή δια­δή­λω­ση της 25ης Νο­έμ­βρη, αξιο­ποιώ­ντας προ­σπά­θειες που γί­νο­νται να με­τα­φερ­θεί η εμπει­ρία του ελ­λη­νι­κού #metoo σε πε­ρισ­σό­τε­ρους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους  και να ανοί­ξει η συ­ζή­τη­ση για την έμ­φυ­λη βία στον κόσμο της δου­λειάς και τα σω­μα­τεία, η φε­τι­νή 8η Μάρτη χρειά­ζε­ται και μπο­ρεί να προ­χω­ρή­σει πέρα από τη διεκ­δί­κη­ση της ορα­τό­τη­τας και της κα­τα­γρα­φής των γυ­ναι­κεί­ων ζη­τη­μά­των. Όπως γρά­φει η Συ­νέ­λευ­ση 8 Μάρτη στο κά­λε­σμα που απευ­θύ­νει σε όλες τις -φε­μι­νι­στι­κές, ερ­γα­τι­κές, ΛΟ­ΑΤ­ΚΙΑ+, κλπ.- συλ­λο­γι­κό­τη­τες για συ­ντο­νι­σμό ενό­ψει της 8ης Μάρτη 2022 : «φέτος, πι­στεύ­ου­με ότι έχει φτά­σει η ώρα όχι απλά να απο­τυ­πω­θεί η τρα­γι­κή θέση των γυ­ναι­κών σε ένα σύ­στη­μα που καλ­λιερ­γεί αυ­ξα­νό­με­νο θε­σμι­κό σε­ξι­σμό, με εντει­νό­με­νη την εκ­με­τάλ­λευ­ση και κα­τα­πί­ε­σή τους, με ιδε­ο­λο­γι­κές και οι­κο­νο­μι­κές επι­θέ­σεις που γυρ­νά­νε το γυ­ναι­κείο πλη­θυ­σμό δε­κα­ε­τί­ες πίσω, τόσο στο σπίτι, όσο και στη δου­λειά, αλλά να ανα­λά­βει δράση το ορ­γα­νω­μέ­νο ερ­γα­τι­κό και συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα για τη διορ­γά­νω­ση μιας με­γά­λης φε­μι­νι­στι­κής απερ­γί­ας και απερ­για­κής δια­δή­λω­σης στις 8 Μάρτη 2022, που θα την κα­λέ­σουν όλα τα σω­μα­τεία (με­γα­λύ­τε­ρα και μι­κρό­τε­ρα), ομο­σπον­δί­ες, ερ­γα­τι­κά κέ­ντρα και συν­δι­κά­τα και θα απλω­θεί σε όλο τον κόσμο της δου­λειάς».

Στο διά­στη­μα που μένει μέχρι τη φε­τι­νή 8η Μάρτη είναι στοί­χη­μα η οργή και η ευαι­σθη­το­ποί­η­ση της πε­ρα­σμέ­νης χρο­νιάς να εκ­φρα­στεί μέσα από μία διπλή απερ­γία, σε σπίτι και δου­λειά, που θα εμπλέ­ξει μα­ζι­κά τις ερ­γα­ζό­με­νες και τους ερ­γα­ζό­με­νους, θα κα­ταγ­γεί­λει τις κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές του θε­σμι­κού σε­ξι­σμού και θα αρ­θρώ­σει αι­τή­μα­τα για ίση, αξιο­πρε­πή και ασφα­λή δια­βί­ω­ση και ερ­γα­σία, δη­μό­σιες δομές στή­ρι­ξης και φρο­ντί­δας, νο­μι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις για την πε­ρι­στο­λή των δια­κρί­σε­ων και της έμ­φυ­λης βίας, κ.ό.κ. Για να γίνει αυτό εφι­κτό, οι φε­μι­νι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες χρειά­ζε­ται από τώρα να πά­ρουν πρω­το­βου­λί­ες που θα θέ­τουν σε κί­νη­ση τα σω­μα­τεία και συγ­χρό­νως θα εν­θαρ­ρύ­νουν τη συ­νέ­χεια της σχε­τι­κής συ­ζή­τη­σης και δρά­σης και μετά την 8η Μάρτη. Με τα λόγια -και πάλι- της Συ­νέ­λευ­σης 8 Μάρτη: «φέτος, μας αντι­στοι­χεί ο συ­ντο­νι­σμός ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρων φε­μι­νι­στι­κών κι ερ­γα­τι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των και αγω­νι­στριών, ώστε με πλα­τιά απεύ­θυν­ση, μα­ζι­κά κα­λέ­σμα­τα και ορι­ζό­ντιο συ­ντο­νι­σμό, η 8η Μάρτη 2022 να γίνει υπό­θε­ση για όσες και όσους αγω­νί­ζο­νται για μια κοι­νω­νία όπου η απε­λευ­θέ­ρω­ση των γυ­ναι­κών θα είναι «αυ­το­νό­η­τη και δε­δο­μέ­νη»».

Ζω­ντα­νεύ­ει η συ­ζή­τη­ση για την έμ­φυ­λη βία στον κόσμο της δου­λειάς

Στα πλαί­σια μίας προ­σπά­θειας ενερ­γο­ποί­η­σης των συν­δι­κά­των γύρω από τα ζη­τή­μα­τα της έμ­φυ­λης βίας και πα­ρε­νό­χλη­σης στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας, συν­δι­κα­λί­στριες από δια­φο­ρε­τι­κούς ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους και πε­ριο­χές της χώρας ήρ­θα­με σε επαφή, συ­ζη­τή­σα­με, ανταλ­λά­ξα­με εμπει­ρί­ες, σκέ­ψεις, προ­βλη­μα­τι­σμούς και ιδέες για δράση. Έχο­ντας κάνει την πα­ρα­δο­χή ότι στον κόσμο της δου­λειάς, στα σω­μα­τεία, ακόμα και στις αρι­στε­ρές πα­ρα­τά­ξεις, τα έμ­φυ­λα ζη­τή­μα­τα υπο­λεί­πο­νται ορα­τό­τη­τας και επε­ξερ­γα­σιών, προ­κύ­πτει η ανά­γκη οι ίδιες οι γυ­ναί­κες συν­δι­κα­λί­στριες και ερ­γα­ζό­με­νες να πά­ρου­με πρω­το­βου­λί­ες για την εκ­κί­νη­ση της σχε­τι­κής συ­ζή­τη­σης και αντι­με­τώ­πι­σης.

Είναι η ίδια η συ­γκυ­ρία που ευ­νο­εί αλλά και επι­τάσ­σει τέ­τοιες  προ­σπά­θειες. Το δυ­να­μι­κό κί­νη­μα #metoo των πε­ρα­σμέ­νων μηνών έκανε σαφές ότι ο σε­ξι­σμός και η έμ­φυ­λη βία έχουν επί χρό­νια απο­τε­λέ­σει κα­νο­νι­κό­τη­τα σε πολ­λούς ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους και άνοι­ξε για πρώτη φορά πλα­τιά στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία τη σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση. Ο κα­ται­γι­σμός κα­ταγ­γε­λιών που ξε­κί­νη­σε από το χώρο του αθλη­τι­σμού με­τα­φέρ­θη­κε σε αυτόν των τε­χνών, όπου ο ρόλος του ΣΕΗ υπήρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κός και απέ­δει­ξε πως είναι ανα­γκαίο κι εφι­κτό να ανοί­ξει το ζή­τη­μα της σε­ξουα­λι­κής πα­ρε­νό­χλη­σης στους χώ­ρους δου­λειάς από τις ίδιες ερ­γα­ζό­με­νες που θα απευ­θύ­νο­νται στα σω­μα­τεία τους. Σχε­δόν ένα χρόνο μετά, το ελ­λη­νι­κό #metoo πα­ρα­μέ­νει ζω­ντα­νό και μά­λι­στα κάνει την εμ­φά­νι­σή του ακόμη και σε πα­ρα­δο­σια­κά “δύ­σκο­λους” κλά­δους (π.χ. κα­θα­ριό­τη­τα). Ήδη, στις πρώ­τες κρού­σεις που έγι­ναν από τις συν­δι­κα­λί­στριες, για το θέμα, είναι εν­θαρ­ρυ­ντι­κή η άμεση αντα­πό­κρι­ση ομο­σπον­διών όπως η ΕΜ­ΔΥ­ΔΑΣ και αντί­στοι­χα, από με­γά­λες συν­δι­κα­λι­στι­κές ρι­ζο­σπα­στι­κές πα­ρα­τά­ξεις, όπως το ΜΕΤΑ, που προ­γραμ­μα­τί­ζει ει­δι­κή θε­μα­τι­κή συ­νε­δρί­α­ση εντός των επό­με­νων εβδο­μά­δων (πα­ρό­λο που η ενα­σχό­λη­ση με τα φε­μι­νι­στι­κά-γυ­ναι­κεία ζη­τή­μα­τα δεν είναι πρω­τό­γνω­ρη για το ΜΕΤΑ, έχο­ντας ασχο­λη­θεί και συμ­με­τά­σχει στις φε­μι­νι­στι­κές απερ­γί­ες των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων κι έχο­ντας πα­ρά­ξει και πρω­τό­τυ­πο σχε­τι­κό υλικό για το Νόμο Χα­τζη­δά­κη).

Την ίδια στιγ­μή, η ανά­λη­ψη πρω­το­βου­λιών από πλευ­ράς του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος υπα­γο­ρεύ­ε­ται από τις κι­νή­σεις του ίδιου του κρά­τους. Με την υπ’ αριθ­μόν 82063 ΥΑ, που εκ­δό­θη­κε κατ’ εφαρ­μο­γή του νόμου Χα­τζη­δά­κη (Ν.4808/2021),  απευ­θύ­νο­νται στις επι­χει­ρή­σεις με πε­ρισ­σό­τε­ρους/ες από 20 ερ­γα­ζό­με­νους/ες «υπο­δείγ­μα­τα πο­λι­τι­κής για την κα­τα­πο­λέ­μη­ση της βίας και της πα­ρε­νό­χλη­σης και για τη δια­χεί­ρι­ση εσω­τε­ρι­κών κα­ταγ­γε­λιών». Είναι εν­δει­κτι­κό ότι οι σχε­τι­κές δια­τά­ξεις ήδη επι­χει­ρεί­ται να εφαρ­μο­στούν σε με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις, όπως η ΝΟΚΙΑ. Στο βαθμό που θα υλο­ποι­η­θούν, η δια­χεί­ρι­ση των κα­ταγ­γε­λιών θα γί­νε­ται από τον ερ­γο­δό­τη ή πρό­σω­πο υπο­δει­κνυό­με­νο από αυτόν. Την ίδια στιγ­μή, μέτρα υπο­στή­ρι­ξης και διευ­κο­λύν­σε­ων των ερ­γα­ζό­με­νων γο­νέ­ων, των ερ­γα­ζο­μέ­νων με ανα­πη­ρί­ες ή σο­βα­ρά νο­σή­μα­τα, η προ­στα­σία της μη­τρό­τη­τας, η ανέ­λι­ξη των γυ­ναι­κών στην ιε­ραρ­χία της επι­χεί­ρη­σης, η ισό­τη­τα αμοι­βών γυ­ναι­κών και αν­δρών, ο σε­βα­σμός στη δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα, η υπο­στή­ρι­ξη των ερ­γα­ζο­μέ­νων θυ­μά­των εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας κ.ά. προ­βλέ­πο­νται ως «βέλ­τι­στες πρα­κτι­κές» και όχι ως υπο­χρε­ώ­σεις της επι­χεί­ρη­σης, στε­ρού­με­νες, συ­νε­πώς, δε­σμευ­τι­κό­τη­τας. Γί­νε­ται σαφές ότι παρά την υπο­κρι­τι­κή (κι ανα­γκα­στι­κή) τους ευαι­σθη­σία για τα έμ­φυ­λα προ­βλή­μα­τα, οι ρυθ­μί­σεις του νόμου Χα­τζη­δά­κη είναι από πα­ντε­λώς ανε­παρ­κείς έως και πε­ρισ­σό­τε­ρο επι­κίν­δυ­νες για τις γυ­ναί­κες στους χώ­ρους δου­λειάς και όχι απλά δεν επι­τυγ­χά­νουν τη βελ­τί­ω­ση της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας των γυ­ναι­κών, ούτε την πε­ρι­στο­λή των πα­ρα­βια­στι­κών και κα­κο­ποι­η­τι­κών συ­μπε­ρι­φο­ρών στο ερ­γα­σια­κό πε­ρι­βάλ­λον, αλλά εκ­θέ­τουν τις ερ­γα­ζό­με­νες στον ερ­γο­δό­τη ή στους «δι­κούς του» αν­θρώ­πους για πολύ σο­βα­ρές κα­ταγ­γε­λί­ες που πι­θα­νά οι ίδιοι θα είναι υπεύ­θυ­νοι ή θα έχουν δια­πρά­ξει τα κα­ταγ­γελ­λό­με­να που κα­λού­νται να δια­χει­ρι­στούν. Την ισό­τη­τα και την ασφά­λεια των γυ­ναι­κών στον κόσμο της δου­λειάς δεν μπο­ρεί να τις εγ­γυ­η­θεί άλλος, παρά τα σω­μα­τεία, τα συλ­λο­γι­κά όρ­γα­να των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Και οι αντι­σε­ξι­στι­κές πο­λι­τι­κές δεν μπο­ρούν να πα­ρα­χθούν και να πε­ρι­φρου­ρη­θούν ούτε αό­ρι­στα, ούτε από την ερ­γο­δο­σία, παρά από το ερ­γα­τι­κό και φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα και από τη δράση των σω­μα­τεί­ων, των συν­δι­κά­των, των συλ­λο­γι­κο­τή­των.

Μέσα από τις πα­ρα­πά­νω πα­ρα­δο­χές, απο­φα­σί­σα­με τη συν­δια­μόρ­φω­ση ενός κει­μέ­νου – πρό­τα­σης που θα απευ­θυν­θεί σε σω­μα­τεία, πα­ρα­τά­ξεις και συλ­λο­γι­κό­τη­τες και θα μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ως βάση συ­ζή­τη­σης και δρά­σης εντός τους και στον χώρο που ενερ­γούν, με την απαι­τού­με­νη εξει­δί­κευ­ση ανά­λο­γα με τις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες και ανά­γκες τους. Με κέ­ντρο τη συ­ζή­τη­ση για την έμ­φυ­λη βία στην ερ­γα­σία, τα σω­μα­τεία και οι ομο­σπον­δί­ες μπο­ρούν να ξε­κι­νή­σουν την ορ­γά­νω­ση μίας με­γά­λης φε­μι­νι­στι­κής απερ­γί­ας τη φε­τι­νή 8η Μάρτη, με στόχο την πλα­τιά κι­νη­το­ποί­η­ση του ερ­γα­ζό­με­νου κό­σμου και τη σύ­γκρου­ση με τις κρα­τι­κές πο­λι­τι­κές που καλ­λιερ­γούν και συ­ντη­ρούν μία αβί­ω­τη για τις ερ­γα­ζό­με­νες κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα σε­ξι­σμού, βίας και δια­κρί­σε­ων.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά