Η αιματοβαμμένη υποκρισία της FIFA συνεχίζεται

Κάτω από τα υπερπολυτελή στάδια με τα υπερσύγχρονα συστήματα κλιματισμού και τις πλουσιοπάροχες σουίτες είναι θαμμένοι χιλιάδες μετανάστες εργάτες. Άλλοι τόσοι παραμένουν εξουθενωμένοι και απλήρωτοι χωρίς κανείς να νοιάζεται γι’ αυτούς. Την ίδια στιγμή οι γυναίκες και τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έρχονται αντιμέτωπα με τη βία ενός καθεστώτος που τα θεωρεί πλάσματα ενός κατώτερου θεού.

Ξεγύμνωμα FIFA

Για όλα τα παραπάνω είχαμε γράψει εκτενώς και στο προηγούμενο φύλλο. Όμως από τότε μεσολάβησαν πολλά κιλά υποκρισίας. Λίγες ημέρες πριν την έναρξη του κορυφαίου θεσμού του ποδοσφαίρου σε παγκόσμιο επίπεδο, ο πρόεδρος της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο, προσπαθώντας να απαντήσει στη διεθνή κατακραυγή δήλωνε με πάθος: «Σήμερα νιώθω Καταριανός, νιώθω Άραβας. Σήμερα νιώθω Αφρικανός. Σήμερα νιώθω γκέι. Σήμερα νιώθω άτομο με αναπηρία, νιώθω μετανάστης εργάτης». Λίγες ημέρες αργότερα η δική του FIFA απειλούσε με τιμωρία με κίτρινη κάρτα τους αρχηγούς των εθνικών ομάδων που είχαν αποφασίσει να φορέσουν το περιβραχιόνιο αλληλεγγύης στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Μάλλον δεν ένιωθε και τόσο πολύ ο πρόεδρος της FIFA.

Όλες οι «από τα πάνω» επικλήσεις σεβασμού στα δικαιώματα ξεγυμνώθηκαν μπροστά στη δύναμη του χρήματος και της εξουσίας του. Καλά τα δικαιώματα, αλλά μέχρι εκεί που μας παίρνει. Από εκεί και πέρα μιλούν τα πετροδόλαρα, οι χορηγίες, οι εξαγορασμένες συνειδήσεις των εκάστοτε CEOs. Κάπως έτσι οι διαμαρτυρίες του ποδοσφαιρικού κόσμου για τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στο Κατάρ υπήρξαν περιορισμένες. Στην πρεμιέρα τους οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Γερμανίας έκλεισαν τα στόματά τους με το χέρι τους, θέλοντας να στείλουν ένα μήνυμα ενάντια στη φίμωση του λόγου που προώθησε η FIFA. Την ίδια στιγμή η εθνική ομάδα του Ιράν έμεινε σιωπηλή κατά την ανάκρουση του εθνικού της ύμνου, ενώ στο 50’ του αγώνα Πορτογαλία-Ουρουγουάη, ένας ακτιβιστής μπούκαρε στο γήπεδο κρατώντας μια τη σημαία της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και φορώντας μία μπλούζα που μπροστά έγραφε «save Ukraine» και πίσω «respect for Iranian women».

Όλα τα παραπάνω όμως υστερούν μπροστά στην πραγματικότητα του  αιματοβαμμένου Μουντιάλ. Είναι θεμιτό ότι αρκετοί καλλιτέχνες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην τελετή έναρξης, ή ότι κάποιοι χορηγοί αποσύρθηκαν λόγω των πιέσεων που δέχθηκαν για τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στο Κατάρ, όμως οι αντιδράσεις αυτές είναι οι ελάχιστες  μπροστά στις εκατόμβες νεκρών και εξουθενωμένων μεταναστών εργατών. Χρειαζόταν μια μαζική καμπάνια, που θα ξεκινούσε έγκαιρα, για να αποτρέψει αυτή τη διοργάνωση, για να στηρίξει τους μετανάστες εργάτες-σκλάβους, για να απαντήσει με «θόρυβο» σε μαζική κλίμακα στην απόπειρα «ξεπλύματος», συσπειρώνοντας όλο τον υγιή κόσμο του ποδοσφαίρου που αγαπάει το άθλημα απέναντι σε αυτούς που το διαφεντεύουν. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε.

Έτσι δόθηκε ο χώρος στους στην πιο αντιδραστική και ισχυρή ελίτ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου να υποκλιθεί στα πετροδόλαρα των Καταριανών με κάθε κόστος και να απαντήσει στις επικρίσεις της διεθνούς ποδοσφαιρικής κοινότητας με φθηνά κολπάκια και απεριόριστη υποκρισία. Βοούσαν τα συστημικά ΜΜΕ ότι για πρώτη φορά στο Μουντιάλ του Κατάρ, σφύριξε γυναίκα διαιτητής. Αλήθεια; Και είναι αυτό ένδειξη ισότητας μεταξύ των δύο φύλων; Κατά πρώτον, χρειάστηκε να συμπληρωθεί σχεδόν ένας αιώνας διοργάνωσης του θεσμού του παγκοσμίου κυπέλλου για να διαιτητεύσει γυναίκα. Κατά δεύτερον η επιλογή αυτή ήταν καθόλα προσχηματική και επικοινωνιακή για να ρίξει στάχτη στα μάτια σε όσους διερωτώνται για την ισότητα των δύο φύλων στο Κατάρ. Κατά τρίτον η ίδια FIFA φανερώνει ακόμη πιο έντονα την επιλεκτική ευαισθησία της έχοντας συνδράμει ελάχιστα στην ανάδειξη του γυναικείου ποδοσφαίρου.

Μουντιάλ στην Ελλάδα: Ούτε να το σκέφτεστε!

Και ενώ όλος ο πλανήτης συζητά για το Μουντιάλ της φίμωσης και του αίματος, η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη έρχεται να υποβάλει κοινή πρόταση διεξαγωγής του Μουντιάλ του 2030 με τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο. Είναι λογικό μετά τα όσα συνέβησαν στο Κατάρ, να έχει ανοίξει η όρεξη σε όλα τα κοράκια της αγοράς, αλλά αυτό ξεπερνάει κάθε όριο.

Σε συνέντευξή του ο υπουργός Τουρισμού της Σαουδικής Αραβίας Αχμέντ Αλ Χατίμπ τόνισε χαρακτηριστικά: «Σίγουρα οι τρεις χώρες θα επενδύσουν πολλά σε υποδομές και θα είναι απόλυτα έτοιμες. Και ξέρω ότι μέχρι τότε η Σαουδική Αραβία θα έχει χτίσει στάδια και fanzones τελευταίας τεχνολογίας». Το Βασίλειο των Σαούντ, όπου επικρατεί το ίδιο εργασιακό μοντέλο σύγχρονης σκλαβιάς με αυτό που κόστισε χιλιάδες ζωές στο Κατάρ και όπου η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάνει την Καταριανή μοναρχία να μοιάζει… «πεφωτισμένη», βλέπει κι αυτή ένα νέο πεδίο προβολής και ξεπλύματος. Από κοντά του και η αδίστακτη χούντα της Αιγύπτου, των χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων, αλλά και ο πάντα πρόθυμος Κυριάκος Μητσοτάκης, που θέλει να επισημοποιήσει και να πάει σε νέα ύψη τη «στρατηγική συμμαχία» με τα πιο αντιδραστικά κράτη της περιοχής. 

Πρόκειται για μια πρόταση σκάνδαλο που αν μη τι άλλο προκαλεί την κοινωνική πλειοψηφία στην Ελλάδα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 κόστισαν δισεκατομμύρια κι έγιναν εφικτοί χάρη στην ακραία εκμετάλλευση στα  εργοτάξια. Και όλα αυτά στις «χρυσές εποχές» του ελληνικού καπιταλισμού. Σήμερα, τη στιγμή που το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα πέφτει διαρκώς, που οι τιμές ανεβαίνουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και που η εργατική αγοραστική δύναμη μειώνεται ασταμάτητα, που οι κυβερνήσεις ακολουθούν «σφιχτή» δημοσιονομική πολιτική όταν αφορά τις ζωτικές ανάγκες των ανθρώπων, η πρόκληση είναι εξοργιστική. Ονειρεύονται θηριώδεις κρατικές δαπάνες για τη διοργάνωση ενός τέτοιου εύρους θεσμού, χορηγίες, μισθούς πείνας και  αναλώσιμους εργάτες –κι όλα αυτά για να σταθεί η ελληνική ηγεσία  ακόμα πιο ανοιχτά και περήφανα πλάι στον στρατηγό Σίσι, τον «Αιγύπτιο Πινοσέτ», και τον Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, τον σκοτεινό Πρίγκηπα τον οποίο πολλοί διεθνείς ηγέτες αποφεύγουν να συναντήσουν δημόσια για να αποφύγουν την κατακραυγή. 

Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά, πρέπει να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά μπροστά σε τέτοια σκληρά ενδεχόμενα. Πρέπει από τώρα να οικοδομηθούν οι κατάλληλες αντιστάσεις απέναντι σε προτάσεις εκτρώματα που θα τσακίσουν την εργατική τάξη και το ποδόσφαιρο συνολικότερα, χαρίζοντας λάμψη και δημοσιότητα στους καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά