Το editorial της Εργατικής Αριστεράς που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 505)

Στις κάλ­πες δεν προ­έ­κυ­ψε κά­ποιο (νέο) «άλμα» στην (εμπε­δω­μέ­νη) επιρ­ροή της ακρο­δε­ξιάς, που θα της επέ­τρε­πε να κλι­μα­κώ­σει την «πο­λιορ­κία» του κέ­ντρου. Αλλά δεν χρειά­στη­κε κιό­λας. Η θε­α­μα­τι­κή κα­τάρ­ρευ­ση του κέ­ντρου στις δύο ηγε­τι­κές χώρες της ΕΕ (Γαλ­λία, Γερ­μα­νία), οι εκλο­γι­κές ήττες του Μα­κρόν, του Σολτζ και των εταί­ρων του, απο­κά­λυ­ψαν μια κρίση ηγε­σί­ας, που η ακρο­δε­ξιά βρί­σκε­ται σε κα­λύ­τε­ρη θέση να εκ­με­ταλ­λευ­τεί.  

Το 2019, οι ευ­ρω­ε­κλο­γές γί­νο­νταν στο φόντο των νε­ο­λαι­ί­στι­κων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για το κλίμα που εκ­φρά­στη­καν εν μέρει εκλο­γι­κά και από την τότε ενί­σχυ­ση των Πρα­σί­νων, ενώ το ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο ξε­κι­νού­σε τη θη­τεία του επι­κε­ντρώ­νο­ντας σε μια «Νέα Πρά­σι­νη Συμ­φω­νία». Το 2024 οι ευ­ρω­ε­κλο­γές γί­νο­νταν στο φόντο των «πο­λε­μι­κών ετοι­μα­σιών» και του επα­νε­ξο­πλι­σμού της Ευ­ρώ­πης, της έμ­φα­σης στην «ενερ­γεια­κή επάρ­κεια» των ευ­ρω­παϊ­κών οι­κο­νο­μιών (με κάθε ανα­γκαίο μέσο…), στην συ­νο­λι­κό­τε­ρη συ­ζή­τη­ση περί «οχύ­ρω­σης» της ΕΕ απέ­να­ντι στους αντα­γω­νι­στές της, αλλά και απέ­να­ντι στη «ζού­γκλα» (του Νότου) που απει­λεί (δια της με­τα­νά­στευ­σης) τον «όμορ­φο κήπο» (της Ευ­ρώ­πης), όπως το είχε θέσει ο Ζοζέπ Μπο­ρέλ. Το νέο ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο θα επι­κε­ντρώ­σει σε αυτή τη θε­μα­το­λο­γία και σε αυτήν η σκλη­ρή Δεξιά και ακρο­δε­ξιά υπό­σχο­νται στι­βα­ρές «λύ­σεις». 

Η πο­λι­τι­κή κρίση ηγε­σί­ας στις δύο με­γά­λες χώρες έρ­χε­ται σε μια στιγ­μή με­γά­λης οι­κο­νο­μι­κής αβε­βαιό­τη­τας και στις δύο. Το άσθμα του γερ­μα­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και η επι­στρο­φή του δη­μό­σιου χρέ­ους και των ελ­λειμ­μά­των ως κρί­σι­μου/ρυθ­μι­στι­κού  πα­ρά­γο­ντα ακόμα και σε οι­κο­νο­μί­ες όπως η γαλ­λι­κή, πε­ρι­γρά­φουν τη συ­γκυ­ρία. Η «με­τά­φρα­ση» αυτού του οι­κο­νο­μι­κού κλί­μα­τος σε πιο αδύ­να­μους κρί­κους της ευ­ρω­παϊ­κής αλυ­σί­δας μπο­ρεί να ξε­δι­πλω­θεί στο μέλ­λον, προ­κα­λώ­ντας νέες πο­λι­τι­κές ανα­τα­ρά­ξεις. 

Το θέαμα του ντι­μπέιτ με­τα­ξύ των υπο­ψη­φί­ων προ­έ­δρων στις ΗΠΑ υπήρ­ξε μια συ­μπύ­κνω­ση της κα­τά­στα­σης στις «μη­τρο­πό­λεις» του διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. Ένας 80α­ρης κι ένας σχε­δόν 80α­ρης να δια­γκω­νί­ζο­νται ως προς το ποιος πα­ρα­μέ­νει ικα­νός να… παί­ξει γκολφ. Ο «Γε­νο­κτό­νος Τζο», ο από­λυ­τος συ­νέ­νο­χος της σφα­γής των Πα­λαι­στι­νί­ων της Γάζας, δέ­χτη­κε την κα­τη­γο­ρία ότι είναι «Πα­λαι­στί­νιος», κάτι που ο Ντό­ναλντ Τραμπ θε­ω­ρεί βρι­σιά. Αν οι χο­ντρά­δες του κα­τα­δι­κα­σμέ­νου απα­τε­ώ­να ακρο­δε­ξιού τρα­μπού­κου απο­τυ­πώ­νει την κα­τά­στα­ση πνευ­μά­των στο Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα, η αξιο­λύ­πη­τη ει­κό­να του Μπάι­ντεν στο ντι­μπέιτ και η πι­θα­νό­τη­τα να πα­ρα­μεί­νει τε­λι­κά στην κούρ­σα (παρά τις απελ­πι­σμέ­νες εκ­κλή­σεις στε­λε­χών και πολύ διά­ση­μων «φίλων» του κόμ­μα­τος) ελ­λεί­ψει πει­στι­κό­τε­ρων (!) εναλ­λα­κτι­κών, απο­τυ­πώ­νει την κα­τά­στα­ση στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα. 

Αδυ­να­τώ­ντας να ανα­δεί­ξει μέσα από τις γραμ­μές του ένα σο­βα­ρό «πι­λό­το», το διε­θνές κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα κι­νεί­ται σε ένα τοπίο γε­μά­το «ανα­τα­ρά­ξεις». 

Στην Ελ­λά­δα, για ευ­νό­η­τους λό­γους, όλη η έμ­φα­ση έπεσε προ­φα­νώς στην (πιο αφη­ρη­μέ­νη) δή­λω­ση του Χακάν Φι­ντάν για το εν­δε­χό­με­νο ενός Τρί­του Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου και το γε­γο­νός ότι ο τουρ­κι­κός στρα­τός θα είναι έτοι­μος για κάτι τέ­τοιο. Όμως πολύ πιο ση­μα­ντι­κή εί­δη­ση για τον κόσμο γύρω μας είναι τα συ­γκε­κρι­μέ­να, πρα­κτι­κά μέτρα που ανα­κοί­νω­σε η κυ­βέρ­νη­ση της Νορ­βη­γί­ας. Παίρ­νο­ντας υπόψη τους κιν­δύ­νους νέων παν­δη­μιών, επι­δεί­νω­σης της κλι­μα­τι­κής κα­τάρ­ρευ­σης και νέων πο­λέ­μων στην Ευ­ρώ­πη, το νορ­βη­γι­κό κρά­τος ορ­γα­νώ­νει πρό­γραμ­μα… απο­θή­κευ­σης σι­τη­ρών, με ρητό στόχο να μπο­ρεί να δια­σφα­λί­σει την δια­τρο­φι­κή επάρ­κεια του πλη­θυ­σμού για 3 μήνες αν προ­κύ­ψει αιφ­νί­δια «κρίση» στον εφο­δια­σμό. 

Πράγ­μα­τι, ο Covid ανέ­δει­ξε πόσο ευά­λω­το κι ανα­ξιό­πι­στο έχει γίνει το μο­ντέ­λο διε­θνών «just-in-time» αλυ­σί­δων και πόσο ανέ­τοι­μα είναι τα κράτη να αντι­με­τω­πί­ζουν τέ­τοιες επι­δη­μι­κές απει­λές, από αυτές που «θρέ­φει» διαρ­κώς το οι­κο­νο­μι­κό μο­ντέ­λο –από το δια­τρο­φι­κό σύ­μπλεγ­μα μέχρι την διαρ­κή επέ­κτα­ση της οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας μέσα σε απο­μα­κρυ­σμέ­να οι­κο­συ­στή­μα­τα. 

Πράγ­μα­τι, η μα­κά­ρια πο­ρεία προς την κλι­μα­τι­κή κα­τάρ­ρευ­ση, έχει αρ­χί­σει ήδη να πα­ρά­γει απο­τε­λέ­σμα­τα στην αγρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή, στη δια­θε­σι­μό­τη­τα νερού, στην οι­κο­νο­μι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα. 

Ενώ η κρίση της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης ενι­σχύ­ει τις τά­σεις εθνι­κής ανα­δί­πλω­σης. Είναι εν­δει­κτι­κό ότι η Νορ­βη­γία είχε κλεί­σει τις  απο­θη­κευ­τι­κές εγκα­τα­στά­σεις που δια­τη­ρού­σε επί δε­κα­ε­τί­ες το 2003, στο ζενίθ της κα­πι­τα­λι­στι­κής-πα­γκο­σμιο­ποι­η­τι­κής ευ­φο­ρί­ας, και τις επα­να­φέ­ρει σή­με­ρα, προ­α­ναγ­γέ­λο­ντας το ναδίρ. 

Η απει­λή του πο­λέ­μου δεν είναι κα­θό­λου αφη­ρη­μέ­νη. Ο ου­κρα­νι­κός πό­λε­μος, που συ­νε­χί­ζε­ται αδιά­κο­πα επί 2μιση χρό­νια χωρίς προ­ο­πτι­κή τερ­μα­τι­σμού του, έχει προ­κα­λέ­σει εκα­τόμ­βες στα χα­ρα­κώ­μα­τά του, τέ­τοιες που η Ευ­ρώ­πη θε­ω­ρού­σε ότι έχει αφή­σει ορι­στι­κά πίσω της. Ενώ η διαρ­κώς εντει­νό­με­νη δια­πλο­κή του με τον διε­θνή ιμπε­ρια­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό και η αυ­ξα­νό­με­νη αντι­με­τώ­πι­σή του ως «συ­νο­ρια­κό πό­λε­μο» εκ μέ­ρους της Ευ­ρώ­πης δια­τη­ρεί μό­νι­μα ανοι­χτό το πα­ρά­θυ­ρο της κλι­μά­κω­σης και της γε­νί­κευ­σης.

Στην Γάζα, το Σιω­νι­στι­κό κρά­τος δεί­χνει απο­φα­σι­σμέ­νο να συ­νε­χί­σει το γε­νο­κτο­νι­κό πό­λε­μο κα­τα­στρο­φής της Γάζας, αγνο­ώ­ντας προ­κλη­τι­κά τις προει­δο­ποι­ή­σεις των φίλων του στις κυ­βερ­νή­σεις και τις πιέ­σεις των εχθρών του στους δρό­μους. Ο τρό­πος που επα­να­τέ­θη­κε το Πα­λαι­στι­νια­κό ζή­τη­μα μετά την 7η Οκτώ­βρη και η λυσ­σα­σμέ­νη αντί­δρα­ση που πρό­κρι­νε ως «λύση» το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, προει­δο­ποιεί ότι δεν δια­φαί­νε­ται κά­ποια τάση απο­κλι­μά­κω­σης. Ενώ οι απει­λές του Νε­τα­νιά­χου προς τη Χεζ­μπο­λά και το Λί­βα­νο υπεν­θυ­μί­ζουν ότι σε μια δια­δι­κα­σία ρι­ζι­κών αλ­λα­γών στον χάρτη της Μέσης Ανα­το­λής, η πι­θα­νό­τη­τα πε­ρι­φε­ρεια­κής ανά­φλε­ξης πα­ρα­μέ­νει πάντα ως πι­θα­νό­τη­τα. 

Σε αυτόν τον κόσμο, είναι επι­τα­κτι­κή η ανά­γκη να συ­γκρο­τη­θεί η δική μας απά­ντη­ση. Η επί­μο­νη αν­θε­κτι­κό­τη­τα της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης απο­τε­λεί πηγή έμπνευ­σης, όπως και το διε­θνές κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης που έχει προ­κα­λέ­σει. Στη Γαλ­λία, η μάχη που δίνει το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο απέ­να­ντι στην ακρο­δε­ξιά, προ­βάλ­λο­ντας την ανά­γκη μιας άλλης πο­λι­τι­κής προ­ο­πτι­κής, στη­ρί­ζο­ντας τις αντι­φα­σι­στι­κές δια­δη­λώ­σεις των συν­δι­κά­των, των φε­μι­νι­στριών, της νε­ο­λαί­ας, λει­τουρ­γεί ως κά­λε­σμα πα­ντού να «ση­κώ­σου­με το γάντι». 

Αυτό το κα­θή­κον δεν αφορά τις διερ­γα­σί­ες, τις συ­γκλί­σεις και τις διαι­ρέ­σεις της ελ­λη­νι­κής σε βαθιά κρίση κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, στο δρόμο προς μια κά­ποια «ανα­σύν­θε­ση» που λο­γο­δο­τεί σε εκλο­γι­κί­στι­κους υπο­λο­γι­σμούς και δεν προ­σφέ­ρει το πα­ρα­μι­κρό στην δυ­να­μι­κή της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αντί­στα­σης. 

Αυτό είναι υπό­θε­ση των αγω­νι­στριών κι αγω­νι­στών που πα­σχί­ζουν να ορ­γα­νώ­σουν την ερ­γα­τι­κή αντί­στα­ση μέσα στα συν­δι­κά­τα ενά­ντια στις επι­θέ­σεις Μη­τσο­τά­κη που θα κλι­μα­κω­θούν, των αν­θρώ­πων που θα πλαι­σιώ­σουν και φέτος το Αντι­ρα­τσι­στι­κό Φε­στι­βάλ, εκ­φρά­ζο­ντας τη δια­θε­σι­μό­τη­τά τους να συ­γκρου­στούν με τις ακρο­δε­ξιές ιδέες και πο­λι­τι­κές, του ακτι­βι­σμού που επι­μέ­νει να κρα­τά­ει ψηλά τη ση­μαία της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση. Η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να ανα­λά­βει ευ­θύ­νες μέσα σε αυ­τούς τους αγώ­νες και να συν­δε­θεί στενά με αυτό το κοι­νω­νι­κό δυ­να­μι­κό, για να μπο­ρέ­σει να στη­ρί­ξει και τις ανα­γκαί­ες πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες, που θα προ­βά­λουν και θα μπο­ρούν να πεί­θουν για έναν άλλο δρόμο μέσα σε αυτή την εποχή των τε­ρά­των που ζούμε.  

ea505.​jpg