Ανταποκρίσεις από τη Συρία μετά τον Άσαντ: Γιαρμούκ - Ο αφανισμός ενός παλαιστινιακού προσφυγικού καταυλισμού από τον Άσαντ

Καθώς βγαί­νω από το μικρό λε­ω­φο­ρείο και κάνω τα πρώτα μου βή­μα­τα στον προ­σφυ­γι­κό κα­ταυ­λι­σμό Γιαρ­μούκ, στα νότια της Δα­μα­σκού, πα­ρα­τη­ρώ δύο νεαρά αγό­ρια να σκά­βουν αργά μέσα σε έναν σωρό από σκου­πί­δια και μπάζα. Ρωτώ αν μπορώ να τα φω­το­γρα­φί­σω, στο πλαί­σιο της τεκ­μη­ρί­ω­σης των όσων έκανε ο Άσαντ σε αυτή την πε­ριο­χή και στους αν­θρώ­πους της. Με κοι­τά­ζουν κα­χύ­πο­πτα, με τα πρό­σω­πα και τα ρούχα τους κα­λυμ­μέ­να με στρώ­σεις βρω­μιάς. «Όχι, πή­γαι­νε να φω­το­γρα­φί­σεις κά­ποιον άλλο», λέει ένα από αυτά. Δεί­χνουν κου­ρα­σμέ­να, κα­τα­βε­βλη­μέ­να, πι­θα­νόν αμή­χα­να. Αι­σθά­νο­μαι τα μάτια τους πάνω μου καθώς απο­μα­κρύ­νο­μαι, και ανα­ρω­τιού­νται τι δου­λειά έχω εκεί. Τε­λι­κά, αρ­χί­ζουν πάλι να ψά­χνουν στα σκου­πί­δια. Δεν είναι πάνω από 10 ετών.

Σύμ­φω­να με τα στοι­χεία του ΟΗΕ, στο Γιαρ­μούκ ζού­σαν πριν από το 2011 πε­ρί­που 160.000 άν­θρω­ποι, στην πλειο­νό­τη­τά τους Πα­λαι­στί­νιοι. Ο οδη­γός μου, ο Άχ­μαντ, λέει με υπε­ρη­φά­νεια ότι κά­πο­τε ήταν ένα από τα πιο δυ­να­μι­κά οι­κο­νο­μι­κά μέρη της Δα­μα­σκού, με εμπο­ρι­κές πε­ριο­χές, βιο­μη­χα­νι­κούς το­μείς και πολλά άλλα. Με πη­γαί­νει να επι­σκε­φθώ τον Αμπού Σαΐντ Αΐντι, έναν ηλι­κιω­μέ­νο άνδρα που γεν­νή­θη­κε το 1945 στο εξα­φα­νι­σμέ­νο πλέον πα­λαι­στι­νια­κό χωριό Λού­μπια. Ζει στον κα­ταυ­λι­σμό εδώ και δε­κα­ε­τί­ες και δι­η­γεί­ται μια πα­ρό­μοια ιστο­ρία για το Γιαρ­μούκ που κά­πο­τε ήταν ένα ακ­μά­ζον κέ­ντρο για τη ζωή των Πα­λαι­στι­νί­ων. Τα μάτια του λά­μπουν από υπε­ρη­φά­νεια όταν πε­ρι­γρά­φει ότι ο κα­ταυ­λι­σμός σχε­διά­στη­κε από έναν Πα­λαι­στί­νιο μη­χα­νι­κό από την Ιε­ρου­σα­λήμ χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τις πιο σύγ­χρο­νες ιδέες που υπήρ­χαν εκεί­νη την εποχή, ότι είχε μια δη­μο­κρα­τι­κή δομή δια­φο­ρε­τι­κή από την υπό­λοι­πη Δα­μα­σκό και ότι οι πλού­σιες δω­ρε­ές από το εξω­τε­ρι­κό εξα­σφά­λι­ζαν την κα­λύ­τε­ρη υπο­δο­μή από κάθε άλλο προ­ά­στιο.

Δεν έχει μεί­νει τί­πο­τα από αυτά τώρα.

Ο Άχ­μαντ οδη­γεί για πάνω από μισή ώρα, δια­σχί­ζο­ντας τους στε­νούς, έρη­μους δρό­μους. Προ­σπα­θώ να κι­νη­μα­το­γρα­φή­σω, αλλά είναι μά­ταιο. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μιας τέ­τοιας κα­τα­στρο­φής δεν μπο­ρεί να απο­τυ­πω­θεί μόνο με ει­κό­νες. Σει­ρές επί σει­ρών, οι­κο­δο­μι­κά τε­τρά­γω­να επί οι­κο­δο­μι­κών τε­τρα­γώ­νων με κα­τε­στραμ­μέ­να σπί­τια. Ένα παλιό σχο­λείο του ΟΗΕ βομ­βαρ­δι­σμέ­νο ολο­σχε­ρώς. Το κέ­λυ­φος όχι ενός αλλά δύο τε­ρά­στιων τζα­μιών, χώρων συ­νά­ντη­σης και πο­λι­τι­στι­κών κέ­ντρων μιας κά­πο­τε ακ­μά­ζου­σας κοι­νό­τη­τας. Ένας μι­κρός κήπος, με την καλή σο­δειά από φα­σο­λά­κια να ανα­δει­κνύ­ει απλώς την κα­τα­στρο­φή που τον πε­ρι­βάλ­λει. Μια παλιά παι­δι­κή χαρά, μια σκου­ρια­σμέ­νη κού­νια, μια ξε­θω­ρια­σμέ­νη παι­δι­κή ζω­γρα­φιά μιας ευ­τυ­χι­σμέ­νης οι­κο­γέ­νειας, με ένα από τα παι­διά να ανε­μί­ζει τη ση­μαία του κα­θε­στώ­τος.

Ο Σαΐντ αλ-Σνί­νι είναι πρό­θυ­μος να μι­λή­σει μόλις μπαί­νει στο αυ­το­κί­νη­το. «Πρέ­πει να το κα­τα­γρά­ψε­τε αυτό», λέει με αυ­το­πε­ποί­θη­ση. Είναι πα­λιός κά­τοι­κος του κα­ταυ­λι­σμού και έχει να δι­η­γη­θεί ιστο­ρί­ες για κάθε κτί­ριο που περ­νά­με. «Αυτό είναι το ση­μείο ελέγ­χου όπου συ­νή­θι­ζαν να απα­γά­γουν στην τύχη αν­θρώ­πους», λέει καθώς περ­νά­με από ένα μικρό τσι­με­ντέ­νιο πυρ­γί­σκο σε έναν στενό δρόμο. «Αυτή είναι η γραμ­μή οριο­θέ­τη­σης, όπου κάθε κτί­ριο γκρε­μί­στη­κε για να έχει η κυ­βέρ­νη­ση πιο κα­θα­ρή πρό­σβα­ση στον κα­ταυ­λι­σμό. Στη συ­νέ­χεια, έκλε­βαν το ατσά­λι από τα χα­λά­σμα­τα για να το που­λή­σουν στη μαύρη αγορά. Εγκλη­μα­τί­ες από κάθε άποψη αυτοί οι άν­θρω­ποι».

Αφη­γεί­ται την ιστο­ρία της πε­ντα­ε­τούς πο­λιορ­κί­ας του Γιαρ­μούκ, την οποία επέ­βα­λε το κα­θε­στώς με­τα­ξύ 2013 και 2018. Τα απο­τε­λέ­σμα­τά της ήταν τόσο βάρ­βα­ρα, τόσο ολο­κλη­ρω­τι­κά, ώστε μια έκ­θε­ση της Διε­θνούς Αμνη­στί­ας που δη­μο­σιεύ­θη­κε το 2014 δια­πί­στω­σε ότι 128 άν­θρω­ποι πέ­θα­ναν από την πείνα μόνο εκεί­νη τη χρο­νιά. Αυτή ήταν η συλ­λο­γι­κή τι­μω­ρία για το έγκλη­μα της υπο­στή­ρι­ξης της συ­ρια­κής επα­νά­στα­σης.

Ο Σαΐντ λέει ότι ένας πλού­σιος εξό­ρι­στος Πα­λαι­στί­νιος δω­ρο­δό­κη­σε τε­λι­κά το κα­θε­στώς για να επι­τρέ­ψει την πα­ρά­δο­ση βο­ή­θειας. Οι αρχές πήραν τα με­τρη­τά αλλά άνοι­ξαν πυρ ενα­ντί­ον όσων έκα­ναν ουρά για φα­γη­τό. Έγινε γνω­στό ως η σφαγή της πλα­τεί­ας Ρίτζα [23 Μαρ­τί­ου 2014]. «Ήταν ακρι­βώς όπως αυτό που έκα­ναν οι Ισ­ραη­λι­νοί στη Γάζα πέ­ρυ­σι», λέει. Επτά ακόμη άν­θρω­ποι έχα­σαν τη ζωή τους σε εκεί­νο το πε­ρι­στα­τι­κό, σκο­τώ­θη­καν ενώ βρί­σκο­νταν στην ουρά για ψωμί για να τα­ΐ­σουν τους αγα­πη­μέ­νους τους.

Το Γιαρ­μούκ ήταν επί­σης το κέ­ντρο μιας ζω­ντα­νής πα­λαι­στι­νια­κής κοι­νω­νί­ας των πο­λι­τών. «Υπήρ­χαν πε­ρισ­σό­τε­ρες από δε­κα­τέσ­σε­ρις [πο­λι­τι­κές] πα­ρα­τά­ξεις», λέει ο ανι­ψιός του Άχ­μαντ, ο Μο­χά­μεντ, ο οποί­ος έρ­χε­ται μαζί μας για με­ση­με­ρια­νό γεύμα. «Κάθε πα­ρά­τα­ξη είχε τις δικές της ορ­γα­νω­τι­κές επι­τρο­πές και τις δικές της ένο­πλες πτέ­ρυ­γες ... αλλά όλα αυτά έχουν τε­λειώ­σει τώρα».

Το κα­θε­στώς τους κρα­τού­σε σε στενή επι­τή­ρη­ση. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, υπήρ­χε ένα ει­δι­κό γρα­φείο στο τμήμα εσω­τε­ρι­κής ασφά­λειας, επι­φορ­τι­σμέ­νο με την απα­γω­γή, τον βα­σα­νι­σμό και τη δο­λο­φο­νία Πα­λαι­στί­νιων ορ­γα­νω­τών που ξε­φεύ­γουν από τη γραμ­μή. Ανα­φε­ρό­με­νο ως «πα­ράρ­τη­μα Πα­λαι­στί­νης», προ­σέλ­κυ­σε με­ρι­κούς από τους πιο βί­αιους και σα­δι­στές αν­θρώ­πους μέσα στο συ­ρια­κό κρά­τος. Ήταν υπεύ­θυ­νοι για την αντι­με­τώ­πι­ση της επα­να­στα­τι­κής εξέ­γερ­σης που είχε βρει ισχυ­ρό αντί­κτυ­πο στο Γιαρ­μούκ και τις γύρω γει­το­νιές.

Όταν οι δυ­νά­μεις του Άσαντ ανα­κα­τέ­λα­βαν το Γιαρ­μούκ το 2018, ο κα­ταυ­λι­σμός είχε γίνει συ­ντρίμ­μια και πα­ρέ­με­ναν μόνο με­ρι­κές εκα­το­ντά­δες άν­θρω­ποι. Ο συν­δυα­σμός της πεί­νας και των ατε­λεί­ω­των βομ­βαρ­δι­σμών είχε κα­τα­στή­σει την πε­ριο­χή αβί­ω­τη, ανα­γκά­ζο­ντας πάνω από 100.000 Πα­λαι­στί­νιους σε μια ακόμη εξο­ρία. Για να γί­νουν τα πράγ­μα­τα χει­ρό­τε­ρα, το ISIS και η Νούσ­ρα είχαν κα­τα­κλύ­σει τον κα­ταυ­λι­σμό λίγα χρό­νια νω­ρί­τε­ρα. Αυτοί οι αντι­δρα­στι­κοί έδιω­ξαν τους ενα­πο­μεί­να­ντες αντάρ­τες και πέ­ρα­σαν τα επό­με­να τρία χρό­νια τρο­μο­κρα­τώ­ντας όσους πο­λί­τες είχαν απο­μεί­νει.

Χωρίς να πτο­ού­νται από την έλ­λει­ψη ζω­ντα­νών πλα­σμά­των για να κα­κο­ποι­ή­σουν, οι στρα­τιώ­τες δια­τά­χθη­καν να κα­κο­ποι­ή­σουν τους νε­κρούς. Ο Άχ­μαντ με πη­γαί­νει στο νε­κρο­τα­φείο του Γιαρ­μούκ, όπου οι τα­φό­πλα­κες έχουν σπά­σει. «Δεν μας έδω­σαν καμία γα­λή­νη, ακόμη και στο θά­να­το», λέει.

Μόνο όταν κα­θό­μα­στε για φα­γη­τό στο σπίτι του Άχ­μαντ, ο Σαΐντ μι­λά­ει για το πώς η αυ­θαί­ρε­τη βία του συ­ρια­κού κρά­τους άλ­λα­ξε για πάντα τη δική του ζωή.

«Εκεί­νη την εποχή, ζού­σα­με ακόμα στο δια­μέ­ρι­σμά μας στον τέ­ταρ­το όροφο ενός κτι­ρί­ου εδώ κοντά», λέει. «Αλλά οι βομ­βαρ­δι­σμοί ήταν τόσο συ­νε­χείς που η γυ­ναί­κα μου και εγώ εί­χα­με απο­φα­σί­σει να κοι­μό­μα­στε σε ξε­χω­ρι­στά δω­μά­τια, ώστε αν πέ­θαι­νε ο ένας από εμάς, ο άλλος να συ­νε­χί­σει να φρο­ντί­ζει τα παι­διά».

Τε­λι­κά ανα­γκά­στη­καν να με­τα­κο­μί­σουν στο σπίτι των γο­νιών τους, αφού μια βόμβα έπεσε στο δια­μέ­ρι­σμα του γεί­το­νά τους. Λίγες εβδο­μά­δες αρ­γό­τε­ρα, ο 16χρο­νος γιος τους, ο Μαχ­μούντ, εξα­φα­νί­στη­κε. «Ήταν πα­ρά­ξε­νο εκεί­νη την εποχή – κα­νείς δεν έμενε έξω μετά το σκο­τά­δι λόγω των μαχών. Ήμουν ξύ­πνιος όλη τη νύχτα ανη­συ­χώ­ντας και όταν δεν επέ­στρε­ψε, πέ­ρα­σα την επό­με­νη εβδο­μά­δα ψά­χνο­ντάς τον. Έψαξα πα­ντού, ρω­τώ­ντας οποιον­δή­πο­τε αν τον είχε δει».

Αφού δο­κί­μα­σε όλα τα υπό­λοι­πα, ο Σαΐντ πήγε στο νε­κρο­το­μείο. «Ο ερ­γα­ζό­με­νος εκεί μου έδει­χνε το ένα πτώμα μετά το άλλο ... Κά­ποια στιγ­μή, νό­μι­ζα ότι τον είχα βρει, αλλά απο­δεί­χθη­κε ότι ήταν το παιδί κά­ποιου άλλου. Ανα­κου­φί­στη­κα, αλλά εξα­κο­λου­θού­σα να είμαι πολύ αγ­χω­μέ­νος». Ο νε­κρο­θά­φτης του είπε να δο­κι­μά­σει στο γρα­φείο εσω­τε­ρι­κής ασφά­λειας, όπου τη­ρού­νταν μια βάση δε­δο­μέ­νων για τα πτώ­μα­τα που «βρέ­θη­καν» στην πε­ριο­χή.

Τα μάτια του Σαΐντ πα­γώ­νουν – η δι­ή­γη­ση της ιστο­ρί­ας τον έχει στεί­λει πίσω στο χρόνο. «Όταν έφτα­σα στο σχε­τι­κό δω­μά­τιο στο κτί­ριο ασφα­λεί­ας, [υπήρ­χε] ένας άν­δρας που κα­θό­ταν πίσω από έναν υπο­λο­γι­στή, με έναν αξιω­μα­τι­κό σε κάθε πλευ­ρά. Του έδει­χναν φω­το­γρα­φί­ες νε­κρών προ­σώ­πων, δε­κα­έ­ξι σε μια σε­λί­δα». Ο Σαΐντ στε­κό­ταν πίσω τους και τους πα­ρα­κο­λου­θού­σε να κοι­τά­νε αμέ­τρη­τες ει­κό­νες. Πε­ρι­γρά­φει ότι αι­σθα­νό­ταν δι­χα­σμέ­νος ανά­με­σα στο να θέλει να βρει τον γιο του και ταυ­τό­χρο­να να θέλει να προ­σκολ­λη­θεί στην ελ­πί­δα ότι ήταν ζω­ντα­νός. Σύ­ντο­μα, εμ­φα­νί­στη­κε το πρό­σω­πό του. «Φώ­να­ξα, «Αυτός είναι ο γιος μου!». Μέχρι τότε δεν είχαν καν προ­σέ­ξει ότι ήμουν εκεί». Στη συ­νέ­χεια, ο Σαΐντ είδε οκτώ φω­το­γρα­φί­ες του σώ­μα­τος του Μαχ­μούντ. Είχε πυ­ρο­βο­λη­θεί στο κε­φά­λι από κο­ντι­νή από­στα­ση. Αυτό ήταν το μόνο που έμαθε ο Σαΐντ για την απώ­λεια του αγα­πη­μέ­νου παι­διού του.

Αλλά αυτή η ιστο­ρία δεν έχει τε­λειώ­σει.

Το 2014, δύο χρό­νια μετά την εκτέ­λε­ση του Μαχ­μούντ, ο γιος του Σαΐντ, Ου­σά­μα, βρι­σκό­ταν ένα μήνα πριν από την απο­φοί­τη­ση από το λύ­κειο, έχο­ντας ει­δι­κευ­τεί στη διοί­κη­ση και το δί­καιο. Η οι­κο­γέ­νεια του Σαΐντ είχε με­τα­κο­μί­σει σε ένα ακόμη δια­μέ­ρι­σμα – «πε­ρισ­σό­τε­ρος χώρος για τα παι­διά», εξη­γεί ο ίδιος. Μια μέρα, ένας κυ­βερ­νη­τι­κός υπάλ­λη­λος ήρθε στο σπίτι τους και τους ζή­τη­σε να πάνε στο γρα­φείο του δη­μάρ­χου για να δη­λώ­σουν τη νέα τους διεύ­θυν­ση στην το­πι­κή διοί­κη­ση. Κατά την άφιξή τους, τόσο ο Σαΐντ όσο και ο Ου­σά­μα συ­νε­λή­φθη­σαν και ρί­χτη­καν σε ένα φορ­τη­γά­κι. Μετά από λίγα λεπτά, ο Σαΐντ απε­λευ­θε­ρώ­θη­κε και πε­τά­χτη­κε στο δρόμο χωρίς κα­τη­γο­ρία ή εξη­γή­σεις. Δεν επρό­κει­το να ξα­να­δεί ποτέ τον γιο του.

Για χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, μέλη της εσω­τε­ρι­κής ασφά­λειας έρ­χο­νταν στο σπίτι του, υπο­σχό­με­νοι να συ­γκε­ντρώ­σουν πλη­ρο­φο­ρί­ες για τον γιο του με αντάλ­λαγ­μα χρή­μα­τα. «Πρέ­πει να έχω πλη­ρώ­σει πάνω από 5.000 δο­λά­ρια», λέει. Αυτή ήταν μια συ­νη­θι­σμέ­νη πρα­κτι­κή, πα­ρεμ­βαί­νει ο Άχ­μαντ – ένας τρό­πος για να απο­σπά­σουν με­τρη­τά από απελ­πι­σμέ­νους αν­θρώ­πους. «Ήξερα ότι με εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νταν, αλλά θα έκανα τα πάντα για να ακού­σω κάτι για το αγόρι μου», λέει ο Σαΐντ. Δεν πήρε ποτέ τί­πο­τα ως αντάλ­λαγ­μα για αυτές τις συ­ναλ­λα­γές, αλλά δεν με­τα­νιώ­νει που προ­σπά­θη­σε.

Πριν από δύο εβδο­μά­δες, έλαβε ένα μή­νυ­μα από την κόρη του. Οι φίλοι της της είχαν στεί­λει μια φω­το­γρα­φία ενός επί­ση­μου εγ­γρά­φου του 2015. Ήταν η φω­το­γρα­φία μιας λί­στας με τα ονό­μα­τα των νε­κρών που βρέ­θη­καν στην πε­ριο­χή γύρω από το Γιαρ­μούκ. Πε­ριε­λάμ­βα­νε τον γιο του, που πε­ρι­γρα­φό­ταν μόνο ως «Πα­λαι­στί­νιος» και ανα­φε­ρό­ταν ως νού­με­ρο δε­κα­έ­ξι.

Επει­δή ο Ου­σά­μα δεν κη­ρύ­χθη­κε ποτέ επί­ση­μα νε­κρός, ο τε­λευ­ταί­ος επι­ζών γιος του Σαΐντ, ο Αμπ­ντουλ­λάχ, πα­ρα­λί­γο να ανα­γκα­στεί να υπη­ρε­τή­σει στον ίδιο συ­ρια­κό στρα­τό που είχε σκο­τώ­σει τα αδέλ­φια του. Η προ­ο­πτι­κή αυτή κό­ντε­ψε να τρε­λά­νει τον Σαΐντ. Χρειά­στη­κε άλλος ένας γύρος δω­ρο­δο­κί­ας –που άξιζε άλλες δύο χι­λιά­δες τις οποί­ες δεν είχε– για να πεί­σει την το­πι­κή γρα­φειο­κρα­τία να ανα­γνω­ρί­σει ότι ήταν μο­να­χο­παί­δι. Σή­με­ρα, βρί­σκε­ται στη Γερ­μα­νία, δη­μιουρ­γώ­ντας μια νέα ζωή για τον εαυτό του.

Με δά­κρυα στα μάτια, προ­σπα­θώ να ζη­τή­σω συγ­γνώ­μη από τον Σαΐντ για τον πόνο του, εξ ονό­μα­τος ενός αδιά­φο­ρου κό­σμου. Ανα­ση­κώ­νει τους ώμους του, μου λέει να μην ανη­συ­χώ. Φεύ­γει λίγο αρ­γό­τε­ρα με το βλέμ­μα ενός αν­θρώ­που που έχει ολο­κλη­ρώ­σει ένα δύ­σκο­λο αλλά απα­ραί­τη­το έργο. Φαί­νε­ται ότι το να μοι­ρα­στείς αυτό το τραυ­μα­τι­κό πε­ρι­στα­τι­κό με τον κόσμο, ακόμη και με κά­ποιον άγνω­στο από την Αυ­στρα­λία, είναι για τον Σαΐντ μια πράξη αντί­στα­σης και αγά­πης.

Ο Άχ­μαντ μου λέει στη συ­νέ­χεια ότι ο Σαΐντ υπέ­φε­ρε πάρα πολύ κατά τη διάρ­κεια των ετών που με­σο­λά­βη­σαν, το άγχος και η θλίψη οδή­γη­σαν σε μια σειρά από προ­βλή­μα­τα υγεί­ας. «Το κα­θε­στώς του πήρε τους γιους του, αλλά του πήρε και τα κα­λύ­τε­ρα χρό­νια της ζωής του».

Στο τέλος, η μόνη αξί­ω­ση νο­μι­μό­τη­τας του κα­θε­στώ­τος Άσαντ ήταν η υπο­τι­θέ­με­νη υπο­στή­ρι­ξή του στην αντί­στα­ση κατά του Ισ­ρα­ήλ. Φυ­σι­κά, όσοι έχουν την πιο στοι­χειώ­δη γνώση της ιστο­ρί­ας της Συ­ρί­ας γνω­ρί­ζουν για την προ­δο­σία του κα­θε­στώ­τος κατά τη διάρ­κεια του Μαύ­ρου Σε­πτέμ­βρη, την υπε­ρά­σπι­ση των ακρο­δε­ξιών, φι­λοϊσ­ραη­λι­νών δυ­νά­με­ων στον εμ­φύ­λιο πό­λε­μο του Λι­βά­νου, τον ρόλο του στην εκ­δί­ω­ξη του Γιά­σερ Αρα­φάτ και της PLO από τον Λί­βα­νο όχι μία αλλά δύο φορές, και το πώς υπε­ρα­σπί­στη­κε τα σύ­νο­ρα του Ισ­ρα­ήλ κα­λύ­τε­ρα από οποιο­δή­πο­τε άλλο αρα­βι­κό κρά­τος στην πε­ριο­χή.

Αλλά ανε­ξάρ­τη­τα από αυτή την ιστο­ρία, αυτό που έκανε το κα­θε­στώς στον προ­σφυ­γι­κό κα­ταυ­λι­σμό Γιαρ­μούκ, σε αν­θρώ­πους όπως ο Σαΐντ, θα πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί από μόνο του ασυγ­χώ­ρη­το έγκλη­μα. Πράγ­μα­τι, οι εγκλη­μα­τί­ες του Άσαντ σκό­τω­σαν πε­ρισ­σό­τε­ρους Πα­λαι­στί­νιους στο Γιαρ­μούκ από ό,τι το Ισ­ρα­ήλ σε οποιον­δή­πο­τε πό­λε­μο του πριν από την 7η Οκτω­βρί­ου.

Καθώς τρώμε, ο Άχ­μαντ δέ­χε­ται ένα τη­λε­φώ­νη­μα από τον γιο του στη Γερ­μα­νία. Του ανα­φέ­ρει ότι φαί­νε­ται πως η κυ­βέρ­νη­ση εν­δέ­χε­ται να ανα­κα­λέ­σει το κα­θε­στώς ασύ­λου πολ­λών από τους σχε­δόν 1 εκα­τομ­μύ­ριο Σύ­ριους πρό­σφυ­γες που βρί­σκο­νται στη χώρα.

Ο Μο­χάμ­μεντ μορ­φά­ζει. Λίγα λεπτά νω­ρί­τε­ρα, είχε εξη­γή­σει ότι σχε­δί­α­ζε να ζη­τή­σει άσυλο στη Γερ­μα­νία μαζί με τη σύ­ζυ­γό του και το 10 μηνών μωρό τους. Αυτή η εί­δη­ση πρέ­πει να του ρά­γι­σε την καρ­διά, αλλά το κρύ­βει πίσω από ένα πικρό χα­μό­γε­λο και λέει: «Ο αρα­βι­κός κό­σμος δεν μας θέλει και η Δύση δεν μας θέλει. Θα έπρε­πε απλώς να με στεί­λουν στη Γάζα για να πε­θά­νω πο­λε­μώ­ντας για την πα­τρί­δα μου».

*Με­τά­φρα­ση elaliberta.gr

Το πρω­τό­τυ­πο κεί­με­νο στα αγ­γλι­κά: https://​redflag.​org.​au/​article/​yarmouk-​assads-​obl​iter​atio​n-​of-​a-​palestin...