Μετά από καιρό, βρεθήκαμε και πάλι με τη Συνέλευση 8 Μάρτη, αυτή τη φορά σε ένα κλειστό, δημοτικό κέντρο, λιγότερο πράσινο και κινηματικό από το κηπάκι της Τσαμαδού, αλλά με πολύ καλύτερη ακουστική, με το βλέμμα να κοιτάζει προς τον Μάρτη και συγκεκριμένα την 8η του ημέρα, την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Με πολύ επιμονή, μελάνι, διαρκή αναστοχασμό και αγωνιστικά, ριζοσπαστικά συνθήματα, καταφέραμε η μέρα αυτή να μην είναι ταυτισμένη στο μυαλό μας με νεκρή φύση και σοκολατάκια, αλλά με τη συνειδητή, πολιτική αποχή από τα καθήκοντα και τους ρόλους μας, στο σπίτι και στη δουλειά. Μάθαμε και μεταδώσαμε πως η απεργία αποτελεί το ύψιστο εργαλείο απέναντι στην διπλή μας καταπίεση, την έμφυλη και φυσικά την ταξική. Το καλύτερο όπλο για να παλέψουμε τον καπιταλιστικό εχθρό που έχει φορτώσει πάνω στις πλάτες των γυναικών την ίδια του την επιβίωση, την αναπαραγωγή του.
Πάρα πολύ γρήγορα φάνηκε η ανάγκη μας να μιλήσουμε για όσα εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα, μας πιέζουν, μας εξοργίζουν και μας προκαλούν να αντιδράσουμε. Η ανάγκη αυτή μεταφράστηκε σε μια αδιάκοπη συζήτηση με κέντρα την διεθνή άνοδο της ακροδεξιάς, τις φωνές της συντήρησης απέναντι σε κεκτημένα μας δικαιώματα, όπως η άμβλωση, την ανησυχία για την εύθραυστη εκεχειρία στην Παλαιστίνη, τις γυναικοκτονίες, την όλο και πιο μισαλλόδοξη ρητορική απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες, την «woke agenda» που συνιστά πλέον κεντρικό θέμα στα τηλεοπτικά πάνελ και στο πολιτικό επικοινωνιακό παιχνίδι.
Έχοντας επισημάνει επανειλημμένα την σημασία να συνεχίσουμε να στεκόμαστε αταλάντευτα στο πλευρό αυτού του ηρωικού λαού, που αγωνίζεται απέναντι στην πολεμική σιωνιστική μηχανή και τον ιμπεριαλισμό, συμφωνήθηκε η οργανωμένη και δυναμική μας παρουσία στο συλλαλητήριο αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου, ώρα 14.00 για να κατευθυνθούμε από το πάρκο ελευθερίας προς την πρεσβεία του σιωνιστικού κράτους-απαρτχάιντ και να κάνουμε σαφές πως κανένα από τα εγκλήματα του δεν θα ξεχαστεί και πως δεν θα ησυχάσουμε μέχρι να δούμε τις αδερφές και τους αδερφούς μας στη Γάζα πραγματικά ελεύθερες και ελεύθερους.
Έτσι, όπως επικεντρωθήκαμε στην «Φεμινιστική Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη» και στο Φεμινιστικό μας Φεστιβάλ αφιερώνοντάς της την κεντρική και πιο μαζική μας συζήτηση, θα αποτελεί και ένα από τα βασικά μας κέντρα στην καμπάνια για την 8η Μάρτη.
Παρακολουθώντας τις εκδηλώσεις λατρείας της ελληνικής αλλά και συνολικά των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων προς την πολεμική μηχανή «θαύμα» του Ισραήλ, τις διαρκείς συνεδριάσεις με θέμα την αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών, του «περιβόητου» ενιαίου ευρωπαϊκού στρατού, τις απειλές Τραμπ και έναν συστημικό λόγο που γίνεται όσο και πιο πολεμοχαρής, αντιλαμβανόμαστε πως το διεθνές σκηνικό «οπλίζεται» ανησυχητικά για τους από κάτω. Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό, ο νεοφιλελευθερισμός ανοίγει διάπλατα την ψαλίδα περικόβοντας ότι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας κάνοντας σαφές πως μέσα και έξω από τα σύνορα των κρατών, το κεφάλαιο και τα κέρδη του πλήττουν ευθέως κατά των ζωών μας. Εδώ, απαντάμε αντιπολεμικά και φεμινιστικά για την υπεράσπιση των ζωών μας.
Όπως, ειπώθηκε λοιπόν, από αρκετές απ’ όσες βρεθήκαμε την Κυριακή στην ανοιχτή Συνέλευση, μπροστά σε ένα τόσο σκοτεινό φόντο, έχει τεράστια σημασία να σταθούμε ενωμένες, να βαδίσουμε σε μία ενιαία πορεία την 8η του Μάρτη, αποφεύγοντας να ξαναδούμε προβληματικές εικόνες προηγούμενων ετών, με διασπάσεις σε διαφορετικές ώρες και κατευθύνσεις. Το που ή το αν θα μπουν κόκκινες γραμμές μένει να αναλυθεί και μετά την επικοινωνία με τις υπόλοιπες φεμινιστικές οργανώσεις, εμείς θα επιμείνουμε όμως για την διεξαγωγή μίας, τουλάχιστον, κοινής διαδήλωσης.
Αναδείχθηκε, επίσης, η αξία πρωτοβουλιών σε τοπικό και εργασιακό επίπεδο, η οργάνωση εκδηλώσεων, εξορμήσεων, αφισοκολλήσεων στις γειτονιές και τους δήμους μας, αλλά και το άνοιγμα της συμμετοχής στην 8η Μάρτη στα σωματεία, τα συνδικάτα και τους χώρους δουλειάς στους οποίους δραστηριοποιούμαστε. Να φέρουμε την συζήτηση για την φεμινιστική απεργία στα δημοτικά συμβούλια στα οποία έχουμε λόγο και παρουσία, να τους υποχρεώσουμε να μας ακούσουν όπου έχουμε φωνή. Όπως είπε μία συντρόφισσα «να αναγκάσουμε την εξουσία να δει τον πόλεμο που ζούμε στο εσωτερικό της χώρας και να σταματήσει να προετοιμάζει πολέμους στο εξωτερικό της».
Τέλος, οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη αναφέρθηκαν πολλές φορές στις τοποθετήσεις μας, με μια συγκρατημένη αισιοδοξία για την υποχρεωτική επικοινωνιακή αναδίπλωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη που θύμισε η έδειξε σε εμάς και σε όλη την κοινωνία πως καμιά φορά καταφέρνουμε να ορίσουμε εμείς την ατζέντα. Εφορμώντας από το «οξυγόνο» που μας έδωσε η μαζική παρουσία του κόσμου σε εκατοντάδες δρόμους, παίρνουμε δύναμη για να αγωνιστούμε για να διεκδικήσουμε τις ζωές από τα Τέμπη ως την Παλαιστίνη, από τα νερά του Αιγαίου και τα βόρεια σύνορα της χώρας ως τα σπίτια που η πατριαρχικά δομημένη, καπιταλιστική κοινωνία μας εκμεταλλεύεται και μας σκοτώνει.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
