Για την απεργία των καθηγητών: υπήρχαν τελικά οι «όροι και οι «προϋποθέσεις»; Η αλλιώς: όταν δεν φταίει το «μέτρημα» αλλά το «μέτρο»

Θα αφήσω απέξω τον ρόλο της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ ο οποί­ος είναι γνω­στός. Για την στάση του ΚΚΕ επί­σης δεν θα σχο­λιά­σω. Έχει ήδη σχο­λια­στεί και γε­νι­κό­τε­ρα τα ευ­κό­λως εν­νο­ού­με­να καλό είναι να πα­ρα­λεί­πο­νται. Για τη στάση της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δη­μο­σί­ως έπαι­ζε το ρόλο του Πό­ντιου Πι­λά­του και στην πράξη υπο­νό­μευε την απερ­γία, έχουν γρα­φτεί αρ­κε­τά και δεν θα τα επα­να­λά­βω. Το ίδιο για την προ­δο­τι­κή στάση της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και των άλλων συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών που άφη­σαν τους κα­θη­γη­τές μό­νους τους. Όσον αφορά τα συ­γκε­κρι­μέ­να γε­γο­νό­τα, θα κάνω μόνο ένα μικρό σχό­λιο για την στάση της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, η οποία έχει μεί­νει σχε­τι­κά στο απυ­ρό­βλη­το και λέει με­γά­λα λόγια εκ των υστέ­ρων –στο ΔΣ της ΟΛΜΕ πρό­τει­νε απλά συμ­βο­λι­κή απερ­γία 500 μόνο συν­δι­κα­λι­στών- και εκ του ασφα­λούς: Αν το σπά­σι­μο της επι­στρά­τευ­σης είναι εύ­κο­λο αρκεί κα­νείς να είναι «επα­να­στά­της» και «απο­φα­σι­σμέ­νος», αυτό θα μπο­ρού­σε να είχε απο­δει­χτεί πολύ πιο εύ­κο­λα στην απερ­γία του ΜΕΤΡΟ με την ου­σια­στι­κή πε­ρι­φρού­ρη­ση του ήδη κα­τει­λημ­μέ­νου αμα­ξο­στα­σί­ου σε ένα σω­μα­τείο που ο πρό­ε­δρός του ήταν μέλος της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι ότι η αρι­στε­ρά στο χώρο των κα­θη­γη­τών βρέ­θη­κε μπρο­στά σε μια απρό­σμε­νη κα­τά­στα­ση: δεν πε­ρί­με­νε την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα με­ρι­κών δε­κά­δων χι­λιά­δων εκ­παι­δευ­τι­κών να υπερ­ψη­φί­σουν την απερ­γία σε μα­ζι­κό­τα­τες συ­νε­λεύ­σεις και από την άλλη έβλε­πε ότι αυτή η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα δεν ήταν αρ­κε­τή για να «σι­γου­ρέ­ψει» την νίκη της απερ­γί­ας. Εκτί­μη­σε με δέος ότι η ήττα ήταν βέ­βαιη γιατί «δεν υπήρ­χαν οι όροι και οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις». Ποιοι υπο­τί­θε­ται ότι ήταν «αυτοί οι όροι και οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις»; Η κά­λυ­ψη των με­γά­λων συν­δι­κά­των, η ου­σια­στι­κή κά­λυ­ψη από τα κόμ­μα­τα της αρι­στε­ράς, η πε­ρί­φη­μη «κοι­νω­νι­κή υπο­στή­ρι­ξη», ο με­γά­λος αριθ­μός των «μου­τζα­χε­ντίν» κα­θη­γη­τών που ήταν πραγ­μα­τι­κά απο­φα­σι­σμέ­νοι να απερ­γή­σουν και να σπά­σουν την επι­στρά­τευ­ση (σε μόλις 3.000 –σε σύ­νο­λο 86.000- πε­ρί­που τους «υπο­λό­γι­ζε» η πιο «αρι­στε­ρή» εκτί­μη­ση). «Πώς θα μπο­ρού­σα­με μόνοι μας να αντι­δρά­σου­με αν την πρώτη μέρα της απερ­γί­ας εί­χα­με 1.000 φυ­λα­κι­σμέ­νους και απο­λυ­μέ­νους κα­θη­γη­τές, ενώ η επι­στρά­τευ­ση και η διε­νέρ­γεια των εξε­τά­σε­ων θα συ­νε­χι­ζό­ταν κα­νο­νι­κά από την συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των υπο­λοί­πων;» Αυτό ήταν το βα­σι­κό ερώ­τη­μα που τρι­βέ­λι­ζε -και πα­ρέ­λυε- ακόμα και πολ­λούς «μου­τζα­χε­ντίν» της απερ­γί­ας.

Οι «όροι και οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις» λοι­πόν της απερ­γί­ας εμε­τρή­θη­σαν, εζυ­γή­σθη­σαν και εβρέ­θη­σαν ελ­λι­πείς και συ­νε­πώς η «ανα­στο­λή της απερ­γί­ας ήταν μο­νό­δρο­μος». Σωστά; ΛΑΘΟΣ! Και το λάθος δεν βρι­σκό­ταν στο «μέ­τρη­μα» αλλά στο «μέτρο» που ήταν ακα­τάλ­λη­λο. Η αύ­ξη­ση ενός βαθ­μού Κελ­σί­ου σε ένα μπρί­κι νερό που ζε­σταί­νε­ται στη φωτιά, είναι αύ­ξη­ση ενός ασή­μα­ντου βαθ­μού Κελ­σί­ου. Όμως είναι τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή η ση­μα­σία αυτής της αύ­ξη­σης αν το νερό έχει θερ­μο­κρα­σία 30 βαθ­μούς ή αν έχει 99. Στην πρώτη πε­ρί­πτω­ση το 30 γί­νε­ται απλώς 31. Στη δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση όμως, η θερ­μο­κρα­σία φτά­νει στους 100, το νερό βρά­ζει, γί­νε­ται πλέον ατμός και το κα­πά­κι τι­νά­ζε­ται. Στην δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση μια τόσο μικρή αλ­λα­γή μπο­ρεί να ση­μαί­νει πλήρη ανα­τρο­πή της κα­τά­στα­σης.

Το «μέ­τρη­μα» που όφει­λε να κάνει η αρι­στε­ρά είναι το αν η κοι­νω­νία βρί­σκε­ται σε «θερ­μο­κρα­σία» 30 ή 99. Εί­μα­στε σε μια κα­νο­νι­κή πε­ρί­ο­δο που τα πράγ­μα­τα κυ­λούν αργά και προ­βλέ­ψι­μα; Ή αντί­θε­τα η κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση εγκυ­μο­νεί δυ­να­τό­τη­τες από­το­μων κοι­νω­νι­κών εκρή­ξε­ων; Μπο­ρού­με να δούμε χι­λιά­δες «φο­βι­σμέ­νους» να με­τα­τρέ­πο­νται σε μια ώρα σε «μου­τζα­χε­ντίν»,  χι­λιά­δες «κα­να­πε­δά­τους» σε άγριους «πε­ζο­δρο­μιά­κη­δες», χι­λιά­δες απο­γοη­τευ­μέ­νους σε απο­φα­σι­σμέ­νους μα­χη­τές μέ­χρις εσχά­των; Νο­μί­ζω ότι αν τεθεί έτσι το ερώ­τη­μα, τότε η απά­ντη­ση για το αν έπρε­πε να γίνει η όχι η απερ­γία θα ήταν δια­φο­ρε­τι­κή.

Ήταν μια απερ­γία υψη­λού ρί­σκου όπου πράγ­μα­τι υπήρ­χε με­γά­λη δυ­σκο­λία να πε­ρι­φρου­ρη­θεί και υπήρ­χε πράγ­μα­τι ο κίν­δυ­νος να υπάρ­ξουν απο­λυ­μέ­νοι και φυ­λα­κι­σμέ­νοι από όσους «τρε­λα­μέ­νους» αψη­φού­σαν την  επι­στρά­τευ­ση, είτε ατο­μι­κά είτε κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας κά­ποιο εξε­τα­στι­κό κέ­ντρο, είτε με άλ­λους τρό­πους. Όμως το ρίσκο δεν ήταν μόνο από την πλευ­ρά των απερ­γών. Το ρίσκο ήταν επί­σης με­γά­λο, αν όχι και με­γα­λύ­τε­ρο, για την κυ­βέρ­νη­ση και την αστι­κή τάξη αν κα­τέ­βα­ζε τα ΜΑΤ στα εξε­τα­στι­κά κέ­ντρα και αν προ­χω­ρού­σε σε φυ­λα­κί­σεις και απο­λύ­σεις. Αντί για «ομα­λο­ποί­η­ση» της κα­τά­στα­σης, μέσα σε μια κοι­νω­νία που είναι κα­ζά­νι που βρά­ζει, το απο­τέ­λε­σμα μιας τέ­τοιας κί­νη­σης από την πλευ­ρά του τα­ξι­κού εχθρού μπο­ρεί να ήταν η κοι­νω­νι­κή έκρη­ξη, η ήττα και η ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης, η ανα­τρο­πή άρδην όλης της πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης.

Η δια­φο­ρά ανά­με­σα στον επα­να­στα­τι­κό μαρ­ξι­σμό και στον ρε­φορ­μι­στι­κό «ρε­α­λι­σμό» δεν είναι η δια­φο­ρά με­τα­ξύ προ­σω­πι­κού ηρω­ι­σμού και προ­σω­πι­κής δει­λί­ας. Ει­δι­κά αν φύ­γου­με από το επί­πε­δο της ηγε­σί­ας και πάμε στο επί­πε­δο της βάσης, τα ανα­ρίθ­μη­τα θύ­μα­τα και οι θυ­σί­ες του ερ­γα­τι­κού και του ευ­ρύ­τε­ρου λαϊ­κού κι­νή­μα­τος εδώ και δυο αιώ­νες δεν προ­έρ­χο­νται μόνο από όσους πί­στευαν στην ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού αλλά επί­σης -και ίσως και πλειο­ψη­φι­κά- και από αγω­νι­στές που πί­στευαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη με­ταρ­ρύθ­μι­σή του. Η δια­φο­ρά είναι ότι ο επα­να­στα­τι­κός μαρ­ξι­σμός είναι ένα ερ­γα­λείο με το οποίο μπο­ρού­με να «με­τρή­σου­με» και να κά­νου­με «συ­γκε­κρι­μέ­νη ανά­λυ­ση της συ­γκε­κρι­μέ­νης κα­τά­στα­σης». Είναι ένα ρε­α­λι­στι­κό ερ­γα­λείο για να κα­τα­νο­ού­με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και να βγά­ζου­με άκρη για το τι να κά­νου­με και πώς να δρά­σου­με την κάθε στιγ­μή. Αντί­θε­τα η γραμ­μι­κή με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κή αντί­λη­ψη του «λάου λάου», της «σι­γου­ρά­τζας», της απο­φυ­γής ρί­σκων και της «υπευ­θυ­νό­τη­τας, δεν αντι­λαμ­βά­νε­ται την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ρε­α­λι­στι­κά και οδη­γεί μόνο σε ήττες. Δεν χρεια­ζό­μα­στε μια αρι­στε­ρά των «ηρώων» απέ­να­ντι στην αρι­στε­ρά των «δει­λών». Χρεια­ζό­μα­στε μια αρι­στε­ρά του επα­να­στα­τι­κού μαρ­ξι­σμού απέ­να­ντι στην αρι­στε­ρά της ρε­φορ­μι­στι­κής ου­το­πί­ας.

dimitrisgoritsas.​wordpress.​com/