Οι διαρροές από το υπουργείο Παιδείας σε φιλοκυβερνητικές εφημερίδες για επικείμενες συγχωνεύσεις σχολείων προκάλεσαν τις αντιδράσεις της ΔΟΕ, της ΟΛΜΕ και πρωτοβάθμιων σωματείων εκπαιδευτικών και ενώσεων συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, που προέβησαν άμεσα σε αντίστοιχες ανακοινώσεις και πραγματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 27/5 έξω από το υπουργείο Παιδείας. Ήδη έχει προηγηθεί μία εβδομάδα νωρίτερα συγκέντρωση διαμαρτυρίας από εκπαιδευτικούς και γονείς έξω από το ΥΠΑΙΘ για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Όπως μας έχει συνηθίσει η ηγεσία του υπουργείου, δεν δέχτηκε αντιπροσωπεία των παρευρισκομένων, ακολουθώντας την πάγια τακτική της διολίσθισης προς τον αυταρχισμό και της υπεκφυγής στο να πάρουν θέση για τα «παιδαγωγικά μέτρα» τους, καθώς επίσημα και τυπικά δεν έχει νομοθετηθεί κάτι συγκεκριμένο. Ενδεικτικό της «δημοκρατικής συμπεριφοράς» και της «τήρησης της νομιμότητας και των διαδικασιών» που ακολουθεί η ηγεσία του υπουγείου είναι ότι παρακάμπτει αποφάσεις συνεδριάσεων δημοτικών συμβουλίων που είναι αρνητικές σε συγχωνεύσεις σχολείων (π.χ. Δήμου Αιγάλεω) καθώς και εισηγήσεις περιφερειακών διευθυντών Εκπαίδευσης ή αναφέρεται σε έγγραφα δημοτικών συμβουλίων που δεν έχουν σχέση με συγχωνεύσεις σχολείων. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2014, προβλέπονται μεταξύ άλλων 1.676 συγχωνεύσεις σχολείων. Οι διαρροές του υπουργείου αφορούν περίπου το 15% αυτών (συγχωνεύονται 128 δημοτικά, 74 νηπιαγωγεία, 16 γυμνάσια και λύκεια, 12 ΕΠΑΛ, επίσης καταργούνται 15 δημοτικά, 30 νηπιαγωγεία ένα γυμνάσιο και 3 ΕΠΑΛ).
Λαμβάνοντας υπόψη ότι έγιναν τρεις μέρες πριν από τη διενέργεια εκλογών, διαπιστώνουμε ότι η κυβέρνηση είναι προσηλωμένη στον μνημονιακό στόχο της αποδόμησης του δημόσιου και δωρεάν σχολείου και της προώθησης του σχολείου της αγοράς, της κατηγοριοποίησης και της ολοένα αυξανόμενης έντασης των ταξικών φραγμών. Η κυβέρνηση προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με την ταυτόχρονη διαρροή της ίδρυσης 34 σχολικών μονάδων. Η πολιτική αυτή μπορεί να προκαλεί οργή και αγανάκτηση, δεν προκαλεί όμως έκπληξη, όπως είχε προκαλέσει το προηγούμενο κύμα συγχωνεύσεων 1.993 σχολείων το 2011 με υπουργό Παιδείας τότε την κ. Διαμαντοπούλου. Σε δελτίο τύπου ισχυριζόταν πως τα κριτήρια για τις συγχωνεύσεις σχολείων ήταν αποκλειστικά παιδαγωγικά και ως στόχο είχαν την αναβάθμιση της ποιότητας στη δημόσια εκπαίδευση. Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι και τα λογιστικά σε παιδαγωγικά κριτήρια, προχώρησε στην υλοποίηση των αντεκπαιδευτικών συγχωνεύσεων, δίνοντας πίστωση χρόνου εκεί που υπήρξαν ισχυρές αντιδράσεις από την τοπική κοινωνία.
Ως άξιος συνεχιστής της Διαμαντοπούλου, ο Αρβανιτόπουλος, μετά την πρώτη προσπάθεια «εξορθολογισμού» της δημόσιας Παιδείας με την κατάργηση των τομέων Υγείας-Πρόνοιας, Αισθητικής, Γραφιστικής (επικαλούμενος μάλιστα ανύπαρκτη μελέτη), έρχεται να κλείσει άλλα τόσα σχολεία, «αναβαθμίζοντας» ακόμα περισσότερο την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης, δημιουργώντας και άλλα σχολεία «μαμούθ» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχει γίνει πλέον αντιληπτό πως οι εν λόγω συγχωνεύσεις δεν αποτελούν απλώς μια κατ’ ανάγκη διαχειριστική επιλογή του υπουργού, αλλά στρατηγική επιλογή για τη συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης που εντάσσεται στο ευρύτερο μνημονιακό ανεκπαιδευτικό πλαίσιο το οποίο ορίζει και η έκθεση του ΟΟΣΑ και θέλει εκπαίδευση για λίγους και εκλεκτούς, που να λειτουργεί σύμφωνα με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, καθώς η μόρφωση δεν αποτελεί δικαίωμα αλλά εμπόρευμα και το δημόσιο και δωρεάν σχολείο σημαίνει διαφυγόντα κέρδη.
Οι συνθήκες από την εφαρμογή του μνημονίου γίνονται ολοένα και πιο ασφυκτικές για εκπαιδευτικούς και μαθητές. Διαθεσιμότητες, απολύσεις και υποχρεωτικές μεταθέσεις, αξιολόγηση ακόμα και σχολείων που πρόκειται να κλείσουν(!), προβλήματα στη μεταφορά μαθητών, προώθηση της μαθητείας. Τα πολυπληθή τμήματα και οι κακοπληρωμένοι υποταγμένοι εκπαιδευτικοί που θα εργάζονται σε συνθήκες απαξίωσης του έργου τους θα συνθέτουν το παζλ του «νέου σχολείου».
Το εκπαιδευτικό κίνημα δεν έχει σταματήσει να δίνει τη μάχη ενάντια στις μνημονιακές επιταγές. Ερχόμενο όμως αντιμέτωπο με ένα πρόβλημα όχι απλώς συνδικαλιστικό αλλά βαθιά πολιτικό, οφείλει να στραφεί προς την κατεύθυνση της συγκρότησης κοινωνικών συμμαχιών οι οποίες θα έχουν και την ανάλογη στήριξη από τους πολιτικούς φορείς που έχουν ως στόχο την ανατροπή της αντεκπαιδευτικής-αντιλαϊκής λαίλαπας. Ήδη στο Περιστέρι, την Παρασκευή 23 Μάη, πραγματοποιήθηκε κοινή συγκέντρωση περίπου 1.000 γονιών, μαθητών, δασκάλων και καθηγητών με τη συμπαράσταση δημοτικών παρατάξεων, οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς. Η συνένωσή τους μέσα από επιτροπές αγώνα κατά τόπους για την οργάνωση της αντίστασης μπορεί να σταματήσει τις συγχωνεύσεις.
* Ο Γιάννης Παππάς είναι εκπαιδευτικός
