Δρομοκαΐτειο: Μεσαίωνας για τις καθαρίστριες, κέρδη για τους εργολάβους

Την κι­νη­το­ποί­η­ση διορ­γά­νω­σαν μαζί με το σω­μα­τείο ερ­γα­ζο­μέ­νων του νο­σο­κο­μεί­ου και την Πα­νατ­τι­κή Ένωση Κα­θα­ρι­στριών και Οι­κια­κού Προ­σω­πι­κού. Την κι­νη­το­ποί­η­ση στή­ρι­ξαν επί­σης οι απο­λυ­μέ­νες κα­θα­ρί­στριες του υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών, μέλη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και μέλη δη­μο­τι­κών κι­νή­σε­ων της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και του ΚΚΕ από τις πε­ριο­χές όπου εδρεύ­ει το νο­σο­κο­μείο (Χαϊ­δά­ρι, Αι­γά­λεω, Αγία Βαρ­βά­ρα). 

Η κι­νη­το­ποί­η­ση ξε­κί­νη­σε με συ­γκέ­ντρω­ση στην πύλη του νο­σο­κο­μεί­ου και ακο­λού­θη­σε πο­ρεία ως το κτί­ριο της διοί­κη­σης του νο­σο­κο­μεί­ου. Αντι­προ­σω­πεία των ερ­γα­ζό­με­νων συ­να­ντή­θη­κε με τη διοί­κη­ση του νο­σο­κο­μεί­ου, με κύριο αί­τη­μα την πρό­σλη­ψη των ερ­γα­ζό­με­νων των δύο συ­νερ­γεί­ων απευ­θεί­ας από το νο­σο­κο­μείο. 

Στο Δρο­μο­κα­ΐ­τειο οι ερ­γα­ζό­με­νοι των συ­νερ­γεί­ων υπη­ρε­σιών κα­θα­ριό­τη­τας και εστί­α­σης κα­λύ­πτουν ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας ανά­γκες του νο­σο­κο­μεί­ου. Παρά το γε­γο­νός αυτό, αντί για μό­νι­μο προ­σω­πι­κό, το κρά­τος εκ­χώ­ρη­σε την κα­θα­ριό­τη­τα και την εστί­α­ση στις εται­ρεί­ες «Πα­πα­χρι­στό­που­λος και ΣΙΑ ΟΕ» και JCB. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι που δου­λεύ­ουν στις δύο εται­ρεί­ες μέ­νουν απλή­ρω­τοι για μήνες, εξα­να­γκά­ζο­νται μετά το τέλος του ωρα­ρί­ου τους να ερ­γα­στούν αλλού χωρίς αυτό να φαί­νε­ται που­θε­νά στις πλη­ρω­μές τους, υπο­γρά­φουν ότι ει­σπράτ­τουν 700 ευρώ το μήνα ενώ παίρ­νουν μόνο 400, απο­λύ­ο­νται και επα­να­προ­σλαμ­βά­νο­νται χωρίς να το ξέ­ρουν, εμ­φα­νί­ζο­νται με λι­γό­τε­ρες μέρες ερ­γα­σί­ας, τους «πε­τά­νε στα μού­τρα» 50 ευρώ για δώρο Χρι­στου­γέν­νων αντί για 500, αρ­ρω­σταί­νουν και δεν πλη­ρώ­νο­νται, υπο­γρά­φουν σε λευκά χαρ­τιά της εται­ρεί­ας υπό το κα­θε­στώς φόβου. 

Όσα κά­νουν οι δύο εται­ρεί­ες έχουν την κυ­βερ­νη­τι­κή έγκρι­ση. Η εται­ρεία JCB συμ­με­τέ­χει σε πρό­γραμ­μα του ΕΣΠΑ, μέσω του οποί­ου επι­δο­τεί­ται για να μπο­ρεί να πράτ­τει όσα ανα­φέ­ρο­νται πα­ρα­πά­νω, με την επω­νυ­μία «Διαρ­θρω­τι­κή Προ­σαρ­μο­γή Ερ­γα­ζο­μέ­νων και Επι­χει­ρή­σε­ων εντός της Οι­κο­νο­μι­κής Κρί­σης».

Αυτό που συμ­βαί­νει στο Δρο­μο­κα­ΐ­τειο με τα ιδιω­τι­κά συ­νερ­γεία κα­θα­ρι­σμού και εστί­α­σης δεν είναι μια πρω­τό­γνω­ρη κα­τά­στα­ση. Συμ­βαί­νει δυ­στυ­χώς και στα άλλα νο­σο­κο­μεία αλλά και σε πολ­λές υπη­ρε­σί­ες του Δη­μο­σί­ου και ορ­γα­νι­σμούς, όπου διά­φο­ρα «κο­ρά­κια» κρα­τι­κο­δί­αι­τοι ερ­γο­λά­βοι έχουν αρ­πά­ξει από τα μαλ­λιά την ευ­και­ρία που τους δί­νουν οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πριν και οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις τώρα να γε­μί­ζουν τις τσέ­πες τους με ζεστό κρα­τι­κό χρήμα κα­τα­πα­τώ­ντας ταυ­τό­χρο­να κάθε έν­νοια ερ­γα­τι­κού δι­καιώ­μα­τος. Η ιστο­ρία αυτή είναι δι­δα­κτι­κή για το τι ακο­λου­θεί την από­λυ­ση των κα­θα­ρι­στριών από το υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών και τις εφο­ρί­ες της χώρας.

Τα κά­τερ­γα αυτά είναι το πρό­τυ­πο των κα­πι­τα­λι­στών για όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους. Η ερ­γα­σία στους ερ­γο­λά­βους ζωών, με μαύρη και ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία, με εκ­βια­σμούς που φτά­νουν εδώ και χρό­νια στο ση­μείο οι ερ­γα­ζό­με­νοι, στην πλειο­νό­τη­τά τους γυ­ναί­κες, να ανα­γκά­ζο­νται να υπο­γρά­φουν ότι παίρ­νουν μι­σθούς πολύ με­γα­λύ­τε­ρους από όσα παίρ­νουν κα­θα­ρά στο χέρι. Είναι ένα μέλ­λον που με τα μνη­μό­νια προ­σπα­θούν οι κα­πι­τα­λι­στές και οι κυ­βερ­νή­σεις τους να επι­βά­λουν πα­ντού. Στον ιδιω­τι­κό αλλά και στον δη­μό­σιο τομέα.

Βλέ­πε­τε, οι κα­πι­τα­λι­στές δεν είναι, γε­νι­κώς μι­λώ­ντας, εχθροί του κρά­τους. Είναι υπο­στη­ρι­κτές του όσο μπο­ρούν να αδειά­ζουν τα κρα­τι­κά τα­μεία και να γε­μί­ζουν οι δικές τους τσέ­πες. Αυτό που συμ­βαί­νει με τις ιδιω­τι­κές εται­ρεί­ες κα­θα­ρι­σμού εδώ και 20 χρό­νια στη δη­μό­σια υγεία δεν απα­σχό­λη­σε το αρ­μό­διο υπουρ­γείο όταν έψα­χνε να βρει πού δί­νουν τα λεφτά τους τα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία. Όταν τα λεφτά πάνε στις τσέ­πες των φίλων της κυ­βέρ­νη­σης και της τρόι­κας, των ερ­γο­λά­βων και των τρα­πε­ζι­τών, τότε δεν έχου­με κα­κο­δια­χεί­ρι­ση αλλά ανά­πτυ­ξη.

Ο μόνος τρό­πος να δι­καιω­θούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα ιδιω­τι­κά συ­νερ­γεία είναι ο δρό­μος του κοι­νού αγώνα, μαζί με όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους του νο­σο­κο­μεί­ου. Το κοινό μέλ­λον προ­δια­γρά­φει τη συ­νέ­χι­ση και την κλι­μά­κω­ση κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων όπως αυτή της Πα­ρα­σκευ­ής. Βάζει όμως ξανά στην επι­και­ρό­τη­τα, εν όψει και του κα­τα­στα­τι­κού συ­νε­δρί­ου της ΑΔΕΔΥ, το αί­τη­μα της εγ­γρα­φής όλων των ερ­γα­ζό­με­νων σε έναν χώρο του Δη­μο­σί­ου σε κοινό σω­μα­τείο, ανε­ξάρ­τη­τα από τη σχέση ερ­γα­σί­ας τους. Ως πρώτο βήμα για κοι­νές διεκ­δι­κή­σεις αλλά και ως κύριο βήμα για τη συ­γκρό­τη­ση μα­ζι­κών και μα­χη­τι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των αντί­στα­σης σε κάθε χώρο δου­λειάς.