Για μια λίμνη που είναι θάλασσα

Ακτές, ακί­νη­τα, λι­μά­νια, ακόμα και αρ­χαιο­λο­γι­κοί χώροι, βρί­σκο­νται στις προ­τε­ραιό­τη­τες του «πλιά­τσι­κου» που ορ­γα­νώ­νει το ΤΑΙ­ΠΕΔ για λο­γα­ρια­σμό ισχυ­ρών επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων.

Ανά­με­σα στις εκτά­σεις που πέ­ρα­σαν στο «αμαρ­τω­λό» τα­μείο για να εκ­ποι­η­θούν, βρί­σκε­ται και έκτα­ση στη με­γα­λύ­τε­ρη πα­ρα­λία της Μήλου, την Αχι­βα­δό­λι­μνη ή Χι­βα­δό­λι­μνη, όπως τη λένε οι ντό­πιοι. Πήρε το όνομά της από τη λίμνη που υπάρ­χει δίπλα στην πα­ρα­λία και ήταν γε­μά­τη αχι­βά­δες, ενώ πα­ράλ­λη­λα απο­τε­λεί συχνό σταθ­μό για με­τα­να­στευ­τι­κά που­λιά. Συγ­χρό­νως, βρί­σκε­ται εντός των ορίων προ­στα­τευό­με­νης πε­ριο­χής Natura 2000, όπως με­γά­λο τμήμα της Δυ­τι­κής Μήλου.

Αντι­γρά­φου­με από τη βάση δε­δο­μέ­νων για τους νη­σιω­τι­κούς υγρό­το­πους της WWF: «πρό­κει­ται για λι­μνο­θά­λασ­σα σε λε­κά­νη με ηφαι­στειο­γε­νή πε­τρώ­μα­τα, με στενή δίοδο επι­κοι­νω­νί­ας με τη θά­λασ­σα, η οποία πε­ριο­ρί­στη­κε και δια­μορ­φώ­θη­κε με την κα­τα­σκευή του πα­ρα­λια­κού δρό­μου. (…) Κατά την πε­ρί­ο­δο με έντο­νες φου­σκο­θα­λασ­σιές, ολό­κλη­ρη η λε­κά­νη του υγρό­το­που πλη­μυ­ρί­ζει με θα­λασ­σι­νό νερό, ενώ υπάρ­χει και σχε­δόν στα­θε­ρή πα­ρο­χή γλυ­κού νερού από πηγή που εκ­φορ­τί­ζε­ται με­ρι­κά μέτρα δυ­τι­κά της όχθης της λί­μνης. (…) Οι δρα­στη­ριό­τη­τες στον υγρό­το­πο σχε­τί­ζο­νται κυ­ρί­ως με τον κα­λο­και­ρι­νό του­ρι­σμό, μιας και στο όριο του υπάρ­χει πολύ όμορ­φη πα­ρα­λία».

Η φυ­σι­κή ομορ­φιά, τα κοι­νω­νι­κά αγαθά, το δι­καί­ω­μα στη συλ­λο­γι­κή ανα­ψυ­χή και η προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, είναι «πο­λυ­τέ­λειες» άλλων επο­χών και εμπό­δια για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση της νέας με­γά­λης «εθνι­κής αφή­γη­σης»: της «ανά­πτυ­ξης» των αχα­λί­νω­των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και των ισο­πε­δω­μέ­νων ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των. Στο πλαί­σιο υλο­ποί­η­σης του πα­ρα­πά­νω στό­χου, πω­λού­νται 63.800 τ.μ. της Αχι­βα­δό­λι­μνης για να γί­νουν πα­ρα­θε­ρι­στι­κές κα­τοι­κί­ες, στρέμ­μα­τα που βρί­σκο­νται πολύ κοντά στη λίμνη και με «επεν­δυ­τι­κό κί­νη­τρο» την πα­ρα­λία της πε­ριο­χής.

Από τις δε­κά­δες πα­νέ­μορ­φες πα­ρα­λί­ες της Μήλου, η συ­γκε­κρι­μέ­νη, έχει ένα απί­στευ­το μίγμα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών. Απέ­ρα­ντη αμ­μου­διά που βρί­σκε­ται στο νο­τιό­τε­ρο ση­μείο του κόλ­που της Μήλου, με εκ­πλη­κτι­κή θέα προς τα χωριά του νη­σιού. Στη μία της άκρη, εξαι­τί­ας των ρηχών και γα­λα­ζο­πρά­σι­νων νερών και της κο­ντι­νής από­στα­σης από τους οι­κι­σμούς του νη­σιού, απο­τε­λεί ιδα­νι­κή επι­λο­γή για οι­κο­γέ­νειες και ένα γρή­γο­ρο μπά­νιο.

Στην άλλη της άκρη, χωρίς ίχνος σε­μνο­τυ­φί­ας, με κα­θο­λι­κή απο­δο­χή εδώ και δε­κα­ε­τί­ες, κα­τα­λή­γουν όσοι προ­τι­μούν το μπά­νιο τους χωρίς μαγιό. Και όταν, πολύ συχνά, το κα­λο­και­ρι­νό μελ­τέ­μι αγριεύ­ει, η πα­ρα­λία ερη­μώ­νει, γιατί απλά δε στέ­κε­σαι από την έντα­ση του ανέ­μου. Τότε με­τα­τρέ­πε­ται στον κύριο προ­ο­ρι­σμό όσων λα­τρεύ­ουν το surf και το kite-surf. Στο βουνό πάνω από την πα­ρα­λία, βρί­σκε­ται το μο­να­δι­κό camping του νη­σιού.

Προ­φα­νώς, αν τους αφή­σου­με, η από­λαυ­ση όλων αυτών των δυ­να­το­τή­των θα είναι προ­νό­μιο μόνο των χρη­στών του all inclusive. Ποιός πι­στεύ­ει ότι δεν θα πε­ριο­ρι­στεί η πρό­σβα­ση στην Αχι­βα­δό­λι­μνη, για να μην ενο­χλού­νται οι πλού­σιοι επι­σκέ­πτες της, δηλ. οι κα­τα­πα­τη­τές μιας πε­ριο­χής εξαι­ρε­τι­κού φυ­σι­κού κάλ­λους; Ποιος απο­κλεί­ει μια πε­ρι­φραγ­μέ­νη ακτή, με τσι­με­ντέ­νια τε­ρα­τουρ­γή­μα­τα κοντά της, όπου οι φτω­χοί θα στε­ρού­νται τη θά­λασ­σα; Ένα ακόμα κοι­νω­νι­κό αγαθό, θα με­τα­τρα­πεί σε τσι­φλί­κι του ιδιω­τι­κού κε­φα­λαί­ου.

Ήδη το δη­μο­τι­κό συμ­βού­λιο του νη­σιού εξέ­φρα­σε τη δια­φω­νία του με τις ενέρ­γειες του ΤΑΙ­ΠΕΔ και δια­κή­ρυ­ξε ότι η προς πα­ρα­χώ­ρη­ση έκτα­ση θα μεί­νει στο λαό της Μήλου. Στα χρό­νια της μνη­μο­νια­κής λε­η­λα­σί­ας, η από­φα­ση αυτή (αν και εξαι­ρε­τι­κά θε­τι­κή εξέ­λι­ξη) δεν αρκεί από μόνη της. Μια δυ­να­μι­κή απά­ντη­ση της το­πι­κής κοι­νω­νί­ας, με όρους πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής, πλα­τιάς συ­σπεί­ρω­σης δυ­νά­με­ων, μα­ζι­κής συμ­με­το­χής, ενη­μέ­ρω­σης και συ­μπα­ρά­στα­σης, όπως στις Σκου­ριές, την Κε­ρα­τέα κ.α., μπο­ρεί να μπλο­κά­ρει τα σχέ­δια εκ­ποί­η­σης του φυ­σι­κού πλού­του.

Είχα την τύχη να με­γα­λώ­σω σαν «κα­νο­νι­κό παιδί» σε εκεί­νο τον τόπο. Να μάθω μπά­νιο στα νερά της Αχι­βα­δό­λι­μνης, να μην κα­τα­φέ­ρω να μάθω ποτέ καλό surf στα κύ­μα­τά της, να ξε­νυ­χτή­σω αμέ­τρη­τες φορές με φί­λους κάτω από τα άστρα της.

Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι-ες που θα ρί­ξουν μια ματιά στην ατε­λεί­ω­τη λίστα με τα ακί­νη­τα και τη δη­μό­σια γη που χα­ρί­ζουν ή πα­ρα­χω­ρούν προς εκ­με­τάλ­λευ­ση σε ιδιώ­τες-πά­ντα στο όνομα της «σω­τη­ρί­ας της χώρας»-θα έχουν μια ανά­λο­γη ιστο­ρία να δι­η­γη­θούν. Από τις πα­ρα­λί­ες της Ρόδου, της Κρή­της, της Νάξου, της Πε­λο­πον­νή­σου, της Χαλ­κι­δι­κής.

Συ­νη­θί­ζου­με να μι­λά­με για αυ­τούς που μας κλέ­βουν τη ζωή, για την ανα­τρο­πή της εξο­ντω­τι­κής λι­τό­τη­τας και για τη στιγ­μή που τα όνει­ρα θα πά­ρουν εκ­δί­κη­ση. Στη μάχη ενά­ντια στο ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, ζη­τώ­ντας εκ­δί­κη­ση και κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, μαζί με κα­τοί­κους, φο­ρείς και την Αρι­στε­ρά, ανα­γκα­στι­κά, συ­στρα­τεύ­ο­νται και οι ανα­μνή­σεις μας…

Φωτό: η λίμνη μαζί με την πα­ρα­λία