Πείτε την αλήθεια. Είναι ήττα.

Πείτε αυτή την αλή­θεια και συ­νε­χί­στε με την επό­με­νη.

Η ήττα δεν προ­ήλ­θε μόνο από την ισχύ του αντι­πά­λου, κάτι που φυ­σι­κά ισχύ­ει. Προ­ήλ­θε κυ­ρί­ως και πρω­τί­στως εκ των έσω, από την ηγε­τι­κή ομάδα του κόμ­μα­τος, από τη στρα­τη­γι­κή του «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» και τη γραμ­μή «πάση θυσία στο ευρώ» που ακο­λού­θη­σε, πα­ρα­βιά­ζο­ντας συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις και κα­τα­στα­τι­κές αρχές. Πα­ρα­βί­α­σε έτσι όλες τις προ­ε­κλο­γι­κές δε­σμεύ­σεις. Πα­ρα­βί­α­σε κυ­ρί­ως την αρχή ότι «δεν πρό­κει­ται να υπο­χω­ρή­σου­με απέ­να­ντι σε κα­νέ­να εκ­βια­στή, σε κα­νέ­να το­κο­γλύ­φο, σε κα­νέ­να κά­θαρ­μα των Βρυ­ξελ­λών».Βίασε με αυτό τον τρόπο, τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους ανέρ­γους, τους συ­ντα­ξιού­χους, τους αγρό­τες, τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους, όλους αυ­τούς δη­λα­δή που τα πέντε χρό­νια των μνη­μο­νί­ων ήρθαν αντι­μέ­τω­ποι με τα σκλη­ρά νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα μέτρα και είδαν την ελ­πί­δα στην Αρι­στε­ρά, στο πρό­γραμ­μά της, στις αλή­θειες της, στην ει­λι­κρί­νεια της, στους έντι­μους αγώ­νες που τόσα χρό­νια έδινε δίπλα στο λαό, στο ηθικό της πλε­ο­νέ­κτη­μα που στη­ρι­ζό­ταν στο «δεν εί­μα­στε όλοι ίδιοι».

Πείτε την αλή­θεια, κάντε την αυ­το­κρι­τι­κή σας και πα­ρα­δε­χτεί­τε ότι για την κα­τά­στα­ση που έχει δη­μιουρ­γη­θεί δεν φταί­ει μόνο η Μέρ­κελ, ο Σόι­μπλε και το κακό μας το ρι­ζι­κό. Σί­γου­ρα φταί­νε, αλλά τη με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θύ­νη τη φέ­ρε­τε εσείς και η ατολ­μία σας μπρο­στά στους εκ­βια­σμούς. Φταί­ει η αυ­τα­πά­τη την οποία σπεί­ρα­τε στα μέλη του κόμ­μα­τος, στους ψη­φο­φό­ρους και στην κοι­νω­νία ότι θα «νι­κή­σε­τε(ουμε) χωρίς ρή­ξεις-συ­γκρού­σεις και θα είναι μέρα με­ση­μέ­ρι», γνω­ρί­ζο­ντας ότι πη­γαί­να­τε σε ένα πό­λε­μο στον οποίο θα χρη­σι­μο­ποι­η­θούν όλα τα μέσα. Ποια προ­ε­τοι­μα­σία κά­να­τε; Ποια μέτρα λά­βα­τε;

Θα χρεια­ζό­μουν σε­λί­δες ολό­κλη­ρες για να πε­ρι­γρά­ψω τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από το 2012 και μετά διο­λί­σθη­σε από τις βα­σι­κές ρι­ζο­σπα­στι­κές θέ­σεις του, σε πιο ήπιες και εύ­πε­πτες για το μέσο άν­θρω­πο. Πείτε την αλή­θεια, το κά­να­τε με μο­να­δι­κό σκοπό να κερ­δί­σε­τε τις εκλο­γές, πι­στεύ­ο­ντας αφε­λώς ότι αυτό και μόνο θα ήταν αρ­κε­τό, εγκα­τα­λεί­πο­ντας στην άκρη τα μέλη, τον κόσμο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τα κι­νή­μα­τα τον ίδιο το λαό.

Πείτε την αλή­θεια, ψη­φί­σα­τε ένα κα­τά­πτυ­στο τρίτο μνη­μό­νιο που έρ­χε­ται σε πλήρη αντί­θε­ση με όλα όσα λέ­γα­τε μέχρι πριν λίγο καιρό. Ένα τρίτο μνη­μό­νιο που έρ­χε­ται σε ευ­θεία αντί­θε­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα του κό­σμου που με κάθε τρόπο και κάθε μέσο θα υπε­ρα­σπι­ζό­σα­σταν.

Πείτε την αλή­θεια και μη χρη­σι­μο­ποιεί­τε όλη την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου μπλοκ ότι το μνη­μό­νιο είναι μο­νό­δρο­μος. Κυ­ρί­ως μη χρη­σι­μο­ποιεί­τε τα κυ­ρί­αρ­χα ΜΜΕ για να πεί­σε­τε τον κόσμο με αυτού του εί­δους την ελε­ει­νή προ­πα­γάν­δα. Μην ξε­χνά­τε ότι είναι τα ίδια ΜΜΕ που τόσα χρό­νια σας (μας) λοι­δο­ρού­σαν για όλα αυτά που λέ­γα­με. Μην το κά­νε­τε γιατί εκτός του ότι πε­τά­τε στα σκου­πί­δια την όποια προ­ο­πτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης -αν υπάρ­χει- κυ­ρί­ως συν­θλί­βε­τε τις προ­ο­πτι­κές όλης της Αρι­στε­ράς να ορ­θο­πο­δή­σει μετά από τις κα­τα­στρο­φι­κές επι­λο­γές σας.

Πείτε την αλή­θεια και εκ­πο­νή­στε γρή­γο­ρα ένα σχέ­διο δια­φυ­γής από την πα­γί­δα του μνη­μο­νί­ου, ένα σχέ­διο ρήξης με τους πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ες και εκ­βια­στές μας, αλ­λιώς υπάρ­χει ο έντι­μος δρό­μος της πα­ραί­τη­σης.

Υ.Γ.

1. Στα­μα­τή­στε να βά­ζε­τε το θέμα της εναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης με το προ­βο­κα­τό­ρι­κο, φθηνό συν­δι­κα­λι­στι­κό τρόπο: «όποιος έχει εναλ­λα­κτι­κή να την πει». Εκτός του ότι οφεί­λα­τε να έχετε εναλ­λα­κτι­κή, το ξέ­ρε­τε ότι υπάρ­χει. Γνω­ρί­ζε­τε επί­σης πολύ καλά ότι με τον τρόπο που χει­ρι­στή­κα­τε τα πράγ­μα­τα τα οδη­γή­σα­τε στο αδιέ­ξο­δο «μπρος γκρε­μός και πίσω ρέμα» και μας κα­λεί­τε να δια­λέ­ξου­με, μάλ­λον πολύ χει­ρό­τε­ρα να πι­στέ­ψου­με ότι η κρε­μά­λα που μας ετοι­μά­σα­τε είναι κα­λύ­τε­ρη από τις προη­γού­με­νες, γιατί θα είναι «αρι­στε­ρή».

2. Δεν είμαι μέλος (ευ­τυ­χώς) του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εδώ και πολύ καιρό, οπότε ίσως να πουν κά­ποιοι ότι δεν μου πέ­φτει λόγος. Αλλά δεν μπορώ να μην σχο­λιά­σω τα φλη­να­φή­μα­τα περί ενό­τη­τας του κόμ­μα­τος. Η ενό­τη­τα σε ένα αρι­στε­ρό κόμμα σφυ­ρη­λα­τεί­ται στη βάση ενός ενιαί­ου προ­γράμ­μα­τος και σχε­δί­ου για την υπε­ρά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων αυτών που θέλει να εκ­προ­σω­πή­σει. Οτι­δή­πο­τε άλλο είναι απλά κυ­βερ­νη­τι­σμός για να μην πω ότι είναι επι­κά­λυ­ψη προ­σω­πι­κών φι­λο­δο­ξιών και ιδιο­τέ­λειας. Με το τρίτο μνη­μό­νιο τσα­κί­σα­τε αυτή την ενό­τη­τα. Αλ­λάξ­τε την αφή­γη­ση «σώ­νου­με τη χώρα, εφαρ­μό­ζο­ντας τώρα (για πόσο άραγε;) τα­ξι­κά σκλη­ρά μέτρα ενα­ντί­ον των φτω­χών, τα οποία κά­ποια στιγ­μή με κά­ποιο τρόπο θα τα ανα­τρέ­ψει η πρώτη κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς». Δεν πεί­θε­τε κα­νέ­ναν. Ο λόγος απλός. Δεν το κά­να­τε τώρα, τι μας εγ­γυά­ται ότι θα το κά­νε­τε στο μέλ­λον; Με ποια ερ­γα­λεία; Με ποια πο­λι­τι­κή; Τα δείγ­μα­τα γρα­φής των πρώ­των έξι μηνών δια­κυ­βέρ­νη­σης δεί­χνουν –δυ­στυ­χώς- άλλα πράγ­μα­τα.

3. Στα­μα­τή­στε να υπο­δει­κνύ­ε­τε ως το μο­να­δι­κό εχθρό τους υπε­ρα­σπι­στές του ΟΧΙ από όποια θέση κι αν το λένε, είτε εντός είτε εκτός του κόμ­μα­τος. Ο εχθρός είναι αλλού, πάντα ήταν αλλού. Θα τον πο­λε­μή­σε­τε;