Η δεύτερη ευκαιρία

Τα συγκεκριμένα μέτρα αφορούν την δραματική επιτάχυνση των διαδικασιών της δικαιοσύνης για μια σειρά από υποθέσεις, ανάμεσά τους η διευκόλυνση των πλειστηριασμών ακινήτων, ώστε να περιέρχονται ταχύτατα στην ιδιοκτησία τραπεζών και επενδυτικών Fund για να τα ξεκοκαλίζουν. Επίσης νομοθετείται το πέρασμα των τραπεζών στα χέρια της ΕΚΤ μέσα από τις διαδικασίες εκκαθάρισής τους, ένα μίνι bail in στο δρόμο που χάραξε η Κύπρος. Πέρα από τα συγκεκριμένα, η υπερψήφιση της δεύτερης δέσμης των προαπαιτούμενων αφορά το πέρασμα στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης για την κυρίως συμφωνία, με καταληκτική ημερομηνία της διαπραγμάτευσης την 20ή Αυγούστου. Πρόκειται για ένα τρίτο μνημονιακό επίτομο έργο εξαθλίωσης του κόσμου και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

Γι’ αυτό καλούμε τους βουλευτές να μην υποταχτούν σε εκβιαστικά διλήμματα και να καταψηφίσουν τα μέτρα. Να συνταχθούν με τη συνείδησή τους, με τα προγράμματα για τα οποία εκλέχτηκαν και με το συγκλονιστικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5 Ιούλη.

Όσον αφορά την αριστερά, το δίλημμα είναι υπαρξιακό. Διότι δεν υπάρχει αριστερά των μνημονίων και της λιτότητας, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Η αριστερά ορίζεται ως πολιτικός εκφραστής συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας: των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Δεν είναι ανεξάρτητος πολιτικός φορέας από τα συγκεκριμένα συμφέροντα όσων εκπροσωπεί. Αυτή είναι η βάση της ενότητας μέσα στα κόμματα της Αριστεράς αλλά και για την κοινή δράση που είναι επιβεβλημένη ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματά της. Και αυτό δεν αφορά μόνο την αυριανή κινητοποίηση αλλά και τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Ήδη αναπτύσσεται ένα πολύμορφο κίνημα του ΟΧΙ, που μετά το δημοψήφισμα περνά σε γειτονιές και χώρους δουλειάς, με επιτροπές του ΟΧΙ και μαζικές συνελεύσεις. Σε όλα αυτά θα κριθεί ατομικά και συλλογικά ο καθένας μας.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μεγάλο τμήμα βουλευτών που έχει εγκλωβιστεί στο πλαστό – κατά τη γνώμη μου – δίλημμα που εκβιαστικά έθεσαν οι δανειστές: Άτακτη χρεωκοπία ή Μνημόνιο; Προφανώς δεν είναι κάτι που μπορεί να απαντηθεί ικανοποιητικά μια αποφράδα Δευτέρα ξημερώματα από έναν Πρωθυπουργό αν η κυβέρνησή του δεν έχει επιλέξει να κάνει τη σχετική προετοιμασία εναλλακτικής. Το να αφεθούν τα πράγματα να φτάσουν ως εκεί είναι όμως πολιτική επιλογή, γιατί εναλλακτικές υπήρχαν και δεν ακολουθήθηκαν. Επιλογές που συμπεριλαμβάνουν δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, άρνηση αποπληρωμής χρέους αντί για στράγγισμα κάθε διαθέσιμου δημόσιου αποθεματικού, προετοιμασία μετάβασης σε εθνικό νόμισμα αν χρειαζόταν. Μέτρα με εναλλακτικές που είχαν κατατεθεί και ήταν υπόψη της κυβέρνησης από όσους σήμερα ψηφίζουν ΟΧΙ αλλά και άλλους. Όμως η πίστη στην ανύπαρκτη δημοκρατία της ΕΕ και της υπερίσχυσης της πολιτικής έναντι της οικονομίας σε αδίστακτους μηχανισμούς εκβιαστών όπως η Ευρωζώνη αποδείχτηκε φενάκη και χρειάζεται το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να αναπροσαρμόσει πλήρως αυτό το ιδεολόγημα που κρατάει από παλιά.

Ακόμα πιο πλαστό όμως είναι σήμερα το υποτιθέμενο δίλημμα: ψηφίστε ΝΑΙ για να μην πέσει η κυβέρνηση με κορμό την αριστερά. Πρώτο, αριστερή δεν είναι μια κυβέρνηση που έχει αριστερούς, αλλά που ακολουθεί αριστερή πολιτική για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας, των φτωχών και των λαϊκών στρωμάτων. Και δεύτερο, «αριστερή» κυβέρνηση που ψηφίζει μνημόνια δεν θέλει να τη ρίξει – όπως φαίνεται – ούτε ο Σόϊμπλε ούτε ο Μεϊμαράκης. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν οι υποστηρικτές του ΝΑΙ εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως όσο περισσότερο παραμένει ο «κορμός» της αριστεράς μέσα σε μια τέτοια κυβέρνηση, τόσο περισσότερο υποθηκεύει το μέλλον της αριστεράς, του λαού, των παιδιών και των εγγονιών μας.

Σήμερα αυτό που απαιτείται πολιτικά είναι η αριστερά να διαμορφώσει τώρα συνεκτικό σχέδιο ρήξης με τους δανειστές και να απεμπλακεί άμεσα από την υλοποίηση του 3ου μνημονίου. Με αυτά δεδομένα χρειάζεται η προσφυγή στις κάλπες και ένα νέο αφήγημα που θα λέει τα πράγματα καθαρά στον κόσμο. Διαφορετικά το κενό θα καλυφθεί από άλλες πολιτικές δυνάμεις, κάποιες από τις οποίες είναι εξόχως αντιδραστικές. Το παράδειγμα της Γαλλίας με τη Λεπέν είναι διδακτικό. Ο χρόνος δεν είναι πολύς. Όμως η αριστερά έχει κατά τη γνώμη μου δεύτερη ευκαιρία, αρκεί να την αξιοποιήσει και να αποφύγει να φάει τις σάρκες της. Οι καλύτεροί μας σύμμαχοι είναι τα κινήματα, ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία που θα στηρίξουν και θα γειώσουν μια ριζοσπαστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, καθώς και η διεθνής Αλληλεγγύη που έκανε συγκλονιστικές κινητοποιήσεις τον προηγούμενο μήνα και είναι η μόνη διεθνής αντίσταση στα γεράκια των χρηματοπιστωτικών αγορών.

* Ο Θανάσης Κούρκουλας είναι μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Α” Αθήνας