ιδέες
-
28η Οκτωβρίου 1940: Το «Όχι» του λαού και το καθεστώς του Μεταξά
Με αφορμή την αυριανή επέτειο, αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο άρθρο του Π. Λίλλη, από την "Εργατική Αριστερά" (22/10/2013).
-
Το σύντομο καλοκαίρι του "Όχι"...
και η επίμονη ανακατασκευή του εμείς της ρήξης. (Βίντεο + Φωτο από την εκδήλωση στις 2 του Οκτώβρη)
-
Δωσιλογισμός: η υπέρβαση ενός ταμπού
Είμεθα ελεύθεροι να διοικήσωμεν τα εσωτερικά μας κατά την ιδίαν ημών θέλησιν” Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, κατοχικός πρωθυπουργός (διάγγελμα για την ανάληψη των καθηκόντων του, 2.12.1942)
-
Το ‘κρισιακό’ κράτος. Μία μεθοδολογία ανάλυσης
‘Αμοραλισμός. Η ιδεολογία του μέλλοντος. Όσοι την σπούδασαν τρώνε ήδη με χρυσά πιρούνια σε παραλίες που δεν τους πρέπουν. Με παρέες τρυφηλές, Μανώλη, σε τόπους χλοερούς, σε τόπους αναψύξεως, ένθα απέδρα πάσα θλίψη και οδύνη. Υπάρχει δε και η αντίληψη ότι αυξάνουν –α, ρε Λαυρέντηδες!- το προσδόκιμο ζωής τους κατά τουλάχιστον δέκα χρόνια απ’ το κανονικό. Εννοείται φυσικά ότι δε δίνουν δεκάρα για το αν εμείς του σχολιάζουμε αποκλεισμένοι εδώ, στην εμπύρετη ενδοχώρα’. (Δημήτρης Παπαστεργίου, ‘Μια ιδεολογία’).
-
ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΤΙΣ ΒΟΜΒΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ
Η Λαϊκή Ενότητα καταδικάζει με τον πιο έντονο τρόπο την βάρβαρη βομβιστική επίθεση ενάντια στην πορεία ειρήνης για το Κουρδικό στην Άγκυρα, που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους.
-
Χριστός, ο «πρώτος αριστερός»;
Σε πολλές συζητήσεις για το ζήτημα του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας, όταν αυτό τίθεται από αριστερή σκοπιά, ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιείται συχνά από τους αντιπάλους του διαχωρισμού, είναι η άποψη ότι ο χριστιανισμός ως διδασκαλία και κοσμοθεωρία μοιράζεται κοινές βασικές αξίες με την Αριστερά, κυρίως την ισότητα και την κοινωνική αλληλεγγύη, και κατά συνέπεια υποστηρίζεται ότι είναι το πρώτο αριστερό κίνημα στην παγκόσμια Ιστορία, αφού αυτά που τον ενώνουν με το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό είναι πολύ σημαντικότερα από όσα τον χωρίζουν. Αυτό το επιχείρημα είναι διάτρητο από άποψη ιστορική, φιλοσοφική-λογική και πολιτική, και καταρρίπτεται πολλαπλώς, για λόγους που θα αναλυθούν αμέσως παρακάτω.
-
Η αγανάκτηση δεν αρκεί - μια κριτική σε βιβλίο για τον Πιέτρο Ινγκράο, με αφορμή τον θάνατο του
Πλήρης ημερών, στα εκατό του χρόνια, έφυγε ο Πιέτρο Ινγκράο, κορυφαία προσωπικότητα της Αριστεράς και του ΙΚΚ στην Ιταλία. Μόλις λίγα χρόνια πριν είχε εκδοθεί στην Ελλάδα το βιβλίο «Η αγανάκτηση δεν αρκεί», μια de profuntis εξομολόγηση του πάνω σε γενικότερα πολιτικά ζητήματα προς δυο πανεπιστημιακούς, τη Μαρία Λουίζα Μπότσια και τον Αλμπέρτο Ολιβέτι.
-
Πενήντα χρόνια από την εξέγερση του Γουοτς στις ΗΠΑ
Οι εξεγέρσεις και η μαύρη εργατική τάξη
-
Σταλινισμός: Η παιδική αρρώστια του κομμουνιστικού κινήματος
Η πρόσφατη πολιτική και κομματική αποκατάσταση από το ΚΚΕ του πιο χαρακτηριστικού εκπροσώπου της σταλινικής σχολής στην Ελλάδα, του Νίκου Ζαχαριάδη, που διετέλεσε γενικός γραμματέας του για μια εικοσαετία περίπου αλλά και η επίμονη προσπάθεια ιστορικής δικαίωσης του ίδιου του Στάλιν με συνεχείς αναφορές στο όνομα του και την πολιτική που είχε εφαρμόσει, φέρνουν στο προσκήνιο την πιο ενδιαφέρουσα αλλά και συνάμα πιο σκοτεινή και ανεξερεύνητη για πολλούς περίοδο του κομμουνιστικού κινήματος.
-
Μέρες του ‘36: Από την Δημοκρατία στην Δικτατορία
Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου έρχεται να «παγώσει» κάθε πνευματική ζύμωση και να μπολιάσει το δικό της ιδιαίτερο πνευματικό πλαίσιο. Αν και το καθεστώς του Μεταξά δεν ήταν ένα ολοκληρωμένο φασιστικό καθεστώς, κατά τα αντίστοιχα της Γερμανίας και της Ιταλίας, δεν έπαυε να είναι ολοκληρωτικό και δικτατορικό.