Η 6 Δεκέμβρη δεν πρέπει να ξεθωριάσει στον χρόνο, πόσο δε μάλιστα στα σημερινά δεδομένα που οι καταστάσεις είναι πολύ χειρότερες από τότε και η νέα γενιά ετοιμάζεται να ξαναπληρώσει την κρίση τους.
Ήταν 6 Δεκεμβρίου του 2008 όταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονείται από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στην περιοχή των Εξαρχείων. Μια δολοφονία που σόκαρε την κοινωνία και πρωτίστως την νεολαία, θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς ως το σπίρτο που άναψε την φωτιά απέναντι σε ένα σύστημα κέρδους, βίας και καταπίεσης.
Η νεολαία όχι μόνο δεν δίστασε να κινητοποιηθεί αλλά μάλιστα, έσπασε την κανονικότητα που είχαν δημιουργήσει για αυτήν εκείνη την περίοδο ( « γενιά του καναπέ », « γενιά των 700 ευρώ » ), μέσω καταλήψεων, πορειών, αποφάσεων φοιτητικών συλλόγων, μαζικών συνελεύσεων, συγκρούσεων με τα ΜΑΤ, η κατάληψη της λυρικής κ.α. Η νέα γενιά έδειξε την δύναμη της, έδειξε ότι έχει βούληση, έδειξε ότι μπορεί να ανατρέψει το μέλλον που της προετοιμάζουν, ότι δεν φοβάται κανέναν και τίποτα, και μάλιστα τα κατάφερε όλα αυτά χωρίς καμία πολιτική υποστήριξη από τα κοινοβουλευτικά κόμματα ( με εξαίρεση τον τότε ΣΥΡΙΖΑ που καμία σχέση δεν έχει με τον σημερινό ) και με ανελέητη επίθεση από το σύστημα.
Η κυβέρνηση Καραμανλή εκείνη την εποχή ήταν ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας, όταν παράλληλα προετοίμαζε την νεολαία και τους εργαζομένους για να επωμιστούν την κρίση τους με τα μνημόνια που θα υπογράφονταν. Η νεολαία στοχοποιήθηκε, αλλά κόντρα στα σχέδιά τους, η γενιά του Δεκέμβρη άλλαξε την ιστορία. Λίγες ημέρες πριν την δολοφονία του Αλέξη, η κυβέρνηση Καραμανλή δώρισε 28 δισ. στις τράπεζες. Σήμερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξοδεύει εκατομμύρια για εξοπλισμούς, δωράκια στους καναλάρχες, την ίδια ώρα που το Ε.Σ.Υ. καταρρέει. Το σύνθημα «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες», σήμερα γίνεται επίκαιρο μέσα από τους αγώνες για λεφτά για την υγεία και την παιδεία των φτωχών και όχι για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και την αστυνομία. Μπορεί η εξέγερση να μην ολοκλήρωσε ότι ξεκίνησε, αλλά σίγουρα τάραξε την κανονικότητα και την ομαλή πορεία των εξελίξεων. Τόσο πολύ, που η κυβέρνηση σκεφτόταν ακόμα και το κατέβασμα του στρατού στον δρόμο για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών.
Η εξέγερση εκείνου του Δεκέμβρη, έβαλε κρίσιμα ερωτήματα για το πώς, με τι πολιτικά αιτήματα και με ποιους, αλλά δεν κατάφερε να τα απαντήσει συνολικά. Τα επόμενα χρόνια και οι μεγάλοι αγώνες που άνθισαν την περίοδο ’10-’12 στις πλατείες, τις γειτονιές ενάντια στα μνημόνια και την νεοφιλελεύθερη επέλαση των επόμενων κυβερνήσεων έδειξαν ότι ο ρόλος εκείνου του Δεκέμβρη παρέμενε κρίσιμος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ικανή να επιβάλει τις πολιτικές αλλαγές που απαιτούσαν τα κινήματα των προηγούμενων χρόνων και συμβιβάστηκε με κάθε τρόπο στις πολιτικές των μνημονίων.
Σήμερα, η νεολαία στοχοποιείται ξανά και οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μία καθημερινότητα χειρότερη από αυτή που μπορούσε να σκεφτεί η κυβέρνηση Καραμανλή. Με πρόσχημα την υγειονομική κρίση, μας αποκάλεσαν υγειονομική βόμβα, ανεύθυνους και μας φόρτωσαν την δική τους δολοφονική πολιτική. Την ίδια στιγμή που το μέλλον για τη νεολαία φαντάζει εφιάλτης, η καταστολή των ΜΑΤ, Δράση (απάντηση στον Δεκέμβρη του ’08) απέναντι στους αγωνιστές επιβάλλεται με κάθε ευκαιρία και τρόπο. Από το νόμο για τις διαδηλώσεις, την επίθεση στους διαδηλωτές της 17ης Νοέμβρη, τις συλλήψεις των φεμινιστριών, η κυβέρνηση επιβεβαιώνει τον εχθρικό της χαρακτήρα σε όσους τολμούν να διεκδικούν.
Η 6 Δεκέμβρη δεν πρέπει να ξεθωριάσει στον χρόνο, πόσο δε μάλιστα στα σημερινά δεδομένα που οι καταστάσεις είναι πολύ χειρότερες από τότε και η νέα γενιά ετοιμάζεται να ξαναπληρώσει την κρίση τους. Την ίδια ώρα που η δημόσια παιδεία και υγεία παρακμάζει, οι εργασιακές συνθήκες γίνονται όλο και πιο δυσχερείς και ελαστικές και οι αξίες και η ηθική θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους των λίγων. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι αυτή η επέτειος δεν είναι απλά για να ερχόμαστε σε σύρραξη με τα ΜΑΤ, αλλά σε σύρραξη με ολόκληρο το σύστημα που καταπατά ανθρώπινες ζωές, ενάντια στην καταστολή του Κ. Χρυσοχοΐδη και ενάντια στην εγκληματική πολιτική του Κ. Μητσοτάκη. Πιάνοντας το νήμα των μαθητικών καταλήψεων και των αιτημάτων για δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία είναι καθήκον μας να βρεθούμε απέναντι τους, το οφείλουμε στις επόμενες γενιές, το οφείλουμε στον Αλέξη.
