2 αστικοί μύθοι του πολιτικού μιντιακού κατεστημένου, ενάντια στις αφηγήσεις της Αριστεράς για παραγωγική ανασυγκρότηση

Μύθος 2ος:

Απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για την προ­σέλ­κυ­ση ξένων επεν­δύ­σε­ων είναι η συ­νε­χι­ζό­με­νη εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση για την ανά­κτη­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας της χώρας, δη­λα­δή οι ορι­ζό­ντιες πε­ρι­κο­πές μι­σθών, συ­ντά­ξε­ων και επι­δο­μά­των, η πε­ρι­στο­λή κάθε κοι­νω­νι­κής δα­πά­νης, η κα­τε­δά­φι­ση της δη­μό­σιας υγεί­ας και παι­δεί­ας, η διά­λυ­ση της δη­μό­σιας διοί­κη­σης και του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, οι αυ­ξή­σεις φόρων και φυ­σι­κά η πλή­ρης διά­βρω­ση και απα­ξί­ω­ση του ερ­γα­τι­κού δι­καί­ου.

----

Ο 2ος μύθος μά­λι­στα συν­δέ­ε­ται με τον 1ο αλλά ταυ­τό­χρο­να δια­τη­ρεί και τη σχε­τι­κή του αυ­το­τέ­λεια. Συν­δέ­ε­ται, διότι τί­θε­ται ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την υλο­ποί­η­ση του πρώ­του μύθου. Δια­τη­ρεί όμως πα­ράλ­λη­λα και την αυ­το­τέ­λεια του διότι και να μην γίνει η χώρα μας τε­λι­κά σύμ­φω­να με τα πρό­τυ­πα του 1ου μύθου, οφεί­λει του­λά­χι­στον, να γίνει σύμ­φω­να με τα πρό­τυ­πα του 2ου.

Δε θέ­λου­με φυ­σι­κά να χα­λά­σου­με το πα­ρα­δει­σέ­νιο μελ­λο­ντι­κό κόσμο που φτιά­ξα­νε τα κυ­ρί­αρ­χα ιδε­ο­λο­γι­κά μέσα. Ούτε θέ­λου­με να απο­γοη­τεύ­σου­με και να γκρε­μί­σου­με τις όποιες ελ­πί­δες και προσ­δο­κί­ες γεν­νούν αυτές οι αφη­γή­σεις. Οφεί­λου­με όμως, με σε­βα­σμό και ευαι­σθη­σία απέ­να­ντι στους συ­ναν­θρώ­πους μας να πούμε κα­θα­ρά ότι, το όφε­λος αυτών των αφη­γή­σε­ων για τους πο­λί­τες αυτής της χώρας θα είναι μη­δα­μι­νό.

Να ξε­κα­θα­ρί­σου­με κάτι: Η χώρα μας δεν πρό­κει­ται να γίνει η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία της Ευ­ρώ­πης στον ενερ­γεια­κό τομέα. Πρώτα από όλα διότι δεν έχουν εκτι­μη­θεί ακόμη οι πηγές υδρο­γο­ναν­θρά­κων στη λε­κά­νη της Ν.Α. Με­σο­γεί­ου. Ακόμη όμως και να εκτι­μη­θούν μετά τις σχε­τι­κές έρευ­νες, κα­θό­λου βέ­βαιο δεν είναι ότι έχουν αξιο­ποι­ή­σι­μους υδρο­γο­νάν­θρα­κες. Αυτό κα­θο­ρί­ζε­ται από μια σειρά τε­χνι­κούς, οι­κο­νο­μι­κούς και πο­λι­τι­κούς πα­ρα­μέ­τρους, όπως: Βάθος Γε­ώ­τρη­σης, Υπο­θα­λάσ­σιες συν­θή­κες, Σει­σμι­κό­τη­τα πε­ριο­χής, Βιω­σι­μό­τη­τα Επέν­δυ­σης, Γε­ω­στρα­τη­γι­κή θέση κ.α. Δεν αρ­κούν όμως ούτε αυτά. Πρέ­πει να γί­νουν επι­πρό­σθε­τα δο­κι­μα­στι­κές γε­ω­τρή­σεις με ότι κιν­δύ­νους εγκυ­μο­νεί για το πε­ρι­βάλ­λον, τις υπο­θα­λάσ­σιες συν­θή­κες, τον του­ρι­σμό, την αλιεία. Ιδιαι­τέ­ρως, σε μία τέ­τοια προ­ο­πτι­κή θα πλη­γεί η ει­κό­να της χώρας στο εξω­τε­ρι­κό, ως ένας τόπος ποιο­τι­κού του­ρι­σμού.

Ας υπο­θέ­σου­με όμως ότι οι έρευ­νες καρ­πο­φο­ρούν και δια­πι­στώ­νε­τε η ύπαρ­ξη αξιο­ποι­ή­σι­μων υδρο­γο­ναν­θρά­κων. Ποιοι λοι­πόν θα κλη­θούν να συμ­βάλ­λουν στην εξό­ρυ­ξη τους; Είναι ευ­ρέ­ως γνω­στό ότι, με τις γε­ω­τρή­σεις (drilling) και την εξό­ρυ­ξη (up stream) υδρο­γο­ναν­θρά­κων, ασχο­λού­νται πα­γκο­σμί­ως ελά­χι­στοι κο­λοσ­σοί ξένων ομί­λων. Οι ξένοι όμι­λοι φυ­σι­κά έχουν ένα από­λυ­το κρι­τή­ριο με το οποίο αξιο­λο­γούν τις επεν­δύ­σεις τους. Τη με­γι­στο­ποί­η­ση του κέρ­δους. Πως αυτή επι­τυγ­χά­νε­ται, προσ­διο­ρί­ζε­ται σε πολ­λές δια­στά­σεις.

Η 1η διά­στα­ση είναι αυτή της τιμής πώ­λη­σης του προ­ϊ­ό­ντος. Δη­λα­δή είναι ξε­κά­θα­ρο ότι, εφό­σον οι ξένοι όμι­λοι είναι αντι­κει­με­νι­κά εκτε­θει­μέ­νοι στο διε­θνή αντα­γω­νι­σμό, θα κρα­τή­σουν τις τιμές πώ­λη­σης του προ­ϊ­ό­ντος υψηλά. Ιδιαί­τε­ρα εάν λά­βου­με υπόψη ότι οι τιμές των απο­θε­μα­τι­κών υδρο­γο­ναν­θρά­κων δια­μορ­φώ­νο­νται κυ­ρί­ως στα χρη­μα­τι­στή­ρια διε­θνώς.

Ξε­χά­στε λοι­πόν τις αυ­τα­πά­τες που καλ­λιερ­γεί ο 1ος μύθος, περί αγο­ράς φθη­νού πε­τρε­λαί­ου.

Η 2η διά­τα­ση είναι αυτή των εξό­δων, που είναι άμεσα συν­δε­μέ­νη με τα κέρδη μέσω της εξί­σω­σης έσο­δα-έξο­δα = κέρδη. Τα έξοδα κα­θο­ρί­ζο­νται από το έμ­ψυ­χο δυ­να­μι­κό (διοι­κη­τι­κό προ­σω­πι­κό, μη­χα­νι­κοί, ερ­γα­το­τε­χνί­τες κ.α.) και το άψυχο δυ­να­μι­κό (εγκα­τα­στά­σεις, πλατ­φόρ­μες κ.α.). Ει­δι­κά ο πα­ρά­γο­ντας έμ­ψυ­χο δυ­να­μι­κό, είναι αυτός που δια­μορ­φώ­νει κυ­ρί­ως τα έξοδα. Για το λόγο αυτό η με­γά­λη μάζα των ερ­γα­το­τε­χνι­τών που θα απα­σχο­λη­θεί στις υγειο­νο­μι­κές ζώνες των ξένων ομί­λων θα είναι κυ­ρί­ως της γης οι κο­λα­σμέ­νοι από χώρες όπως Ινδία, Κίνα κ.α. με εξευ­τε­λι­στι­κούς μι­σθούς που πολ­λές φορές αγ­γί­ζουν τη στοι­χειώ­δη σί­τι­ση και στέ­γα­ση, δη­λα­δή την επι­βί­ω­ση. Επι­πλέ­ον στις θέ­σεις του διοι­κη­τι­κού προ­σω­πι­κού, θα απα­σχο­λη­θούν κυ­ρί­ως αυτοί που έχουν συσ­σω­ρευ­μέ­νη τε­χνο­γνω­σία και πε­ρι­φέ­ρο­νται σε όλες τις γω­νιές του κό­σμου για να ικα­νο­ποι­ή­σουν τους ομί­λους. Αυτό το διοι­κη­τι­κό προ­σω­πι­κό, γνω­ρί­ζει πολύ καλά πως να κα­τα­στέλ­λει αντι­δρά­σεις σε κρί­σι­μες στιγ­μές που δια­κυ­βεύ­ο­νται τα συμ­φέ­ρο­ντα των ομί­λων και να επι­δει­κνύ­ει δου­λι­κή πει­θαρ­χία.

Ξε­χά­στε λοι­πόν τις αυ­τα­πά­τες που καλ­λιερ­γεί ο 1ος μύθος, για δη­μιουρ­γία μελ­λο­ντι­κών θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας.                                                                                    

Η 3η διά­στα­ση που με­γι­στο­ποιεί το κέρ­δος των ομί­λων είναι αυτή του χρό­νου υλο­ποί­η­σης της επέν­δυ­σης και της ασφά­λειας των εγκα­τα­στά­σε­ων. Είναι πα­γκο­σμί­ως γνω­στό ότι, το μόνο που εν­δια­φέ­ρει τους ξέ­νους ομί­λους είναι η τα­χύ­τα­τη πώ­λη­ση του προ­ϊ­ό­ντος με όσο το δυ­να­τόν μι­κρό­τε­ρους συ­ντε­λε­στές ασφά­λειας των εγκα­τα­στά­σε­ων, λόγω κό­στους. Η πε­τρε­λαϊ­κή ρύ­παν­ση στον Κόλπο του Με­ξι­κού την άνοι­ξη του 2010, με ολέ­θρια απο­τε­λέ­σμα­τα σε χι­λιά­δες αν­θρώ­πους και επαγ­γέλ­μα­τα για τα επό­με­να 50 χρό­νια, επι­βε­βαιώ­νει τον ισχυ­ρι­σμό. Μπο­ρεί­τε λοι­πόν να φα­ντα­στεί­τε ένα τέ­τοιο συμ­βάν στην μικρή χώρα της Ελ­λά­δας; Ποιες θα ήταν οι επι­πτώ­σεις για τα επό­με­να 100 χρό­νια; Ποιο μέλ­λον θα κλη­ρο­δο­τού­σα­με στις μελ­λο­ντι­κές γε­νε­ές; Αφή­στε που, μόνο λόγω γε­ω­λο­γι­κών και σει­σμι­κών συν­θη­κών είναι πι­θα­νό­τε­ρο ένα τέ­τοιο συμ­βάν να γίνει στη χώρα μας σε σύ­γκρι­ση με το Με­ξι­κό, που πα­ρό­λο είχε λι­γό­τε­ρες πι­θα­νό­τη­τες, τε­λι­κά συ­νέ­βη.

Πα­ρό­λα αυτά, ο 1ο αστι­κός μύθος δια­τη­ρεί κά­ποια ισχύ με το επι­χεί­ρη­μα της αύ­ξη­σης των δη­μο­σί­ων εσό­δων. Δη­μιουρ­γεί επί­σης σύγ­χυ­ση σε κά­ποιους ανα­λυ­τές στους χώ­ρους της Αρι­στε­ράς, οι οποί­οι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι θα αυ­ξή­σουν τα δη­μό­σια έσοδα κά­νο­ντας τι­τλο­ποί­η­ση των μελ­λο­ντι­κών εσό­δων από τους υδρο­γο­νάν­θρα­κες. Κα­ταρ­χήν, θα θέ­λα­με να υπεν­θυ­μί­σου­με ότι σε συν­θή­κες μνη­μο­νί­ων και υπερ­διο­γκω­μέ­νου χρέ­ους είναι αδύ­να­τον να ορ­θο­πο­δή­σουν τα δη­μό­σια έσοδα όσα και να αντλη­θούν με τη εκ­ποί­η­ση του φυ­σι­κού πλού­του της χώρας. Η εμπει­ρία της αύ­ξη­σης του χρέ­ους την τε­λευ­ταία τριε­τία από 120% σε 176% και παρά τη συ­νε­χι­ζό­με­νη εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση, μας το απο­δει­κνύ­ει πε­ρί­τρα­να αυτό. Υπό την έν­νοια αυτή, το οι­κο­νο­μι­κό πρό­βλη­μα εντός αυτής της συν­θή­κης είναι ούτως ή άλλως άλυτο. Εκτός αυτής της συν­θή­κης, δη­λα­δή έξω από μνη­μό­νια και με δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, τα δη­μό­σια έσοδα μπο­ρούν κάλ­λι­στα να κα­λυ­φτούν και από άλλες πηγές.

Το κυ­ριό­τε­ρο όμως πρό­βλη­μα είναι συ­νο­λι­κό­τε­ρο και έχει να κάνει με την πα­ρα­γω­γι­κή βάση της χώρας. Τι πα­ρά­γει, από ποιους και για ποιον; Ένα πε­τρε­λαϊ­κό ατύ­χη­μα στις θά­λασ­σες της Ελ­λά­δας θα είχε ανε­πα­νόρ­θω­τα κα­τα­στρο­φι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα για την οι­κο­νο­μία, τον του­ρι­σμό, την αλιεία, τα υπό­λοι­πα επαγ­γέλ­μα­τα που συν­δέ­ο­νται με τους κλά­δους αυ­τούς. Θα είχε τε­λι­κά κα­τα­στρο­φι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα στις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας, στον ΑΕΠ της χώρας και τε­λι­κά στα δη­μό­σια έσοδα.

Ξε­χά­στε λοι­πόν τις αυ­τα­πά­τες που καλ­λιερ­γεί ο 1ος μύθος, περί αύ­ξη­σης των δη­μό­σιων εσό­δων.

Απέ­να­ντι στους αστι­κούς μύ­θους που βα­φτί­ζουν τα συμ­φέ­ρο­ντα των ξένων ομί­λων συμ­φέ­ρο­ντα της κοι­νω­νί­ας εμείς οφεί­λου­με να αντι­τά­ξου­με τις δικές μας αφη­γή­σεις. Πώς θέ­λου­με να είναι η χώρα μας μετά από 10 χρό­νια; Με ποια πα­ρα­γω­γι­κή βάση;

(σε αυτό το ση­μείο θα επα­νέλ­θου­με στη συ­νέ­χεια).

Ο 2ος αστι­κός μύθος, όπως ανα­φέρ­θη­κε, μας υπό­σχε­ται τον πα­ρά­δει­σο των ξένων επεν­δύ­σε­ων που θα φέ­ρουν την ανά­πτυ­ξη, με απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση φυ­σι­κά την συ­νε­χι­ζό­με­νη εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση.

Δε θα πούμε κάτι και­νούρ­γιο, απλά θα επα­να­λά­βου­με με δικά μας λόγια αυτό που έγκρι­τοι οι­κο­νο­μο­λό­γοι, ανα­λυ­τές και επι­στή­μο­νες εγ­χώ­ρια και διε­θνώς μέσα από επί­ση­μες με­λέ­τες και στα­τι­στι­κές, επι­ση­μαί­νουν. Όταν σε μία χώρα κα­τα­στρέ­φε­ται ο πα­ρα­γω­γι­κός ιστός, αυ­ξά­νε­ται δρα­μα­τι­κή η ανερ­γία, μειώ­νε­ται δρα­μα­τι­κά η κα­τα­νά­λω­ση, απα­ξιώ­νε­ται η αξία της ερ­γα­σί­ας του μόνου συ­ντε­λε­στή που μπο­ρεί να συμ­βάλ­λει στην ανά­καμ­ψη, εκ­μη­δε­νί­ζε­ται η ρευ­στό­τη­τα με αδυ­να­μία πλη­ρω­μής των στοι­χειω­δών υπο­χρε­ώ­σε­ων των νοι­κο­κυ­ριών (ρεύμα, τρό­φι­μα, νοίκι, με­τα­κί­νη­ση, φόροι), είναι με οι­κο­νο­μι­κούς και επι­στη­μο­νι­κούς όρους αδύ­να­τον να υπάρ­ξουν επεν­δύ­σεις (ξένες και εγ­χώ­ριες) για τον απλού­στα­το λόγο ότι δεν έχουν τί­πο­τα να κερ­δί­σουν, δη­λα­δή είναι μη συμ­φέ­ρου­σα επέν­δυ­ση. Ει­δι­κά μά­λι­στα όταν ορι­σμέ­να κε­φά­λαια απο­σύ­ρο­νται από την πα­ρα­γω­γή και το­πο­θε­τού­νται στην ει­κο­νι­κή οι­κο­νο­μία φέρ­νο­ντας νέα κέρδη, με τε­λι­κή κα­τά­λη­ξη να δα­νεί­ζουν με λη­στρι­κά επι­τό­κια το κρά­τος που είχε κα­τα­χρε­ω­θεί για να τους δα­νεί­σει. Συ­νε­πώς μέσα σε ένα τέ­τοιο πε­ρι­βάλ­λον είναι αδύ­να­το να υπάρ­ξει φρένο στο βά­θε­μα της ύφε­σης και αντι­στρο­φή της πο­ρεί­ας προς την ανά­καμ­ψη.

Ποιος κλά­δος της οι­κο­νο­μί­ας άλ­λω­στε θα συμ­βάλ­λει στην ανά­καμ­ψη;

Ο ιδιω­τι­κός το­μέ­ας με τις ξένες επεν­δύ­σεις; Σε όσους ισχυ­ρί­ζο­νται αυτό θα θέ­λα­με να τους υπεν­θυ­μί­σου­με ορι­σμέ­να στοι­χεία. Οι πρώ­τες εται­ρί­ες που απέ­συ­ραν τα κε­φά­λαια τους από τη χώρα πολύ πριν το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης, ήταν κα­ταρ­χήν οι ξένες εται­ρί­ες. Ας πά­ρου­με για πα­ρά­δειγ­μα τον πε­τρε­λαϊ­κό τομέα που ήταν η ατμο­μη­χα­νή της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας στα χρό­νια πριν το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης. Η εται­ρία Shell εξα­γο­ρά­στη­κε το 2009 ένα­ντι 245,6 εκατ. ευρώ από την AVIN συμ­φε­ρό­ντων Motor Oil και η εται­ρία BP εξα­γο­ρά­στη­κε το 2009 ένα­ντι 358,0 εκατ. ευρώ από την EKO συμ­φε­ρό­ντων ΕΛ.ΠΕ. (πηγή: http://​www.​capital.​gr).

Επί­σης, το 2012 στον τομέα των τρο­φί­μων η Coca Cola 3E απο­φά­σι­σε τη με­τα­φο­ρά της έδρα της από την Ελ­λά­δα στην Ελ­βε­τία Ζυ­ρί­χη, δη­λα­δή ένα βήμα πριν την ορι­στι­κή απο­μά­κρυν­ση της. Όχι όμως μόνο ξένες εται­ρί­ες αλλά και ελ­λη­νι­κές όπως η ΦΑΓΕ, μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες και πιο ιστο­ρι­κές γα­λα­κτο­βιο­μη­χα­νί­ες της χώρας απο­φά­σι­σε το 2012 να με­τα­φέ­ρει την έδρα της από την Ελ­λά­δα στο Λου­ξεμ­βούρ­γο, δη­λα­δή ένα βήμα πριν την ορι­στι­κή απο­μά­κρυν­ση της (πηγή: http://www.imerisia.gr).

Υπάρ­χουν πά­μπολ­λα άλλα πα­ρα­δείγ­μα­τα που για πρα­κτι­κούς λό­γους δεν ανα­φέ­ρου­με

Ποιος άλλος κλά­δος της οι­κο­νο­μί­ας θα συμ­βάλ­λει στην ανά­καμ­ψη;

Οι δη­μό­σιες επεν­δύ­σεις και ο δη­μό­σιος το­μέ­ας μέσω των δα­νεί­ων της Τρόι­κας και του ΔΝΤ; Μα τα χρή­μα­τα που μπαί­νουν στην χώρα με τη μορφή δα­νεί­ων, επι­στρέ­φουν αμέ­σως στους δα­νει­στές για την απο­πλη­ρω­μή τόκων, χωρίς να πε­ρά­σουν από την πραγ­μα­τι­κή οι­κο­νο­μία. Έτσι η ανά­καμ­ψη πα­ρα­μέ­νει άπια­στος στό­χος.

Ξε­χά­στε λοι­πόν τις αυ­τα­πά­τες που καλ­λιερ­γεί ο 2ος μύθος, περί αύ­ξη­σης των ξένων επεν­δύ­σε­ων, της μεί­ω­σης της ανερ­γί­ας και της ανά­καμ­ψης.

Όπως ήδη ανα­φέρ­θη­κε απέ­να­ντι στους αστι­κούς μύ­θους οφεί­λου­με να αντι­τά­ξου­με τις δικές μας αφη­γή­σεις. Πώς θέ­λου­με να είναι η χώρα μας μετά από 10 χρό­νια; Με ποια πα­ρα­γω­γι­κή βάση;

Οι απα­ντή­σεις δεν είναι εύ­κο­λες. Όμως οφεί­λου­με να ξε­κι­νή­σου­με από ορι­σμέ­νες πα­ρα­δο­χές. Ένα πρό­γραμ­μα πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης και στα­δια­κής ανά­καμ­ψης πρώτα από όλα θα εξυ­πη­ρε­τεί τις ανά­γκες τις κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, των μι­σθω­τών στρω­μά­των, των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών, τους μικρό με­σαί­ους, τους αγρό­τες, τη νε­ο­λαία, τους ανέρ­γους. Αυτή η οριο­θέ­τη­ση, η συ­γκέ­ντρω­ση σε αυτό το στόχο απο­τε­λεί ήδη πυ­ξί­δα και κα­τευ­θυ­ντή­ρια γραμ­μή.

Για να εξυ­πη­ρε­τη­θεί όμως στοι­χειω­δώς αυτή η κα­τεύ­θυν­ση πρέ­πει πρώτα από όλα να σπά­σει το ατσά­λι­νο κλου­βί των μνη­μο­νί­ων και τους χρέ­ους. Είναι προ­ϋ­πό­θε­ση, ανα­γκαία συν­θή­κη χωρίς την οποία δε μπο­ρεί να γίνει το πρώτο βήμα. Αυτή η δια­δι­κα­σία δε θα γίνει αναί­μα­κτα και χωρίς σύ­γκρου­ση με τα διε­θνή ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα. Η θέ­λη­ση και το δί­καιο όμως της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας θα μας κα­θο­δη­γεί σε αυτή τη σύ­γκρου­ση, θα μας εμπνέ­ει. Το πρό­γραμ­μα της πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης θα μας δίνει την ελ­πί­δα της συ­νέ­χι­σης.

Ποια είναι λοι­πόν η δική μας αφή­γη­ση απέ­να­ντι στους αστι­κούς μύ­θους;

• Ανα­βάθ­μι­ση και ανά­πτυ­ξη του ποιο­τι­κού του­ρι­σμού, της προ­στα­σί­ας του πε­ρι­βάλ­λο­ντος και της πο­λι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο.
•  
• Ανα­βάθ­μι­ση και ανά­πτυ­ξη της γε­ωρ­γί­ας, της με­τα­ποί­η­σης, των ποιο­τι­κών προ­ϊ­ό­ντων με αύ­ξη­ση των δη­μό­σιας χρη­μα­το­δό­τη­σης υπέρ των συ­νε­ται­ρι­σμών μορ­φών και των δη­μο­σί­ων φο­ρέ­ων.
•  
• Ανα­βάθ­μι­ση και ανά­πτυ­ξη των υπη­ρε­σιών υψη­λής προ­στι­θέ­με­νης αξίας μέσω δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων.
•  
• Ανα­βάθ­μι­ση και ανά­πτυ­ξη του βιο­μη­χα­νι­κού τομέα συν­δυά­ζο­ντας το δη­μό­σιο έλεγ­χο και την χρη­μα­το­δό­τη­ση - ανά­πτυ­ξη συ­νε­ται­ρι­σμών.
•  
• Ανα­βάθ­μι­ση και ανά­πτυ­ξη της δη­μό­σιας Παι­δεί­ας, της δη­μό­σιας Υγεί­ας, της έρευ­νας, της πα­ρα­γω­γής υψηλά ει­δι­κευό­με­νων επι­στη­μό­νων.
•  
• Ανα­βάθ­μι­ση και ανά­πτυ­ξη των στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας υπέρ του δη­μο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος (Πε­τρέ­λαια, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ).
•  
• Ανα­βάθ­μι­ση και ανά­πτυ­ξη του κοι­νω­νι­κού κρά­τους με ρι­ζι­κές αυ­ξή­σεις των δη­μό­σιων χρη­μα­το­δο­τή­σε­ων.
•  

Η πα­ρα­πά­νω αφή­γη­ση, αυτό το πρό­γραμ­μα πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης, βρί­σκε­ται σε πλήρη αντι­δια­στο­λή με το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­γραμ­μα που ονει­ρεύ­ε­ται την ανά­καμ­ψη μέσω της απο­πτώ­χευ­σης του ελ­λη­νι­κού λαού. Αντι­κει­με­νι­κά, ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός που επεν­δύ­ει στη φτώ­χεια, την ανερ­γία και την πλήρη απα­ξί­ω­ση της ερ­γα­σί­ας ως υπο­τι­θέ­με­νο μοχλό ανά­πτυ­ξης, δε μπο­ρεί να συμ­βάλ­λει στη στοι­χειώ­δη ανά­καμ­ψη της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας και κοι­νω­νί­ας.

Εντε­λώς αντί­θε­τα, ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μα πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης ανα­γκα­στι­κά πρέ­πει να ανα­δεί­ξει να αξιώ­σει και να στη­ρι­χτεί στη δύ­να­μη της αν­θρώ­πι­νης ερ­γα­σί­ας και επι­δε­ξιό­τη­τας, να επεν­δύ­σει στη μόρ­φω­ση, στη γνώση, στις σύγ­χρο­νες τε­χνο­λο­γί­ες και τε­χνι­κές.

Σή­με­ρα όμως δεν αρκεί να λέμε τι πρέ­πει να γίνει. Εί­μα­στε ανα­γκα­σμέ­νοι να ανα­φε­ρό­μα­στε και στο πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό υπο­κεί­με­νο που θα ανα­λά­βει να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει αυτό που είναι «κοι­νω­νι­κά ανα­γκαίο» με δε­δο­μέ­νο το γε­γο­νός πως το υπάρ­χων πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, ούτε θέλει ούτε μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψει τις ίδιες τις συν­θή­κες που το εξέ­θρε­ψαν. Από αυτό το απλό και αμεί­λι­κτο ερώ­τη­μα κα­νείς δε μπο­ρεί να ξε­φύ­γει.

Νο­μί­ζου­με ότι η απά­ντη­ση σε αυτό είναι ότι μόνο ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό πλατύ πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο με πυ­ρή­να τις δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς μπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση για την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. Μέ­τω­πο το oποίο δεν πρέ­πει να δει­λιά­σει ακόμη και μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο της ανά­λη­ψης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας.

Είναι δε­δο­μέ­νο ότι χωρίς κε­ντρι­κό σχε­δια­σμό από μία κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και την ενερ­γη­τι­κή συμ­βο­λή όλων των ρι­ζο­σπα­στι­κών αρι­στε­ρών κομ­μά­των και ορ­γα­νώ­σε­ων, δεν είναι δυ­να­τό να συ­ντο­νι­στεί νι­κη­φό­ρα ο αγώ­νας του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, πόσο πε­ρισ­σό­τε­ρο να μπο­ρέ­σουν οι ρι­ζο­σπα­στι­κές λαϊ­κές δυ­νά­μεις να επι­βά­λουν μια ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των προς όφε­λος τους. Ακρι­βώς γιατί σή­με­ρα ζούμε μια νέα με­τα­δη­μο­κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Στην οποία δεν αρκεί ο κό­σμος να αγω­νί­ζε­ται ώστε να συ­γκι­νού­νται οι «αρ­μό­διοι» και να βελ­τιώ­νουν σε φι­λο­λαϊ­κό­τε­ρη κα­τεύ­θυν­ση την πο­λι­τι­κή τους.

Αντί­θε­τα η υπάρ­χου­σα εξου­σία κι­νεί­ται κα­τα­στρο­φι­κά συ­ντρί­βο­ντας τις δη­μιουρ­γι­κές δυ­να­μι­κές τις ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Στα­δια­κά γί­νε­ται προ­φα­νές ότι οι συ­ντη­ρη­τι­κές δυ­νά­μεις που έφε­ραν τη χώρα μέχρι το ση­με­ρι­νό αδιέ­ξο­δο πρέ­πει να ητ­τη­θούν ακόμη και στο επί­πε­δο της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας.

Βε­βαί­ως, μία κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δε μπο­ρεί από μόνη της να λύσει όλα τα προ­βλή­μα­τα. Ανα­γκαία συν­θή­κη για τη συ­γκρό­τη­ση και τη στα­θε­ρο­ποί­η­ση της, είναι η ανά­πτυ­ξη ενός πλα­τιού πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού με­τώ­που, η συ­γκέ­ντρω­ση μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής λαϊ­κής βάσης, η ανά­πτυ­ξη θε­σμών αυ­το­ορ­γά­νω­σης του κό­σμου σε Λαϊ­κές Συ­νε­λεύ­σεις, σχή­μα­τα γει­το­νιών, σω­μα­τεί­ων κ.α. ώστε η λαϊκή βάση να ελέγ­χει, να πιέ­ζει, να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιεί το πρό­γραμ­μα της Αρι­στε­ρής Κυ­βέρ­νη­σης και να απο­τρέ­πει την πο­λι­τι­κή ήττα και ανα­δί­πλω­ση σε κρί­σι­μες στιγ­μές. Μο­νά­χα μία ρι­ζο­σπα­στι­κή και συ­νει­δη­το­ποι­η­μέ­νη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία μπο­ρεί να επι­βάλ­λει και να δια­τη­ρή­σει την εξου­σία μιας αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης.

Και αυτό από την άλλη μεριά απαι­τεί ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα που θα οπλί­ζει την αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος και θα ορί­ζει έναν άλλο δρόμο σε πλήρη σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­ζώ­νη και τους διε­θνής ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχη­μα­τι­σμούς της ΕΕ, Τρόι­κας, ΔΝΤ, με κύ­ριες αιχ­μές. Μη ανα­γνώ­ρι­ση και δια­γρα­φή χρέ­ους, κα­τάρ­γη­ση μνη­μο­νί­ων και εφαρ­μο­στι­κών νόμων, εθνι­κο­ποί­η­ση κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση τρα­πε­ζών, βαριά φο­ρο­λο­γία στο κε­φά­λαιο, εθνι­κο­ποί­η­ση των στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας επι­χει­ρή­σε­ων, στή­ρι­ξη μι­σθών συ­ντά­ξε­ων, πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία, πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση. Έως και το όριο της σύ­γκρου­σης της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας με την ΕΕ και το ευρώ.