Για ακόμη μία χρονιά ο μεγάλος πρωταγωνιστής των φοιτητικών εκλογών είναι η αποχή -η οποία κάθε χρόνο μεγαλύτερη- και για αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να είναι στο επίκεντρο του προβληματισμού όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις σχολές.
Διαφορετικά, υπάρχει πολύ σοβαρός κίνδυνος η εκλογική διαδικασία των Φοιτητικών Συλλόγων να καταλήξει να είναι μια μια καρικατούρα ανταγωνισμού εκλογικών μηχανισμών που θα αφορά πολύ μικρό τμήμα των φοιτητών/τριών, απονομιμοποιώντας ουσιαστικά μια πολύ σημαντική πολιτική διαδικασία.
Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες που προκύπτουν από τη σκληρή καθημερινότητα των φοιτητών/τριών και από τη γενική κατάσταση του κινήματος,όμως αυτό δεν μπορεί να λειτουργεί «ως συγχωροχάρτι». Προφανώς την κύρια ευθύνη για αυτή την κατάσταση φέρουν οι καθεστωτικές δυνάμεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ (η οποία παραμένει τρίτη δυναμη) όπου έχουν κάνει ό,τι περνάει από το χέρι τους για να απομαζικοποιήσουν τους Φοιτητικούς Συλλόγους, τη στιγμή που είναι οι καλύτεροι απολογητές των κυβερνητικών πολιτικών μέσα στο πανεπιστήμιο. Ακόμα και οι δυνάμεις της ΚΝΕ-ΠΚΣ (που παραμένει δεύτερη δύναμη), παρότι έχουν έναν αριστερό λόγο, στην πράξη δεν έχουν κάνει τίποτα ουσιαστικό για το ζωντάνεμα των Γενικών Συνελεύσεων παρά μόνο κάποιες πολύ δευτερεύουσες κινητοποιήσεις οι οποίες δεν έχουν στόχο να ζωντανέψουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, αλλά να δυναμώσει ο κομματικός μηχανισμός της ΚΝΕ.
Ωστόσο υπάρχουν ευθύνες και στις δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και συγκεκριμένα στις δυνάμεις των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ, οι οποίες μάλιστα είναι αυτές που δέχθηκαν το χειρότερο πλήγμα από την αύξηση της αποχής. Τα κοινά εκλογικά κατεβάσματα ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ και τα κατεβάσματα μόνο των ΕΑΑΚ σε μια σειρά σχολές φαίνεται να χάνουν αθροιστικά περίπου χίλιες ψήφους και μάλιστα αυτό συμβαίνει σε μία χρονιά, όπου μετά από αρκετά χρόνια είχαμε μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις (ΤΕΙ Αθήνας, Φιλοσοφική, Πολυτεχνείο Ξάνθης, Πολιτικοί Μηχανικοί ΑΠΘ) οι οποίες δεν αποτυπώθηκαν στις κάλπες.
Από τη μία, μια πολιτική γραμμή που σωστά μεν εστιάζει στα συνδικαλιστικά προβλήματα της εκάστοτε σχολής αλλά αδυνατεί να τα συνδέσει πραγματικά με τη μνημονιακή κυβερνητική πολιτική, έχει αντικειμενικά «κοντά ποδάρια», για τον απλό λόγο ότι δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στις βαθύτερες ανησυχίες της σπουδάζουσας νεολαίας ούτε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε έξω από τις σχολές μας. Από την άλλη η επιμονή ενός τμήματος των ΕΑΑΚ σε έναν αφηρημένο αντικαπιταλιστικό βερμπαλισμό, έχει τα ίδια προβλήματα, υποτιμώντας σημαντικά την καθημερινή πάλη των φοιτητών/τριών μέσα στις σχολές, κάνοντας σημαία την πολιτική συμφωνία γύρω από ένα «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα» αφήνωντας τις καθεστωτικές δυνάμεις στο απυρόβλητο και στρέφοντας τα πυρά στις υπόλοιπες δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς. Υποστηρίζουμε ότι κάθε τέτοια εκδοχή ενός «ενδοαριστερού εμφύλιου» μέσα στο πανεπιστήμιο μόνο απωθητικά μπορεί να λειτουργήσει για όσους και όσες αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες της συγκυρίας, θέλουν να αγωνιστούν και αναζητούν τα καταλληλότερα και χρησιμότερα πολιτικά και συνδικαλιστικά εργαλεία.
Είμαστε σίγουροι/ες ότι ένα μεγάλο τμήμα των ανθρώπων που σπουδάζουν σήμερα , ασφυκτιούν και αναζητούν πολιτική εναλλακτική και τα σχήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορούν ούτε να εθελοτυφλούν ούτε να στρώνουν το δρόμο στην αποπολιτικοποίηση, τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό και εν τέλει στην απονέκρωση των ίδιων των Φοιτητικών Συλλόγων και των Γενικών Συνελεύσεων. Είμαστε ακόμα πεποισμένοι/ες ότι η κοινή μετωπική δράση και λειτουργία των σχημάτων ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, ΑΡΔΙΝ είναι η μόνη που μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα και να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση μιας νέας μαζικής μαχητικής δυναμικής στους Φοιτητικούς Συλλόγους, με μια ριζοσπαστική πολιτική απεύθυνση που θα απαντάει στα καθημερινά προβλήματα, θα προσπαθεί να δίνει συνολική πολιτική εναλλακτική από τα αριστερά ενάντια στους μνημονιακούς δρόμους και θα επιχειρεί να επικοινωνεί με τους βαθύτερους προβληματισμούς της νεολαίας. Τέλος, είμαστε αποφασισμένοι/ες να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να συμβάλλουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Το φοιτητικό κίνημα και η φοιτητική αριστερά χρειάζονται ένα τολμηρό βήμα προς τα εμπρός, προχωρώντας άμεσα σε κοινές πολιτικές διαδικασίες σε κάθε πόλη να συζητήσουμε τα αποτελέσματα των εκλογών και να σχεδιάσουμε το βηματισμό μας από την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύουμε ότι η ριζοσπαστική φοιτητική αριστερά δε θα μείνει στο περιθώριο αλλά θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση αντιστάσεων και στην ανασυγκρότηση του των Φοιτητικών Συλλόγων και του φοιτηικού κινήματος.
Κόκκινο Δίκτυο στις σχολές – συμμετέχουμε στα σχήματα της ΑΡΕΝ
