Αντίσταση στην Ευρώπη Φρούριο και την Ελλάδα κρατητήριο

Αυτές τις μέρες πρόσφυγες μαζί με το κίνημα αλληλεγγύης, πραγματοποιούν διαμαρτυρίες και απεργίες πείνας για τα αυτονόητα δικαιώματά τους: τον απεγκλωβισμό τους από τα νησιά, την αποφυλάκισή τους από τα hot spots και τα κέντρα κράτησης στην ενδοχώρα, την οικογενειακή επανένωση με τα αγαπημένα τους πρόσωπα που ζουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο αγώνας τους έχει εξαιρετική σημασία και αξίζει την αλληλεγγύη και τη στήριξή μας. Δημιουργεί ρωγμές στις ρατσιστικές συμφωνίες της ΕΕ που υλοποιεί η ελληνική κυβέρνηση. Πιέζει για να σπάσει το ασφυκτικό πλαίσιο αποτροπής προσφυγικών «ροών» του άξονα Ελλάδας – Τουρκίας που ήδη στοιχίζει πάνω από 5.000 πνιγμένους ανθρώπους στην ανοιχτή θάλασσα ανάμεσα στη Λιβύη και την Ιταλία. Δημιουργεί το έδαφος γενικευμένης κοινωνικής απάντησης στις φασιστικές συμμορίες που εκμεταλλεύονται τον κοινωνικό αποκλεισμό των προσφύγων στοχοποιώντας τους και οργανώνοντας ρατσιστικές επιθέσεις. Οι φραστικές διαβεβαιώσεις αλληλεγγύης από κυβερνητικούς αξιωματούχους και τον ίδιο τον Α. Τσίπρα στα θύματα αυτών των πολιτικών καθώς και των ρατσιστικών επιθέσεων, δεν αλλάζουν στο παραμικρό την καθημερινότητα του θεσμικού ρατσισμού και της ενίσχυσης των ξενοφοβικών φωνών που ο αποκλεισμός των προσφύγων αναπόφευκτα δημιουργεί. Μόνη απάντηση ο κοινός αγώνας όλων μας, ντόπιων, προσφύγων και μεταναστών ενάντια στην Ευρώπη Φρούριο και την Ελλάδα Κρατητήριο.

Αγώνας για τις οικογενειακές επανενώσεις

Απεργία πείνας πραγματοποιούν 14 πρόσφυγες στο Σύνταγμα, με αίτημα την άμεση οικογενειακή επανένωση με τις οικογένειές τους που ζουν ήδη στη Γερμανία. Οι αιτήσεις τους για οικογενειακή επανένωση έχουν γίνει εδώ

και ενάμισι έως δύο χρόνια. Αφού περίμεναν ήδη αρκετούς μήνες οι αιτήσεις εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Εσωτερικών της Γερμανίας πριν από 9 μήνες έως ένα χρόνο. Όμως με συνευθύνη των κυβερνήσεων Ελλάδας και Γερμανίας οι πρόσφυγες ταξιδεύουν με απελπιστικά αργούς ρυθμούς (70 το μήνα μέσα στο καλοκαίρι ενώ τον τελευταίο μήνα ταξίδεψαν περίπου 300). Το αποτέλεσμα είναι πως έχει δημιουργηθεί μια λίστα αναμονής περίπου 4.000 προσφύγων με εγκεκριμένες επανενώσεις εντός του 2017 που πρακτικά έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα, άγνωστο για πόσο ακόμα η κάθε οικογένεια. Επιπρόσθετα οι πρόσφυγες πληρώνουν από την τσέπη τους το αεροπορικό εισιτήριο για τη Γερμανία όταν φθάνει η πολυπόθητη στιγμή να ταξιδέψουν.

Όπως λέει ο Φαουάζ, ένας από τους απεργούς πείνας, «αυτό δεν είναι οικογενειακή επανένωση, είναι χωρισμός οικογενειών. Κουραστήκαμε να περιμένουμε χωρίς να παίρνουμε απάντηση. Μας κρατούν σε καμπ σε άσχημες καταστάσεις και το παρουσιάζουν σαν να είναι παράδεισος. Ακόμα και να ήταν παράδεισος, το μόνο που θέλουμε είναι να ζήσουμε με την οικογένειά μας. Ρωτούν τα παιδιά μας γιατί δεν πηγαίνουμε κοντά τους. Θέλουμε να ξέρουμε τον λόγο. Γιατί μας έχουν αφήσει μακριά από τα παιδιά μας;». Η Φιντάν, βρίσκεται στο Σύνταγμα μαζί με τα τρία ανήλικα παιδιά της, ενώ προβλεπόταν να ταξιδέψει τον Σεπτέμβριο στη Γερμανία, όπου ζει ο σύζυγός της. Μαζί τους ο Ντόμο, η σύζυγος του οποίου πέθανε πριν από ενάμιση χρόνο στη Γερμανία, αφήνοντας μόνα τα παιδιά τους να τον περιμένουν.

Παρότι ακόμα και με βάση τον αντιδραστικό ευρωπαϊκό κανονισμό του Δουβλίνου το ταξίδι πρέπει να γίνεται εντός εξαμήνου από την ημέρα της έγκρισης της αίτησης, οι δύο κυβερνήσεις παρανομούν συνειδητά και συστηματικά. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρξουν αποφάσεις, όπως αυτή του διοικητικού δικαστηρίου στο Βισμπάντεν, που κρίνουν παράνομη τη διαδικασία όταν ξεπερνά τους 6 μήνες. Όμως οι δύο κυβερνήσεις, έστω και μετά από αυτό, αντί να ναυλώσουν τα τσάρτερ που χρειάζονται για να γίνει άμεσα η μεταφορά των προσφύγων, συνεχίζουν να

κωλυσιεργούν. Η πρακτική του «πλαφόν» των 70 επανενώσεων ανά μήνα που είχαν συμφωνήσει κάτω από το τραπέζι οι αρμόδιοι υπουργοί Μουζάλας και Ντε Μεζιέρ, αλλά και οι νέοι ελαφρώς πιο αυξημένοι ρυθμοί αναχωρήσεων προσφύγων συντηρούν την αναμονή και δρουν τιμωρητικά προς τις οικογένειες των προσφύγων. Το μήνυμα προς τους πρόσφυγες που εξακολουθούν να έρχονται μέσω της Τουρκίας προκειμένου να επανενωθούν με μέλη της οικογένειάς τους που ζουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι σαφές: Θα ταλαιπωρηθείτε για μήνες και χρόνια στην Ελλάδα, μην έρχεστε, καθίστε να πεθάνετε στη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Πρόκειται για ένα ακόμα μέσο αποτροπής της εισόδου προσφύγων στην ΕΕ, στα πλαίσια της ρατσιστικής συμφωνίας ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας που ήδη πνίγει, φυλακίζει και απελαύνει χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.

Το κίνημα αλληλεγγύης και οι αντιρατσιστικές οργανώσεις, ανάμεσά τους το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», συμπαραστέκονται από την πρώτη μέρα στον αγώνα των Σύρων προσφύγων στο Σύνταγμα, φροντίζοντας τα στοιχειώδη για να μην ξεπαγιάσουν και εξασφαλίζοντας καθημερινή ιατρική και νομική παρακολούθηση. Οργανώνουν παιδικές εκδηλώσεις και δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά τους, μοιράζουν καθημερινά προκηρύξεις στο Σύνταγμα, εξασφαλίζουν ψηφίσματα συμπαράστασης σωματείων, όπως π.χ. της ΑΔΕΔΥ, και συλλέγουν υπογραφές αλληλεγγύης από πολίτες. Είναι ένας από τους αγώνες που δίνουμε αυτή την περίοδο με στόχο να δημιουργηθούν ρήγματα στην πολιτική απανθρωπιάς με την οποία η ΕΕ σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζουν τα θύματα της φτώχειας και του πολέμου.

Απεγκλωβισμός των προσφύγων από τα νησιά

Στην πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη, βρίσκονται κατασκηνωμένοι από τα τέλη Οκτώβρη περίπου 100 Αφγανοί πρόσφυγες. Η απεργία πείνας τμήματος των προσφύγων με αίτημα τη μεταφορά τους στην ενδοχώρα συνεχίζεται με έναν εξ αυτών να έχει προχωρήσει και σε απεργία δίψας. Ο τελευταίος, το βράδυ της Τετάρτης 1η Νοέμβρη, μεταφέρθηκε λιπόθυμος στο Νοσοκομείο Λέσβου εξαντλημένος και αφυδατωμένος από την πολυήμερη αποχή του. Τις προηγούμενες μέρες, αλληλέγγυοι διοργάνωσαν συναυλία συμπαράστασης, ενώ διαρκώς κόσμος της Μυτιλήνης προμηθεύει τις κατασκηνωμένες οικογένειες με είδη πρώτης ανάγκης, όπως κουβέρτες, ρούχα, νερό, ακόμη και φαγητό. Στη Χίο, στο στρατόπεδο της ΒΙΑΛ, γίνονται ειρηνικές διαμαρτυρίες γυναικών, οι οποίες με πλακάτ στα χέρια ζητούν τον απεγκλωβισμό τους από το νησί και τη γρήγορη διεκπεραίωση των διαδικασιών εξέτασης των αιτημάτων ασύλου τους.

Υπάρχουν όμως και πολύ χειρότερα. Στην προαναχωρησιακή φυλακή της Αμυγδαλέζας, που ποτέ δεν έκλεισε, οι συνθήκες είναι τραγικές. Xωρίς καθαριότητα, με χαλασμένα κλιματιστικά και τουαλέτες, κάποιοι κοιμούνται σε στρώματα στο πάτωμα χωρίς σεντόνια, κρατούνται ακόμα και ασυνόδευτοι ανήλικοι πρόσφυγες, ακόμα και ψυχικά ασθενείς: Όπως καταγγέλλουν ΜΚΟ που επισκέπτονται τα κέντρα κράτησης, η κάρτα ασθενούς του Πακιστανού A.G., που κρατείται από τον Ιούλιο στην Αμυγδαλέζα, αναφέρει ότι πάσχει από αντιδραστική κατάθλιψη, που επιδεινώνεται από την κράτησή του. Παρόλο που η κράτηση ευάλωτων ατόμων αντιβαίνει στον νόμο, ο A.G. παραμένει κρατούμενος, αντιμετωπίζοντας σωματικά και ψυχικά προβλήματα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον G.A., υπήκοο Μπουρκίνα Φάσο, που κρατείται στην Αμυγδαλέζα από τον Μάιο, παρότι είναι θύμα βασανιστηρίων. «Καθώς δεν γίνεται εξατομικευμένη αξιολόγηση των υποθέσεων των ατόμων που συλλαμβάνονται ούτε ιατρική εξέταση κατά την εισαγωγή σε κέντρο κράτησης, δεν εντοπίστηκε η ευαλωτότητά του», σημειώνει η οργάνωση «Αίτημα», που πραγματοποιεί αυτοψία σε χώρους κράτησης στην Αττική και στην Κόρινθο. Ο G.A. εξακολουθεί να κρατείται, ακόμα και μετά

το αίτημά του για άσυλο στις αρχές Αυγούστου και το έγγραφο που κατέθεσε η οργάνωση Μετάδραση στην Υπηρεσία Ασύλου, πιστοποιώντας ότι έχει υποστεί βασανιστήρια. Έναν χρόνο μετά την επίσκεψη της Επιτροπής Κατά των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της οποίας διαπίστωσε σοβαρά προβλήματα, η κατάσταση παραμένει το ίδιο προβληματική. Πρόκειται για την άθλια πραγματικότητα εφαρμογής της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας από την Ελλάδα, που προβλέπει πολύμηνο εγκλεισμό ανθρώπων (μέχρι να απελαθούν) σε κρατητήρια όπως την Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο και τα «προαναχωρησιακά» τμήματα των hot spot όπου κρατούνται οι προς απέλαση μετανάστες χωρίς χαρτιά. Επίσης προβλέπει τον εγκλωβισμό στα νησιά, για παραδειγματισμό, όσων προσφύγων σκέφτονται να ταξιδέψουν μελλοντικά. Και που βέβαια σημαίνει πνιγμούς και παράνομες επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο και τον Έβρο, οι οποίες καταγγέλλονται καθημερινά. Ειδικά στα νησιά, ο υπερπληθυσμός των κέντρων κράτησης (κατ’ ευφημισμό hot spots) ξαναθυμίζει τις μέρες του 2016, όταν έκλεισε ο χερσαίος δρόμος μέσω των δυτικών Βαλκανίων.

Ο θεσμικός ρατσισμός τρέφει τους φασίστες

Η πρόσφατη επίθεση με πέτρες και μπουκάλια στο σπίτι της οικογένειας του μικρού Αμίρ στη Δάφνη, έγινε αμέσως μετά από την αφαίρεση της σημαίας του 6ου Δημοτικού Σχολείου Δάφνης από το 11χρονο προσφυγόπουλο το οποίο είχε κληρωθεί να είναι σημαιοφόρος στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Η παράνομη επανάληψη της κλήρωσης από τον διευθυντή με γελοία προσχήματα, λειτούργησε ως ρατσιστικό έναυσμα προς την τοπική φασιστική ομάδα που έχει πραγματοποιήσει και στο παρελθόν επιθέσεις εναντίον αντιφασιστών και γραφείων αριστερών δημοτικών παρατάξεων στην περιοχή και

απολαμβάνει την ανοχή του τοπικού αστυνομικού τμήματος. Μάλιστα με ανώνυμο τηλεφώνημα άγνωστος ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης ισχυριζόμενος ότι εκπροσωπεί μια νέα φασιστική ομάδα με το όνομα «Κρυπτεία».

Δεν ήταν το μόνο ρατσιστικό περιστατικό. Η μαθητική παρέλαση στο Εμπορειό της Σαντορίνης ακυρώθηκε όταν χρυσαυγίτες επιχείρησαν να αφαιρέσουν τη σημαία από την αριστούχο Αλβανίδα σημαιοφόρο. Στην Καλλιθέα χρειάστηκε η κινητοποίηση εκατοντάδων αντιφασιστών για να μην καταθέσει στεφάνι η Χρυσή Αυγή κατά τη διάρκεια της παρέλασης, όπως είχε εξαγγείλει. Τελικά το κατέθεσαν μόνοι τους κάποιες ώρες μετά τη λήξη των εκδηλώσεων. Στο 144ο Δημοτικό σχολείο στα Σεπόλια, εδώ και μέρες οι χρυσαυγίτες επιχειρούν να αποκτήσουν κοινωνική γείωση στους γονείς, προσπαθώντας –μέχρι στιγμής αποτυχημένα– να ξεσηκώσουν το σύλλογο γονέων για να πετάξουν έξω τα παιδάκια από το Πακιστάν που πρόκειται να ξεκινήσουν μαθήματα της μητρικής τους γλώσσας τις Κυριακές (βλέπε σχετικό άρθρο). Μαζί με περιστατικά βίας των ταγμάτων εφόδου μέρα μεσημέρι που είχαμε καιρό να δούμε, όπως η γρονθοκόπηση δυο γυναικών έξω από το εφετείο από τον αρχιναζί οδηγό του Μιχαλολιάκου, είναι επιθέσεις που φανερώνουν ότι οι φασίστες επιχειρούν να ξαναεμφανιστούν δημόσια με όλες τις εκδοχές της φασιστικής τους δράσης. Η κάλυψη του μικρού Αμίρ από τον ίδιο τον Τσίπρα, μπορεί να έχει έναν ισχυρό συμβολισμό, όμως δεν πρόκειται να στείλει τους ρατσιστές και τους φασίστες στο περιθώριο. Κι' αυτό γιατί η καθημερινή πολιτική που υλοποιεί η κυβέρνηση είναι η ρατσιστική πολιτική αποτροπής της ΕΕ, που εκ των πραγμάτων αποκλείει χιλιάδες μικρούς Αμίρ και τις οικογένειές τους από το κοινωνικό σώμα. Οι πρόσφυγες δεν εντάσσονται στην κοινωνία, στην πλειοψηφία τους παραμένουν σε στρατόπεδα στη μέση του πουθενά, ενώ ακόμα και η μειοψηφία των πιο τυχερών που ζουν στα σπίτια στο πλαίσιο του προγράμματος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ αντιμετωπίζουν κοινωνικό αποκλεισμό στα σχολεία που λειτουργούν στην πλειοψηφία τους χωρίς τμήματα ένταξης και εκμάθησης της γλώσσας. Έτσι

αναπόφευκτα κουβαλούν το στίγμα της δεύτερης κατηγορίας, ακόμα κι αν είναι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες ή δικαιούχοι οικογενειακής επανένωσης. Στοχοποιούνται εύκολα από ξενοφοβικούς διευθυντές ή γονείς και από φασιστικές συμμορίες που στηρίζονται στη γενικευμένη ατιμωρησία των πράξεών τους σε ποινικό ή διοικητικό επίπεδο.

Μόνη απάντηση στους νεοναζί είναι ο κοινός αγώνας όλων, δασκάλων, γονιών, κατοίκων των περιοχών που φιλοξενούν πρόσφυγες και μετανάστες, ώστε να απομονωθούν έμπρακτα οι ρατσιστές και να σπάσει ο κοινωνικός αποκλεισμός των προσφύγων. Και για να γίνει αυτό, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την ταυτόχρονη υπεράσπιση όλων των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών, που η κυβέρνηση Τσίπρα-Μουζάλα τους στερεί συστηματικά.

*Αναδημοσίευση από "Εργατική Αριστερά", φ.395 (8/11/2017)