Από τη μεταδημοκρατία και τη μετα-αλήθεια, στη μεταλιτότητα

Η παγκόσμια, καπιταλιστική κρίση εισήγαγε νέες λέξεις στο πολιτικό, οικονομικό και καθημερινό λεξιλόγιο. Εν αρχή, και κάπως νωρίτερα σε σχέση με το «θαύμα» της διάσωσης των τραπεζών με δημόσιο χρήμα, ήταν η έννοια της μεταδημοκρατίας : Οι δημόσιες και οι κοινές υποθέσεις έπρεπε να εκχωρηθούν, είτε ιδία βουλήσει του λαού και των μαζών είτε με το στανιό και τη βία της αστυνομικής ράβδου και των αντιδραστικών αναθεωρήσεων πολλών συνταγμάτων ανά την υφήλιο, στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, που όπως οδήγησαν τα πράγματα σε φρικτά αδιέξοδα για την εργαζόμενη, κοινωνική πλειοψηφία έτσι θα «διέσωζαν» την κατάσταση (saving the day), σαν άλλοι υπερήρωες χολυγουντιανών ταινιών καταστροφής - αρκεί να μην υπήρχαν ενοχλητικές διακοπές και περισπασμοί από απεργίες, μαζικές κινητοποιήσεις, λαϊκές αντιδράσεις και συλλογικές αντιστάσεις στο... θεάρεστο έργο τους.

Παράλληλα και σχεδόν ταυτόχρονα, προέκυψε ο μηχανισμός προπαγάνδισης αυτής της απόπειρας να παγιωθεί η κατάσταση αναχωρητισμού και περιχαράκωσης των αστικών ελίτ μέσα στα γυάλινα πολιτικά και οικονομικά τους τείχη, προκειμένου αφενός να συνεχίσουν την κανονικότητα των επιχειρήσεων, των κερδών και των συναλλαγών τους, το business as usual και αφετέρου να στείλουν τον λογαριασμό των βαρών από την αποτυχία του συστήματος τους, στην εργατική τάξη - γεννήθηκε έτσι ο παροξυσμός της μετα-αλήθειας, διότι καλή η τρομοκράτηση, ο έλεγχος συνειδήσεων και η χειραγώγηση στην έκρηξη της κυρίως τηλεοπτικής μιντιοκρατίας των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την πλημμυρίδα «σχεδόν αληθινών» ή κατασκευασμένων «ειδήσεων», προκειμένου αφενός να πειστούν οι μάζες ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνες για τον εγκλωβισμό τους στα Τάρταρα και το Καθαρτήριο της διαρκούς και αέναης φτώχειας και εξαθλίωσης και αφετέρου να κατασκευαστούν οι «εχθροί» των ίδιων μαζών, στις φιγούρες είτε του άστεγου, είτε του συνδικαλιστικά οργανωμένου εργάτη, είτε του μετανάστη, είτε του ανάπηρου, είτε του ομοφυλόφιλου, είτε του μουσουλμάνου - και κάπως έτσι, ξαναέσπασε και το αυγό του φιδιού κάτω από τις στοργικές φτερούγες των γυπών του αστισμού.

Σταυροδρόμι της μεταδημοκρατίας και της μετα-αλήθειας υπήρξε η κατασκευή και η ανέγερση του τοτέμ του «δημόσιου» χρέους - οικονομικό όπλο διάσωσης των ιδιωτικών χρεών και των κερδών των μετόχων και των τραπεζών, πολιτικό όπλο επιβολής της θεσμοποιημένης και θεσμικής λιτότητας, σαν μοναδικό και αποκλειστικό νέο θεμέλιο νομιμοποίησης των αστικών εξουσιών και των μηχανισμών καταστολής και επιβολής τους, είναι ο βωμός θυσιών και αίματος για την εργατική τάξη. Χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της σύζευξης ήταν η ομολογία μεγαλοδημοσιογράφου και μεγαλοσχολιαστή Μεγάλου Καναλιού και εξίσου Μεγάλου όσο και χρεοκοπημένου Συγκροτήματος Τύπου ότι «από το 2010 ξέραμε (σ.σ. οι ελίτ της μεταδημοκρατίας) ότι το χρέος της Ελλάδας δεν ήταν βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν (σ.σ. οι ίδιες ελίτ) να μην το αναφέρουμε ούτε να το αναλύουμε». 

Από προχθές, στο λεξιλόγιο μπορεί κάλλιστα να εισαχθεί και ο νέος όρος της «μεταλιτότητας», ο οποίος όμως σε αντίθεση με τη μεταδημοκρατία που δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία και την πολεμά και υπονομεύει καθημερινά, και τη μετα-αλήθεια, που ασελγεί στην έννοια της αλήθειας κάθε στιγμή, η μεταλιτότητα θα αποτελέσει τον απόλυτο εξτρεμισμό και παροξυσμό της έννοιας. Λιτότητα δομική, λιτότητα κοινωνικού, πυρηνικού χειμώνα, λιτότητα άνευ προηγουμένου και πέρα από κάθε σύγκριση ή βίωμα.

Η κάτι σαν συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, επίσης, έχει όλα τα στοιχεία ενός προγαμιαίου συμβολαίου αμερικανικού, νομικού τύπου. Ας εξηγήσω το επιχείρημα μου. Οπως στις ΗΠΑ, όπου βαθύπλουτοι γόνοι επιχειρώντας να προστατεύσουν τις περιουσίες τους από πιθανούς προικοθήρες (αρσενικούς ή θηλυκούς δεν έχει σημασία) καταφεύγουν σε δικηγόρους που αναλαμβάνουν να συντάξουν ένα προγαμιαίο συμβόλαιο ανάληψης υποχρεώσεων και βαρών αλλά και καταγραφής δικαιωμάτων και περιουσιακής κατάστασης, συμβόλαιο το οποίο ενεργοποιείται στην περίπτωση διαζυγίου, διαμοιράζοντας περιουσιακά δικαιώματα και περιουσιακές υποχρεώσεις σύμφωνα με τους όρους τους, έτσι και τα αποτελέσματα του Γιούρογκρουπ της 20ης Φεβρουαρίου θυμίζουν το

τελευταίο συμβόλαιο - μνημόνιο, προτού ενεργοποιηθεί ένα όχι και τόσο «βελούδινο διαζύγιο» ανάμεσα στην Ελλάδα και τη λεγόμενη «πρώτη ταχύτητα» της Ευρώπης - πιθανότατα αυτό θα αφορά σε πρώτη φάση, το νομισματικό - τραπεζικό σκέλος της Ευρωζώνης.

Είμαστε λοιπόν στα πρόθυρα ενός Grexit, το οποίο θα πυροδοτηθεί πρώτα από τη Φρανκφούρτη και ενδεχομένως μετά από τις Βρυξέλλες, με την όποια τότε ελληνική κυβέρνηση εκούσα - άκουσα να παρακολουθεί την μετατόπιση όλων των βαρών της μεταλιτότητας στην δική της πλευρά και όλα τα οφέλη και τα κέρδη της ίδιας μεταλιτότητας να καταλήγουν στην ευρωενωσιακή πλευρά; Νομίζω ότι η απάντηση πρέπει να είναι καταφατική, μένει να αποσαφηνιστεί μέσα στον Μάρτιο και έπειτα από τη σχετική σύσκεψη των τεσσάρων κυβερνήσεων (Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ισπανίας) πότε και πως η θεσμοποίηση αυτού του «διαζυγίου» θα λάβει χώρα - πιθανότατα, στο τέλος της διετίας 2017-2018, εξού και η προνομοθέτηση μέτρων αναμένεται να τρέξει για μετά το 2018.

Ποιες συνέπειες επιφέρει και προμηνύει μια τέτοια εξέλιξη στην ελληνική, πολιτική και οικονομική σκηνή, τις διαπιστώνουμε ήδη διά γυμνού οφθαλμού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο φιλικά προσκείμενος σε αυτόν, αστικός Τύπος ουσιαστικά υπονόησαν την Κυριακή, ότι ο αρχηγός της ΝΔ βολιδοσκοπήθηκε στο ταξίδι του και στις επαφές του με Μέρκελ και Σόιμπλε στη Γερμανία κατά πόσο θέλει και μπορεί να αναλάβει το (πολιτικό και κοινωνικό) βάρος του Grexit - και η απάντηση, πάντα κατά τις ίδιες διαρροές και πηγές ήταν αρνητική. Παράλληλα, η διπλωματική ασθένεια του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης τη Δευτέρα το βράδυ και μετά από την παρουσίαση των συμπερασμάτων και των αποφάσεων του Γιούρογκρουπ έδειξαν το μέτρο της απελπισίας και της κατήφειας ενός ανθρώπου, που βλέπει το τρένο της πρωθυπουργίας να τον προσπερνά σαν σταματημένο. Και αυτό συντελείται για δύο λόγους:

1ον) Ο πυρήνας των «αντίμετρων» ή μέτρων - καθρέφτης, όπως τα βάφτισαν οι γλωσσοπλάστες της καμαρίλας του Μεγάρου Μαξίμου προέρχεται αυτούσιος από το κατά Μητσοτάκη αστικό και τοξικό «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που παρουσιάστηκε στην ΔΕΘ του περασμένου φθινοπώρου. Τα δήθεν «αντίμετρα» θα αφορούν, κατά τις διαρροές, και θα προνομοθετούν μείωση ΕΝΦΙΑ έως 35% - το ίδιο είχε υποσχεθεί και ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ, θα προετοιμάζουν μεγάλη μείωση φορολογικών συντελεστών σε επιχειρήσεις και ελευθεροεπαγγελματίες - το ίδιο είχε υποσχεθεί και ο Κυριάκος, θα προαναγγέλουν μείωση του ΦΠΑ στα είδη ή τις υπηρεσίες που σχετίζονται με τον τουρισμό και την ενέργεια (δηλαδή τις ατμομηχανές κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου) - τα ίδια πάνω - κάτω είχε πει και ο γαλάζιος αρχηγός.

Ο Τσίπρας, λοιπόν θα προνομοθετήσει την ταξική ατζέντα του Μητσοτάκη, στέλνοντας ξανά τον λογαριασμό των βαρών στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, μέσω της διάλυσης και της κατακρήμνισης του αφορολόγητου στο εισόδημα και της νέας επιδρομής στις συντάξεις  - γιατί μόνο έτσι θα αντισταθμιστεί η απώλεια εσόδων και η συνεπαγόμενη απαλλαγή από την εξυπηρέτηση του «δημόσιου» χρέους από τη νέα ταξική φορολογική πολιτική υπέρ των ιδιοκτητών ακίνητης περιουσίας και των επιχειρηματιών.

2ον) Αν όμως για την εφαρμογή της μεταλιτότητας, απαιτείται και η καταναγκαστική και με θεσμική διάσταση πτώση της Ελλάδας - και ακριβέστερα της εργατικής της τάξης - στη δεύτερη, αν όχι την τρίτη, κατηγορία και ταχύτητα της ΕΕ, τότε χρειάζεται και το πολιτικό πρόσωπο και το πολιτικό υποκείμενο που θα αναλάβει το πιο δύσκολο σκέλος της αποστολής, δηλαδή το αστικό και αντιδραστικό Grexit, χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς ενδοιασμούς ως προς την πιθανή δημόσια κυβίστηση (κοινώς, κωλοτούμπα) που θα πρέπει να κάνει.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει αφενός να συνενώσει όλα ή τα περισσότερα από τα κατακερματισμένα κομμάτια του μισαλλόδοξου, κεντρο-ακροδεξιού «ευρωσκεπτικισμού» τα οποία βρίσκονται σήμερα είτε στις παρυφές της ΝΔ είτε στους προθαλάμους της δικαιοσύνης, εξωκοινοβουλευτικά ή κοινοβουλευτικά ενώ αφετέρου και παράληληα, η μορφή του θα καθησυχάζει, θα πριμοδοτεί και θα τυγχάνει της εκτίμησης στο «βαθύ κράτος», στα σώματα ασφαλείας, τον στρατό και την εκκλησία, έχοντας δώσει και διαπιστευτήρια συμμόρφωσης στο ελληνικό,εφοπλιστικό,επιχειρηματικό και βιομηχανικό κεφάλαιο. Ποιος με άλλα λόγια θα είναι ο «έλληνας Τραμπ» και ποιος ο πολιτικός φορέας που θα τον αναδείξει σε αυτήν την μεταλιτοτηταρχική εποχή;

Οι μέχρι στιγμής ενδείξεις και σε μια τέτοια περίπτωση, δίνουν προβάδισμα στον αντιπρόεδρο της ΝΔ, Αδωνη Γεωργιάδη, το προφίλ του οποίου στις κυβιστήσεις και οι επιδόσεις του στο μιντιοκρατούμενο μεταδημοκρατικό και μετα-αληθινό περιβάλλον είναι γνωστές και τυγχάνουν πολυποίκιλης προβολής - εξάλλου πρόσφατα ανέλαβε και το πιο βαρύ και παραδοσιακά φορτισμένο χαρτοφυλάκιο του συντηρητικού χώρου, το οποίο ανοίγει πιο εύκολα πόρτες και στο εξωτερικό (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ), εκείνο ενός «σκιώδους υπουργού» Αμυνας. Μια τέτοια όμως μετατόπιση προς το Grexit ευρύτερων τμημάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας, απαιτεί και άλλους επαναπροσδιορισμούς και επανατοποθετήσεις των προερχόμενων από τα δεξιά και τα άκρα δεξιά του πολιτικού φάσματος σχηματισμών - ίσως αυτό το σενάριο αποτελεί και το πραγματικό σημείο τριβής ανάμεσα στους συγκυβερνητικούς συμμάχους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παρά τους αμοιβαίους όρκους πίστης και αιώνιας συγκυβερνητικής αγάπης, που πλέον φαίνεται να περιορίζονται μόνο ανάμεσα στην καμαρίλα του Μεγάρου Μαξίμου και την πραιτοριανή φρουρά του υπουργού Άμυνας.

Σε αυτό το μεταλιτοτηταρχικό πλαίσιο καλείται να βαδίσει η χώρα και να υποστούν οι υποτελείς, εργατικές μάζες, τα δεινά του τέταρτου μνημονίου, σκληρού, βίαιου και με την γκιλοτίνα ενός άγριου και αντιδραστικού Grexit να επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας - μεταλιτότητα σε μια «μεταευρώ» εποχή.