Η πλήρης μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι του σημείου μάλιστα όχι μόνο να καταλύει θεμελιώδεις εργατικές κατακτήσεις, αλλά και να εκχωρεί στους δανειστές βασικές λειτουργίες του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, δημιούργησε όρους κοινωνικής απαξίωσης, απογοήτευσης και αποστράτευσης για το σύνολο της Αριστεράς, υπονομεύοντας την αξιοπιστία της και το ηθικό της πλεονέκτημα.
Εντούτοις, η έξοδος από τα μνημόνια δεν μπορεί να γίνει εφικτή έξω από ένα μεταβατικό αριστερό-αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, κάτι που προϋποθέτει ουσιαστικές ρήξεις και τομές σε πολλά πεδία, άρα και αναγκαίους οικονομικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Συνεπώς η ανασύνθεση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και η δημιουργία ενός αριστερού μετώπου για την ανατροπή της λιτότητας και των μνημονίων είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ, αποκρούοντας τους κινδύνους των σεχταριστικών αναδιπλώσεων που ελλοχεύουν πάνω στο έδαφος της ήττας.
Αυτό τον στόχο καλείται να υπηρετήσει η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ, ενός μετώπου που λειτούργησε όλο αυτό το διάστημα ως θετικός πόλος για την επανασυσπείρωση των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων, παρά τις όποιες αδυναμίες και λάθη της, που σχετίζονται τόσο με ελλιπείς επεξεργασίες και αντιφάσεις στο πολιτικό της σχέδιο (εν μέρει κατανοητές λόγω της μετωπικής υφής του εγχειρήματός της), όσο και με ζητήματα φυσιογνωμίας και εσωτερικής λειτουργίας.
Η ανάγκη ρήξης με τους δανειστές είναι ένα αδιαμφισβήτητο κοινό πολιτικό κεκτημένο, ωστόσο η έξοδος από την Ευρωζώνη ή και την ΕΕ δεν είναι παρά ένα αναγκαίο πρώτο βήμα για την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και τη δυνατότητα μιας μελλοντικής αριστερής διακυβέρνησης να εφαρμόσει πολιτικές αναδιανομής του πλούτου και της πολιτικής ισχύος. Πρέπει, επομένως, να θέσουμε ως πρώτη προτεραιότητα την ανασυγκρότηση των εργατικών και κοινωνικών κινημάτων, με επίγνωση ότι οι οικονομικοί εκβιασμοί, που θα δεχθούμε, θα είναι πολύ σκληροί και ότι οφείλουμε να αποφύγουμε «ευκολίες» ή μία ρητορική που θα εφησυχάζει την κοινωνία για τις δυσκολίες που θα έχει μπροστά της. Χρειαζόμαστε όχι απλά μία εκπαίδευση της κοινωνίας, ώστε να αντέξει σε σκληρές πιέσεις, αλλά την άμεση, χειραφετητική εμπλοκή της σε όλα τα στάδια της εκπόνησης του σχεδίου για τον παραγωγικό μετασχηματισμό, έξω από λογικές «ανάθεσης».
Είναι επίσης αναγκαίο να άρουμε προβλήματα που έχουν να κάνουν με το «φυσιογνωμικό» στίγμα που εκπέμπουμε: να επεξεργαστούμε νέους τρόπους παρέμβασης στα πεδία του συνδικαλισμού και της τοπικής αυτοδιοίκησης, με πλήρη απεγκλωβισμό από στρεβλωτικές συμμαχίες που κομίζουν τη λογική της ΤΙΝΑ. Να δώσουμε έμφαση στα κινήματα και στις ανάγκες των νέων ανθρώπων. Να συνδέσουμε την ταξική πάλη και το απελευθερωτικό της πρόταγμα με την ανάγκη αριστερής πολιτικής ηγεμονίας στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, στα έμφυλα ζητήματα, στην οικολογική ταυτότητα του αριστερού σχεδίου.
Παράλληλα, θα πρέπει να λύσουμε σοβαρά ζητήματα που αφορούν στην εσωτερική δημοκρατική λειτουργία του μετωπικού εγχειρήματος: αρκετά «δείγματα γραφής» από τη μέχρι τώρα λειτουργία της ΛΑΕ είναι προβληματικά. Πρέπει να επιδιώξουμε την κατοχύρωση της συλλογικής μετωπικής της λειτουργίας, χωρίς προσωποκεντρισμούς ή ηγεμονισμούς, διασφαλίζοντας όρους όπως η συλλογική ηγεσία, η πλουραλιστική κατανομή σε τομείς ευθύνης και εκπροσώπησης, η λογοδοσία και η ανακλητότητα των οργάνων, η μη αναπαραγωγή μιας δεδομένης ιεραρχίας, η έμφαση στη ζωντανή πολιτική συζήτηση εντός των Πολιτικών Επιτροπών και ο κυριαρχικός τους ρόλος για τη λήψη όλων των αποφάσεων.
Τέλος, είναι ανάγκη να διατηρήσουμε το μετωπικό μας εγχείρημα ανοιχτό, ως διαρκή πρόταση συμπόρευσης με το σύνολο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (π.χ. Πλεύση Ελευθερίας, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Δικτύωση ΡΙΖΑ, δυνάμεις της λοιπής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, συντρόφισσες που αγωνίζονται στα κοινωνικά κινήματα). Στους εξαιρετικά δύσκολους αγώνες που έχουμε μπροστά μας κανείς και καμιά μας δεν περισσεύει.
