Είναι αλήθεια πως στην κρίσιμη σημερινή πολιτική συγκυρία το φοιτητικό κίνημα παραμένει ανενεργό. Την ώρα που τα μνημόνια τσακίζουν κάθε δημόσιο και δωρεάν αγαθό και η συνολική επίθεση του συστήματος ολοένα και εντείνεται, η φοιτητική Αριστερά πρέπει να βρει τα κατάλληλα «όπλα» προκειμένου να δώσει μια δυναμική απάντηση.

Η κα­τά­στα­ση στα πα­νε­πι­στή­μια είναι τρα­γι­κή. Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης προ­σπα­θεί να πλή­ξει κάθε ίχνος δη­μό­σιου χα­ρα­κτή­ρα των πα­νε­πι­στη­μί­ων. Η νε­ο­λαία  είναι αντι­μέ­τω­πη με τη διαρ­κή υπο­βάθ­μι­ση του επι­πέ­δου σπου­δών της και την πα­ντε­λή έλ­λει­ψη με­τέ­πει­τα επαγ­γελ­μα­τι­κής προ­ο­πτι­κής. Η επί­θε­ση στην τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση είναι αστα­μά­τη­τη και εκ­φρά­ζε­ται μέσα από τις πε­ρι­κο­πές των συγ­γραμ­μά­των, τις εξώ­σεις φοι­τη­τών από τις εστί­ες, τα κλει­σί­μα­τα εστιών, τον πε­ριο­ρι­σμό των δω­ρε­άν σι­τι­ζό­με­νων φοι­τη­τών, τις απο­λύ­σεις διοι­κη­τι­κών υπαλ­λή­λων και κα­θη­γη­τών και τα κου­ρέ­μα­τα των δα­πα­νών για την παι­δεία.

Όλα αυτά συμ­βαί­νουν, ενώ η κοι­νω­νία μα­στί­ζε­ται από τις επι­πτώ­σεις των μνη­μο­νί­ων και ανα­ζη­τά μια διέ­ξο­δο μέσα από πλη­θώ­ρα ερ­γα­τι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων (κα­θη­γη­τές, διοι­κη­τι­κοί υπάλ­λη­λοι πα­νε­πι­στη­μί­ων, αγρό­τες, κα­θα­ρί­στριες, για­τροί ΕΟΠΥΥ). Το αί­τη­μα της ανα­τρο­πής έχει γίνει σύν­θη­μα για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τη νε­ο­λαία και τα αρι­στε­ρά σχή­μα­τα στις σχο­λές οφεί­λουν να το αφου­γκρα­στούν.

«Αντι­πα­ρα­δείγ­μα­τα»
Μπρο­στά σε αυτή την κα­τά­στα­ση, ένα με­γά­λο τμήμα της ΑΡΕΝ προ­ω­θεί και υλο­ποιεί την ιδέα της δη­μιουρ­γί­ας αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νων χώρων μέσα στις σχο­λές, συ­γκε­κρι­μέ­να αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νων κυ­λι­κεί­ων, ως απά­ντη­ση στα πα­ρα­πά­νω προ­βλή­μα­τα. Τα κυ­λι­κεία αυτά, σύμ­φω­να με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη άποψη, θα λει­τουρ­γή­σουν ως αντι­πα­ρα­δείγ­μα­τα στην υφι­στά­με­νη κα­τά­στα­ση, απο­τε­λώ­ντας έμπρα­κτη από­δει­ξη για το ότι η κοι­νω­νία μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει αλ­λιώς.

Υπο­στη­ρί­ζε­ται ότι μέσα από αυ­τούς τους χώ­ρους θα οι­κο­δο­μη­θεί πα­ράλ­λη­λα μια δια­φο­ρε­τι­κή κουλ­τού­ρα αν­θρώ­πων, που δεν θα βα­σί­ζο­νται στο ατο­μι­κό συμ­φέ­ρον και στο κέρ­δος, αλλά στο συλ­λο­γι­κό τρόπο ζωής. Με άλλα λόγια προ­κρί­νε­ται η αντί­λη­ψη ότι αυτές οι μι­κρές νη­σί­δες αυ­το­ορ­γά­νω­σης και αυ­το­δια­χεί­ρι­σης πρέ­πει να απο­τε­λέ­σουν πρω­ταρ­χι­κό στόχο για την ΑΡΕΝ, δεί­χνο­ντας το δρόμο για το τι κοι­νω­νία ορα­μα­τι­ζό­μα­στε.

Αυτό που λεί­πει από τα πα­νε­πι­στή­μια, αλλά και από την κοι­νω­νία δεν είναι κά­ποιες μι­κρές νη­σί­δες ανα­τρο­πής, τα λε­γό­με­να αντι­πα­ρα­δείγ­μα­τα. Η προ­τε­ραιό­τη­τά μας δεν πρέ­πει να είναι να φτιά­ξου­με αυ­το­ορ­γα­νω­μέ­να εγ­χει­ρή­μα­τα ή συ­νε­ται­ρι­σμούς που θα δρουν πα­ράλ­λη­λα με την κα­πι­τα­λι­στι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αλλά να συ­γκρο­τή­σου­με αγω­νι­στι­κά μέ­τω­πα ανα­τρο­πής της κα­πι­τα­λι­στι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας συ­νο­λι­κά. Στό­χος μας δεν πρέ­πει να είναι το να πα­ρα­κάμ­ψου­με ή να κυ­κλώ­σου­με το υπάρ­χον σύ­στη­μα, αλλά να το ανα­τρέ­ψου­με ολό­κλη­ρο και σε αυτό το στόχο δεν υπάρ­χουν σύ­ντο­μοι δρό­μοι.
Με το να πι­στεύ­ου­με ότι η δη­μιουρ­γία πολ­λα­πλών αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νων κυ­λι­κεί­ων απο­τε­λεί βα­σι­κό όπλο για να έρ­θου­με πιο κοντά στο σο­σια­λι­σμό, είναι σαν να αρ­νού­μα­στε τη μαρ­ξι­στι­κή μας πα­ρά­δο­ση και να συ­νταυ­τι­ζό­μα­στε με τους ου­το­πι­κούς σο­σια­λι­στές του 19ου αιώνα. Τα πα­ρα­δείγ­μα­τα της ΒΙΟΜΕ και των αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νων εφη­με­ρί­δων δεί­χνουν όντως ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι μπο­ρούν να ορ­γα­νώ­σουν δια­φο­ρε­τι­κά τη ζωή τους, όμως η ορ­γά­νω­ση αυτή θα πρέ­πει να στο­χεύ­ει στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ανα­τρο­πή και όχι στη δια­μόρ­φω­ση μιας πα­ράλ­λη­λης πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, όπως συμ­βαί­νει με τα κυ­λι­κεία στις σχο­λές.

Μέσα και σκο­πός
Με το να ανα­γά­γου­με το σκοπό μας (μια κοι­νω­νία που θα βα­σί­ζε­ται στην αυ­το­ορ­γά­νω­ση, στην αλ­λη­λεγ­γύη και στις απο­φά­σεις των από κάτω, όπως συμ­βαί­νει στα κυ­λι­κεία) σε μέσο πάλης, πέ­φτου­με σε μια με­γά­λη πα­γί­δα αδρά­νειας και ταυ­το­χρό­νως πε­τιό­μα­στε εκτός μάχης.

Με άλλα λόγια, για μας τα αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­να κυ­λι­κεία, που έγι­ναν με πρω­το­βου­λία της ΑΡΕΝ, δεν πρέ­πει να απο­τε­λέ­σουν απλώς ένα εναλ­λα­κτι­κό πρό­τυ­πο μέσα στην κυ­ρί­αρ­χη πα­νε­πι­στη­μια­κή δομή, αλλά πρέ­πει να γί­νουν χώροι έντο­νης πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης και ζύ­μω­σης, απο­τε­λώ­ντας κύτ­τα­ρα αγώνα ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές που κα­τα­στρέ­φουν τα πα­νε­πι­στή­μια και την κοι­νω­νία.

Το επί­δι­κο για τη φοι­τη­τι­κή Αρι­στε­ρά δεν είναι το να εκ­φρά­σει τη φοι­τη­τι­κή κί­νη­ση, αλλά να δώσει στους φοι­τη­τές τα κα­τάλ­λη­λα ερ­γα­λεία για να εκ­φρα­σθούν, να ορ­γα­νω­θούν και να αγω­νι­στούν. Η δη­μιουρ­γία κοι­νών επι­τρο­πών αγώνα φοι­τη­τών-κα­θη­γη­τών-ερ­γα­ζο­μέ­νων σε μια μό­νι­μα αγω­νι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση μπο­ρεί να συ­σπει­ρώ­σει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο κόσμο και να κάνει κάθε φοι­τη­τι­κό ή ερ­γα­τι­κό αγώνα κτήμα του κάθε φοι­τη­τή.

Η εξοι­κεί­ω­ση των φοι­τη­τών με τις συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες είναι ένα πολύ σο­βα­ρό στοί­χη­μα που πρέ­πει να το κερ­δί­σει η Αρι­στε­ρά. Η μα­ζι­κο­ποί­η­ση των φοι­τη­τι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων και η λήψη αγω­νι­στι­κών απο­φά­σε­ων πρέ­πει να απο­τε­λέ­σουν πρω­ταρ­χι­κούς στό­χους. Για να γί­νουν αυτά, η ΑΡΕΝ οφεί­λει να απο­κτή­σει μια πιο τα­ξι­κή πα­ρέμ­βα­ση που να μπο­ρεί να αγκα­λιά­ζει συ­νο­λι­κά τα προ­βλή­μα­τα των φοι­τη­τών πέραν αυτών της φοι­τη­τι­κής κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας και να ανα­δει­κνύ­ει ότι κάθε μικρή ή με­γά­λη διεκ­δί­κη­ση σε κάθε σχολή εντάσ­σε­ται σε ένα συ­νο­λι­κό σχέ­διο ρήξης και ανα­τρο­πής της κυ­βέρ­νη­σης και των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας. Μόνο χτί­ζο­ντας τις βά­σεις της σύ­γκρου­σης με το υπάρ­χον σύ­στη­μα, μπο­ρού­με να διεκ­δι­κή­σου­με μια άλλη κοι­νω­νία.