Διασωληνωμένη η ΓΣΕΕ

Με μια ολιγόλογη ανακοίνωση, η διορισμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ ενημέρωσε τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα ότι, την Τρίτη 25 Φλεβάρη, θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα ένα συνέδριο παρωδία της ιστορικότερης εργατικής Συνομοσπονδίας της χώρας. Ένα συνέδριο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της συμφωνίας για κοινωνική ειρήνη και συναίνεση, που η ηγεσία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) υπογράφει μόνιμα τα τελευταία χρόνια με τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές.

Είναι γεγονός ότι η ΓΣΕΕ έχει φτάσει στο σημείο να μοιάζει «διασωληνωμένη» σε κρεβάτι Μονάδας Εντατικής Θεραπείας, όπου όμως η πορεία της δεν είναι αναστρέψιμη και βαδίζει προς έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Ο οργανισμός της μοιάζει να ξεμένει όλο και περισσότερο χρόνο με το χρόνο από τη μοναδική ουσία που μπορεί να της δώσει πνοή. Από τους σκληρά εργαζόμενους και ειδικά τους πιο νέους. Αυτούς που δουλεύουν στα μνημονιακά κάτεργα των εταιρειών τηλεφωνίας, των κούριερ και των ντελιβεράδων, των χιλιάδων εργαζομένων στον επισιτισμό και τουρισμό, στις ιδιωτικές δομές υγείας, των εργαζομένων σε πολυκαταστήματα και σουπερμάρκετ.

Η ΓΣΕΕ αυτή τη στιγμή διασώζεται από τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ (Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας), όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κ.α., χωρίς όμως κι εκεί να έχει προσπαθήσει να υπάρξουν οποιεσδήποτε αντιστάσεις απέναντι στα σχέδια ιδιωτικοποίησης και απαξίωσής τους. Αν δεν μπορεί να πείσει τους μόνιμους σε μεγάλο βαθμό εργαζόμενους σε αυτούς τους οργανισμούς ότι λειτουργεί σωστά, με τον τρόπο που κινείται τα τελευταία χρόνια, καταλαβαίνουμε ότι είναι απίθανο να πείσει τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Πώς να τους πείσει, όταν οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ σε μια σειρά Εργατικά Κέντρα ψήφισαν, ώστε να μη γίνει η απεργία για το ασφαλιστικό στις 18 Φλεβάρη.

Αυτή η κατρακύλα έχει συνέπειες που την κάνουν πιο αδύνατη αγωνιστικά και σε διαπραγματεύσεις, μέσα από τη μείωση της συμμετοχής των εργαζομένων στα σωματεία μέλη της, συνέπειες που μετριούνται καθημερινά, όσο οι εργαζόμενοι μένουν απροστάτευτοι τα τελευταία χρόνια να δέχονται ακόμη και σωματικές επιθέσεις βίας από τους εργοδότες τους. Και συνέπειες πολιτικές, καθώς μόνο αγανάκτηση προκαλεί η απόφαση να διασωθούν οι γραφειοκράτες που διοικούν τη ΓΣΕΕ με την παρουσία ΜΑΤ και αστυνομίας στο συνέδριο. Ο μηχανισμός που ανοίγει τα κεφάλια των εργατών, όταν αυτοί γίνονται επικίνδυνοι για το καθεστώς, και καλείται δήθεν για να προστατέψει τις διαδικασίες της Συνομοσπονδίας τους. Με αυτή την εξέλιξη, ο χαιρετισμός που διαδίδεται ότι θα κάνει στο συνέδριο ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης είναι το σκηνικό μιας κακής παραγωγής κωμωδίας.

Η συνδικαλιστική και η πολιτική Αριστερά επείγει πια να πάρει πρωτοβουλίες. Δεν γίνεται να μένει αναπάντητη από τα συνδικάτα η επίθεση στο ασφαλιστικό, που θα έχει και συνέχεια με νεότερο νόμο. Δεν γίνεται να μένει αναπάντητη κάθε χρόνο η προσπάθεια ΣΕΒ και κυβερνήσεων να μένουν καθηλωμένοι οι μισθοί. Δεν γίνεται να μένουν αναπάντητα τα προγράμματα εθελουσίας εξόδου σε μεγάλους οργανισμούς, ώστε να προχωρήσουν με γοργότερα βήματα οι ιδιωτικοποιήσεις. Δεν γίνεται να μένουν αναπάντητες οι απολύσεις συμβασιούχων στη ΔΕΗ και ενοικιαζόμενων στα ΕΛΤΑ. Δεν γίνεται να μένει αναπάντητη η προσπάθεια των ξενοδόχων και των εργοδοτών σε επισιτισμό και τουρισμό οι εργαζόμενοι να δουλεύουν ατέλειωτες ώρες σαν σκλάβοι, με μισθούς πείνας. Δεν γίνεται να μην υπάρχει αντίσταση στην εξάπλωση της ανασφάλιστης εργασίας. Δεν γίνεται να μην υπάρχει προσπάθεια να ενταχθούν στα συνδικάτα οι μετανάστες και πρόσφυγες εργαζόμενοι. Δεν γίνεται να μην υπάρχουν στα συνδικάτα διεκδικήσεις υπέρ των γυναικών και κατά των σεξιστικών διακρίσεων και παρενοχλήσεων στους χώρους δουλειάς.

Δεν μπορεί να μένει αναπάντητη η απλήρωτη εργασία και οι καθυστερήσεις μισθοδοσίας. Δεν γίνεται να μένει αναπάντητη η διευκόλυνση στους εργοδότες να απολύουν όποτε και όσο θέλουν. Δεν γίνεται να δουλεύουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

Αυτή είναι η πραγματική πίεση στην οποία πρέπει να απαντήσει η συνδικαλιστική Αριστερά. Και απάντηση σε αυτή την πίεση σημαίνει ενωτικές πρωτοβουλίες τώρα, για να στηριχθούν πρωτοβάθμια σωματεία που δίνουν σημαντικές μάχες σε πολλούς κλάδους, προσπαθώντας να έχουν πραγματικά διαδικασίες από τα κάτω, με συχνές συνελεύσεις και συνεχή ενημέρωση των εργαζόμενων-μελών τους. Προσπάθεια να χτιστούν σωματεία σε χώρους που δεν υπάρχουν, με αγωνιστικές και δημοκρατικές από τα κάτω διαδικασίες βάσης. Προσπάθεια για κοινά σωματεία σε παρεμφερείς κλάδους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Αν θέλουμε να δούμε συνδικάτα που να είναι στα χέρια των εργαζομένων, δεν αρκεί απλά να δηλώνουμε την ταξική μας καθαρότητα. Πολύ περισσότερο όταν για χρόνια ακόμη και μηχανισμοί σχεδόν όλων των αποχρώσεων της συνδικαλιστικής Αριστεράς λειτουργούσαν με κέντρο αποκλειστικά και μόνο το πόσους εκπροσώπους θα εκλέξουν ή πόσα μέλη στο ΔΣ θα έχουν, χτίζοντας ακόμη και διασπαστικά συνδικάτα. Πράξεις που συνέβαλαν στο να ακούνε οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα για συνδικαλισμό και να αλλάζουν δρόμο. Εντός Αριστεράς το ΠΑΜΕ αυτή τη στιγμή έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη λόγω των δυνάμεών του, για να πάρει ενωτικές και πλατιές πρωτοβουλίες, ώστε να αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση στα συνδικάτα και η αλλαγή αυτή να έλθει έστω και με αργά βήματα και στη ΓΣΕΕ.

Για να μην υπάρχουν, όπως λέει το ΠΑΜΕ, νοθείες και εργοδοτικός έλεγχος στα συνδικάτα, απαιτείται ενιαία δράση της Αριστεράς με κοινούς αγώνες και κοινές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Ξεκινώντας από τις μέρες του συνεδρίου. Χρειάζεται να υπάρξει άμεσα πρωτοβουλία κοινής διαδήλωσης-παρέμβασης με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς (ΜΕΤΑ, δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα συνδικάτα, Ταξική Πορεία κ.ά.) που να δείχνει ότι υπάρχει πραγματικά ένα μαζικό δυναμικό αντίστασης στα σχέδια εργοδοτών και γραφειοκρατών. Ένα δυναμικό που μπορεί να συμβάλει από την επόμενη του συνεδρίου στην προσπάθεια να μείνει ζωντανός ο συνδικαλισμός στον ιδιωτικό τομέα.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά