Δήλωση μελών της ΠΓ της ΛΑΕ

Η δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση κα­τέ­γρα­ψε πράγ­μα­τι αρ­κε­τές κα­κο­προ­αί­ρε­τες επι­θέ­σεις από δη­μο­σιο­γρα­φι­κά κέ­ντρα που υπο­στη­ρί­ζουν την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την πο­λι­τι­κή της. Κα­τέ­γρα­ψε όμως και σο­βα­ρούς προ­βλη­μα­τι­σμούς που δεν σχε­τί­ζο­νται μόνο με αυτό κα­θε­αυ­τό το λάθος της πα­ρου­σί­ας του γραμ­μα­τέα του ΠΣ της ΛΑΕ στην εν λόγω εκ­πο­μπή. Είναι ανα­γκαίο στη ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο να ανα­με­τρη­θού­με με ερω­τή­μα­τα που τέ­θη­καν και τί­θε­νται αντι­κει­με­νι­κά μπρο­στά μας. 

Σε αυτήν την από­φα­ση πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται, κατά πλειο­ψη­φία, μια θέση περί απεύ­θυν­σης σε κά­ποιες «δη­μο­κρα­τι­κές – πα­τριω­τι­κές – αντι­μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις». Mια προ­βλη­μα­τι­κή θέση όταν δεν διευ­κρι­νί­ζε­ται ποιές είναι οι δυ­νά­μεις αυτές, από ποιους απο­τε­λού­νται, τι θέση παίρ­νουν στα κομ­βι­κά κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα της πε­ριό­δου. 

Έχο­ντας μπει στην τε­λι­κή ευ­θεία προς μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ανα­μέ­τρη­ση, όπου η ΛΑΕ αλλά και το σύ­νο­λο της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς θα έχουν να αντι­με­τω­πί­σουν το κα­θε­στω­τι­κό δί­λημ­μα «Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης» - που επι­χει­ρεί να εγκλω­βί­σει τον κόσμο μας σε επι­λο­γές εντός του μνη­μο­νια­κού πλαι­σί­ου – θε­ω­ρού­με ότι δεν υπάρ­χουν πλέον πε­ρι­θώ­ρια για τέ­τοιες απροσ­διο­ρι­στί­ες και ασά­φειες. Οι όποιες ανα­φο­ρές οφεί­λουν να είναι συ­γκε­κρι­μέ­νες για να μπο­ρούν να κρι­θούν.

Στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία ο κό­σμος μας βομ­βαρ­δί­ζε­ται από ει­δή­σεις σχε­τι­κές με την ενί­σχυ­ση της ακρο­δε­ξιάς: νίκη του Μπολ­σο­νά­ρο στη Βρα­ζι­λία, συμ­φω­νία με­τα­ξύ Σαλ­βί­νι – Λεπέν για ρα­τσι­στι­κό μέ­τω­πο στις επερ­χό­με­νες ευ­ρω­ε­κλο­γές, από­φα­ση της αυ­στρια­κής κυ­βέρ­νη­σης να απο­συρ­θεί από το σύμ­φω­νο του ΟΗΕ για τους με­τα­νά­στες – πρό­σφυ­γες κλπ. Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες γί­νε­ται υπο­χρε­ω­τι­κή η ανα­βάθ­μι­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης με τις ρα­τσι­στι­κές, εθνι­κι­στι­κές, πα­τρι­δο­κά­πη­λες και φι­λο­πό­λε­μες από­ψεις του ακρο­δε­ξιού χώρου, η πάλη ενά­ντια στις πρω­το­βου­λί­ες του, η πλή­ρης δια­φο­ρο­ποί­η­ση από τη δική του ατζέ­ντα.   Εί­μα­στε βέ­βαιοι ότι αυτή η κα­τεύ­θυν­ση ενο­ποιεί το σύ­νο­λο της ΛΑΕ. Γιατί, με­τα­ξύ άλλων, η ακρο­δε­ξιά – εθνι­κι­στι­κή πο­λι­τι­κή οδη­γεί σε βα­θύ­τε­ρη πρόσ­δε­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό – και κυ­ρί­ως της ΗΠΑ στην εποχή του Τραμπ – και δεν έχει καμιά σχέση με όποιας μορ­φής «ρήξη ανε­ξαρ­τη­σί­ας», όπως δη­μα­γω­γι­κά ισχυ­ρί­ζο­νται οι πα­λιοί και νέοι σχη­μα­τι­σμοί της ακρο­δε­ξιάς

Στα πλαί­σια της κρί­σης ηγε­μο­νί­ας του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της χρε­ω­κο­πί­ας όσων αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων ακο­λου­θούν νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές,  δη­μιουρ­γεί­ται ένα κενό που έλκει λαϊκά στρώ­μα­τα προς τα δεξιά. Ιδίως στη χώρα μας η με­τα­τό­πι­ση του πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού σκη­νι­κού προς τα δεξιά απο­τυ­πώ­νε­ται από το συν­δυα­σμό α) της πλή­ρους υπο­τα­γής μιας κυ­βέρ­νη­σης που επι­κα­λεί­ται το όνομα της Αρι­στε­ράς στις να­τοϊ­κές επι­τα­γές και τα συμ­φέ­ρο­ντα του κε­φα­λαί­ου, β)  της ικα­νο­ποί­η­σης των αστι­κών συμ­φε­ρό­ντων με την αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων χάρη στη λι­τό­τη­τα, γ) της με­τα­τό­πι­σης της πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας στα «εθνι­κά ζη­τή­μα­τα», δ) της στή­ρι­ξης του κυ­βερ­νη­τι­κού εταί­ρου (ΑΝΕΛ), αλλά και της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης σε εθνι­κι­στι­κές αντι­δρά­σεις που νο­μι­μο­ποιούν  ανοι­κτά φα­σι­στι­κές (Χ.Α) ή φα­σί­ζου­σες πρα­κτι­κές, ε) της αδυ­να­μί­ας της Αρι­στε­ράς να με­τα­το­πί­ζει την ατζέ­ντα στο κοι­νω­νι­κό πεδίο, τόσο σε επί­πε­δο πο­λι­τι­κών πρα­κτι­κών, όσο και σε επί­πε­δο πο­λι­τι­κού λόγου.

Το θέμα που τί­θε­ται και εδώ πράγ­μα­τι ανα­πτύσ­σο­νται διά­φο­ροι προ­βλη­μα­τι­σμοί στο εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ είναι το πώς η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να αντι­με­τω­πί­σει αυτό το φαι­νό­με­νο.  Κατά τη γνώμη μας χρειά­ζε­ται ιδιαί­τε­ρη προ­σο­χή για τον τρόπο που αντι­με­τω­πί­ζου­με τις δε­ξιές με­τα­το­πί­σεις σε μια πε­ρί­ο­δο κι­νη­μα­τι­κής ύφε­σης και απο­διάρ­θρω­σης συλ­λο­γι­κών πρα­κτι­κών. Στο επί­κε­ντρο των ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κών με­ταλ­λά­ξε­ων πα­ρα­μέ­νει η λο­γι­κή του ΤΙΝΑ, η αί­σθη­ση ότι τί­πο­τα δεν μπο­ρεί να αλ­λά­ξει και ιδίως ότι το ολο­έ­να και πιο εξα­το­μι­κευ­μέ­νο μέλος των λαϊ­κών τά­ξε­ων αδυ­να­τεί να κάνει κάτι για να αλ­λά­ξουν τα πράγ­μα­τα. Η ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή αυτή με­τα­βο­λή ενι­σχύ­ε­ται άλ­λω­στε από την εγ­γε­νή στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό αυ­ταρ­χι­κή με­τάλ­λα­ξη του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος που με­τα­το­πί­ζει την πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή εξου­σία σε κέ­ντρα απο­στει­ρω­μέ­να από την πα­ρου­σία των διεκ­δι­κή­σε­ων των λαϊ­κών στρω­μά­των. Στο έδα­φος αυτής της αί­σθη­σης ανη­μπό­ριας η προ­βο­λή «εχθρών», συ­νή­θως εξω­τε­ρι­κών, που υπο­τί­θε­ται απει­λούν την ταυ­τό­τη­τα του ατό­μου, όπως οι λα­θρο­με­τα­νά­στες, οι Σκο­πια­νοί, οι Αλ­βα­νοί, οι Τούρ­κοι, πο­λώ­νει τμή­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων σε συ­ντη­ρη­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, τα απο­μα­κρύ­νει από την Αρι­στε­ρά και βοηθά την πρόσ­δε­σή τους σε εκεί­νους τους πο­λι­τι­κούς πό­λους που μπο­ρούν να εξα­σφα­λί­σουν τη με­γα­λύ­τε­ρη «στα­θε­ρό­τη­τα» ή ακόμα χει­ρό­τε­ρα σε έναν ηγέτη που «θα μας σώσει». Η Αρι­στε­ρά σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν πρέ­πει να «πάει με τα νερά» αυτών των με­τα­το­πί­σε­ων και να τις νο­μι­μο­ποι­ή­σει

Η θέση μας είναι ότι η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να ανα­δει­κνύ­ει τα πραγ­μα­τι­κά αντι­κει­με­νι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, τις πραγ­μα­τι­κές δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές και τα πραγ­μα­τι­κά δια­κυ­βεύ­μα­τα για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τα λαϊκά στρώ­μα­τα: την ακύ­ρω­ση των λαϊ­κών κα­τα­κτή­σε­ων και δι­καιω­μά­των, την κα­τα­λή­στευ­ση του με­ρι­δί­ου του κοι­νω­νι­κού πλού­του που καρ­πώ­νο­νται αυτοί που τον πα­ρά­γουν, τη χει­ρο­τέ­ρευ­ση των συν­θη­κών ζωής των λαϊ­κών στρω­μά­των με το ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, την υπο­βάθ­μι­ση των κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών, την αντι­πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή νο­μο­θε­σία που επι­βάλ­λε­ται για να διευ­κο­λυν­θούν τα πε­ρι­θώ­ρια κέρ­δους. Η Αρι­στε­ρά εν τέλει οφεί­λει να κα­τα­δει­κνύ­ει τους πραγ­μα­τι­κούς εχθρούς: τα σχέ­δια των ιμπε­ρια­λι­στών και το ρόλο των αστών. Και βέ­βαια ρόλος της είναι να ενι­σχύ­ει την εμπλο­κή των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών στρω­μά­των σε συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες που αί­ρουν ψεύ­τι­κους δια­χω­ρι­σμούς και δια­μορ­φώ­νουν την ανα­γκαία κρί­σι­μη μάζα για την διεκ­δί­κη­ση κα­τα­κτή­σε­ων και την άνοδο της τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης. Απέ­να­ντι δε στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια, τον τυ­χο­διω­κτι­σμό της αστι­κής τάξης της χώρας της και την πι­θα­νή επι­θε­τι­κό­τη­τα άλλων αστι­κών τά­ξε­ων, να δια­μορ­φώ­νει κι­νή­μα­τα για την προ­ώ­θη­ση της ει­ρή­νης, της φι­λί­ας των λαών και την απε­μπλο­κή της χώρας από επι­κίν­δυ­να ιμπε­ρια­λι­στι­κά ή υποϊ­μπε­ρια­λι­στι­κά παι­χνί­δια.

Η κοι­νω­νι­κή απεύ­θυν­ση της ΛΑΕ οφεί­λει να πα­ρα­μεί­νει αυ­στη­ρά προ­ση­λω­μέ­νη στις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές δυ­νά­μεις απο­φεύ­γο­ντας την απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή πα­γί­δα ανα­φο­ράς σε ένα κά­ποιο ευ­ρύ­τε­ρο, αλλά απροσ­διό­ρι­στο, «εθνι­κό ακρο­α­τή­ριο». Αλ­λω­στε το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα φι­λο­λαϊ­κής ερ­γα­τι­κής διε­ξό­δου από την κρίση που προ­τεί­νει η ΛΑΕ έρ­χε­ται σε πλήρη σύ­γκρου­ση με στρώ­μα­τα που έλ­κουν συμ­φέ­ρο­ντα και εξου­σία από τη δια­τή­ρη­ση του μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος. Αυτή η επι­λο­γή ση­μαί­νει ότι το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα είναι το κέ­ντρο στην πο­λι­τι­κή μας, είναι η ψυχή στη δράση μας. Στο ζή­τη­μα των πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών αυτή η επι­λο­γή ση­μαί­νει ότι η ΛΑΕ οφεί­λει να συ­γκε­ντρω­θεί στα κα­θή­κο­ντα συ­γκρό­τη­σης του με­τώ­που της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, επι­μέ­νο­ντας στην προ­σπά­θεια για την πο­λι­τι­κή και προ­γραμ­μα­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία του, επι­μέ­νο­ντας στην προ­σπά­θεια για να καμ­φθούν οι σε­χτα­ρι­στι­κές αντιρ­ρή­σεις, όπως και αδιέ­ξο­δες γε­νι­κο­λο­γί­ες περί κα­τα­φυ­γής στο «κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα» που υπο­τι­μούν τις ανα­γκαιό­τη­τες του πο­λι­τι­κού αγώνα. Σε αυτήν την προ­σπά­θεια, που τα απο­τε­λέ­σμα­τά της δεν έχουν ακόμη κρι­θεί, θα πρέ­πει να απο­φευ­χθεί ως σο­βα­ρό πο­λι­τι­κό λάθος, κάθε τάχα ευ­ρύ­τε­ρη απεύ­θυν­ση που βάζει σε αμ­φι­σβή­τη­ση το στόχο για τη συ­γκρό­τη­ση του με­τώ­που της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς.

Αυτή η πο­λι­τι­κή πρέ­πει να υπη­ρε­τη­θεί με ανά­λο­γη τα­κτι­κή μέσα στο μα­ζι­κό κί­νη­μα, αλλά και με πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες που έχουν σαφώς προσ­διο­ρι­σμέ­νους απο­δέ­κτες: τον χώρο της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, τις δυ­νά­μεις που απο­σπά­στη­καν από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2015 σε σύ­γκρου­ση με την μνη­μο­νια­κή στρο­φή του, άλλες ορ­γα­νώ­σεις και πρό­σω­πα που δρουν μέσα στο ερ­γα­τι­κό λαϊκό κί­νη­μα ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη μνη­μο­νια­κή αστι­κή πο­λι­τι­κή. Αυτή η πο­λι­τι­κή πρέ­πει να υπο­στη­ρι­χτεί με συ­γκε­κρι­μέ­να μέτρα ενί­σχυ­σης της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, της δη­μο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας, της ανα­νέ­ω­σης και του πλου­ρα­λι­σμού, μέσα στις πα­ρεμ­βά­σεις και την πο­λι­τι­κή πα­ρου­σία μας.

Τα ζη­τή­μα­τα αυτά θα πρέ­πει, κατά τη γνώμη μας, να τε­θούν στο κέ­ντρο της προ­σο­χής του ΠΣ της ΛΑΕ που θα πρέ­πει άμεσα να κλη­θεί για να επε­ξερ­γα­στεί ενω­τι­κές και προ­ω­θη­τι­κές απα­ντή­σεις.

Ντα­βα­νέ­λος Αντώ­νης

Σα­ρα­φια­νός Δη­μή­τρης

Του­λιά­τος Χρή­στος