Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 473)

Οι κα­τα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γιές του Αυ­γού­στου έφε­ραν με δρα­μα­τι­κό τρόπο στην επι­φά­νεια τις συ­νέ­πειες της πο­λι­τι­κής των δρα­στι­κών και πο­λύ­χρο­νων πε­ρι­κο­πών σε πό­ρους και προ­σω­πι­κό στον δη­μό­σιο τομέα και ει­δι­κό­τε­ρα στο τμήμα του που αφορά το επί­πε­δο ζωής του φτω­χό­τε­ρου τμή­μα­τος του πλη­θυ­σμού. Οι τε­ρά­στιες αδυ­να­μί­ες των δυ­νά­με­ων πυ­ρό­σβε­σης συν­δυά­στη­καν ως σο­κα­ρι­στι­κή εμπει­ρία στα μάτια της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας με την πικρή γνώση που έχει απο­κτη­θεί με τις πε­ρι­κο­πές στην πε­ρί­θαλ­ψη και την εκ­παί­δευ­ση. Ακόμα και οι κα­θα­ρά φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κές εφη­με­ρί­δες δεν κα­τόρ­θω­σαν να πε­ριο­ρι­στούν στη γε­νι­κό­λο­γη και υπο­κρι­τι­κή ανα­φο­ρά στην κλι­μα­τι­κή κρίση (οποία έγκαι­ρος διά­γνω­σις…) και υπο­χρε­ώ­θη­καν –για να μπο­ρούν να συ­νε­χί­ζουν να «συ­νο­μι­λούν» με τους ανα­γνώ­στες τους– να ανα­φερ­θούν εκτε­νώς στις σο­κα­ρι­στι­κές ελ­λεί­ψεις στις δυ­νά­μεις πυ­ρό­σβε­σης, που επέ­τρε­ψαν στις πυρ­κα­γιές να πά­ρουν πρω­το­φα­νείς κα­τα­στρο­φι­κές δια­στά­σεις. Όπως το συ­νό­ψι­σε το «Βήμα», ιδιο­κτη­σί­ας του πρω­θυ­πουρ­γι­κού φίλου Β. Μα­ρι­νά­κη, «το πο­λι­τι­κό πλήγ­μα είναι μέγα και οι συ­νέ­πειες βέ­βαιες»…

Οι πυρ­κα­γιές δεν ήταν μια «στιγ­μιαία» δο­κι­μα­σία για τον Μη­τσο­τά­κη. Πριν ακόμα σβή­σουν οι τε­λευ­ταί­ες φω­τιές, οι επι­στή­μο­νες προει­δο­ποιούν για τη με­γά­λη επι­κιν­δυ­νό­τη­τα του τέ­ταρ­του κύ­μα­τος της παν­δη­μί­ας που ανα­μέ­νε­ται να κο­ρυ­φω­θεί μέσα στο Σε­πτέμ­βρη, με προ­βλέ­ψεις που μι­λούν για πε­ρισ­σό­τε­ρα από 7-8 χι­λιά­δες κρού­σμα­τα ημε­ρη­σί­ως, μέσα σε 3-4 εβδο­μά­δες. Και ο τυ­φώ­νας Κε­ρα­μέ­ως ισο­πε­δώ­νει τη δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση, ενώ έρ­χε­ται στη Βουλή σε λίγες μέρες το νο­μο­σχέ­διο για την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της επι­κου­ρι­κής ασφά­λι­σης. 

Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες απο­σύρ­θη­κε από τη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση κάθε σε­νά­ριο για πρό­ω­ρες εκλο­γές. Ο Μη­τσο­τά­κης στρέ­φε­ται (θέ­λο­ντας και μη) προς την αμυ­ντι­κή τα­κτι­κή του ανα­σχη­μα­τι­σμού, τον οποίο μά­λι­στα η ίδια η ΝΔ προσ­διο­ρί­ζει ως ανα­σχη­μα­τι­σμό «επα­νεκ­κί­νη­σης». Τα κυ­βερ­νη­τι­κά επι­τε­λεία ανα­ζη­τούν υπο­σχέ­σεις και δη­μα­γω­γι­κές κο­ρώ­νες για να εκτο­ξευ­τούν στη ΔΕΘ και να βοη­θή­σουν τον Μη­τσο­τά­κη να ξε­κολ­λή­σει από το λάκκο και «να ανα­κτή­σει την πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία» ενό­ψει μιας πε­ριό­δου που θα είναι εν γένει ναρ­κο­θε­τη­μέ­νη. 

Από τη σκο­πιά των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων, το κέ­ντρο της προ­σο­χής πρέ­πει να συ­γκε­ντρω­θεί στο πε­ριε­χό­με­νο της πο­λι­τι­κής του Μη­τσο­τά­κη. 

Τα αι­τή­μα­τα για αύ­ξη­ση των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών και για μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις προ­σω­πι­κού στις κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες είναι επί­και­ρα, επεί­γο­ντα και απο­λύ­τως δι­καιω­μέ­να τόσο από τις εξε­λί­ξεις όσο και από τις επι­κίν­δυ­νες προ­ο­πτι­κές. Ένα σχε­τι­κά και­νούρ­γιο ζή­τη­μα είναι ο κυ­βερ­νη­τι­κός ελιγ­μός περί της «πρά­σι­νης ανά­πτυ­ξης». Μι­λώ­ντας την επο­μέ­νη της κα­τα­στρο­φής στη βό­ρεια Εύ­βοια, ο Μη­τσο­τά­κης δεν πε­ριο­ρί­στη­κε στη δια­πί­στω­ση της κλι­μα­τι­κής κρί­σης. Κά­λε­σε τις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις να ανα­λά­βουν πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην ανα­συ­γκρό­τη­ση των κα­μέ­νων πε­ριο­χών και προ­α­νήγ­γει­λε μια πο­λι­τι­κή που λέει ότι η μο­να­δι­κή ρε­α­λι­στι­κή και αξιό­πι­στη απά­ντη­ση στις απει­λές της κλι­μα­τι­κής κρί­σης είναι η πλή­ρης απε­λευ­θέ­ρω­ση των δρα­στη­ριο­τή­των του κε­φα­λαί­ου από τους «γρα­φειο­κρα­τι­κούς» πε­ριο­ρι­σμούς σε επι­χει­ρή­σεις στο έδα­φος, στα νερά, στον αέρα… Είναι το πο­λι­τι­κό ισο­δύ­να­μο των κραυ­γών του Αν­δρια­νό­που­λου κ.ά. –επί των κυ­βερ­νή­σε­ων του Μη­τσο­τά­κη πα­τρός– που έλε­γαν ότι η μο­να­δι­κή ρε­α­λι­στι­κή και αξιό­πι­στη απά­ντη­ση στην ανερ­γία και στη διαρ­κή λι­τό­τη­τα ήταν η «απε­λευ­θέ­ρω­ση» της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας, που θα έδινε στο κε­φά­λαιο τάχα τη δυ­να­τό­τη­τα να κα­θο­δη­γή­σει μια πο­ρεία προς διαρ­κή και δί­καιη ανά­πτυ­ξη. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα της τότε νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής είναι πλέον γνω­στά και αυτό είναι μια ισχυ­ρή προει­δο­ποί­η­ση για το τι θα συμ­βεί αν αφή­σου­με τα αρ­πα­κτι­κά της αγο­ράς να επε­κτεί­νουν σή­με­ρα ανε­ξέ­λεγ­κτα τη δράση τους στα βουνά, στις πα­ρα­λί­ες, στις λί­μνες και στα πο­τά­μια, στον αέρα κ.ο.κ.

Η κα­τεύ­θυν­ση αυτή, της εμ­βά­θυν­σης και επέ­κτα­σης του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, έχει πε­ριο­ρι­σμέ­νη πει­στι­κό­τη­τα απέ­να­ντι στις με­γά­λες λαϊ­κές μάζες. Γι’ αυτό η κυ­βέρ­νη­ση χρειά­ζε­ται ιδε­ο­λο­γι­κές κα­μπά­νιες, όπως η πα­λαιό­τε­ρη σταυ­ρο­φο­ρία «κατά του λαϊ­κι­σμού», με με­γά­λη πα­ρα­πει­στι­κή και απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή ισχύ. 

Αν πι­στέ­ψει κα­νείς τους «δια­νο­ού­με­νους» του κυ­βερ­νη­τι­κού στρα­το­πέ­δου θα κα­τα­λή­ξει στη δια­πί­στω­ση ότι ο Μη­τσο­τά­κης πο­λιορ­κεί­ται από ένα δαι­μό­νιο εχθρό: το… αντιεμ­βο­λια­στι­κό κί­νη­μα. Είναι εξορ­γι­στι­κό το γε­γο­νός ότι η ΝΔ προ­σπα­θεί συ­νει­δη­τά να στρέ­ψει αυτή την κα­μπά­νια κατά των εκ­παι­δευ­τι­κών και των νο­ση­λευ­τι­κών, δη­λα­δή κατά των συν­δι­κα­λι­σμέ­νων κλά­δων που στά­θη­καν στην πρώτη γραμ­μή της αντι­με­τώ­πι­σης του Covid και που έχουν υψη­λό­τα­τα πο­σο­στά εμ­βο­λια­σμού (75% και 85-90% αντί­στοι­χα), που είναι αι­σθη­τά πάνω από τον εθνι­κό μέσο όρο. Πρό­κει­ται για φο­βε­ρή υπο­κρι­σία. Γιατί το μο­να­δι­κό τμήμα που στέ­κε­ται κατά του εμ­βο­λι­σμού για ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κούς λό­γους, είναι σαρξ εκ της σαρ­κός της «βα­θιάς» Δε­ξιάς: ένα σκο­τα­δι­στι­κό τμήμα της ελ­λη­νορ­θό­δο­ξης εκ­κλη­σί­ας, κά­ποιες υπερ­συ­ντη­ρη­τι­κές χρι­στια­νι­κές αι­ρέ­σεις, ένα τμήμα της ρα­τσι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς.

Ο κό­σμος που δεν έχει (ή δεν έχει ακόμα) εμ­βο­λια­στεί δεν πρέ­πει να τσου­βα­λιά­ζε­ται όλος στην ουρά αυτού του συρ­φε­τού. Μέσα στο 35-40% του πλη­θυ­σμού που πα­ρα­μέ­νει μη-εμ­βο­λια­σμέ­νο, σε όλες τις έρευ­νες, μόνο μια μειο­ψη­φία του 9-10% εξ αυτών δη­λώ­νει ότι δεν προ­τί­θε­ται να εμ­βο­λια­στεί από δική του επι­λο­γή. Η κα­θυ­στέ­ρη­ση στην επί­τευ­ξη του ανα­γκαί­ου πο­σο­στού εμ­βο­λια­σμού για την ανά­σχε­ση του Covid (που αρ­χι­κά ορί­στη­κε στο 70-75% του πλη­θυ­σμού, για να αυ­ξη­θεί στο 85-90% μετά την επι­κρά­τη­ση της με­τάλ­λα­ξης Δέλτα) πρέ­πει να απο­δο­θεί ως ευ­θύ­νη στο ορ­γα­νω­μέ­νο κρά­τος και ει­δι­κό­τε­ρα στην κυ­βέρ­νη­ση. Ο εμ­βο­λια­σμός στην Ελ­λά­δα άρ­χι­σε με ση­μα­ντι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση σε σχέση με τις άλλες ευ­ρω­παϊ­κές χώρες και στα πρώτα στά­δια προ­χω­ρού­σε με τα­χύ­τη­τα σα­λι­γκα­ριού. Ο εμ­βο­λια­σμός των νέων, άνω των 18, άρ­χι­σε πριν 3 μήνες, ενώ των παι­διών, άνω των 12 χρό­νων, πριν ελά­χι­στες εβδο­μά­δες. Στον ανεμ­βο­λί­α­στο κόσμο υπάρ­χουν άγνοιες, φο­βί­ες, αλλά και σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις αντι­κει­με­νι­κές δυ­σκο­λί­ες, που η απά­ντη­σή τους είναι ευ­θύ­νη της ορ­γα­νω­μέ­νης κρα­τι­κής μη­χα­νής υπό την κυ­βερ­νη­τι­κή ηγε­σία. 

Όλες οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και του ορ­γα­νω­μέ­νου λαϊ­κού κι­νή­μα­τος πήραν από την αρχή κα­θα­ρή θέση υπέρ του εμ­βο­λια­σμού και πρω­το­στά­τη­σαν στην κρι­τι­κή απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση για τις απα­ρά­δε­κτες κα­θυ­στε­ρή­σεις της στον εμ­βο­λια­σμό, αλλά επί­σης και στα φο­βε­ρά κενά της πο­λι­τι­κής της σε όλα τα άλλα ανα­γκαία μέτρα κατά του Covid (ενί­σχυ­ση του ΕΣΥ, πρω­το­βάθ­μια πε­ρί­θαλ­ψη, μέτρα προ­στα­σί­ας στα μέσα με­τα­φο­ράς και στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας κ.ο.κ.). 

Αυτές τις ευ­θύ­νες θέλει να απο­κρύ­ψει το κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο όταν εκτο­ξεύ­ει τους μύ­δρους περί «αντιεμ­βο­λια­στι­κού λαϊ­κι­σμού» κατά των συν­δι­κα­λι­σμέ­νων νο­ση­λευ­τι­κών και εκ­παι­δευ­τι­κών, ενώ συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται με το γάντι απέ­να­ντι σε κλά­δους που είναι προ­νο­μια­κά ακρο­α­τή­ρια της Δε­ξιάς, όπως οι έν­στο­λοι και το πα­πα­δα­ριό. 

Απέ­να­ντι σε αυτή την κα­μπά­νια πρέ­πει να στα­θού­με με ψυ­χραι­μία και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Στα­θε­ρά και κα­θα­ρά υπέρ του εμ­βο­λια­σμού. Στα­θε­ρά και κα­θα­ρά, όχι στον υπο­χρε­ω­τι­κό εμ­βο­λια­σμό και κυ­ρί­ως όχι σε μέτρα κα­τα­στο­λής με πρό­σχη­μα των εμ­βο­λια­σμό (απο­λύ­σεις κλπ). Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι μέτρα που ει­σά­γο­νται στις κοι­νω­νί­ες μέσα σε έκτα­κτες συν­θή­κες, έχουν την τάση να μο­νι­μο­ποι­η­θούν. Και οι δια­δι­κα­σί­ες πρω­το­φα­νούς κα­τα­γρα­φής δε­δο­μέ­νων των αν­θρώ­πων από τις κρα­τι­κές υπη­ρε­σί­ες, που κα­τέ­στη­σαν ανα­γκαί­ες κατά την πε­ρί­ο­δο της παν­δη­μί­ας, θα είναι την επό­με­νη μέρα ένα τε­ρά­στιο κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα. Γιατί το ια­τρι­κό απόρ­ρη­το υπήρ­ξε, μετά το 1945, μια έν­νοια συν­δε­δε­μέ­νη στενά με τα δι­καιώ­μα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες, ενώ μια ορι­στι­κή κα­τάρ­γη­σή του θα έχει επι­κιν­δυ­νό­τη­τες (ερ­γα­σια­κές, ασφα­λι­στι­κές κ.ά.) για χι­λιά­δες αν­θρώ­πους που θα αντι­με­τω­πί­σουν δυ­σκο­λί­ες. 

Η κα­μπά­νια κατά του «αντιεμ­βο­λια­στι­κού κι­νή­μα­τος» δεν είναι η μόνη. Πριν καν απο­χω­ρή­σουν οι Αμε­ρι­κα­νοί από την Κα­μπούλ, ο Μη­τσο­τά­κης άρ­χι­σε να προ­πα­γαν­δί­ζει ότι η χώρα κιν­δυ­νεύ­ει από ένα νέο κύμα Αφ­γα­νών προ­σφύ­γων. Εδώ η υπο­κρι­σία ξε­χει­λί­ζει: Πέραν του γε­γο­νός ότι για την ώρα δεν υπάρ­χουν Αφ­γα­νοί πρό­σφυ­γες που να έχουν κα­τα­φτά­σει στην πε­ριο­χή, η προ­σπά­θεια της Δε­ξιάς να ανα­ζω­πυ­ρώ­σει ρα­τσι­στι­κές προ­κα­τα­λή­ψεις και να απο­προ­σα­να­το­λί­σει τον κόσμο από τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα εξυ­πη­ρε­τεί και τον στόχο να απο­κρύ­ψει την πρω­το­φα­νή οι­κο­νο­μι­κή/δι­πλω­μα­τι­κή/στρα­τιω­τι­κή σύ­σφι­ξη των σχέ­σε­ων με τις ΗΠΑ. Την ώρα που οι Τα­λι­μπάν έμπαι­ναν στην Κα­μπούλ, στην Αθήνα κα­τέ­φτα­νε ο γε­ρου­σια­στής Με­νέ­ντεζ, ο γκου­ρού της γε­ω­πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής των Ρε­που­μπλι­κά­νων και των Δη­μο­κρα­τι­κών στις ΗΠΑ και εμπνευ­στής του νόμου (!) που σφρα­γί­ζει τη «στρα­τη­γι­κή ανα­βάθ­μι­ση» των ελ­λη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κών σχέ­σε­ων. Το μενού της επί­σκε­ψης πε­ρι­λάμ­βα­νε τη δέ­σμευ­ση του Με­νέ­ντεζ για μια διαρ­κή ροή όπλων από τα απο­θέ­μα­τα του αμε­ρι­κα­νι­κού στρα­τού προς την Ελ­λά­δα, την προ­ώ­θη­ση των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για αγορά F35 και άλλων «στρα­τη­γι­κών» όπλων τε­λευ­ταί­ας γε­νιάς, τη συ­ζή­τη­ση για ανα­βάθ­μι­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών βά­σε­ων και τη δη­μιουρ­γία πρό­σθε­των στρα­τιω­τι­κών εγκα­τα­στά­σε­ων στον ελ­λα­δι­κό χώρο και, τέλος, την επα­να­βε­βαί­ω­ση από τον Με­νέ­ντεζ ότι οι ΗΠΑ θε­ω­ρούν την Ελ­λά­δα προ­νο­μια­κό «στρα­τη­γι­κό» στή­ριγ­μα του να­τοϊ­κού τόξου ανά­σχε­σης από την Πο­λω­νία ως το Ισ­ρα­ήλ, ενώ στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο θα ενι­σχύ­σουν τη στή­ρι­ξη του «άξονα» Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Ισ­ρα­ήλ. Είναι μια ση­μα­ντι­κή πρό­κλη­ση: την ώρα που στη χώρα κα­ταρ­ρέ­ουν τα σχο­λεία και τα νο­σο­κο­μεία, η κυ­βέρ­νη­ση δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται πα­νά­κρι­βα κα­τα­στρο­φι­κά όπλα όπως τα F35 και επι­λέ­γει να γίνει πιστό πιόνι της στρα­τιω­τι­κής υπερ­δύ­να­μης που ανα­συ­ντάσ­σει τις γραμ­μές της μετά από μια στρα­τη­γι­κή ήττα στην Ανα­το­λή. Αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός είναι τυ­φλός: τα σχέ­δια της κυ­ριαρ­χί­ας στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, όπως τα απο­τύ­πω­νε ο αγω­γός East Med, έχουν ήδη κα­ταρ­ρεύ­σει, η εξο­ρυ­κτι­κή στρα­τη­γι­κή έχει ήδη μπει σε κρίση και αμ­φι­σβή­τη­ση σε πολ­λές χώρες και με­γά­λα τμή­μα­τα των «αγο­ρών», ενώ πολ­λοί έμπει­ροι δι­πλω­μά­τες και ει­δι­κοί των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων του ελ­λη­νι­κού κρά­τους στους κο­ρυ­φαί­ους διε­θνείς θε­σμούς δη­λώ­νουν δη­μό­σια ότι έχει φτά­σει η ώρα «να ξα­να­σκε­φτού­με τις σχέ­σεις μας με την Τουρ­κία». Και σε αυτό το πεδίο ωρι­μά­ζουν οι συν­θή­κες για μια βαθιά κρίση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. 

Οι προ­ο­πτι­κές του Μη­τσο­τά­κη είναι κατά πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να βυ­θι­στεί στην κι­νού­με­νη άμμο της κρί­σης της πο­λι­τι­κής του, παρά να ανα­κτή­σει την πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία με κά­ποιες υπο­σχέ­σεις στη ΔΕΘ και με την εντα­τι­κο­ποί­η­ση του επι­κοι­νω­νια­κού πο­λέ­μου. 

Σε όλες τις δη­μο­σκο­πή­σεις εμ­φα­νί­ζε­ται κα­θα­ρά η προ­ο­πτι­κή της κα­τά­τμη­σης και της από­συρ­σης της εμπι­στο­σύ­νης από ση­μα­ντι­κό τμήμα της επιρ­ρο­ής της. Στη ΝΔ θε­ω­ρούν αυτά τα ευ­ρή­μα­τα «δια­χει­ρί­σι­μα», γιατί δεν ενι­σχύ­ε­ται κα­νείς άλλος από τους αντι­πά­λους τους και ιδίως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όμως η κα­τά­τμη­ση, η ενί­σχυ­σης της απά­ντη­σης «κα­νέ­νας!» είναι πάντα μια ηχηρή προει­δο­ποί­η­ση πο­λι­τι­κής κρί­σης. 

Σή­με­ρα έχου­με απέ­να­ντί μας μια κυ­βέρ­νη­ση πολύ πιο αδύ­να­μη απ’ ό,τι ήταν στο κα­λο­καί­ρι του 2020. Αυτήν τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα γνω­ρί­ζουν καλά ο βα­θιές συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις. Γι’ αυτό πα­ρα­μέ­νουν ισχυ­ρές οι φωνές για ορ­γά­νω­ση των «συ­ναι­νέ­σε­ων» και ενερ­γο­ποιεί­ται η πίεση πάνω σε όλες τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και ιδίως στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να ευ­θυ­γραμ­μι­στούν με αυτή την προ­ο­πτι­κή. Η επί­θε­ση που δέ­χτη­κε η Φώφη Γεν­νη­μα­τά όταν, για τους δι­κούς της πο­λι­τι­κούς υπο­λο­γι­σμούς, έκανε το ελά­χι­στο (δη­λα­δή να ζη­τή­σει την πα­ραί­τη­ση υπουρ­γών μετά την κα­τα­στρο­φή των πυρ­κα­γιών), ήταν μια έν­δει­ξη αυτής της επί­γνω­σης της κρι­σι­μό­τη­τας της κα­τά­στα­σης, που με­τα­τρέ­πε­ται σε αί­τη­μα της κυ­ρί­αρ­χης τάξης προς τις πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες για αυ­το­πει­θάρ­χι­ση και αυ­το­πε­ριο­ρι­σμό. 

Όμως η πρω­το­γε­νής λαϊκή αγα­νά­κτη­ση, το ρεύμα «κα­νέ­νας!», για να γίνει πο­λι­τι­κή δύ­να­μη προ­ϋ­πο­θέ­τει την ενερ­γή πα­ρέμ­βα­ση της ορ­γα­νω­μέ­νης Αρι­στε­ράς και μια γε­νι­κευ­μέ­νη κι­νη­μα­τι­κή ανά­τα­ση. 

Στην Αρι­στε­ρά η κα­τά­στα­ση είναι κα­τώ­τε­ρη των ανα­γκών. 

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επέ­λε­ξε την επο­μέ­νη των πυρ­κα­γιών για να δώσει δείγ­μα υπευ­θυ­νό­τη­τα και δη­μιουρ­γι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Περά από τις ανέ­ξο­δες ρη­το­ρεί­ες, δεν έθεσε κα­νέ­να απο­λύ­τως συ­γκε­κρι­μέ­νο αί­τη­μα και δή­λω­σε «έτοι­μος» για συ­νεν­νό­η­ση και συ­ναί­νε­ση ως προς το σχέ­διο ανα­συ­γκρό­τη­σης των κα­μέ­νων πε­ριο­χών. Ο Τσί­πρας στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ζή­τη­σε να συν­δια­μορ­φω­θεί από τα δύο «με­γά­λα κόμ­μα­τα» η πο­λι­τι­κή για την λε­γό­με­νη Πρά­σι­νη Ανά­πτυ­ξη. Στη συ­νέ­χεια, οι κομ­μα­τι­κές απο­φά­σεις για την αντι­πο­λι­τευ­τι­κή τα­κτι­κή είναι βγαλ­μέ­νες κα­τευ­θεί­αν από την πα­ρά­δο­ση του… Φώτη Κου­βέ­λη: Στο­χο­ποί­η­ση του Μη­τσο­τά­κη προ­σω­πι­κά και έμ­φα­ση στα προ­βλή­μα­τα της «κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας». Μόνο που έτσι μένει στο απυ­ρό­βλη­το η κυ­βερ­νη­τι­κή στρα­τη­γι­κή, το πρό­γραμ­μα της ΝΔ, που –άλ­λω­στε– βα­δί­ζει πάνω στις ράγες του μνη­μο­νί­ου 3 και της συμ­φω­νί­ας του 2018 με τους δα­νει­στές, που υπέ­γρα­ψε τότε ο… Αλέ­ξης Τσί­πρας. Αυτή η σύγ­χρο­νη εκ­δο­χή αντι­πο­λί­τευ­σης που πε­ρι­μέ­νει την κυ­βερ­νη­τι­κή προ­ο­πτι­κή ως «ώριμο φρού­το», είναι στην πράξη πολύ πίσω από την αντι­πο­λι­τευ­τι­κή τα­κτι­κή του Αν­δρέα Πα­παν­δρέ­ου απέ­να­ντι στον Κ. Μη­τσο­τά­κη στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 1990. Γι’ αυτό στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανε­βαί­νει η έντα­ση στο εσω­τε­ρι­κό, οξύ­νο­νται οι σχέ­σεις, ανοί­γουν ερω­τή­μα­τα «επό­με­νης ημέ­ρας», εμ­φα­νί­ζε­ται και εδώ η προ­ο­πτι­κή της κα­τά­τμη­σης. 

Το ΚΚΕ κι­νεί­ται πολύ δια­φο­ρε­τι­κά. Βάζει γραμ­μή και παίρ­νει πρω­το­βου­λί­ες (πχ Β. Εύ­βοια) που επι­τρέ­πουν σε έναν κόσμο να δρα ως αρι­στε­ρός. Αυτό του δίνει τη δύ­να­μη συ­σπεί­ρω­σης και ανα­πα­ρα­γω­γής. Όμως στα ση­με­ρι­νά του επί­πε­δα. Στο ΚΚΕ γνω­ρί­ζουν καλά την τέχνη της ανα­πα­ρα­γω­γής μιας συ­σπεί­ρω­σης και εξί­σου καλά το πού αυτή δια­φέ­ρει από μια γραμ­μή πραγ­μα­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης και πρό­κλη­σης του συ­στή­μα­τος. Γνω­ρί­ζουν ότι το δεύ­τε­ρο απαι­τεί κε­ντρι­κο­ποι­η­μέ­νες πρω­το­βου­λί­ες και ότι αυτές συ­νή­θως προ­ϋ­πο­θέ­τουν συ­σπεί­ρω­ση ευ­ρύ­τε­ρων δυ­νά­με­ων. Προς το παρόν απέ­χει προ­σε­κτι­κά από κάθε τέ­τοιου εί­δους «πε­ρι­πέ­τεια». Με κέρ­δος να έχει το απυ­ρό­βλη­το ή και το σε­βα­σμό από σο­βα­ρές συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις, αλλά και με αντί­τι­μο το να γνω­ρί­ζει ότι με αυτή την τα­κτι­κή δεν είναι εφι­κτά «άλ­μα­τα» προς τα πάνω, πα­ρό­τι οι συν­θή­κες (πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές) τα κά­νουν ανα­γκαία και εφι­κτά. 

Είναι μια πε­ρί­ο­δος όπου θα χρεια­στεί να δοθεί έμ­φα­ση στην κι­νη­μα­τι­κή ανά­τα­ση. Πα­ράλ­λη­λα, θα πρέ­πει να χτι­στούν οι βά­σεις για μια γε­νι­κό­τε­ρη αντι­συ­στη­μι­κή πο­λι­τι­κή, που θα επι­χει­ρεί να δώσει απα­ντή­σεις στα με­γά­λα μέ­τω­πα που ανοί­γουν συν­δυα­σμέ­να, όπως αυτά της κλι­μα­τι­κής κρί­σης, της έντα­σης του ρα­τσι­σμού και του σε­ξι­σμού, της οι­κο­νο­μι­κο­κοι­νω­νι­κής κρί­σης. Σε αυτήν τη προ­σπά­θεια είναι ανα­γκαία μια τα­κτι­κή ευ­ρύ­τε­ρης συ­σπεί­ρω­σης δυ­νά­με­ων, όπως αυτή που επι­χει­ρεί η «Αρι­στε­ρή Πρω­το­βου­λία Δια­λό­γου και Κοι­νής Δρά­σης».  

Με επί­γνω­ση ότι οι απα­ντή­σεις δεν είναι «έτοι­μες», ότι τα «πλαί­σια» δεν είναι δε­δο­μέ­να, ότι ένας αρι­στε­ρός κό­σμος έχει τραυ­μα­τι­στεί από εμπει­ρί­ες του πα­ρελ­θό­ντος. Μια τέ­τοια προ­σε­κτι­κή πο­ρεία ανα­συ­γκρό­τη­σης μπο­ρεί να δώσει καρ­πούς. 

Η από­συρ­ση του σε­να­ρί­ου άμε­σης εκλο­γι­κής ανα­μέ­τρη­σης δίνει πο­λι­τι­κό χρόνο. Το «βαρύ πλήγ­μα» στο Μη­τσο­τά­κη θα δώσει στις μάχες που έρ­χο­νται πο­λι­τι­κές ευ­και­ρί­ες. Εκεί θα με­τρη­θού­με. 

ea473.​jpg