Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 485)

Ο κό­σμος βα­δί­ζει (ή βρί­σκε­ται ήδη) σε μια «βα­ρυ­χει­μω­νιά» πο­λε­μι­κών απει­λών, φτώ­χειας, οι­κο­νο­μι­κής και κλι­μα­τι­κής κρί­σης. 

Οι πε­ρι­πέ­τειες και οι δυ­σκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει ο βρε­τα­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός προει­δο­ποιούν για την αστά­θεια που χα­ρα­κτη­ρί­ζει την πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μία. Όταν τα οι­κο­νο­μι­κά μέτρα μιας συ­ντη­ρη­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης χώρας του G7 (!) βρί­σκο­νται στο επί­κε­ντρο της «ανα­στά­τω­σης στις αγο­ρές» και προ­κα­λούν αυ­στη­ρές συ­στά­σεις από το ΔΝΤ, γί­νε­ται σαφές ότι στα αστι­κά επι­τε­λεία επι­κρα­τεί νευ­ρι­κό­τη­τα για την «επό­με­νη μέρα» όπως και προ­βλη­μα­τι­σμός για τον «δρόμο προς τα μπρος»

Το ένα πράγ­μα για το οποίο υπάρ­χει βε­βαιό­τη­τα στα επι­τε­λεία είναι ότι τα σπα­σμέ­να θα κλη­θούν να πλη­ρώ­σουν οι «από κάτω», δια­φω­νώ­ντας μόνο στις «δο­σο­λο­γί­ες» του μίγ­μα­τος πο­λι­τι­κής. 

Μαζί με την απει­λή της επι­δεί­νω­σης της λι­τό­τη­τας, η Ευ­ρώ­πη πα­ρα­μέ­νει αντι­μέ­τω­πη με την απει­λή ενός κα­τα­στρο­φι­κού πο­λέ­μου. Η από­πει­ρα του Πού­τιν για ρε­λάνς στις πρό­σφα­τες στρα­τιω­τι­κές ήττες –με την προ­σάρ­τη­ση των κα­τε­χό­με­νων εδα­φών στην Ου­κρα­νία και την στρα­τιω­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση στη Ρωσία– συ­νο­δεύ­τη­κε από την επι­στρο­φή της ανταλ­λα­γής απει­λών και προει­δο­ποι­ή­σε­ων για χρήση πυ­ρη­νι­κών. Εν τω με­τα­ξύ, στο φόντο της ενερ­γεια­κής ανα­στά­τω­σης, οι πε­τρε­λαιά­δες και οι με­γά­λες εξο­ρυ­κτι­κές στή­νουν πάρτι, καθώς πάνε πε­ρί­πα­το στην πράξη ακόμα και οι δει­λοί κι ανε­παρ­κείς «στό­χοι για το κλίμα», με απο­τέ­λε­σμα να επι­τα­χύ­νε­ται ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο μια απει­λή φαι­νο­μέ­νων και κα­τα­στρο­φών μπρο­στά στα οποία τα ση­με­ρι­νά προ­βλή­μα­τα θα δεί­χνουν βόλτα στο πάρκο. 

Σε αυτόν τον σκλη­ρό κόσμο, στε­ρή­σε­ων, με­τα­κι­νή­σε­ων πλη­θυ­σμών, πο­λε­μι­κών προ­ε­τοι­μα­σιών, κοι­νω­νι­κής ανα­στά­τω­σης, ενι­σχύ­ε­ται ο αυ­ταρ­χι­σμός, η κλι­μά­κω­ση των ρα­τσι­στι­κών πο­λι­τι­κών, ο μι­λι­τα­ρι­σμός, η επί­θε­ση στα γυ­ναι­κεία δι­καιώ­μα­τα (με την ανα­βάθ­μι­ση της «πα­ρα­δο­σια­κής οι­κο­γέ­νειας» ως «θε­μέ­λιο της κοι­νω­νι­κής στα­θε­ρό­τη­τας»). Και σε αυτό το πε­ρι­βάλ­λον, ενι­σχύ­ο­νται οι προ­ο­πτι­κές της ακρο­δε­ξιάς –και μά­λι­στα των πιο ρι­ζο­σπα­στι­κών κι επι­κίν­δυ­νων εκ­δο­χών της. Η πρω­τιά των με­τα­φα­σι­στών Φρα­τέ­λι Ντ’ Ιτά­λια και η ανά­λη­ψη της πρω­θυ­πουρ­γί­ας από την Με­λό­νι, όπως και η αν­θε­κτι­κό­τη­τα του νε­ο­φα­σί­στα Μπολ­σο­νά­ρο απέ­να­ντι στον Λούλα, είναι σκλη­ρές προει­δο­ποι­ή­σεις. 

Στην Ελ­λά­δα βρι­σκό­μα­στε αντι­μέ­τω­ποι με όλες αυτές τις προ­κλή­σεις –και κά­ποιες από αυτές σε πα­ρο­ξυμ­μέ­νη μορφή. Η διε­θνής οι­κο­νο­μι­κή επι­δεί­νω­ση μπο­ρεί να έχει άλλης κλί­μα­κας επι­πτώ­σεις σε μια οι­κο­νο­μία που απο­τέ­λε­σε «αδύ­να­μο κρίκο» κατά την προη­γού­με­νη με­γά­λη κρίση στην Ευ­ρώ­πη. Η κα­θη­με­ρι­νή δυ­στυ­χία και μι­ζέ­ρια που επι­φυ­λάσ­σουν οι άρ­χο­ντες στους «από κάτω» σε όλη την Ευ­ρώ­πη, έρ­χε­ται εδώ να προ­στε­θεί σε έναν πλη­θυ­σμό που έχει υπο­στεί μια 10ε­τία σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, πε­ρι­κο­πών, πί­ε­σης στους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, υψη­λής ανερ­γί­ας. Στον εν­δο­α­στι­κό διά­λο­γο για το «μίγμα» και τις «δο­σο­λο­γί­ες», η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη στέ­κε­ται στο δεξιό ούλ­τρα-νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο άκρο –και ο πρω­θυ­πουρ­γός από το βήμα της ΔΕΘ απευ­θύν­θη­κε προ­νο­μια­κά στην τάξη των κα­πι­τα­λι­στών, για να της υπεν­θυ­μί­σει πόσο αφο­σιω­μέ­νος υπήρ­ξε (και θα συ­νε­χί­σει να είναι) στη μο­νο­με­ρή εξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων της. Το «κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα» έχει απο­κτή­σει πολ­λα­πλές δια­στά­σεις: Η κα­θή­λω­ση των μι­σθών σε συν­θή­κες με­γά­λης πλη­θω­ρι­στι­κής πί­ε­σης, συ­νυ­πάρ­χει με τον καλ­πα­σμό των τιμών της ενέρ­γειας αλλά και των ενοι­κί­ων –στο βαθμό που τα στοι­χειώ­δη της επι­βί­ω­σης (εξα­σφά­λι­ση και συ­ντή­ρη­ση στέ­γης) τί­θε­νται υπό αμ­φι­σβή­τη­ση.   

Η κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει την πο­λι­τι­κή κρίση που κυο­φο­ρεί η κοι­νω­νι­κή, επεν­δύ­ο­ντας στην κα­τα­στο­λή και το ρα­τσι­σμό. Η από­πει­ρα εγκα­τά­στα­σης της ΟΠΠΙ στα πα­νε­πι­στή­μια, που φά­νη­κε ότι για να επι­βλη­θεί θα χρεια­στεί και ΜΑΤ στα πα­νε­πι­στή­μια, η προ­σπά­θεια να υπο­στη­ρι­χθεί και πο­λι­τι­κά-ιδε­ο­λο­γι­κά η ρα­τσι­στι­κή αγριό­τη­τα στο Αι­γαίο και στον Έβρο με τη δυ­σφή­μι­ση των προ­σφύ­γων/με­τα­να­στών ως «υβρι­δι­κή απει­λή» και των υπο­στη­ρι­κτών τους ως «υπο­κι­νού­με­νους από τα ξένα κέ­ντρα», είναι εν­δει­κτι­κά και ανη­συ­χη­τι­κά ση­μά­δια για το πώς σκο­πεύ­ει να βα­δί­σει ο Μη­τσο­τά­κης στο ναρ­κο­θε­τη­μέ­νο τοπίο μπρο­στά τους. 

Ακόμα πιο επι­κίν­δυ­να είναι τα πράγ­μα­τα όσον αφορά την πο­λε­μι­κή απει­λή. Πλάι στους γε­νι­κό­τε­ρους κιν­δύ­νους διε­θνώς, στο φόντο της όξυν­σης των αντα­γω­νι­σμών με­τα­ξύ των Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων, σε αυτή τη γωνιά του κό­σμου αντι­με­τω­πί­ζου­με μια πολύ πιο άμεση, συ­γκε­κρι­μέ­νη και «χει­ρο­πια­στή» απει­λή απέ­να­ντι στην οποία οφεί­λου­με να στα­θού­με: Η διαρ­κής όξυν­ση του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού έχει φτά­σει στο ση­μείο που ένα «θερμό επει­σό­διο» (που κα­νείς δεν ξέρει αν θα πε­ριο­ρι­στεί) απο­τε­λεί θέμα δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης στα τη­λε­ο­πτι­κά πάνελ και στα πρω­το­σέ­λι­δα των εφη­με­ρί­δων. 

Απέ­να­ντι σε όλες αυτές τις προ­κλή­σεις, η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση έχει απο­δει­χθεί (επιει­κώς) ανε­παρ­κής. Η πα­ρου­σία του Τσί­πρα στην ΔΕΘ, όπου υπο­σχέ­θη­κε… «ρι­ζο­σπα­στι­κό ρε­α­λι­σμό» (!) και πα­ρου­σί­α­σε ένα πρό­γραμ­μα προ­σε­κτι­κά «κο­στο­λο­γη­μέ­νο» (όσο και του Μη­τσο­τά­κη), είναι μια υπεν­θύ­μι­ση ότι δεν σκο­πεύ­ει να αμ­φι­σβη­τή­σει το ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο. Οι ανα­τρι­χια­στι­κές προ­τά­σεις για το προ­σφυ­γι­κό (με το ζόρι στα χω­ρά­φια ή απέ­λα­ση), η εθνι­κι­στι­κή πλειο­δο­σία στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά, συ­μπλη­ρώ­νουν την θλι­βε­ρή ει­κό­να. 

Για να σπά­σει αυτή η κα­τα­θλι­πτι­κή συ­ναί­νε­ση και η μο­νο­πώ­λη­ση του δη­μό­σιου δια­λό­γου από κο­κο­ρο­μα­χί­ες για τα δευ­τε­ρεύ­ο­ντα, θα χρεια­στεί η ανε­ξάρ­τη­τη πα­ρέμ­βα­ση των αν­θρώ­πων της ερ­γα­σί­ας, η δυ­να­μι­κή πα­ρου­σία της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Ευ­τυ­χώς η διε­θνής ει­κό­να δεν φέρ­νει μόνο τα «σκο­τά­δια» που πε­ρι­γρά­ψα­με πα­ρα­πά­νω, αλλά και ελ­πι­δο­φό­ρα μη­νύ­μα­τα. Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στη Βρε­τα­νία ξε­χω­ρί­ζει, καθώς συ­νε­χί­ζει το «κα­λο­καί­ρι της δυ­σα­ρέ­σκειας» με ένα «απερ­για­κό φθι­νό­πω­ρο» που θα κρα­τή­σει πολύ, βγά­ζο­ντας «ει­δή­σεις» του­λά­χι­στον μέχρι και το Νο­έμ­βρη. Στη Γαλ­λία και στην Ιτα­λία, παρά τις με­γά­λες δυ­σκο­λί­ες, γί­νο­νται τα πρώτα βή­μα­τα ανα­θέρ­μαν­σης της κι­νη­το­ποί­η­σης στους δρό­μους, με κοινή την επί­γνω­ση ότι απαι­τού­νται «γε­νι­κευ­μέ­νες πρω­το­βου­λί­ες». 

Η γε­νι­κή απερ­γία στις 9 Νο­έμ­βρη χρειά­ζε­ται να γίνει αντι­λη­πτή από τις ακτι­βί­στριες της Αρι­στε­ράς και τους αγω­νι­στές του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος ως κομ­μά­τι αυτής της «αλυ­σί­δας» και ως πρώτο βήμα για την –ανα­γκαία και εδώ– γε­νι­κευ­μέ­νη δράση. Ο χρό­νος προ­ε­τοι­μα­σί­ας επι­τρέ­πει να κά­νου­με ό,τι περνά από το χέρι μας για να πει­στεί ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας «να κάνει το θυμό του δράση», όπως είναι το μότο και της συν­δι­κα­λι­στι­κής-κι­νη­μα­τι­κής πρω­το­βου­λί­ας Enough Is Enough (Φτά­νει Πια!) στη Βρε­τα­νία. Ταυ­τό­χρο­να, η γε­νι­κή απερ­γία απο­τε­λεί ευ­και­ρία -και οφεί­λει να γίνει κα­τα­νοη­τή ως τέ­τοια- να συ­γκλί­νουν όλοι οι αγώ­νες (από την φοι­τη­τι­κή αντί­στα­ση μέχρι και το φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα κ.ά.) γύρω από ένα «σταθ­μό». 

Το πιο εμ­φα­τι­κό πα­ρά­δειγ­μα έρ­χε­ται από την εξέ­γερ­ση στο Ιράν, όπου ο ξε­ση­κω­μός των γυ­ναι­κών ενά­ντια στην κα­θη­με­ρι­νή κα­τα­πί­ε­ση ήρθε στο φόντο ενός απερ­για­κού κύ­μα­τος ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα και την κα­τα­στο­λή –και σή­με­ρα απο­κτά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά γε­νι­κευ­μέ­νης εξέ­γερ­σης, με τη συμ­με­το­χή φοι­τη­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων που κά­νουν με τη σειρά τους εκ­κλή­σεις στα ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα (και βρί­σκουν αντα­πό­κρι­ση από κά­ποια), ανα­δει­κνύ­ο­ντας κοινά προ­βλή­μα­τα και βρί­σκο­ντας συν­θή­μα­τα κι αι­τή­μα­τα που «μι­λά­νε» σε όλες κι όλους.

Με αντί­στοι­χη λο­γι­κή και πρα­κτι­κή οφεί­λου­με να κι­νη­θού­με προς την 9η Νο­έμ­βρη. Εξα­ντλώ­ντας κάθε πε­ρι­θώ­ριο να πα­ρου­σια­στεί στους δρό­μους η μέ­γι­στη εφι­κτή ενό­τη­τα δυ­νά­με­ων και κι­νη­μά­των.  

ea485.​jpg