Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 491)

Οι με­γά­λες κι­νη­το­ποι­ή­σεις του Μάρτη «ση­μά­δε­ψαν» την συ­γκυ­ρία και παρά τη δυ­σκο­λία να συ­νε­χί­σουν στους ίδιους ρυθ­μούς και με την ίδια έντα­ση, άφη­σαν ένα ση­μα­ντι­κό πο­λι­τι­κο-κοι­νω­νι­κό «απο­τύ­πω­μα» που μπο­ρεί να απο­δει­χθεί πιο αν­θε­κτι­κό στη δια­μόρ­φω­ση του χα­ρα­κτή­ρα της αμέ­σως επό­με­νης πε­ριό­δου.

Στο εκλο­γι­κό πεδίο, απο­τυ­πώ­νε­ται (δη­μο­σκο­πι­κά) η κρίση της κυ­βέρ­νη­σης και η φθορά της Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας, συ­νυ­φα­σμέ­νη με την άνοδο του «κοι­νω­νι­κού ζη­τή­μα­τος» στις πο­λι­τι­κές-εκλο­γι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες των αν­θρώ­πων. Αυτό απο­τυ­πώ­νει κάτι βα­θύ­τε­ρο στο κοι­νω­νι­κό πεδίο, μια ενί­σχυ­ση της διεκ­δι­κη­τι­κό­τη­τας η οποία έχει ήδη πα­ρά­ξει μια ρήξη με την πα­ρά­δο­ση κι­νη­μα­τι­κής άπνοιας και εκλο­γι­κής ανα­μο­νής καθώς πλη­σιά­ζει η κάλπη. 

Η ενέρ­γεια και η δια­θε­σι­μό­τη­τα που εκ­φρά­στη­κε «κε­ντρι­κά» και ως γε­νι­κή «δια­μαρ­τυ­ρία» τις μέρες μετά τα Τέμπη, μπο­ρεί να βρει διέ­ξο­δο και να υπο­στη­ρί­ξει μια συ­νέ­χεια στους διά­φο­ρους πιο «επί μέ­ρους», αλλά και πιο «διεκ­δι­κη­τι­κούς» αγώ­νες που εμ­φα­νί­ζο­νται. 

Η συ­γκλο­νι­στι­κή συμ­με­το­χή του κό­σμου στη συ­ναυ­λία «για το νερό» στη Θεσ­σα­λο­νί­κη ήταν ένα δείγ­μα «συ­νέ­χειας» αυτού του κλί­μα­τος ανά­τα­σης και εμπέ­δω­σης των πο­λι­τι­κών συ­μπε­ρα­σμά­των ενά­ντια στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση. Αρ­κε­τοί άν­θρω­ποί μας εκεί, το βί­ω­σαν ως κάτι πολύ ευ­ρύ­τε­ρο από τη μάχη για το νερό, ως μια «στιγ­μή» συ­μπύ­κνω­σης της μα­ζι­κής επα­νεμ­φά­νι­σης της «άλλης Θεσ­σα­λο­νί­κης». 

Ο εμ­βλη­μα­τι­κός και κα­θη­με­ρι­νός αγώ­νας των (πλέον επι­σφα­λών και πολ­λών με­τα­να­στών) ερ­γα­ζο­μέ­νων στην Volt, είναι μια ακόμα υπεν­θύ­μι­ση της ανά­δυ­σης ενός νέου συν­δι­κα­λι­σμού που επι­χει­ρεί να ανα­με­τρη­θεί με το σκλη­ρό τοπίο που «εμπέ­δω­σε» ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός τα προη­γού­με­να χρό­νια. Είναι επί­σης μια υπεν­θύ­μι­ση της αξίας προη­γού­με­νων αγώ­νων -μια αντα­πό­κρι­ση στην προσ­δο­κία «άντε και στην Wolt τώρα!», που γεν­νή­θη­κε σε πολ­λούς και πολ­λές από εμάς τις μέρες της με­γά­λης νίκης στην e-Food. 

Στους «πα­ρα­δο­σια­κούς» πιο συν­δι­κα­λι­σμέ­νους χώ­ρους, συ­νε­χί­ζε­ται η αδιά­κο­πη μάχη υπε­ρά­σπι­σης κε­κτη­μέ­νων, καθώς το «μα­στί­γιο» της κυ­βέρ­νη­σης δεν αφή­νει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο εφη­συ­χα­σμού: Η πα­ρά­τα­ση και η σκλή­ρυν­ση του με­τώ­που της «αξιο­λό­γη­σης» στα σχο­λεία, οι αγώ­νες ενά­ντια στο προ­χώ­ρη­μα της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης στην υγεία (Ογκο­λο­γι­κό Παί­δων) και της στο­χο­ποί­η­σης όσων αντι­στέ­κο­νται (Ευαγ­γε­λι­σμός), η χο­ντρή πρό­κλη­ση Βο­ρί­δη απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζο­μέ­νους στους Δή­μους, κ.ά. «τρο­φο­δο­τούν» την συν­δι­κα­λι­στι­κή αντί­στα­ση στο ευ­ρύ­τε­ρο δη­μό­σιο, που μπο­ρεί να απο­δει­χθεί «σκλη­ρό κα­ρύ­δι» για τα δό­ντια των γιά­πη­δων γύρω από τον Μη­τσο­τά­κη.

Αυτές οι προ­ο­πτι­κές ενί­σχυ­σης της ερ­γα­τι­κής μα­χη­τι­κό­τη­τας-διεκ­δι­κη­τι­κό­τη­τας ενι­σχύ­ο­νται από τα μη­νύ­μα­τα από το εξω­τε­ρι­κό. Πίσω από τη γαλ­λι­κή «ναυαρ­χί­δα», ο ορί­ζο­ντας πυ­κνώ­νει από ένα «στόλο» μι­κρό­τε­ρων και με­γα­λύ­τε­ρων ερ­γα­τι­κών «πο­λε­μι­κών πλοί­ων» που έρ­χο­νται από τη Βρε­τα­νία, την Πορ­το­γα­λία, τη Γερ­μα­νία και αλλού. Η πα­νευ­ρω­παϊ­κή επι­στρο­φή των απερ­γιών, στις πιο δια­φο­ρε­τι­κές δύ­σκο­λες/ιδιό­μορ­φες συν­θή­κες (ρήγ­μα­τος στις πρα­κτι­κές «κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης» στη Γερ­μα­νία, σε πεί­σμα της πιο σκλη­ρής αντερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας στη Βρε­τα­νία, με ένα νέο συν­δι­κα­λι­σμό πρω­το­πό­ρο στην Πορ­το­γα­λία) και με μια δυ­να­μι­κή εξά­πλω­σης/με­τά­δο­σης που εί­χα­με να δούμε από το τοπίο «μετά το 2008», δεν είναι σύμ­πτω­ση, αλλά ση­μά­δι των και­ρών. 

Ο πλη­θω­ρι­σμός λει­τουρ­γεί ως ένα διαρ­κές σοκ, μια «βου­κέ­ντρα» που δεν αφή­νει σε ησυ­χία κα­νέ­ναν άν­θρω­πο που ζει (ή πλέον, προ­σπα­θεί να ζήσει) από τη δου­λειά του. Σε αυτές τις συν­θή­κες, το μι­σθο­λο­γι­κό ζή­τη­μα γί­νε­ται η «καρ­διά» του κοι­νω­νι­κού ζη­τή­μα­τος σε όλη την Ευ­ρώ­πη και σπρώ­χνει σε δράση και διεκ­δί­κη­ση. 

Τα αστι­κά επι­τε­λεία γνω­ρί­ζουν τον πο­λι­τι­κό κίν­δυ­νο, και πα­σχί­ζουν (μά­ταια) να ελέγ­ξουν την άνοδο του πλη­θω­ρι­σμού, αλλά αφή­νουν εκτός συ­ζή­τη­σης κάθε μέτρο πί­ε­σης των επι­χει­ρη­μα­τι­κών κερ­δών, επι­κα­λού­με­νες το μπα­μπού­λα του «σπι­ράλ μι­σθών-τι­μών», ενώ ζούμε από το 2021 και μετά μια κραυ­γα­λέα πε­ρί­πτω­ση «σπι­ράλ κερ­δών-τι­μών». Οι «λύ­σεις» που προ­κρί­νουν (αύ­ξη­ση επι­το­κί­ων) απει­λούν με μια νέα ύφεση και νέες πιέ­σεις πάνω στους ερ­γα­ζό­με­νους, αλλά πλέον απο­δει­κνύ­ο­νται δυ­νη­τι­κά επι­κίν­δυ­νες και για τη συ­στη­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα (κίν­δυ­νοι τρα­πε­ζι­κής κρί­σης). Και εδώ υπάρ­χει επί­γνω­ση των κιν­δύ­νων, αλλά μένει επί­σης εκτός συ­ζή­τη­σης η μόνη κοι­νω­νι­κά δί­καιη λύση (απέ­να­ντι και στη «δη­μιουρ­γι­κή κα­τα­στρο­φή» και στην «κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των ζη­μιών»), γιατί θα θίξει τους κα­πι­τα­λι­στές ιδιο­κτή­τες τους: η ανα­γκαία κρα­τι­κο­ποί­η­σή τους και η λει­τουρ­γία τους υπό δια­φα­νή-δη­μό­σιο-ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο.

Τα δο­μι­κά προ­βλή­μα­τα του κα­πι­τα­λι­σμού, η «συ­στη­μι­κό­τη­τα» της κρί­σης από το 2008 και μετά, επι­φυ­λάσ­σουν νέες οι­κο­νο­μι­κές πε­ρι­πέ­τειες -και σε ένα τέ­τοιο αβέ­βαιο πε­ρι­βάλ­λον βα­δί­ζει και ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός, που θα έρθει σύ­ντο­μα αντι­μέ­τω­πος με την «επα­νε­νερ­γο­ποί­η­ση» του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας και τις σκλη­ρές υπο­χρε­ώ­σεις στις οποί­ες έχει δε­σμευ­τεί το ελ­λη­νι­κό κρά­τος κατά την συ­ρι­ζαϊ­κή… «έξοδο από τα μνη­μό­νια».

Γι’ αυτό και απο­κτά χα­ρα­κτή­ρα ισχυ­ρού πο­νο­κε­φά­λου για τους Έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές η εμ­φά­νι­ση «πο­λι­τι­κού προ­βλή­μα­τος» σε αυτή τη συ­γκυ­ρία. Έχουν ανά­γκη από μια κυ­βέρ­νη­ση ισχυ­ρή και στα­θε­ρή, αλλά δια­πι­στώ­νουν ότι η μέχρι πρό­τι­νος εκλε­κτή τους λύση (αυ­το­δύ­να­μη ΝΔ) απο­μα­κρύ­νε­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο, ενώ οι προ­βαλ­λό­με­νες εναλ­λα­κτι­κές (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ) δεν συ­γκε­ντρώ­νουν επαρ­κή δύ­να­μη που θα τις κα­τα­στή­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρες. 

Αυτόν τον πο­νο­κέ­φα­λο πρέ­πει να τον ενι­σχύ­σου­με. Δί­νο­ντας ένα τε­λι­κό-συ­ντρι­πτι­κό χτύ­πη­μα στον Μη­τσο­τά­κη. Απο­σύ­ρο­ντας την εμπι­στο­σύ­νη μας από το στρα­τό­πε­δο του «προ­ο­δευ­τι­σμού». Κά­νο­ντας τη ζωή των επί­δο­ξων δια­χει­ρι­στών της «επό­με­νης ημέ­ρας» και κάθε κυ­βερ­νη­τι­κού σε­να­ρί­ου («ευ­ρεί­ας συ­ναί­νε­σης»;) όσο πιο δύ­σκο­λη γί­νε­ται. 

Για να εξα­σφα­λι­στεί το πο­λι­τι­κό τέλος του Μη­τσο­τά­κη, να υπο­στούν πλήγ­μα όλα τα σε­νά­ρια «στα­θε­ρό­τη­τας» στην υλο­ποί­η­ση των αντερ­γα­τι­κών πο­λι­τι­κών, να με­τα­τρα­πεί η πο­λι­τι­κή κρίση σε «ρωγμή» από την οποία θα ξε­πη­δή­σει μια νέα ορ­μη­τι­κή εμ­φά­νι­ση των αγώ­νων και των διεκ­δι­κή­σε­ών μας. 

Ο κα­λύ­τε­ρος δρό­μος για να τα πε­τύ­χου­με αυτά ξε­κι­νά από την επι­μο­νή στους αγώ­νες και η εξά­ντλη­ση κάθε δυ­να­τό­τη­τας που άνοι­ξε η κι­νη­μα­τι­κή ανά­τα­ση μετά τα Τέμπη, η συ­ντή­ρη­ση της αγω­νι­στι­κής διά­θε­σης σε κάθε μικρό και με­γά­λο χώρο και μέ­τω­πο που προ­κύ­πτει. Περνά από την φε­τι­νή Πρω­το­μα­γιά, όπου πα­ρου­σιά­ζε­ται η δυ­να­τό­τη­τα μιας μα­ζι­κής πα­ρέμ­βα­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στον «προ­ε­κλο­γι­κό» δη­μό­σιο διά­λο­γο, βά­ζο­ντας μπρο­στά τα δικά μας αι­τή­μα­τα και διεκ­δι­κή­σεις, ενώ­νο­ντας τις επι­μέ­ρους μάχες. Έχει ως επό­με­νο σταθ­μό τις κάλ­πες, όπου η ενί­σχυ­ση των δυ­νά­με­ων που στέ­κο­νται στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα απο­δυ­να­μώ­σει όλα τα σε­νά­ρια «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας» και θα «θερ­μο­με­τρή­σει» τη διά­θε­ση για αντι­πο­λί­τευ­ση από τα κάτω και από τα αρι­στε­ρά την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο. Για αυτή την κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο θα χρεια­στεί να προ­ε­τοι­μά­ζε­ται κάθε αγω­νι­στής και αγω­νί­στρια. Θα απαι­τη­θεί μια συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια ενί­σχυ­σης του κι­νή­μα­τος και των αγώ­νων, αλλά και ανα­σύ­ντα­ξης μιας ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς που θα μπο­ρέ­σει να απο­δει­χθεί χρή­σι­μη σε αυτή την προ­σπά­θεια. 

ea491.​jpg