Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα 60 χρόνια από τις συνθήκες της Ρώμης (25 Μάρτη 1957), που έθεσαν τα θεμέλια της σημερινής ΕΕ.
Παρά την αστική προπαγάνδα και τις αυταπάτες του αριστερού ευρωπαϊσμού, για τον δήθεν «προοδευτικό χαρακτήρα» της ΕΕ, η «ευρωπαϊκή ενοποίηση» ήταν και παραμένει μια πολεμική μηχανή για τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ιμπεριαλιστική «προς τα έξω» και εκμεταλλευτική «προς τα μέσα».
Μια «ιερή συμμαχία» των ευρωπαίων καπιταλιστών, απαραίτητη τόσο για τον ανταγωνισμό τους με άλλα ισχυρά κέντρα, όσο και για την αποτελεσματικότερη επίθεση των ευρωπαϊκών κυρίαρχων τάξεων, στις μεταπολεμικές κατακτήσεις των ευρωπαίων εργαζόμενων.
Οι επετειακές εκδηλώσεις γίνονται στο φόντο της παγκόσμιας κρίσης και των προβλημάτων συνοχής που απειλούν την ΕΕ, με τα 4 ισχυρότερα μέλη της ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) να επισημοποιούν την πρωτοβουλία τους για μια Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων», ως απάντηση στο Brexit και την άνοδο του οικονομικού εθνικισμού.
Πρωτοβουλία όμως, που προαναγγέλλει διαιώνιση της λιτότητας, ακόμη μεγαλύτερη στροφή σε αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης, ακόμη περισσότερο ρατσισμό και καταστολή.
Η πρόσφατη αντιπαράθεση μεταξύ ΕΕ-Τουρκίας άλλωστε, ανέδειξε για άλλη μια φορά το μέγεθος της ευρωπαϊκής υποκρισίας, τον βαθύτατα αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής κυρίαρχης πολιτικής.
Η ισλαμοφοβία της ακροδεξιάς, υιοθετείται πλέον απροκάλυπτα από τις «σοβαρές» πολιτικές δυνάμεις, που θέλουν να παρουσιάζονται ως δήθεν αντίπαλοι του «λαϊκισμού».
Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι οι εκλογές στην Ολλανδία (ακόμα ένα επεισόδιο της παρατεταμένης πολιτικής κρίσης), στιγματίστηκαν από τις αντιτουρκικές κορώνες των Βίλντερς και Ρούτε, ενώ στη Γαλλία η Λεπέν εμφανίζεται ως «προστάτιδα» των καταπιεσμένων γυναικών, τις οποίες θέλει να «απαλλάξει» από τη μαντίλα, ενθαρρυμένη από την ισλαμοφοβική «κοσμικότητα» που προωθεί το γαλλικό κράτος.
Όμως υπάρχει μια άλλη Ευρώπη, σε αντιπαράθεση με τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν τα αντιλαϊκά προγράμματα λιτότητας και οικοδομούν την Ευρώπη-φρούριο, υλοποιώντας την ακροδεξιά ατζέντα.
Είναι η Ευρώπη των δεκάδων χιλιάδων που διαδήλωσαν στις 18 Μάρτη στο Λονδίνο, στη Βιέννη, στην Αθήνα, στη Λευκωσία κ.α. κατά του πολέμου και του ρατσισμού και στέκονται ως ανάχωμα στη φασιστική απειλή.
Η Ευρώπη των «από κάτω», των αγώνων και της αλληλεγγύης, η διεθνιστική Ευρώπη των κινημάτων και της Αριστεράς, που επιμένει να (επανα)διεκδικεί τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των προσφύγων.
Η Ευρώπη των εργαζομένων και της Αριστεράς που παλεύει ενάντια στον πόλεμο και τη φτώχεια, ενάντια στο ρατσισμό, που παλεύει για τη ρήξη με την ΕΕ και την ευρωζώνη σε αντικαπιταλιστική-σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Η δική μας συμμαχία αντίστασης και ελπίδας, η μόνη εναλλακτική απέναντι στη νεοφιλελεύθερη και σοσιαλφιλελεύθερη σήψη, απέναντι στα ακροδεξιά τέρατα.
