Έφυγε ο Νίκος Μπουζάνης

Το ΔΗΚΚΙ, ο σοσιαλιστικός - πατριωτικός  χώρος και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι συγκλονισμένοι και δεν  έχουν συνέλθει ακόμη από το σοκ των πρώτων ωρών από το συμβάν. Λίγες ώρες πριν τον αιφνίδιο θάνατό του ο σύντροφος Νίκος είχε ανεβάσει σε αυτό το site το τελευταίο άρθρο του που ανέλυε το νομοσχέδιο φοροεπιδρομής της συγκυβέρνησης (το οποίο βρίσκεται δύο θέσεις κάτω από αυτήν την ανάρτηση) ενώ λίγο πριν από τον θάνατό του συμμετείχε σε διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο σύντροφος Νίκος έφυγε κυριολεκτικά όρθιος όπως όρθιος στάθηκε σε όλη  την πορεία του από τα τελευταία  λημέρια του Άρη στα Τζουμέρκα  της Άρτας από όπου καταγόταν  στην Βιομηχανική όπου σπούδασε και στους μεγάλους αγώνες εκείνης της περιόδου για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό.

Τίμησε τη γενιά του - τη γενιά  του Πολυτεχνείου - όντας από τις  εξαιρέσεις που ενώ από πολύ νωρίς  διακρίθηκαν στον πολιτικό στίβο και «είχαν όλες τις ευκαιρίες» δεν ενέδωσαν, δεν επεδίωξαν και δεν καταδέχθηκαν να ανταλλάξουν την πορεία τους με οφίτσια και δώρα της εξουσίας, η δε καταξίωσή τόσο στον πολιτικό όσο και στον επαγγελματικό του χώρο παρέμενε συνειδητά και «από πεποίθηση» γειωμένη στο προφίλ του «ανθρώπου της διπλανής πόρτας» του αυθεντικού λαϊκού αγωνιστή - μαχητή της συνοικίας του, του Μεταξουργείου που τόσο αγάπησε και βοήθησε.

Όσες δυνατότητες κι΄ αν κέρδισε, όσο κι΄ αν εξειδικεύθηκε σε ζητήματα όπως της πολιτικής οικονομίας και των δημοσιονομικών, και όσο κι΄ αν συμμετείχε ενεργά στη κεντρική πολιτική δράση κινήθηκε πάντα με τον καθαρό αέρα και το μέταλλο των βουνών της Ηπείρου που τον γέννησαν, παρέμεινε το «παιδί από την Άρτα» που ήρθε στην Αθήνα για «σπουδές και για δουλειά» και ένοιωσε τον παλμό εκείνων των χρόνων και του κόσμου τους. Συνδέθηκε μια για πάντα με τις αγωνίες και τους αγώνες αυτού του τόπου για λευτεριά και προκοπή.

Ωστόσο, όσο κι΄ αν απεχθανόταν  τις διακρίσεις, ο Νίκος μας, καταγράφεται ξεχωριστά. Ξεχωρίζει με το έργο του  ανάμεσα στους λιγοστούς οι οποίοι - σε καιρούς δύσκολους όπου το ρεύμα  άλλα απαιτούσε - με πολιτική τόλμη  και με επάρκεια είχαν προβλέψει και είχαν επισημάνει στον δημόσιο λόγο και στις αναλύσεις τους για τα Ευρωπαϊκά και Ελληνικά δρώμενα την πορεία της χώρας προς την ξένη κατοχή και την νεοφιλελεύθερη γενοκτονία, θέτοντας παράλληλα και επιμένοντας στην πρόταση της δημιουργίας ενός παλλαϊκού μετώπου αναστροφής και ξεσηκωμού για μια νέα - ριζικά διαφορετική - εξουσία.

Καταγράφεται σαν ένα σπάνιο στους καιρούς μας πρότυπο  αδιάλλακτου λαϊκού αγωνιστή και  συγχρόνως διανοούμενου και συγγραφέα- πολιτικού στοχαστή, ικανού, λόγω αυτού του δύσκολου συνδυασμού, να παράγει πρωτοπόρο πολιτικό έργο. Σε αυτό το έργο, όλοι όσοι βρεθήκαμε δίπλα του, έχουμε χρέος να σταθούμε και θα σταθούμε πιο εμπεριστατωμένα ως μια μικρή αλλά «ακριβή» και επίκαιρη κατά τη γνώμη μας συμβολή στον αγώνα για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση και στις μέρες που πάλεψε για νάρθουν. Στις μέρες που - όπως πίστευε - δε θα αργήσουν. Σε αυτές τις μέρες Νίκο θα ξαναβρεθούμε. Δεν σε αποχαιρετάμε. Θάσαι εκεί, όπως πάντα. Μπροστά στους αγώνες μας!

Στην οικογένειά του, στη σύζυγο και τα δύο παιδιά του που διακρίνονται στο εξωτερικό σε μεταπτυχιακές σπουδές «στα χνάρια του πατέρα τους», στους συμπατριώτες του, σε όλους τους συναγωνιστές και τους αμέτρητους  φίλους του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.                                                   ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΗΚΚΙ 10-11-2012

Ανακοίνωση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ – EKM για το θάνατο του Νίκου Μπουζιάνη

Έφυγε απρόσμενα από κοντά μας στα 58 του χρόνια ο Νίκος Μπουζιάνης, φίλος, συναγωνιστής, σύντροφος στους κοινούς μας αγώνες.

Ο Νίκος ήταν μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και γραμματέας του Πολιτικού Συμβουλίου του ΔΗΚΚΙ. Μικρό παιδί, έφυγε από το χωριό του στα Τζουμέρκα και ήρθε στην Αθήνα για δουλειά. Αργότερα σπούδασε οικονομικά στη Βιομηχανική, δουλεύοντας ταυτόχρονα. Εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ, από το οποίο αποχώρησε για να ενταχθεί λίγο αργότερα στο ΔΗΚΚΙ ως ιδρυτικό μέλος του. Σε όλη του τη ζωή ο Νίκος υπήρξε μαχητής της δημοκρατίας και της αριστεράς. Σεμνός και σταθερός στις απόψεις του, έδωσε μέχρι και την τελευταία στιγμή τη μάχη ενάντια στην πολιτική εξαθλίωσης του λαού μας.

Θα τον θυμόμαστε πάντα.