Έφυγε ο Νίκος Μπουζάνης

Το ΔΗΚΚΙ, ο σο­σια­λι­στι­κός - πα­τριω­τι­κός  χώρος και οι δυ­νά­μεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι συ­γκλο­νι­σμέ­νοι και δεν  έχουν συ­νέλ­θει ακόμη από το σοκ των πρώ­των ωρών από το συμ­βάν. Λίγες ώρες πριν τον αιφ­νί­διο θά­να­τό του ο σύ­ντρο­φος Νίκος είχε ανε­βά­σει σε αυτό το site το τε­λευ­ταίο άρθρο του που ανέ­λυε το νο­μο­σχέ­διο φο­ρο­ε­πι­δρο­μής της συ­γκυ­βέρ­νη­σης (το οποίο βρί­σκε­ται δύο θέ­σεις κάτω από αυτήν την ανάρ­τη­ση) ενώ λίγο πριν από τον θά­να­τό του συμ­με­τεί­χε σε δια­δι­κα­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Ο σύ­ντρο­φος Νίκος έφυγε κυ­ριο­λε­κτι­κά όρ­θιος όπως όρ­θιος στά­θη­κε σε όλη  την πο­ρεία του από τα τε­λευ­ταία  λη­μέ­ρια του Άρη στα Τζου­μέρ­κα  της Άρτας από όπου κα­τα­γό­ταν  στην Βιο­μη­χα­νι­κή όπου σπού­δα­σε και στους με­γά­λους αγώ­νες εκεί­νης της πε­ριό­δου για δη­μο­κρα­τία, εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία και σο­σια­λι­σμό.

Τί­μη­σε τη γενιά του - τη γενιά  του Πο­λυ­τε­χνεί­ου - όντας από τις  εξαι­ρέ­σεις που ενώ από πολύ νωρίς  δια­κρί­θη­καν στον πο­λι­τι­κό στίβο και «είχαν όλες τις ευ­και­ρί­ες» δεν ενέ­δω­σαν, δεν επε­δί­ω­ξαν και δεν κα­τα­δέ­χθη­καν να ανταλ­λά­ξουν την πο­ρεία τους με οφί­τσια και δώρα της εξου­σί­ας, η δε κα­τα­ξί­ω­σή τόσο στον πο­λι­τι­κό όσο και στον επαγ­γελ­μα­τι­κό του χώρο πα­ρέ­με­νε συ­νει­δη­τά και «από πε­ποί­θη­ση» γειω­μέ­νη στο προ­φίλ του «αν­θρώ­που της δι­πλα­νής πόρ­τας» του αυ­θε­ντι­κού λαϊ­κού αγω­νι­στή - μα­χη­τή της συ­νοι­κί­ας του, του Με­τα­ξουρ­γεί­ου που τόσο αγά­πη­σε και βο­ή­θη­σε.

Όσες δυ­να­τό­τη­τες κι΄ αν κέρ­δι­σε, όσο κι΄ αν εξει­δι­κεύ­θη­κε σε ζη­τή­μα­τα όπως της πο­λι­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας και των δη­μο­σιο­νο­μι­κών, και όσο κι΄ αν συμ­με­τεί­χε ενερ­γά στη κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή δράση κι­νή­θη­κε πάντα με τον κα­θα­ρό αέρα και το μέ­ταλ­λο των βου­νών της Ηπεί­ρου που τον γέν­νη­σαν, πα­ρέ­μει­νε το «παιδί από την Άρτα» που ήρθε στην Αθήνα για «σπου­δές και για δου­λειά» και ένοιω­σε τον παλμό εκεί­νων των χρό­νων και του κό­σμου τους. Συν­δέ­θη­κε μια για πάντα με τις αγω­νί­ες και τους αγώ­νες αυτού του τόπου για λευ­τε­ριά και προ­κο­πή.

Ωστό­σο, όσο κι΄ αν απε­χθα­νό­ταν  τις δια­κρί­σεις, ο Νίκος μας, κα­τα­γρά­φε­ται ξε­χω­ρι­στά. Ξε­χω­ρί­ζει με το έργο του  ανά­με­σα στους λι­γο­στούς οι οποί­οι - σε και­ρούς δύ­σκο­λους όπου το ρεύμα  άλλα απαι­τού­σε - με πο­λι­τι­κή τόλμη  και με επάρ­κεια είχαν προ­βλέ­ψει και είχαν επι­ση­μά­νει στον δη­μό­σιο λόγο και στις ανα­λύ­σεις τους για τα Ευ­ρω­παϊ­κά και Ελ­λη­νι­κά δρώ­με­να την πο­ρεία της χώρας προς την ξένη κα­το­χή και την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη γε­νο­κτο­νία, θέ­το­ντας πα­ράλ­λη­λα και επι­μέ­νο­ντας στην πρό­τα­ση της δη­μιουρ­γί­ας ενός παλ­λαϊ­κού με­τώ­που ανα­στρο­φής και ξε­ση­κω­μού για μια νέα - ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή - εξου­σία.

Κα­τα­γρά­φε­ται σαν ένα σπά­νιο στους και­ρούς μας πρό­τυ­πο  αδιάλ­λα­κτου λαϊ­κού αγω­νι­στή και  συγ­χρό­νως δια­νο­ού­με­νου και συγ­γρα­φέα- πο­λι­τι­κού στο­χα­στή, ικα­νού, λόγω αυτού του δύ­σκο­λου συν­δυα­σμού, να πα­ρά­γει πρω­το­πό­ρο πο­λι­τι­κό έργο. Σε αυτό το έργο, όλοι όσοι βρε­θή­κα­με δίπλα του, έχου­με χρέος να στα­θού­με και θα στα­θού­με πιο εμπε­ρι­στα­τω­μέ­να ως μια μικρή αλλά «ακρι­βή» και επί­και­ρη κατά τη γνώμη μας συμ­βο­λή στον αγώνα για εθνι­κή και κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση και στις μέρες που πά­λε­ψε για νάρ­θουν. Στις μέρες που - όπως πί­στευε - δε θα αρ­γή­σουν. Σε αυτές τις μέρες Νίκο θα ξα­να­βρε­θού­με. Δεν σε απο­χαι­ρε­τά­με. Θάσαι εκεί, όπως πάντα. Μπρο­στά στους αγώ­νες μας!

Στην οι­κο­γέ­νειά του, στη σύ­ζυ­γο και τα δύο παι­διά του που δια­κρί­νο­νται στο εξω­τε­ρι­κό σε με­τα­πτυ­χια­κές σπου­δές «στα χνά­ρια του πα­τέ­ρα τους», στους συ­μπα­τριώ­τες του, σε όλους τους συ­να­γω­νι­στές και τους αμέ­τρη­τους  φί­λους του εκ­φρά­ζου­με τα θερμά μας συλ­λυ­πη­τή­ρια.                                                   ΓΡΑ­ΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΗΚΚΙ 10-11-2012

Ανα­κοί­νω­ση της Γραμ­μα­τεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – EKM για το θά­να­το του Νίκου Μπου­ζιά­νη

Έφυγε απρό­σμε­να από κοντά μας στα 58 του χρό­νια ο Νίκος Μπου­ζιά­νης, φίλος, συ­να­γω­νι­στής, σύ­ντρο­φος στους κοι­νούς μας αγώ­νες.

Ο Νίκος ήταν μέλος της Γραμ­μα­τεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ και γραμ­μα­τέ­ας του Πο­λι­τι­κού Συμ­βου­λί­ου του ΔΗΚΚΙ. Μικρό παιδί, έφυγε από το χωριό του στα Τζου­μέρ­κα και ήρθε στην Αθήνα για δου­λειά. Αρ­γό­τε­ρα σπού­δα­σε οι­κο­νο­μι­κά στη Βιο­μη­χα­νι­κή, δου­λεύ­ο­ντας ταυ­τό­χρο­να. Εντά­χθη­κε στο ΠΑΣΟΚ, από το οποίο απο­χώ­ρη­σε για να εντα­χθεί λίγο αρ­γό­τε­ρα στο ΔΗΚΚΙ ως ιδρυ­τι­κό μέλος του. Σε όλη του τη ζωή ο Νίκος υπήρ­ξε μα­χη­τής της δη­μο­κρα­τί­ας και της αρι­στε­ράς. Σε­μνός και στα­θε­ρός στις από­ψεις του, έδωσε μέχρι και την τε­λευ­ταία στιγ­μή τη μάχη ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή εξα­θλί­ω­σης του λαού μας.

Θα τον θυ­μό­μα­στε πάντα.