«Έχω βοηθήσει την κυβέρνησή σας(...)»

«Έχω βοη­θή­σει την κυ­βέρ­νη­σή σας», πέντε λέ­ξεις με­στές νο­ή­μα­τος. Φα­νε­ρού και κρυ­φού. Και συ­νε­χί­ζει η ίδια φράση στην ίδια δή­λω­ση του ίδιου εφο­πλι­στή, του ίδιου ιδιο­κτή­τη με­γά­λης ΠΑΕ, του ίδιου δη­μο­τι­κού συμ­βού­λου σε με­γά­λο λι­μά­νι της Ελ­λά­δας, του ίδιου ιδιο­κτή­τη και χρη­μα­το­δό­τη εξί­σου με­γά­λων ΜΜΕ «στο πλαί­σιο αυτό έχω συ­να­ντη­θεί με τον κ. Τσί­πρα πολ­λές φορές στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου».

Στο πλαί­σιο αυτό, δη­λα­δή της βο­ή­θειας στην κυ­βέρ­νη­ση «τους». Της βο­ή­θειας του ιδιο­κτή­τη ΜΜΕ και ΠΑΕ και εφο­πλι­στή και αυ­το­διοι­κη­τι­κού, κα­ταρ­χάς πο­λι­τι­κού άνδρα προς την κυ­βέρ­νη­σή «τους», βο­ή­θειας που καλεί τη­λέ­φω­να μέσα στη νύχτα και τα τη­λέ­φω­να απα­ντά­νε και συν­δια­λέ­γο­νται, σε ήπιους, σε οξείς, σε απει­λη­τι­κούς ή σε ήρε­μους τό­νους, ας μην ξε­στρα­τί­σου­με στις απο­χρώ­σεις μιας συ­νο­μι­λί­ας, πά­ντως συν­δια­λέ­γο­νται.

Ποιας βο­ή­θειας; Μπο­ρεί κά­ποιος να μας δια­φω­τί­σει για να μην μυ­ρί­ζου­με τα νύχια μας και προ­βαί­νου­με σε αυ­θαί­ρε­τες ει­κα­σί­ες; Τι εί­δους βο­ή­θειας; Αν­θρω­πι­στι­κής ας πούμε; Χρειά­ζο­νται φαΐ και νερό από συσ­σί­τιο στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου και ο ιδιο­κτή­της, εφο­πλι­στής, αυ­το­διοι­κη­τι­κός άν­δρας τα πρό­σφε­ρε απλό­χε­ρα και λόγω της με­γά­λης του καρ­διάς, χωρίς να προ­σμέ­νει ανταλ­λάγ­μα­τα;

«Έχω βοη­θή­σει..», ρήμα στον πα­ρα­κεί­με­νο. Όπως μα­θαί­να­με στο σχο­λείο, αυτός ο χρό­νος ση­μαί­νει ότι η ενέρ­γεια του ρή­μα­τος αφορά το πα­ρελ­θόν, αλλά οι συ­νέ­πειες του απο­τε­λέ­σμα­τος της ενέρ­γειας επε­κτεί­νο­νται στο παρόν.

Ποια βο­ή­θεια πρό­σφε­ρε στο πα­ρελ­θόν, ο ιδιο­κτή­της, εφο­πλι­στής, αυ­το­διοι­κη­τι­κός στην κυ­βέρ­νη­σή «τους», τα απο­τε­λέ­σμα­τα της οποί­ας επε­κτεί­νο­νται στο σή­με­ρα;

Μπο­ρεί κά­ποιος από τους πο­λυ­γρα­φό­τα­τους, νον­πε­η­πε­ρά­δες πα­ρα­κοι­μώ­με­νους του Με­γά­ρου Μα­ξί­μου να μας δια­φω­τί­σει, επί του προ­κει­μέ­νου, δια­ψεύ­δο­ντας ή επι­βε­βαιώ­νο­ντας, σε χρόνο ενε­στώ­τα;

Μπο­ρούν επί­σης να μας δια­φω­τί­σουν πότε ανα­κά­λυ­ψαν οι μεν και οι δε, ότι (οι μεν) έχουν να κά­νουν με «ναρ­κέ­μπο­ρους», «υπό­δι­κους», εκλε­κτι­κούς συγ­γε­νείς του αρ­χη­γού της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, και (οι δε) με «συ­κο­φά­ντες», «σκευω­ρούς» και «εχθρούς της δη­μο­κρα­τί­ας» για να συμ­φω­νή­σουν - κα­τα­πλη­κτι­κό!- και οι μεν και οι δε ότι δεν θα γίνει η Ελ­λά­δα, Κο­λομ­βία(!!!) επει­δή οι μεν βλέ­πουν την Κο­λομ­βία ως κου­κί­δα στον χάρτη των επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων και οι δε ως ση­μείο ανα­φο­ράς στην πο­λι­τι­κή του πρω­θυ­πουρ­γι­κου γρα­φεί­ου και για να ομο­νο­ή­σουν-φο­βε­ρό!- ότι και οι μεν και οι δε θα κά­νουν τα πάντα για να μην την με­τα­τρέ­ψουν (την Ελ­λά­δα) σε Κο­λομ­βία, οι αντί­πα­λοι τους στον δυ­σώ­δη χαρ­το­πό­λε­μο των ημε­ρών...

Δη­λα­δή, και για να μεί­νου­με σε λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κό έδα­φος ως προς τις πα­ρο­μοιώ­σεις και τους πα­ραλ­λη­λι­σμούς , μπο­ρού­με να πι­στέ­ψου­με ότι δυο χο­ρευ­τές του επι­χει­ρη­μα­τι­κο­πο­λι­τι­κού τάγκο ξαφ­νι­κά το γύ­ρι­σαν σε λυσ­σώ­δη σκυ­λο­μα­χία ντό­γκο αρ­τζε­ντί­νο;

Γνω­ρί­ζου­με επί­σης ότι προ­τού διε­ξα­χθεί ο πε­ρί­φη­μος δια­γω­νι­σμός για τις τη­λε­ο­πτι­κές άδειες, ο εφο­πλι­στής, ιδιο­κτή­της, αυ­το­διοι­κη­τι­κός, ανέ­βη­κε του­λά­χι­στον τέσ­σε­ρις φορές τα σκα­λιά του Με­γά­ρου Μα­ξί­μου για...συ­ζη­τή­σεις, που υπο­τί­θε­ται ότι είχαν αντι­κεί­με­νο τα προ­βλή­μα­τα του με­γά­λου λι­μα­νιού και της πόλης του (του λι­μα­νιού, μην πα­ρε­ξη­γη­θού­με με τις κτη­τι­κές αντω­νυ­μί­ες).

Αυτές είναι οι...πολ­λές συ­να­ντή­σεις με τον κ. Τσί­πρα ή υπάρ­χουν και άλλες; Και με ποιο πε­ριε­χό­με­νο; Την...αν­θρω­πι­στι­κή βο­ή­θεια, ας πούμε;

Τέλος και επει­δή το κεί­με­νο είναι ζω­ο­φι­λι­κό, όπως έδει­ξε και η ανα­φο­ρά σε ντό­γκο αρ­τζε­ντί­νο, και επει­δή οι γάτες Ιμα­λα­ΐ­ων ψό­φη­σαν από δα­νεια­κή ασι­τία και έχα­σαν και ΜΜΕ και βίλες και δια­με­ρί­σμα­τα, μήπως στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου βα­ρέ­θη­καν τις ανα­βά­σεις στα όρη και έβα­λαν μάσκα και φιά­λες και βού­τη­ξαν στα βαθιά και σκο­τει­νά νερά της τά­φρου των Μα­ρια­νών και συ­νά­ντη­σαν τα πο­λυ­πλό­κα­μα κα­λα­μά­ρια και είπαν να κά­νουν χει­ρα­ψί­ες μαζί τους και να πε­ρι­η­γη­θούν στην τάφρο και τώρα τα κα­λα­μά­ρια τους έχουν δέσει χει­ρο­πό­δα­ρα και άντε να ξε­μπλέ­ξει κα­νείς με με­ρι­κά νον­πέ­η­περ (με τα κα­λα­μά­ρια, τις χει­ρα­ψί­ες, τις συ­να­ντή­σεις και τα σκότη και τα ερέβη και τα απύθ­με­να βάθη της σήψης αυτής της χώρας).