Εκ νέου

“Εκ νέου” είναι ο τίτλος της έκθεσης στο ΕΜΣΤ που παρουσιάζει μια νέα γενιά ελλήνων καλλιτεχνών γεννημένων από το 1979 μέχρι τo 1990. Διαβάζουμε στο κατάλογο της έκθεσης: «Οι 34 καλλιτέχνες και οι 3 καλλιτεχνικές ομάδες που συμμετέχουν στην έκθεση, επελέγησαν μετά την αξιολόγηση 1.000 περίπου «πορτφόλιο» και προτάσεων που συγκεντρώθηκαν με το ανοιχτό κάλεσμα που απηύθυνε το ΕΜΣΤ, στο πλαίσιο διετούς έρευνας που πραγματοποιήθηκε, σε μια προσπάθεια χαρτογράφησης της ανερχόμενης γενιάς ελλήνων δημιουργών».

Τα έργα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν είναι όλα «ευγενική παραχώρηση» κάποιων γκαλερί αλλά κυρίως των ίδιων των καλλιτεχνών.

Σε άλλο σημείο του καταλόγου διαβάζουμε: «Η έκθεση παρουσιάζει νέες παραγωγές που δημιουργήθηκαν ειδικά για την έκθεση αλλά και πρόσφατα έργα, που σε κάποιες περιπτώσεις αποτέλεσαν τις πτυχιακές εργασίες πρωτοεμφανιζόμενων καλλιτεχνών σε σχολές Καλών Τεχνών τα τελευταία χρόνια. Τα κριτήρια για την επιλογή καλλιτεχνών και έργων διαμορφώθηκαν μέσα από την έρευνα του υλικού και καθόρισαν τους άξονες και τους στόχους βάσει των οποίων σχεδιάστηκε η έκθεση.»

Η αλήθεια είναι ότι η επιλογή των καλλιτεχνών, (και αυτό βέβαια δεν αναφέρεται πουθενά), έγινε και με ένα ακόμη κριτήριο: την απουσία οποιασδήποτε οικονομικής στήριξης στους καλλιτέχνες για τα έργα τους, γιατί αυτό μαρτυρά το «ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη» σε σχέση με τα έργα που παράχθηκαν για τη συγκεκριμένη έκθεση.

Το Μουσείο δεν έχει και πολλά να δώσει ούτως ή άλλως, όπως και τα περισσότερα events τέχνης που εδώ και χρόνια, ακόμα και πριν από την κρίση, δεν πληρώνουν «μία» τους καλλιτέχνες που το μόνο αντάλλαγμα που παίρνουν είναι η «προβολή» της δουλειάς τους.

Συνεπώς ένα προβληματικό στοιχείο είναι ότι το ΕΜΣΤ κάνει «έρευνα» χωρίς να έχει την δυνατότητα να χρηματοδοτήσει καμία δουλεία (πέρα από τα στοιχειώδη).

Άρα τι σόι έρευνα είναι αυτή;

Έπειτα είναι βέβαιο ότι επίσης προβληματικό είναι το γεγονός ότι η «ανοιχτή πρόσκληση» δεν θα πρέπει να είναι ο μοναδικός τρόπος της «έρευνας» αυτής. Οι επιμελήτριες της «έρευνας» θα έπρεπε να ερευνήσουν πραγματικά και να δούνε καλλιτέχνες, εκθέσεις στα ατελιέ τους, σε χώρους τέχνης, σε σχολές, σε χώρους «εκτός» από τους συνηθισμένους κ.λ.π. Δηλαδή ο συνδυασμός αυτών των δύο, προβληματικών κατά τη γνώμη μου στοιχείων, καθιστά αυτή την «έρευνα» άκυρη.

Επίσης στο τέλος του κειμένου των τριών επιμελητριών για την έκθεση αναφέρουν: « Δίνοντας έμφαση στην συνεργασία, την έρευνα, την ανοιχτότητα και την ανταλλαγή πληροφορίας και εμπειριών, ο τρόπος δημιουργίας της νέας γενιάς καλλιτεχνών ενθαρρύνει τη συνύπαρξη νέων κοινοτήτων, την ανάπτυξη νέων διαλόγων και γνώσεων και τελικά την ενίσχυση νέων αξιών».

Η Τέχνη όμως ίσως αξίζει κάτι περισσότερο!

Πως βγαίνει το συγκεκριμένο συμπέρασμα δεν τεκμηριώνετε από πουθενά, ούτε βέβαια από τις δουλειές των καλλιτεχνών οι οποίες είναι «συνηθισμένες» προτάσεις, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, πόσο μάλλον το να ενισχύσουν νέες αξίες που για να υπάρξουν αυτές δεν αρκεί η διαδρομή Εργαστήρι Καλών Τεχνών – Μουσείο αλλά χρειάζεται ο χρόνος, η κοινωνική εμπειρια και το ανατρεπτικό πνεύμα.

Τέλος η καπιταλιστική κοινωνία πάντα προπαγάνδιζε το νέο και την νεότητα, την καινοτομία, ώστε να αποκοιμίζει τις μάζες και να τις χειραγωγεί μέσα από «νέα» προϊόντα, «νέες» ιδέες, «νέα» τεχνολογία, «νέες» καλλιτεχνικές διαδικασίες κ.α. που στην πραγματικότητα στόχο έχουν την διατήρηση του «παλιού».