Ειλικρινά, δεν ξέρω από πού μπορεί κανείς να αρχίσει και πού μπορεί να τελειώσει με την κριτική αποτίμηση και την πολιτική ανάλυση του νέου, εκατονταετούς, παρά ένα έτος, μνημονίου.
Δεν ξέρω πως μπορεί να αντέξει εμβριθείς αναλύσεις και δημόσιες τοποθετήσεις για το πόσο ελάχιστη και αμελητέα είναι η φορολογική επιβάρυνση, για παράδειγμα, στην μπύρα και τον καφέ, και επομένως είναι μια θυσία το βάρος της οποίας μπορεί να σηκώσει ο πολίτης - καταναλωτής και έτσι καλό θα ήταν να τερματιστεί η όποια δυσφορία, που μάλλον κάνει κακό στην ανάπτυξη και την υγιή επιχειρηματικότητα, καθώς τρεμοπαίζει το φως στην άκρη του τούνελ. Προφανώς τέτοια επιχειρήματα στέκουν μόνο για τους μοναδικούς εργοδότες και αναγνώστες της καθημερινότητας που έχουν εσχάτως προσηλυτιστεί στα νεοφιλελεύθερα οράματα και τις ταξικά επικίνδυνες επιδιώξεις της πρωθυπουργικής καμαρίλας, δεν μπορεί να απευθύνονται, στα σοβαρά, σε σοβαρούς ανθρώπους, οι οποίοι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να υποδείξουν τους πολλούς, τους πραγματικούς μεγάλους λευκούς ελέφαντες μέσα στο δωμάτιο.
Πρώτος λευκός ελέφαντας, το υπερταμείο δημόσιας περιουσίας και δημόσιου πλούτου. Για 99 χρόνια, ό,τι ξέραμε σαν δημόσιο κτήμα, νερό, ρεύμα, σιδηρόδρομοι, συγκοινωνίες, κινητή και ακίνητη περιουσία, βγαίνει σταδιακά στο σφυρί, για να εξυπηρετηθεί το χρέος, έχοντας ένα διοικητικό συμβούλιο άμεσα και έμμεσα οριζόμενο και ελεγχόμενο από την πλευρά των δανειστών (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, ESM). Το υπερταμείο θυμίζει έντονα το καθεστώς διεθνούς, οικονομικού ελέγχου, το οποίο είχε επιβληθεί στη χώρα μετά την πτώχευση του 1893 και τον «ατυχή» πόλεμο του 1897 – και τυπικά έληξε μόλις το 1978, γιατί τότε φαινόταν παράδοξο και πολιτικά επιζήμιο, χώρα που κατά τα άλλα ετοιμαζόταν να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, να υπόκειται σε καθεστώς ιδιόμορφης επιτροπείας και ποδηγέτησης των οικονομικών και παραγωγικών λειτουργιών, από τα τελωνεία και τα λιμάνια έως τη φορολόγηση στα σπίρτα ή το πετρέλαιο.
Σήμερα, είναι η ΕΕ που πρωτοστατεί στην επιβολή του νέου, έντονα αποικιοκρατικού καθεστώτος, πλαισιώνοντας τον λευκό ελέφαντα, με το ανάλογο ελεφαντάκι του, την νέα Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, όπου ο εκάστοτε επικεφαλής θα είναι υπάλληλος και εντολοδόχος των δανειστών και αποκλειστικός συλλέκτης των φόρων. Και τα δύο αυτά όργανα είχαν προβλεφθεί διαδοχικά στο δεύτερο (2012) και το τρίτο μνημόνιο (2015), οριστικοποιώντας την παράδοση όλων των οικονομικών λειτουργιών της Ελλάδας στα χέρια της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, με μοναδικό στόχο την εξουθένωση των υποτελών τάξεων και την επιβολή ενός καθεστώτος διαρκούς λιτότητας για τις πλατιές μάζες και διαρκούς κερδοφορίας για την επιχειρηματικότητα – βαμπίρ και την τραπεζοκρατία. Έτσι, δίπλα στην Τράπεζα της Ελλάδος και την ΕΛΣΤΑΤ, χάνεται πλέον ο κυβερνητικός έλεγχος, και έμμεσα ο λαϊκός έλεγχος και στα έσοδα και στην δημόσια περιουσία – η χώρα δεν θα διαθέτει οικονομικούς και παραγωγικούς πνεύμονες.
Δεύτερος λευκός ελέφαντας είναι φυσικά η φοροεπιδρομή και η λεηλασία, άμεση και έμμεση, της ακίνητης περιουσίας, είτε μέσω του προσαυξημένου και μάλιστα αναδρομικά ΕΝΦΙΑ για συγκεκριμένες κατηγορίες ακινήτων, που βρίσκονται κατά κανόνα στην κυριότητα μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων (πχ άδεια, ανοίκιαστα ακίνητα, ημιτελή, μη ηλεκτροδοτούμενα) είτε μέσω της άρσης κάθε προστατευτικού πλαισίου μπροστά στις τράπεζες και την απειλή πλειστηριασμών. Έως το 2018, όλα τα μη εξυπηρετούμενα (κόκκινα), αλλά και τα εξυπηρετούμενα (πράσινα) δάνεια της ακίνητης περιουσίας και της πρώτης κατοικίας, θα περάσουν στη διαχείριση των λεγόμενων vulture funds, τους διαχειριστές-γύπες, τα κοράκια που λέγαμε κυρίως στη δική μας γλώσσα. Μοναδική περίοδος χάριτος θα δοθεί έως την 1.1.2018 για όσα δάνεια συνδέονται με την πρώτη κατοικία αντικειμενικής αξίας έως 140.000 ευρώ – και φυσικά εκκρεμεί η «διόρθωση» των αντικειμενικών αξιών προς τα κάτω.
Τρίτος λευκός ελέφαντας, η αναβάθμιση και η ενεργοποίηση του μηχανισμού περικοπών των δημόσιων δαπανών προκειμένου να επιτυγχάνονται οι στόχοι του πλεονάσματος και της εξυπηρέτησης του χρέους, ο περιβόητος κόφτης. Αν και προβλέφθηκε στον ν. 4063/2012, με την υπερψήφιση και τη συναίνεση των τότε παλαιών μνημονιακών δυνάμεων που στήριζαν την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) ο κόφτης πήρε μορφή, απέκτησε χρονοδιάγραμμα εφαρμογής και έναρξης λειτουργίας και οριστικοποιήθηκε το σχήμα της έκδοσης και επιβολής προεδρικών διαταγμάτων παρακάμπτοντας το Κοινοβούλιο, στον ν. 4336/2015, το τρίτο μνημόνιο, μνημόνιο που υπερψήφισαν παλιές και νέες μνημονιακές, πολιτικές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ-πλην των Λακεδαιμονίων που κατόπιν συγκρότησαν την ΛΑΕ ή όσους αποχώρησαν, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι). Ο κόφτης βέβαια δεν είναι μια καινοτομία ή μια παραδοξότητα της Ελλάδας και της μνημονιακής εποχής – είναι ευρωπαϊκό κεκτημένο, ευρωπαϊκός μηχανισμός υπονόμευσης των διαστάσεων του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατικής λειτουργίας της νομοθετικής εξουσίας.
Δίπλα σε αυτό το κοπάδι λευκών ελεφάντων, εισήχθησαν και ορισμένες, προκλητικές και περίεργες διατάξεις όπως εκείνες για τη νομιμοποίηση, χωρίς κανένα συνταγματικό και περιβαλλοντικό όριο, οικισμών με «πύκνωση»(!), κατά την ορολογία του σχεδίου νόμου, οικισμών που χτίστηκαν μέσα σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις – τέτοιες, χαριστικές και ρουσφετολογικές διατάξεις χτίζουν και το νέο, πελατειακό κράτος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κλείνοντας πονηρά το μάτι και στους εμπρηστές των θερινών μηνών, και τους εργολάβους και τους καταπατητές, βάζοντας ένα ακόμη λιθαράκι ταξικής μεροληψίας υπέρ των υψηλών αστικών στρωμάτων, καθώς οι «πυκνοί» οικισμοί εντοπίζονται κυρίως στα βόρεια προάστια της Αθήνας.
Όλα αυτά συντελούνται με τα φιλικά στην συγκυβέρνηση ΜΜΕ να συνεχίζουν το τροπάρι πως δεν υπάρχει εναλλακτική, αποσιωπώντας την πολιτική στάση της εξωκοινοβουλευτικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς, που δείχνει τον δρόμο της ρήξης και της αναμέτρησης και με την Ευρωζώνη και με την ΕΕ, παραχαράσσοντας έτσι το πολιτικό τοπίο και την πιο απαραίτητη παρά ποτέ διαδικασία ταξικής αντεπίθεσης. Το πακέτο που δήθεν κλείνει την πρώτη αξιολόγηση και ολοκληρώνει τον μνημονιακό κύκλο είναι μια ακόμη βαριά πυροβολαρχία στον μονομερή ταξικό πόλεμο που κήρυξαν και το ευρωπαϊκό και το ελληνικό κεφάλαιο (οι κουκουλοφόροι της τρόικας) στην κοινωνία, τώρα και με τον χρονικό ορίζοντα ενός αιώνα παρά ένα έτος.
