Φανατικά πιόνια στη σκακιέρα των ισχυρών

Η προ­α­ναγ­γε­λία είχε γίνει σε όλους τους δυ­να­τούς τό­νους κυ­ριο­λε­κτι­κά από την πρώτη στιγ­μή : η σύ­γκρι­ση με την 11η Σε­πτέμ­βρη, ο στρα­τός στους δρό­μους του Πα­ρι­σιού, το κλεί­σι­μο των συ­νό­ρων, το «εί­μα­στε σε πό­λε­μο» του Ολάντ, η δή­λω­ση του Ομπά­μα για συμ­με­το­χή σε αντί­ποι­να της Γαλ­λί­ας, έγι­ναν σχε­δόν ταυ­τό­χρο­να με τα τρο­μο­κρα­τι­κά χτυ­πή­μα­τα. Σαν έτοι­μοι από καιρό, επι­διώ­κουν όχι τη λύση αλλά την όξυν­ση μέσω πο­λε­μι­κών επι­χει­ρή­σε­ων που ασφα­λώς θα έχουν ως συ­νέ­πεια αθώα θύ­μα­τα και νέο μίσος. Συ­νε­χί­ζουν μια αι­μα­τη­ρή με­τα­πο­λε­μι­κή πο­λι­τι­κή που πάνω από μισό αιώνα επι­χει­ρεί  -με επι­τυ­χία μέχρι τώρα-  να υπο­νο­μεύ­σει την όποια αρι­στε­ρό­στρο­φη ή έστω κο­σμι­κή αντί­δρα­ση στην κυ­ριαρ­χία τους, δη­μιουρ­γώ­ντας και υπο­δαυ­λί­ζο­ντας  τις πιο ακραί­ες θρη­σκευ­τι­κές ομά­δες και στην συ­νέ­χεια επεμ­βαί­νο­ντας ενα­ντί­ον τους και εδραιώ­νο­ντας την επιρ­ροή της Δύσης.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, οι με­σα­να­το­λι­κές κρί­σεις εξά­γο­νται στη Δύση με με­γα­λύ­τε­ρη έντα­ση. Πα­ρό­τι τα χτυ­πή­μα­τα σε δυ­τι­κούς στό­χους είναι εντυ­πω­σια­κά [1] ωστό­σο στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν πρό­κει­ται παρά για με­μο­νω­μέ­να γε­γο­νό­τα  σε σχέση με τις χρό­νιες συρ­ρά­ξεις που ολο­έ­να και γε­νι­κεύ­ο­νται, τις εκτε­τα­μέ­νες κα­τα­στρο­φές και τους πο­τα­μούς αί­μα­τος σε Ασία και Αφρι­κή που συ­νή­θως δεν απο­τε­λούν καν εί­δη­ση.  Μόλις σή­με­ρα, 30 νε­κροί από έκρη­ξη στη Νι­γη­ρία, όπου η Μπόκο Χαραμ ετοι­μά­ζει το δικό της ισλα­μι­κό κρά­τος.

Η πρώτη ανά­γνω­ση αυτών των ενερ­γειών είναι η απε­γνω­σμέ­νη από­πει­ρα φα­να­τι­κών να με­τα­φέ­ρουν στις κοι­νω­νί­ες της Δύσης ένα μέρος του τρό­μου που ζουν οι δικές τους κοι­νω­νί­ες λόγω των δυ­τι­κών επεμ­βά­σε­ων. O στό­χος αυτός είναι εύ­λη­πτος στα πλαί­σια του πα­νάρ­χαιου νόμου «οφθαλ­μον αντί οφθαλ­μού» με προ­φα­νή σκοπό την ανόρ­θω­ση του πο­λε­μι­κού φρο­νή­μα­τος και την εδραί­ω­ση της εξου­σί­ας των φο­ντα­με­ντα­λι­στών. Είναι όμως μόνο αυτό;

Κοι­νω­νί­ες που αδι­κού­νται, εξα­θλιώ­νο­νται, ωθού­νται στον αλ­λη­λο­σπα­ραγ­μό, γεν­νάν φα­να­τι­σμό και κάθε εί­δους βία και χάος. Όταν μά­λι­στα ομά­δες φα­να­τι­κών  εκ­παι­δεύ­ο­νται και υπο­στη­ρί­ζο­νται στα πλαί­σια προ­ώ­θη­σης γε­ω­στρα­τη­γι­κών συμ­φε­ρό­ντων υπέρ­τε­ρων δυ­νά­με­ων, τότε η κα­τά­στα­ση πα­ρο­ξύ­νε­ται και συχνά γί­νε­ται ανε­ξέ­λεγ­κτη.  Η εξέ­λι­ξη αυτή είναι εύ­κο­λα προ­βλέ­ψι­μη. Είναι γνω­στό ότι ο ISIS υπο­στη­ρί­χθη­κε αν όχι προ­ε­τοι­μά­σθη­κε από ΗΠΑ και Ε.Ε. και έγινε ανε­κτός από την Τουρ­κία που τον χρη­σι­μο­ποί­η­σε ποι­κι­λο­τρό­πως να χτυ­πή­σει τους Κούρ­δους. Είναι επί­σης γνω­στό ότι οι ανα­κα­τα­τά­ξεις στις αρα­βι­κές χώρες και ο δια­με­λι­σμός της Συ­ρί­ας, έχουν προ­ε­τοι­μα­στεί από χρό­νια όπως απο­κά­λυ­ψε το WIKILEAKS  και άλλες πηγές και όπως ομο­λο­γούν οι αξιω­μα­τού­χοι σε ομι­λί­ες και συ­νε­ντεύ­ξεις.

Την πε­ρί­ο­δο που δια­νύ­ου­με, η έντα­ση κο­ρυ­φώ­νε­ται. Τον Οκτώ­βρη, το ΝΑΤΟ προ­χώ­ρη­σε στη με­γα­λύ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή άσκη­ση που έχει κάνει ποτέ στη Με­σό­γειο, με αι­τιο­λο­γία τον κίν­δυ­νο του ISIS. Οι θύ­λα­κες υπο­βάθ­μι­σης και απο­κλει­σμού, οι συ­νοι­κί­ες των μου­σουλ­μά­νων δεύ­τε­ρης και τρί­της γε­νιάς στις αποι­κια­κές μη­τρο­πό­λεις στη Γαλ­λία, την Αγ­γλία, το Βέλ­γιο, απο­δει­κνύ­ο­νται φυ­τώ­ρια εκ­κό­λα­ψης του εσω­τε­ρι­κού εχθρού. Από την άλλη οι προ­σφυ­γι­κές ροές, πυ­ρο­δο­τούν εντά­σεις στις πλη­γω­μέ­νες από την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση και ευά­λω­τες στην ξε­νο­φο­βία ευ­ρω­παϊ­κές κοι­νω­νί­ες.  Οι ακρο­δε­ξιοί δεί­χνουν τα δό­ντια τους.  Ο απο­κλει­σμός και η πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση των αρα­βι­κής και αφρι­κα­νι­κής προ­έ­λευ­σης πο­λι­τών, εντεί­νε­ται μετά από κάθε τέ­τοια ενέρ­γεια.  Όσο οι κοι­νω­νί­ες της Δύσης βυ­θί­ζο­νται στην ανα­σφά­λεια,  την ύφεση και την ανερ­γία, τόσο πιο έντο­νη γί­νε­ται η ανά­γκη ελέγ­χου της δυ­σα­ρέ­σκειας.  Τι πιο ασφα­λές από ένα μίγμα φόβου και κα­τα­στο­λής για λό­γους ασφά­λειας; Τι πιο βο­λι­κό από ένα πε­ριο­ρι­σμέ­νο και ει­δι­κευ­μέ­νο ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό προ­σφύ­γων που θα παί­ζουν ταυ­τό­χρο­να και το ρόλο του απο­διο­πο­μπαί­ου τρά­γου;  Εθνι­κι­στι­κές κραυ­γές του Ολάντ στο γαλ­λι­κό κοι­νο­βού­λιο,  έκτα­κτα μέτρα αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας,  φόβος πάνω από την Ευ­ρώ­πη. Αν στό­χος του ΙSIS, ήταν η βο­ή­θεια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή των ευ­ρω­παϊ­κών ομί­λων και τρα­πε­ζι­τών, η τό­νω­ση της στρα­τιω­τι­κής βιο­μη­χα­νί­ας και το άλ­λο­θι στις κυ­βερ­νή­σεις να πε­ρι­στεί­λουν δι­καιώ­μα­τα , τότε τον πε­τυ­χαί­νει. Με κάθε τρο­μα­κτι­κή ενέρ­γεια, κάθε ανα­τρι­χια­στι­κό βί­ντεο, κάθε νέα απει­λή, κάθε στρα­τιω­τι­κή επι­χεί­ρη­ση, οι λαοί της Ευ­ρώ­πης παίρ­νουν το μή­νυ­μα. Μέσα τα κε­φά­λια.

Αν οι προ­θέ­σεις φαί­νο­νται από το απο­τέ­λε­σμα, ποιες είναι οι άμε­σες συ­νέ­πειες της τρο­μο­κρα­τι­κής επί­θε­σης στο Πα­ρί­σι;  Όσο λο­γι­κό είναι να υπο­θέ­του­με ότι η Δύση γνω­ρί­ζει πως ακρι­βώς θα εξε­λι­χθούν οι επεμ­βά­σεις της, είτε οι στρα­τιω­τι­κές (Ιρακ, Αφ­γα­νι­στάν), είτε η υπό­θαλ­ψη ισλα­μι­κών και φα­σι­στι­κών ομά­δων (Τα­λι­μπαν, Ου­κρα­νοί ακρο­δε­ξιοί, ΙSIS, Aλ­Κάι­ντα) άλλο τόσο εύ­λο­γο είναι να υπο­θέ­σου­με ότι και ο ΙSIS γνω­ρί­ζει ότι τα επα­κό­λου­θα των χτυ­πη­μά­των στο Πα­ρί­σι θα ήταν η στρα­τιω­τι­κή επί­θε­ση υπέρ­τε­ρων δυ­νά­με­ων στην πε­ριο­χή του. Και είναι η πρώτη φορά που οι – υπο­τι­θέ­με­νοι- κυ­βερ­νώ­ντες μιας πε­ριο­χής ανα­λαμ­βά­νουν άμεσα την ευ­θύ­νη μιας τρο­μο­κρα­τι­κής επί­θε­σης στη Δύση[2].  Οι δια­δρο­μές που συν­δέ­ουν με­γά­λες εται­ρεί­ες και δυ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις με τους ιθύ­νο­ντες του δήθεν Χα­λι­φά­του είναι πολ­λές και αρ­κε­τές ανα­γνω­ρι­σμέ­νες. Αμε­ρι­κά­νοι, Γάλ­λοι, Άγ­γλοι ακόμη και Έλ­λη­νες[3], εκ­παι­δεύ­ουν, προ­μη­θεύ­ουν όπλα, αγο­ρά­ζουν πε­τρέ­λαιο. 40 τέ­τοιους συν­δέ­σμους ανα­κοί­νω­σε ότι γνω­ρί­ζει ο Πού­τιν, στην σύ­νο­δο των G20  στην Ατ­τά­λεια. Δεν χρειά­ζε­ται να εφαρ­μό­σει κα­νείς θε­ω­ρί­ες συ­νο­μω­σί­ας για να συ­μπε­ρά­νει ότι υπάρ­χουν δί­αυ­λοι συ­νεν­νό­η­σης των αντι­μα­χό­με­νων πλευ­ρών στο μα­τω­μέ­νο με­σα­να­το­λι­κό κου­βά­ρι.

Θα ήταν υπερ­βο­λή να πε­ρι­μέ­να­με από τη χώρα μας μια θαρ­ρα­λέα πο­λι­τι­κή αντί­στα­σης στην αι­μα­τη­ρή και βρώ­μι­κη εμπλο­κή στη Συρία και όχι μόνο; Προ­φα­νώς έχο­ντας δε­χτεί το ρόλο μας ως προ­τε­κτο­ρά­του κάτι τέ­τοιο είναι πε­ρί­που αδύ­να­το, όπως έχει κα­τα­στεί σαφές από τις μέχρι σή­με­ρα κι­νή­σεις προς το Ισ­ρα­ήλ, την Ου­κρα­νία, την διο­λί­σθη­ση στο Κυ­πρια­κό,  την ψή­φι­ση της πα­ρά­τα­σης  κυ­ρώ­σε­ων κατά της Ρω­σί­ας, την πρόσ­δε­ση στο άρμα ΗΠΑ – ΝΑΤΟ-  Γαλ­λί­ας- Γερ­μα­νί­ας. 

Μόνη κα­τεύ­θυν­ση για τους λαούς, ένα νέο κί­νη­μα ει­ρή­νης, σαν αυτό της δε­κα­ε­τί­ας του 60,  και ένα ολό­ψυ­χο έμπρα­κτο κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες. Η εθνι­κή πε­ρι­χα­ρά­κω­ση, η έστω και συ­γκα­λυμ­μέ­νη ξε­νο­φο­βία, η ισλα­μο­φο­βία παί­ζουν το παι­χνί­δι των κυ­ρί­αρ­χων του κό­σμου.  Μας βυ­θί­ζουν στον κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό και στην απο­ξέ­νω­ση.  Ο αν­θρω­πι­σμός, η επί­γνω­ση και η λο­γι­κή είναι το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο όπλο απέ­να­ντι στον τυφλό πα­ρα­λο­γι­σμό του ιμπε­ρια­λι­σμού, της δι­κτα­το­ρί­ας των αγο­ρών και του τρό­μου των όπλων.  Η αλ­λη­λεγ­γύη όπλο των λαών.   

[1] (11η Σε­πτεμ­βρί­ου 2001 Ν. Υόρκη, 11 Μαρ­τί­ου 2004 Μα­δρι­τη στο σι­δη­ρο­δρο­μι­κό σταθ­μό Ατό­τσα, 7 Ιούλη 2005 σε λε­ω­φο­ρεία στο Λον­δί­νο, 23 Μαίου 2014, εβραι­κό Μου­σείο Βρυ­ξέλ­λες,  7 Γε­νά­ρη 2015 στο πε­ριο­δι­κό Σαρ­λύ­Εμπ­ντό στο Πα­ρί­σι

[2] Οι επι­θέ­σεις στο Ιρακ αι­τιο­λο­γή­θη­καν από ψευ­δείς πλη­ρο­φο­ρί­ες για όπλα μα­ζι­κής κα­τα­στρο­φής, στο Αφ­γα­νι­στάν γιατί θε­ω­ρή­θη­κε ότι οι Τα­λι­μπάν  υπέ­θαλ­παν την Αλ­Κάι­ντα.

[3] Τον Γε­νά­ρη του 2015, πλοίο του Δ.Με­λι­σα­νί­δη βομ­βαρ­δί­στη­κε στο λι­μά­νι της Ντέρ­να, προ­πύρ­γιου των τζι­χα­ντι­στών στη Λιβύη γιατί θε­ω­ρή­θη­κε ότι με­τέ­φε­ρε τζι­χα­ντι­στές ή πε­τρέ­λαιο.