Ηµερολόγιο Δευτέρα 30 Σεπτεµβρίου. Μια µέρα µετά το 3ο φεµινιστικό φεστιβάλ.
Ακόµα αγωνιούµε, ακόµα αναµένουµε, ακόµα επεξεργαζόµαστε τις στιγµές που ζήσαµε στον φιλόξενο κήπο του Παντείου. Τι είδαµε, τι νιώσαµε, τι πετύχαµε, τι θα αλλάζαµε, τι µας έκανε περήφανες και µας γέµισε συντροφικότητα και σιγουριά για την πλευρά που επιλέξαµε και επιλέγουµε κάθε µέρα. Πολιτικά κρίναµε ότι φέτος το Πάντειο έπρεπε να είναι µωβ και ταυτόχρονα λευκό, πράσινο, µαύρο και κόκκινο, ταυτόχρονα φεµινισµός και Παλαιστίνη, γυναίκες που παλεύουν για ελευθερία, από την «δυτική» πλευρά της γης µέχρι την Μέση Ανατολή. Η παλαιστινιακή σηµαία κάλυψε την κορυφή του κεντρικού κτιρίου, ανέµισε ξανά και ξανά στις συναυλίες και τις εκδηλώσεις µας, εκτυπώθηκε σε µπλούζες και ζωγραφίστηκε από παιδιά στο γρασίδι µε µπογιές. Αυτό ήταν το τοπίο µέσα στο οποίο κινηθήκαµε τις µέρες 28 και 29 Φεβρουαρίου, τις µέρες του Φεστιβάλ µας.
Γυναίκες, θηλυκότητες, άτοµα όλων των ηλικιών, άνθρωποι των κινηµάτων αλλά και άτοµα που ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή µε τις φεµινιστικές ιδέες, άνθρωποι κεφάτοι η βαθιά επηρεασµένοι, σκεπτικοί και παθιασµένοι να συζητήσουν µεταξύ τους αυτά που άκουσαν, είδαν, διάβασαν, τέτοιοι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται στο Πάντειο από νωρίς τα απογεύµατα του Σαββάτου και της Κυριακής. Οι καρέκλες για το workshop που συνδιοργανώθηκε µε τη φεµινιστική συλλογικότητα κιουρί@τ: Πέρα από τη δυαδικότητα: έµφυλες ταυτότητες, τάξη, φεµινιστικές και λοατκι διεκδικήσεις στήθηκαν απέναντι από ένα κίτρινο πανό µε τις σηµαίες της Παλαιστίνης και της λοατκι+ κοινότητας αντικριστά. Από το πρώτο κιόλας workshop φάνηκε το µεγάλο ενδιαφέρον και η ανάγκη για συζήτηση και µοίρασµα. Σε αυτή την πρώτη συζήτηση αυτό που απασχόλησε τα συµµετέχοντα άτοµα ήταν η κατανόηση του φάσµατος φύλου και η αποµάκρυνση από το έµφυλο δίπολο. Πως η διαθεµατικότητα γίνεται εργαλείο κατανόησης και ταυτόχρονα αλλαγής της πατριαρχικής καταπίεσης;
Για την φεµινιστική υπεράσπιση της ζωής
Την ίδια ώρα το workshop Σωµατεία και συλλογικότητες στη µάχη για ζωή και εργασία χωρίς έµφυλη βία και σεξισµό: Στρογγυλό τραπέζι µε µέλη εργατικών σωµατείων και συνδικαλιστικών συλλογικοτήτων, συσπείρωσε πλήθος εργαζόµενων γυναικών που µοιράστηκαν εµπειρίες και προβληµατισµούς και που κυρίως συντονίστηκαν προκειµένου να σχεδιάσουν από κοινού πρωτοβουλίες ενδυνάµωσης, ευαισθητοποίησης και φεµινιστικών αγώνων στους χώρους εργασίας τους.
Ο κύκλος των συζητήσεων της πρώτης µέρας έκλεισε µε την κεντρική εκδήλωση: Για την Φεµινιστική υπεράσπιση της ζωής: πέρα από τη νοµική κατοχύρωση της γυναικοκτονίας την οποία παρακολούθησε πλήθος κόσµου. Την συζήτηση άνοιξε το µέλος της Συνέλευσης 8 Μάρτη, Χρύσα Τσικαλουδάκη, παρουσιάζοντας τις θέσεις της συνέλευσης και την σηµασία που έχει η υπεράσπιση της ζωής για το φεµινιστικό κίνηµα. Η καλεσµένη µας από την φεµινιστική πλατφόρµα της Άγκυρας στην Τουρκία Ετσεχάν Μπαλτά παρουσίασε την ένταση και την έκταση της έµφυλης βίας που υφίστανται οι γυναίκες και οι θηλυκότητες στην Τουρκία και ανέλυσε τις επιπτώσεις που προκάλεσε η απόσυρση της Τουρκίας από την σύµβαση της Κων/πολης. Η Μπαλτά παρουσίασε τον πλούτο των φεµινιστικών κινηµάτων στην Τουρκία και µίλησε εµπνευστικά για τον φεµινιστικό ορίζοντα που ξεπροβάλει όταν αντιστεκόµαστε στην ετεροπατριαρχία και τον καπιταλισµό. Η κοινωνική λειτουργός και ακτιβίστρια Φατίµα Μίσιµου µε καταγωγή από το Μπαγκλαντές που ζει και εργάζεται στην Κύπρο, σε απευθείας σύνδεση µίλησε για την συστηµική έµφυλη βία που δέχονται οι οικιακές εργάτριες και για την διαθεµατική καταπίεση που βιώνουν λόγω καταγωγής και τάξης.
Η Άννα Βουγιούκα υπεύθυνη συνηγορίας του Κέντρου Διοτίµα µίλησε για τον φεµινιστικό θυµό και έθεσε κρίσιµα ερωτήµατα για µια µη τιµωρητική δικαιοσύνη που αναγνωρίζει τις διαφορετικές θέσεις των επιζωσών ενώ έκανε µια αναλυτική παρουσίαση του νοµικού, πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου των γυναικοκτονιών. Άννα Κουρουπού από την οργάνωση Red Umbrella παρουσίασε τις διαφορετικές µορφές έµφυλης βίας που υφίστανται τα σεξεργαζόµενα άτοµα και διερωτήθηκε “τι γίνεται µε τις γυναίκες που δεν καταγράφηκαν ως τέτοιες στο ληξιαρχείο;” φέρνοντας στη συζήτηση το τρανς βίωµα και ενός φεµινισµού που υπερασπίζεται κάθε γυναίκα και θηλυκότητα. Η Ιωάννα Στεντούµη, δικηγόρος παρουσίασε όψεις ενός µαχητικού ακτιβισµού στις αίθουσες δικαστηρίων και στους δρόµους υπερασπιζόµενη έναν φεµινισµό ριζοσπαστικό και συµπεριληπτικό. Η βραδιά έκλεισε µε την µουσική των Sci-fi River & Dj Pitsouni, Ms. Morris, Λόλα Γιαννοπούλου, Μάγδα Βαρούχα & Δηµήτρη Μπασδάνη, Δηµήτρης Μητσοτάκης & οι «112», Ρίτα Αντωνοπούλου & Ρεβάνς και Dury Dava µε τον κόσµο να έχει γεµίσει τον κήπο της Παντείου χορεύοντας και ανεµίζοντας σηµαίες.
Με την Παλαιστίνη
ως τη λευτεριά
Η δεύτερη µέρα του φεστιβάλ άνοιξε µε δύο workshop για την Παλαιστίνη, το ένα συζητώντας για το pinkwashing του Ισραήλ και το άλλο συσπειρώντας καλλιτέχνιδες ενάντια στη γενοκτονία. Και στις δύο συζητήσεις δόθηκε υπόσχεση για συνέχιση του αγώνα και συντονισµό των δυνάµεων µας.
Μεγάλη επιτυχία είχε και η κεντρική εκδήλωση της Κυριακής µε τίτλο: Με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά: Πράξεις φεµινιστικής αντίστασης και αλληλεγγύης που συντόνισε το µέλος της Συνέλευσης 8 Μάρτη Ντίνα Σωτηριάδη. Με εµφανή τον σεβασµό και το δέος µπροστά στις παλαιστίνιες συντρόφισσες, αλλά και το ίδιο το θέµα συζήτησης, ο µαζεµένος κόσµος σχεδόν δεν κουνιόταν, µόνο έγνεφε καταφατικά και ενθαρρυντικά. Η Κάρολ Σανσούρ, παλαιστίνια ποιήτρια και διευθύντρια του Παλαιστινιακού κινηµατογράφου στην Αθήνα τόνισε την αναγκαιότητα εφαρµογής κάθε δυνατού µποϊκοτάζ στο Ισραήλ, διπλωµατικού, ακαδηµαϊκού, καλλιτεχνικού αλλά, κυρίως, οικονοµικού. Η ερευνήτρια Άλκηστη Πρέπη εστίασε στον εδαφικό αποκλεισµό των Παλαιστινίων και στην κοµβική σχέση της πολιτικής µε την γεωγραφία. Η Μαρία Μπόλαρη πρώην βουλεύτρια και µέλος της ΔΕΑ εστίασε µε τον πολιτικό και συγκινητικό της λόγο, στις σχέσεις του ελληνικού κράτους µε το δολοφονικό Ισραήλ, παρουσιάζοντας τα καθήκοντα που αντιστοιχούν σε κάθε χώρα, και µίλησε για έναν αγώνα που είναι ταυτόχρονα φεµινιστικός, αντικαπιταλιστικός, αντιαποικιοκρατικός και αντιµπεριαλιστικός, αναδεικνύοντας σηµαντικές πρωτοβουλίες, όπως η κινητοποίηση στην “Motor Oil”. Η εκδήλωση έκλεισε µε την φράση «Είµαστε όλες Παλαιστίνιες» , συνθήµατα και παλαιστινιακές σηµαίες.
Από το φεστιβάλ δεν έλειπε το θέατρο και η κωµωδία, το παιχνίδι και ο αυτοσχεδιασµός. Η πολιτική και φεµινιστική τέχνη πήρε πολλές µορφές το διήµερο στο Πάντειο: το φεµινιστικό Stand Up Comedy µας έφερε κοντά σε µία κωµωδία που απαγκιστρώνεται από πατριαρχικά και στερεοτυπικά κατάλοιπα επαναορίζοντας την έννοια του χιούµορ. Αλλά και το συµµετοχικό θέατρο για την έµφυλη βία καθώς και το θέατρο µονολόγων από το Freedom Theater της Παλαιστίνης που υποστηρίχτηκαν από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση µας έκαναν να σκεφτούµε και να νιώσουµε τι σηµαίνει να παίρνουµε θέση. Η δεύτερη βραδιά έκλεισε µε την µεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη µε µια δυνατή οµάδα καλλιτέχνιδων που τραγούδησαν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Είχαµε την χαρά να ακούσουµε την Τυνήσια Γκάλια Μπεναλί επί σκηνής να τραγουδά στα αραβικά για τα αδέρφια της στην Παλαιστίνη, ενώ ακούσαµε έκπληκτες την Μποφίλιου να φωνάζει “Φωτιά στην Πατριαρχία είπαµε;”. Είδαµε επίσης τις µοναδικές Μάρθα Φριντζήλα και Φωτεινή Βελεσιώτου να τραγουδούν αγκαλιά Σωτηρία Μπέλλου. Η Μάρθα Φριντζήλα µάλιστα που υποστήριξε το φεστιβάλ µε πολλούς τρόπους αφιέρωσε πολλά από τα τραγούδια της στους αγώνες ενάντια στις γυναικοκτονίες. Πολλές και δυνατές οι στιγµές που δεν άφησαν ασυγκίνητο κανέναν και καµία.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
