Τα αποτελέσματα των φετινών φοιτητικών εκλογών δεν άλλαξαν τους πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους, με τη ΔΑΠ για άλλη μία χρονιά να κρατάει την πρώτη θέση, με ποσοστό περίπου 40%.
Στη δεύτερη θέση βρίσκεται ξανά η ΠΚΣ με ποσοστό περίπου 23%, στην τρίτη θέση η ΠΑΣΠ με ποσοστό 11%. Ακολουθούν η συνεργασία των σχημάτων ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ με ποσοστό 6%, ενώ τα σχήματα των ΕΑΑΚ, που κατεβήκαν ξεχωριστά, χωρίς να συνεργάζονται με τα σχήματα της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ, αποσπούν λίγο παραπάνω από το 6%, ενώ τελευταία και καταϊδρωμένη η κυβερνητική παράταξη του Μπλόκο μόλις που ξεπερνάει το 1%.
Δύο στοιχεία έχουν ενδιαφέρον στα αποτελέσματα. Το πρώτο είναι η αύξηση της συμμετοχής κατά 10.000 σε σχέση με τις περσινές φοιτητικές εκλογές, με τη συμμετοχή ωστόσο να παραμένει σε χαμηλά επίπεδα σε σχέση με το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών/τριών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ πανελλαδικά. Η φετινή χρονιά ήταν πολύ «φτωχή» από άποψη της δραστηριότητας των φοιτητικών συλλόγων, καθώς ελάχιστες γενικές συνελεύσεις κατάφεραν να γίνουν, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν δυνατό να επιτευχθεί η απαρτία. Ακόμα και σε σχολές όπως η Φιλοσοφική ή το ΠΔΑ (πρώην ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά), που είχαν δώσει την προηγούμενη χρονιά πολύ σημαντικούς και μαχητικούς αγώνες ενάντια στις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις του νόμου Γαβρόγλου, αδυνατούσαν να οργανώσουν τις απαντήσεις τους τη φετινή ακαδημαϊκή χρονιά.
Σε απόλυτους αριθμούς, η αύξηση της συμμετοχής «μοιράζεται» αναλογικά, εκτός από τα σχήματα των ΕΑΑΚ που επέλεξαν την αυτοτελή εκλογική καταγραφή, τα οποία έμειναν στάσιμα. Από τη μία η ΔΑΠ, θέλοντας αφενός να διατηρήσει την πρωτιά, αλλά και να στείλει ένα πολιτικό μήνυμα ενόψει των κεντρικών εκλογικών αναμετρήσεων, υιοθετώντας όλη την αντιδραστική-νεοφιλελεύθερη ατζέντα της ΝΔ για την παιδεία, στοχοποιώντας παράλληλα το θεσμό του ασύλου, αλλά και τον φοιτητικό συνδικαλισμό και την Αριστερά. Η ΠΚΣ, από την άλλη, εμφανίζεται ως το μόνο πραγματικό αντίπαλο δέος απέναντι στη ΔΑΠ, υιοθετώντας μεν μια αριστερή-αντικαπιταλιστική φρασεολογία χωρίς όμως στην πραγματικότητα να «βάζει πλάτες» για τη μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων. Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις αναλαμβάνει το ρόλο των καθεστωτικών παρατάξεων, όπως στην περίπτωση του Φοιτητικού Συλλόγου της Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ, όπου με τραμπουκισμούς και προσπάθεια νοθείας απέναντι στα ΕΑΑΚ φέρει τη βασική ευθύνη για τη μη ολοκλήρωση της εκλογικής διαδικασίας.
Η κοινή εκλογική κάθοδος των σχημάτων ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ και ΑΡΔΙΝ υπό τον τίτλο της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας παρουσιάζει σημαντική ενίσχυση πανελλαδικά σε απόλυτους αριθμούς, κάτι το οποίο έχει πολιτική σημασία για τη συζήτηση που υπάρχει στα σχήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στις σχολές σε σχέση με την αναγκαία ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής φοιτητικής Αριστεράς. Σε μια συγκυρία όπου τα κεντρικά πολιτικά οχήματα της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσιάζουν μία εικόνα σοβαρής εσωτερικής πολιτικής κρίσης και αδυναμίας συγκρότησης πολιτικού πόλου στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, η φοιτητική ριζοσπαστική Αριστερά –τουλάχιστον σε επίπεδο εκλογικών αποτελεσμάτων– ενισχύεται. Και πιο συγκεκριμένα ενισχύεται η πολιτική κατεύθυνση για μία ενωτική μαζική ριζοσπαστική αριστερή πολιτική, που θα μπορέσει να ζωντανέψει ξανά τους φοιτητικούς συλλόγους.
Αυτό είναι το δεύτερο –και πιο σημαντικό– ενδιαφέρον στοιχείο σε σχέση με τα αποτελέσματα. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι φοιτητών/τριών (περίπου το ένα τρίτο των συμμετεχόντων στις εκλογές) επιμένει να «κοιτάει» Αριστερά, παρά την απογοήτευση και την εμπέδωση μιας νέας κανονικότητας, παρά τις υποκειμενικές αδυναμίες της Αριστεράς, παρά την επέλαση του νεοφιλελεύθερου οδοστρωτήρα στην εκπαίδευση. Αυτό αποδεικνύει με έναν τρόπο ότι υπάρχουν ακόμα δυνατότητες για τη ριζοσπαστική φοιτητική Αριστερά να συσπειρώσει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, που πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές, που αναγκάζονται να δουλεύουν «μαύρα» για να τα βγάλουν πέρα, που ασφυκτιούν σε μία ολοένα πιο ασφυκτική καθημερινότητα μέσα στις σχολές, ώστε να μπορέσει να ζωντανέψει τις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων.
Ως Κόκκινο Δίκτυο στις σχολές, στηρίξαμε και συμμετείχαμε στα ψηφοδέλτια της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας μέσα από τα σχήματα της ΑΡΕΝ και θα επιμείνουμε σε αυτή την ενωτική πολιτική κατεύθυνση. Όχι γιατί έχουμε κάποιο φετίχ με την ενότητα της Αριστεράς, αλλά γιατί θεωρούμε ότι στην παρούσα συγκυρία είναι απαραίτητη η μέγιστη πολιτική και οργανωτική συσπείρωση μιας ριζοσπαστικής φοιτητικής Αριστεράς που αφενός δεν θα υποτιμάει τα καθημερινά ζητήματα των φοιτητών (φοιτητική μέριμνα, συγχωνεύσεις, κατάργηση επαγγελματικών δικαιωμάτων) και αφετέρου θα μπορεί να τα συνδέει με την πολιτική πάλη ενάντια στη μνημονιακή λιτότητα, ενάντια στην κυβέρνηση, ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον σεξισμό, χωρίς να θεωρεί ως προϋπόθεση μία πλήρη προγραμματική συμφωνία.
Αυτή η πολιτική κατεύθυνση δεν έχει «ξοφλήσει», όπως αρέσκεται να πιστεύει ένα τμήμα της φοιτητικής Αριστεράς και των ΕΑΑΚ, αλλά αντίθετα έχει δυναμική και απήχηση, ενώ είναι ο μόνος δρόμος για να μπορέσει η ριζοσπαστική Αριστερά στις σχολές να ξεπεράσει τον κατακερματισμό και τις ατέρμονες εσωτερικές συγκρούσεις, ώστε να καταφέρει να γίνει αυτή το αντίπαλο δέος στη ΔΑΠ και τις νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές πολιτικές. Επιπλέον, σ’ αυτή τη συγκυρία και με δεδομένο ότι οι επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα διαμορφώσουν ένα νέο και πιθανά ευμενέστερο τοπίο για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τα μαζικά ενωτικά σχήματα στους κοινωνικούς χώρους θα αποτελέσουν πολιτικό οξυγόνο και «βάση» ανάληψης πολιτικών και κινηματικών πρωτοβουλιών, πόλο συσπείρωσης ενός ευρύτερου δυναμικού. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για ένα μαζικό ενωτικό μαχητικό σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε κάθε σχολή.
