To G7 στο Τορίνο: Τα αφεντικά του κόσμου στην πόλη της κρίσης

Στο τέλος Σεπτέμβρη θα γίνει στο Τορίνο η συνάντηση των G7, δηλαδή των υπουργών των πιο ισχυρών χωρών του κόσμου, για να συζητήσουν για τη βιομηχανία, την επιστήμη και την εργασία.

Στην πραγματικότητα δεν είναι το Τορίνο αλλά το κοντινό βασιλικό παλάτι της Venazia που θα γίνει το θέατρο αυτής της πολλοστής και φθαρμένης αντιπροσώπευσης, το οποίο η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε τελικά να είναι μακριά από την πόλη, έξω από την μεγάλη επαφή και τον ποταμό Dora, δειλιάζοντας για το τι θα μπορούσε να συμβεί, με όρους διαδηλώσεων και διαμαρτυρίων στο αστικό κέντρο, που είναι ανανεωμένο και καλογυαλισμένο για το νέο τουριστικό επάγγελμα της πρώην πρωτεύουσας του αυτοκινήτου, μετά τις μεγάλες αναταραχές –παραγωγικές και βιομηχανικές- που αφορούν μια ολόκληρη περιοχή.

Η Reggia di Venazia θα γίνει το νέο κάστρο στο οποίο θα κλειδαμπαρωθούν οι αντιπρόσωποι των ισχυρών του κόσμου για να δουν τις ιδέες τους και τα σχέδιά τους για το μέλλον.

Γνωρίζουμε από καιρό, ποια είναι τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων που αυτοί οι κυβερνώντες αντιπροσωπεύουν και διαχειρίζονται με τις πολιτικές της λιτότητας.

Θα μιλήσουν για εργασία αλλά είναι ακριβώς αυτοί που χρησιμοποίησαν και διαχειρίστηκαν τη μεγάλη κρίση του δικού τους οικονομικού συστήματος, του καπιταλισμού, για να καταστρέψουν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, για να δημιουργήσουν έναν τεράστιο εφεδρικό στρατό που να μπορούν να εκβιάζουν και να τον χρησιμοποιούν αναλόγως πώς τους ευχαριστεί, που έκαναν επισφαλή την εργασία, κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί μετά το B Παγκόσμιο Πόλεμο (από το Jobs Act του Ρέντσι ως το code de travail του Μακρόν), έδωσαν πλήρη ελευθερία στις απολύσεις και αφαίρεσαν το μέλλον των νέων.

Με όλα αυτά τα εργαλεία πραγματοποίησαν μια όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργατικών τάξεων για να εγγυηθούν τα κέρδη των εταιριών και τα χρηματιστικά έσοδα.

Οι διαστάσεις της κρίσης

Η εργατική τάξη και οι νέοι της πόλης μας και της περιοχής μας ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνουν οι φιλελεύθερες πολιτικές ή οι βιομηχανικές αναδομήσεις σε όρους ανεργίας, ταμείου ανεργίας, επισφάλειας, μειώσεων μισθών, εργασιακών συνθηκών.

Γι’ αυτό η επιλογή του Τορίνο, για να «συζητηθούν η εργασία και η βιομηχανία», σε μια πόλη που είδε την φυγή προς άλλες ακτές, πέρα από τον ωκεανό, της Fiat, της πιο μεγάλης βιομηχανίας της χώρας, για να εγγυηθούν τα συμφέροντα των Ανιέλι, χωρίς οι τοπικοί και εθνικοί θεσμοί να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους, είναι μια αληθινή πρόκληση απέναντι σε μια εργατική τάξη και έναν ολόκληρο πληθυσμό που πλήρωσε και πληρώνει τις συνέπειες αυτών των επιλογών και των πολιτικών της λιτότητας.

Το 2014 η Fiom κατήγγειλε ότι μόνο στην επαρχία του Τορίνο έκλεισαν 130 μεταλλουργικές επιχειρήσεις και 15.000 εργάτες έχασαν τη δουλειά τους. Αλλά το κλείσιμο εργοστασίων συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.

Σήμερα, περίπου 200.000 εργάτες και εργάτριες στο Πεδεμόντιο είναι χωρίς δουλειά (το ύψος της ανεργίας ταξιδεύει ανάμεσα στο 9 και 10%). Περίπου 50.000 δεν είχαν ποτέ έστω και μια δουλειά σύμφωνα με τα στοιχεία του INPS (ΣτΜ: Εθνικό Ινστιτούτο Κοινωνικής Πρόνοιας) τους πρώτους μήνες αυτής της χρονιάς έγιναν 140.000 νέες προσλήψεις, εκ των οποίων περισσότερες από 100.000 είναι ορισμένου χρόνου, μόνο 24.500 εργαζόμενοι απέκτησαν σταθερή εργασία. Το μεγαλύτερο μέρος των ανέργων (119.000 άτομα) είναι πρώην υπάλληλοι ή πρώην εργάτες που αναζητούν νέα θέση εργασίας.

Σύμφωνα με την Bankitalia ανάμεσα σε αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους στα 3 χρόνια της μεγάλης κρίσης (2009-2012) μόνο 5 στους 10 ξαναβρήκαν θέση εργασίας τώρα τελευταία εξαιτίας της ελαφράς οικονομικής ανάκαμψης, 1 στους 10 ξαναβρήκε πηγαίνοντας σε άλλο νομό. Αλλά όπως εξηγεί το INPS αυτές οι νέες θέσεις εργασίας είναι γενικά σε χαμηλότερα επίπεδα και χειρότερα πληρωμένες: «Αυξάνεται το εκατοστιαίο ποσοστό διπλωματούχων και πτυχιούχων που δέχονται εργασία λιγότερο εξειδικευμένη και αναζητούν έναν τίτλο σπουδών χαμηλότερου επιπέδου από αυτόν που έχουν».

Η Caritas (ΣτΜ: Φιλανθρωπική οργάνωση της καθολικής εκκλησίας), εν τω μεταξύ, μας πληροφορεί ότι μέσα σε 10 χρόνια διπλασιάστηκαν στο Τορίνο και στη ζώνη του οι φτωχοί, περίπου 100.000, και πως «σήμερα οι φτωχοί βρίσκονται στους απολυμένους, στους διαζευγμένους, ή σε όσους, όταν εγκαταστάθηκε η κρίση, κατανάλωσαν τις αποταμιεύσεις τους και τώρα δεν ξέρουν πώς θα τα βγάλουν πέρα».

Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε και το θηλυκό γένος επειδή, για μια ακόμα φορά, αυτές που βρίσκονται στη μεγαλύτερη δυσκολία είναι οι μόνες γυναίκες.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη εικόνα, που δεν παρήγαγε μια κοινωνική έκρηξη, μόνο επειδή οι φιλανθρωπικές παρεμβάσεις είναι πολλαπλές και διαρθρωμένες αρχής γενομένης από την καθολική εκκλησία.

Πρόκειται για μια κοινωνία και ένα καπιταλιστικό μοντέλο ολωσδιόλου απαράδεκτο: χέρια ελεύθερα για τα αφεντικά προκειμένου να αναδιαρθρώσουν και να απολύσουν για μια αυξανόμενη εκμετάλλευση της εργασίας, συνδυασμένο με δίκτυα φιλανθρωπίας, ελεημοσύνης για να «εγγυηθούν» την μίνιμουμ επιβίωση των ασθενέστερων και να αποφευχθούν νέες εξεγέρσεις των φτωχών. Η εκκλησία ιστορικά είχε αυτήν την αντικρουόμενη λειτουργία.

Και η εργατική τάξη;

Πριν λίγες μέρες ένας αγωνιστής και υπεύθυνος του ταξικού συνδικαλισμού παρατηρούσε πως απέναντι στην «προβοκάτσια» των G7, η τορινέζικη εργατική τάξη θα έπρεπε να καλωσορίσει τα τσιράκια των καπιταλιστών με μια γενική απεργία, με αγώνα, αλλά αυτό σήμερα είναι μόνο μια επιθυμία.

Πράγματι, πού είναι εκείνο το Τορίνο, εκείνη η πόλη που ήταν η πρωτεύουσα της ιταλικής εργατικής τάξης και πού είναι η εργατική τάξη; Σήμερα, αν και ηττημένη, αποδιαρθρωμένη και μειωμένη, εκείνη η εργατική τάξη υπάρχει (στο ίδιο το Μιραφιόρι είναι εγγεγραμένοι 14.000 εργάτες και εργάτριες), αλλά δεν υπάρχει σε καμιά περίπτωση ούτε ένα δυναμικό συνδικαλιστικό υποκείμενο, ενεργό κι ακόμα λιγότερο, ένα ικανό πολιτικό υποκείμενο ώστε να κάνει να ακουστεί η φωνή του και να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα.

Εξάλλου στο Πιεμόντε οι μισθωτοί εργαζόμενοι είναι 1.340.000, εκ των οποίων 450.000 απασχολούμενοι στη βιομηχανία.

Αυτό το δραματικό αδιέξοδο της τάξης εκφράζει συμβολικά από την ίδια τη γιορτή της Fiom (ΣτΜ: συνδικάτο μεταλλουργών) που θα γίνει τις προσεχείς μέρες σε ένα από τα παροπλισμένα τμήματα της Fiat Mirafiori και αποκτήθηκε από το Δήμο του Τορίνο τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000 για 300 εκατομμύρια.

Η ηγεσία της FIOM που για χρόνια αντιπάλεψε σκληρά ενάντια στις προσπάθειες αναδόμησης και ενάντια στον συμπιεστικό ρόλο του Μαρκιόνε (ΣτΜ: Διευθύνων σύμβουλος της FIAT), και έμεινε απομονωμένη και περιθωριοποιημένη, στο τέλος γνώρισε μια συνδικαλιστική και πολιτική στάση αναδίπλωσης στις θέσεις της Συνομοσπονδίας (ΣτΜ: εννοεί την CGIL, μακράν το μεγαλύτερο συνδικάτο της Ιταλίας, παλαιότερα της επιρροής του ΙΚΚ) και υπέγραψε πρόσφατα σε εθνική κλίμακα ένα χειρότερο συμβόλαιο για τους μεταλλουργούς.

Αυτό το συμβόλαιο θα παρουσιαστεί στην αρχική εκδήλωση της γιορτής από την νέα γραμματέα Φραντσέσκα Ρε Νταβίντ, μαζί με τον πρόεδρο της Federmeccanica Αλμπέρτο Νταλ Ποζ. Κάποτε θα λεγόταν: «συγνώμη, αλλά αυτός που είναι στο βήμα δεν είναι το αφεντικό;».

Προς μια πανεθνική κινητοποίηση

Ωστόσο το G7 των καπιταλιστών δεν θα μείνει χωρίς απάντηση. Η ίδια η μετακίνησή του στην πόλη της Venazia εκφράζει την επίγνωση και τον φόβο των κυβερνώντων για τη διαθεσιμότητα διάφορων κοινωνικών τμημάτων να εκφράσουν τη διαφωνία τους με τις επιλογές τους και να κινητοποιηθούν εναντίον τους.

Πράγματι, για το δύσκολο σενάριο που περιγράφηκε ήδη από την αρχή του καλοκαιριού ξεκίνησε ένα πολύ πλατύ κίνημα που αποτελείται από πολλές συνδικαλιστικές δυνάμεις, κοινωνικές, νεολαιίστικες και πολιτικές ώστε εκείνες τις μέρες να μπορέσουν να κάνουν να ακουστεί η φωνή τους, η πρωτοπορία και τα εναλλακτικά σχέδια των εργαζομένων και όλων εκείνων που βρίσκονται από κάτω.

Αυτό ήταν το νόημα της Συνέλευσης των Πολιτών που φτιάχτηκε και συνήλθε τον Ιούλιο στην Cavallerizza (ΣτΜ: Συγκρότημα που διεκδικείται από τους τορινέζους για κοινωνικές δράσεις, κουλτούρα κλπ για να μην ιδιωτικοποιηθεί) και που είχε τούτη τη βδομάδα μια νέα συνέλευση επανεκκίνησης και όπως εκφράζεται στο κείμενο-έκκληση Reset G7, «θέλει να φέρει την ενωτική αντίθεση μιας πόλης που έζησε για χρόνια τις συνέπειες της μεταβιομηχανοποίησης και των πολιτικών για την εργασία».

Αυτή η συνέλευση θα μετατραπεί σε αυθεντική πανεθνική συνέλευση στις 10 Σεπτέμβρη με σκοπό να οικοδομηθεί μια ευρεία κινητοποίησης ενάντια στο G7 των αφεντικών που αφορά όλη τη χώρα.

Στα σκαριά δεν είναι μόνο η τελική διαδήλωση του Σαββάτου 30 Σεπτέμβρη, αλλά ένα ευρύ δίκτυο πρωτοβουλιών, αρχής γενομένης από την Τρίτη 26 Σεπτέμβρη που θα ενδιαφέρει διάφορες θεματικές και ζητήματα: από το πανεπιστήμιο ως τους ερευνητές, από το βιώσιμο στην πόλη και τις συνθήκες ζωής της νεολαίας ως την επισφάλεια της εργασίας ως την απεργία των φοιτητών την Παρασκευή με συνελεύσεις, διαδηλώσεις και παρελάσεις (street parade).

Προκύπτει, λοιπόν, ότι οι τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη θα είναι πυκνές σε πρωτοβουλίες, διαδηλώσεις, συζητήσεις κλπ πληθυντικού τύπου και πλουραλιστικές που θα θυμίζουν τον τρόπο ο οποίος στις αρχές του αιώνα, χαρακτήρισε τη δραστηριότητα και την επιτυχία των κοινωνικών φόρουμ.

Με αυτήν την έννοια, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις εργάζονται για να χτίσουν μια ισχυρή παρουσία και ορατότητα για την πρωτοβουλία των εργαζομένων, για την ενίσχυση της οργάνωσής τους, παρά τις δυσκολίες του παρόντος, για την συνάντηση των εργαζόμενων μεταξύ τους, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν υποστεί τα αποτελέσματα του καπιταλιστικού ανασχηματισμού και οι οποίοι ήταν και είναι οι πρωταγωνιστές των αγώνων αντίστασης και των μαχών για την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας.

Πρόκειται να εξετάσουμε και να συζητήσουμε για να προσδιοριστούν τα καλύτερα εργαλεία και οι καλύτεροι στόχοι για να υπερασπιστούμε την εργασία και τα δικαιώματα στην εργασία.

Επειδή ακόμα, μπαίνει στο παιχνίδι και η εκπόνηση ενός προγράμματος αγώνα και μιας διαδρομής κινητοποίησης που αρχίζει με τη λήξη του G7, αλλά πάει παραπέρα χτίζοντας μια εκστρατεία το φθινόπωρο για την απασχόληση: ενάντια και εναλλακτικά στις πολιτικές της κυβέρνησης και του οικονομικού της νόμου.

Η οργάνωσή μας (Sinistra Anticapitalista) συμμετέχει και είναι πλήρως δεσμευμένη όλες αυτές τις μέρες του αγώνα και εργάζεται για να ανοικοδομήσει την πρωτοπορία των εργαζομένων.