Για μια ΕΛΜΕ εργαλείο αντίστασης και αγώνα!

Η ευημερία των αριθμών υπονομεύει την ευημερία των εργαζομένων!

Σε όλη την κοινωνία οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, υποφέρουν από την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που  με επιχείρημα την κατάσταση της οικονομίας και με όχημα την εφαρμογή των μνημονίων προκάλεσαν μια τεράστια  αναδιανομή πλούτου από τα λαϊκά στρώματα στις μεγάλες επιχειρήσεις, τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Αυτή η  κατάσταση όχι μόνο δεν έχει αναστραφεί τα τελευταία χρόνια, παρά τη σχετική ευημερία των αριθμών και τις  θριαμβολογίες της κυβέρνησης για την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, αλλά επιδεινώνεται όσο βαθαίνουν οι  αντιλαϊκές και αντεργατικές πολιτικές. Ίσα ίσα μάλιστα, για να συνεχίσουν να ευημερούν οι αριθμοί, οι εργαζόμενοι  πρέπει να αποδεχτούν νέες θυσίες και μια ζωή που αγγίζει τα όρια της επιβίωσης! 

Τι άλλο μας δείχνει άραγε το προδιαγεγραμμένο έγκλημα που έγινε στα Τέμπη, οι φονικές πυρκαγιές και  πλημμύρες του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, τα διαρκή εργατικά ατυχήματα, η καταστροφή που συντελείται στον χώρο της δημόσιας υγείας και οδήγησε στα χιλιάδες θύματα της πανδημίας και στο γεγονός ότι το 17% των φτωχών  νοικοκυριών είναι ιατρικά ακάλυπτο; Ή οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, η ασταμάτητη αύξηση των τιμών για  εντελώς απαραίτητα είδη κατανάλωσης, η δυσθεώρητη αύξηση των τιμολογίων της ενέργειας, και η συνεχής απαξίωση  της ανθρώπινης ζωής;

Η κυβέρνηση αντικαθιστά την κρατική πρόνοια και τον έλεγχο που έχει στόχο να προστατέψει την ζωή των  ανθρώπων από την ατομική ευθύνη του καθενός και καθεμίας από εμάς: την ατομική ευθύνη της ασφάλισης της  περιουσίας απέναντι στις φυσικές καταστροφές, της εξασφάλισης ιδιωτικής περίθαλψης, της επιλογής τιμολογίου  ρεύματος από 1 Ιανουαρίου, της εργασίας επί ατέλειωτες ώρες το 24ωρο ώστε να εξασφαλίζονται στοιχειωδώς τα  απαραίτητα χρήματα για την επιβίωση. Όμως η διαρκής ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών που προηγούμενα ήταν κρατικές,  παράλληλα με τη διαρκή φτωχοποίησή μας, δεν εξασφαλίζει τίποτε, γιατί όσο υποχωρεί η κρατική προστασία τόσο  μεγαλύτερη θα είναι η ασυδοσία του ιδιωτικού τομέα. Αυτό μας έδειξε το ατύχημα στα Τέμπη, αυτό μας δείχνει η  αναλγησία των ασφαλιστικών εταιρειών στις ΗΠΑ που αρνούνται να αποζημιώσουν περιουσίες που καταστρέφονται  λόγω της κλιματικής αλλαγής! Και όλα αυτά γιατί; 

Δύο κόσμοι στην ίδια χώρα

Περνώντας κανείς έξω από το Διαβαλκανικό Ιατρικό Κέντρο εντυπωσιάζεται από τη νέα πτέρυγα που κτίζεται.  Προφανώς ο ιδιωτικός τομέας έχει μόνο να κερδίσει από την όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας. Η εκτόξευση της κερδοφορίας των ιδιωτικών ομίλων υγείας έχει τα τελευταία χρόνια σπάσει όλα τα ρεκόρ. Αλλά αυτό ισχύει για σχεδόν κάθε μεγάλη επιχείρηση στην Ελλάδα. Τράπεζες, εξαγωγικοί όμιλοι, βαριές βιομηχανίες, διυλιστήρια, εφοπλιστικό κεφάλαιο, ενεργειακοί όμιλοι, κατασκευαστικές (ας θυμηθούμε το flyover), τουριστικές επιχειρήσεις και ο κατάλογος δεν έχει τέλος, έχουν πνιγεί στα κέρδη και η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να τα αυξήσουν. Η εξαγορά του «Κωτσόβολου» από τη ΔΕΗ δείχνει καθαρά πως η κρατική στήριξη της κερδοφορίας της άνοιξε το δρόμο στις επιχειρηματικές της επιτυχίες! Λεφτά υπάρχουν λοιπόν για να στηρίζονται με κάθε  τρόπο οι μεγάλοι καπιταλιστικοί όμιλοι αλλά και για να δίνονται δισεκατομμύρια για οπλικά συστήματα και ενίσχυση των  δυνάμεων καταστολής.

Η απάντηση στο παραπάνω «γιατί», λοιπόν, είναι ότι η πολιτική της κυβέρνησης στηρίζει την αδιάκοπη  κερδοφορία του κεφαλαίου. Άλλωστε «Η φτώχεια υπάρχει, όχι γιατί δεν μπορούμε να ταΐσουμε τους φτωχούς, αλλά  επειδή δεν μπορούμε να χορτάσουμε τους πλούσιους…». Και ο πλούτος τους οφείλεται ακριβώς στην τεράστια  αναδιανομή εισοδήματος από κάτω προς τα πάνω, η οποία συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας!

Το δημόσιο σχολείο βαδίζει προς την κατάργησή του

Η ίδια λογική που περιγράψαμε παραπάνω αφορά και τον κλάδο μας. Η αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων  και η κατάταξή τους με βάση τη βαθμολογία τους, οι εξετάσεις PISA, η ελεύθερη επιλογή σχολείου από τους γονείς, η  κατάργηση των σχολικών επιτροπών και των δημοτικών επιτροπών παιδείας και η απόδοση της διαχείρισης των  δαπανών στους διευθυντές και τις διευθύντριες, μαζί πάντα με το καθήκον της εύρεσης χορηγών για τα έξοδά τους,  μαρτυρούν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης για τη λειτουργία των σχολείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Σχολεία-επιχειρήσεις, λοιπόν, με πελάτες τους μαθητές, τις μαθήτριες και τους γονείς τους, ώστε το κόστος λειτουργίας  τους να μη το επωμίζεται το κράτος αλλά οι οικογένειες των οποίων τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο. Και η ευθύνη για  τις ελλείψεις μετατίθεται στους εκπαιδευτικούς, που με την αξιολόγηση γίνεται και ατομική ευθύνη. 

Και το προσωπικό των σχολείων πρέπει να προσαρμοστεί στη νέα αυτή πραγματικότητα. Κακοπληρωμένο,  ταλαιπωρημένο με ελαστικές σχέσεις εργασίας, υποχρεωτικές υπερωρίες και διδασκαλία σε έως και 5 σχολεία, με ένα  σωρό διοικητικά και αλλότρια από το εκπαιδευτικό έργο καθήκοντα, πρέπει να ενσωματώσει και όλες τις εκπαιδευτικές  καινοτομίες που πέρα από το πόσο μεγάλη προσπάθεια απαιτούν από τη μεριά του εκπαιδευτικού, θα καταργήσουν  σταδιακά, αν εφαρμοστούν όπως σχεδιάζονται, οποιαδήποτε παιδαγωγική ελευθερία και θα ενισχύσουν τον  ανταγωνισμό, την ατομική ευθύνη, την ταξική εκπαιδευτική πολιτική. Η τράπεζα θεμάτων, η ελάχιστη βάση εισαγωγής,  οι εξετάσεις στην ΣΤ΄ δημοτικού και Γ΄Γυμνασίου είναι βήματα σε αυτή την κατεύθυνση.

Είναι φανερό ότι η υποβάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, η υποχρηματοδότησή της, που οδηγεί σε  ασυντήρητα κτίρια επικίνδυνα για την εκπαιδευτική κοινότητα, υπερμεγέθη τμήματα, συγχωνεύσεις σχολείων και  ελλείψεις προσωπικού (τα κενά δεν έχουν καλυφτεί παρότι πλησιάζουν Χριστούγεννα), ελλείψεις υποστηρικτικού  προσωπικού (ψυχολόγοι, νοσηλευτές/τριες, φύλακες…) αλλά και η ταξικότητα της εκπαίδευσης πρόκειται να ενταθεί το  επόμενο διάστημα. Έτσι μόνο θα δημιουργηθεί χώρος για τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, τα κολλέγια και σε λίγο τα  ιδιωτικά πανεπιστήμια!

Για το ΔΣ της Β΄ ΕΛΜΕ-Θ

Τα σωματεία είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να διεκδικούμε συλλογικά τα συμφέροντά μας ως  εργαζόμενοι. Ένα σωματείο πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την υπεράσπιση των μελών του.  Πάντα όμως ένα σωματείο καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τους συσχετισμούς στο εσωτερικό του.

Η πρώτη θέση της ΔΑΚΕ στις εκλογές, που της έδωσε και τον έλεγχο της θέσης του προέδρου τα τελευταία  χρόνια, σημαίνει ότι το σωματείο και η λειτουργία του υποτάσσονται στις ανάγκες της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό είναι  φανερό τόσο στην ΕΛΜΕ μας όσο και στην ΟΛΜΕ, όπου η ΔΑΚΕ είναι τροχοπέδη στη δράση του συνδικάτου. Η στάση της  απέναντι στο ζήτημα της ατομικής αξιολόγησης, όπου δεν έχει γίνει παρά απειροελάχιστη προσπάθεια να στηριχτούν οι  νεοδιόριστοι και νεοδιόριστες συνάδελφοι και συναδέλφισσες με τους οποίους έχει ξεκινήσει η ατομική αξιολόγηση,  είναι χαρακτηριστική της αδράνειας στην οποία έχει περιέλθει το συνδικάτο. Ακόμα και στο ζήτημα των υποχρεωτικών  υπερωριών για τις οποίες σε όλα τα σχολεία υπάρχει οργή, χρειάστηκε να αρχίσουν να βγάζουν ανακοινώσεις σύλλογοι  διδασκόντων για να πιεστεί η ΔΑΚΕ προεκλογικά να καταγγείλει την κατάσταση και να στηρίξει σε ένα βαθμό προτάσεις  για κινητοποίηση. Είναι ενδεικτικό ότι οι τρεις κινητοποιήσεις για τα κενά που έγιναν στην αρχή της χρονιάς και κάλεσε  το ΔΣ κατά πλειοψηφία, δεν είχαν τη στήριξή της! Δεν είναι δύσκολο όμως, βλέποντας τον αριθμό των κενών να  κατανοήσει κανείς ότι οι υποχρεωτικές υπερωρίες είναι το επόμενο βήμα. Άλλωστε η αδράνεια δε βάζει καμιά πολιτική  πίεση στην κυβέρνηση για να λυθεί το πρόβλημα. Ο ρόλος του συνδικάτου είναι να προειδοποιεί τον κλάδο για αυτό  που έρχεται, να τον κινητοποιεί νωρίς και να οργανώνει τις αντιδράσεις του. Τίποτε από αυτά δε μπορεί να γίνει  όμως, όταν το συνδικάτο καθορίζεται από παρατάξεις που το βασικό τους μέλημα είναι η μακροβιότητα της  κυβερνητικής θητείας! Και που κινητοποιούνται μόνο όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο και η οργή του κλάδου  ξεχειλίζει. Η άρνηση της ΔΑΚΕ επίσης για συντονισμό με τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ και η απόρριψη της πλειοψηφίας των  προτάσεων σε αυτή την κατεύθυνση είναι ένα ακόμη πρόβλημα, γιατί τα προβλήματα στην Ανατολική Θεσσαλονίκη είναι  εκρηκτικά και μόνο η συντονισμένη δράση όλων των εμπλεκόμενων ΕΛΜΕ μπορεί να οδηγήσει σε νίκες απέναντι στη  διοίκηση. Και σίγουρα τέτοια προβλήματα δεν λύνονται με τηλέφωνο στον αιρετό!

Σε σχέση με τις ΣΥΝΕΚ είναι απαραίτητο να πούμε ότι καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από τη «ρεαλιστική»  στροφή του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά. Η ενσωμάτωση της μνημονιακής πολιτικής, η προτεραιότητα στις ανάγκες της  οικονομίας, ο «ρεαλισμός» στην πολιτική τους για τον κλάδο, τους έχει κάνει σε απόλυτο σχεδόν βαθμό να  ακολουθούν την κυβερνητική ΔΑΚΕ. Η σύμπλευσή τους στα πλαίσια της ΟΛΜΕ εμποδίζει τη δράση του κλάδου. Όμως  και στην ΕΛΜΕ μας, παρότι υπάρχουν διαφοροποιήσεις από τη ΔΑΚΕ που δίνουν τη δυνατότητα να παίρνονται κάποιες  φορές αγωνιστικές αποφάσεις, δεν μπορεί να μην παρατηρήσουμε ότι η στάση τους είναι επαμφοτερίζουσα. Η  συμμετοχή τους στις ηλεκτρονικές εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια, όπου μαζί με τη ΔΑΚΕ στήριξαν την πολιτική  του υπουργείου για ηλεκτρονική κάλπη, διευκολύνοντας έτσι την εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη και στις εκλογές των  σωματείων σε ένα επόμενο διάστημα, είναι ενδεικτική. Αλλά και η συμμετοχή τους στο ΠΥΣΔΕ δεν είχε ως στόχο την  ανάδειξη των προβλημάτων στις τοποθετήσεις των συναδέλφων, ούτε την κινητοποίηση της ΕΛΜΕ για αυτά τα  προβλήματα, αφού, παρά τις παρατυπίες της διοίκησης, δεν αντιλαμβάνονταν τον ρόλο τους ως τον ιμάντα  μεταβίβασης αυτών των προβλημάτων στο ΔΣ της ΕΛΜΕ, ώστε να υπάρξουν οι απαραίτητες δράσεις. Στο ΔΣ της Β  ΕΛΜΕ υπήρχε πάντα ένα έλλειμμα ενημέρωσης για τις αποφάσεις της διοίκησης παρά το γεγονός ότι ο αιρετός της ΔΑΚΕ

και η αναπληρωματική αιρετός των ΣΥΝΕΚ είναι συγχρόνως πρόεδρος και αντιπρόεδρος του ΔΣ αντίστοιχα. Επίσης και  στα ειδικότερα ζητήματα της ΕΛΜΕ η σύμπλευσή τους πολλές φορές με τη ΔΑΚΕ εμποδίζει τη λήψη οποιασδήποτε  αγωνιστικής απόφασης. Επίσης, αρνούνται οι ΣΥΝΕΚ τη συνεργασία με τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ της πόλης αλλά και τους πανελλαδικούς συντονισμούς των ΕΛΜΕ.

Σε σχέση με την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ, οφείλουμε να πούμε ότι στα πλαίσια του ΔΣ η συνεργασία μαζί της  είναι η βάση των όποιων αγωνιστικών αποφάσεων. Κατά τη γνώμη μας όμως, η άρνησή τους να στηρίξουν την  προκήρυξη από την ΕΛΜΕ απεργίας- αποχής από την αυτοαξιολόγηση, παρότι υποστήριζαν την επαναπροκήρυξή της  από την ΟΛΜΕ, οδήγησε το σωματείο σε αδράνεια. Έτσι, ενώ οι υπόλοιπες ΕΛΜΕ της πόλης υλοποιούν απεργία αποχή  από την αυτοαξιολόγηση, η Β΄ ΕΛΜΕ εξαιρείται. Αλλά και στις τελευταίες Γενικές Συνελεύσεις η Αγωνιστική Συσπείρωση  με την πολυγλωσσία της (απεργία αποχή από την ΟΛΜΕ, ενιαία κείμενα, στάσεις εργασίας, κ.ά.) δεν έδωσε διέξοδο στον  κλάδο και τελικά ψήφισε τα ενιαία κείμενα των ΔΑΚΕ -ΣΥΝΕΚ (Γ.Σ. προέδρων 2/11/2023), τα οποία πριν τα  κατακεραύνωνε και που τελικά δεν προώθησαν στο ελάχιστο τη δυνατότητα στην ΕΛΜΕ μας, αλλά και ευρύτερα, να  δοθεί η μάχη ενάντια στην αυτοαξιολόγηση. Πρόβλημα επίσης δημιουργεί και η επιλεκτική πολιτική συντονισμού που  ακολουθεί, μια που ενώ καλεί σε συσκέψεις συντονισμού για σχεδιασμό κοινής δράσης με σωματεία του υπόλοιπου  δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όπου υπερτερούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αλλάζει στάση όταν πρόκειται για παρόμοιο  συντονισμό με τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά σωματεία της πόλης ή με πανελλαδικούς συντονισμούς των ΕΛΜΕ. Τέλος  πρέπει να τονίσουμε ότι η συστηματική επίκληση από τη μεριά της της έλλειψης απαρτίας στις συνελεύσεις της Β΄ΕΛΜΕ  δεν οδήγησε σε μαζικοποίηση των συνελεύσεων, αλλά κινδυνεύει να απογοητεύσει και να απαξιώσει όσες και όσους  συναδέλφους/ισσες παρευρίσκονται σε αυτές.

Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις – Αλληλεγγύη Συνεργαζόμενοι/ες προσπαθήσαμε στο μέτρο που μας το επέτρεπαν οι δυνάμεις μας να στηρίξουμε την εξωστρέφεια του σωματείου μας. Στηρίζοντας όσες προτάσεις άλλων παρατάξεων ήταν σε αγωνιστική κατεύθυνση ή κατήγγειλαν τα κακώς κείμενα στην ΕΛΜΕ μας. Καταθέτοντας προτάσεις που προωθούσαν τα αιτήματα του κλάδου, σε συνεργασία με τις άλλες ΕΛΜΕ, όπως για παράδειγμα η κινητοποίηση για την υποστήριξη του αιτήματος των συναδέλφων που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα πριν μια δεκαετία για μισθολογική και διοικητική αποκατάσταση. Ή προτάσεις που καλούσαν σε υποστήριξη του αγώνα ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης και καταγγελίας της γενοκτονίας που διαπράττει το Ισραήλ. Ή ακόμα ενάντια στις διώξεις συνδικαλιστών των ΕΛΜΕ στις οποίες έχει προχωρήσει το υπουργείο, και στην πόλη μας αφορούν το δάσκαλο Ηλία Σμήλιο που διώκεται πειθαρχικά γιατί συμμετείχε στον αγώνα ενάντια στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας συμπολιτών του. Ποτέ το κριτήριο μας για την αποδοχή άλλων αγωνιστικών  προτάσεων δεν ήταν η αποδοχή των δικών μας, αν και πολλές φορές η διαφορετική στάση που υπήρχε ήταν δυσεξήγητη.  Σε κάθε περίπτωση μέσα στο ΔΣ θεωρούμε ότι λειτουργήσαμε με συνθετικό πνεύμα ώστε να εξασφαλιστεί η κίνηση του  σωματείου για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των συναδέλφων και των συναδελφισσών. Αλλά και συνολικότερα  προσπαθήσαμε να στηρίξουμε ως σχήμα όλες τις δράσεις της ΕΛΜΕ κινητοποιώντας συναδέλφους και συναδέλφισσες  στο μέτρο των δυνατοτήτων μας.

Για μια αγωνιστική πορεία της Β΄ ΕΛΜΕ

Ο μόνος δρόμος για να αλλάξει η κατάσταση είναι, σε συντονισμό με τις άλλες ΕΛΜΕ, το σωματείο μας να  καλέσει την εκπαιδευτική κοινότητα σε δράση για να λυθούν τα προβλήματα που προκαλεί η πολιτική του  υπουργείου και της διοίκησης. Μόνο αν το σωματείο μας ξεκινήσει στα σοβαρά μια συστηματική προσπάθεια  αγωνιστικής αφύπνισης του κλάδου σε συντονισμό με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς υπάρχει ελπίδα να αλλάξει η  κατάσταση. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο είναι σημαντικό να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο ΔΣ προς μια αγωνιστική  κατεύθυνση. Η ενίσχυση των δυνάμεων της παράταξής μας θεωρούμε ότι θα βοηθήσει στο άνοιγμα ενός τέτοιου  δρόμου. Ο αγωνιστικός συντονισμός όσων παρατάξεων θέλουν μια άλλη πορεία για την ΕΛΜΕ και το εκπαιδευτικό  κίνημα, θεωρούμε ότι είναι ο μόνος δρόμος για την οργάνωση της αντίστασης. 

Όσο κι αν φαντάζουν καταθλιπτικοί οι συσχετισμοί και αήττητη η κυβέρνηση, το μοναδικό αντίπαλο δέος και η μόνη  πραγματική αντιπολίτευση που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, είναι οι εργαζόμενοι και οι παρατεταμένοι αγώνες  τους. Αδιάψευστη απόδειξη ότι εκεί βρίσκονται η ελπίδα και η προοπτική είναι όλες οι νικηφόρες κινητοποιήσεις των  εργαζομένων τα τελευταία χρόνια, από την COSCO, την e-food, τη ΛΑΡΚΟ και τη ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, έως τους αγώνες του  κλάδου μας, των γιατρών, των αρχαιολόγων, των φοιτητών/τριών, για την προστασία των σχολείων-νοσοκομείων μουσείων-δημόσιου πανεπιστημίου αντιστοίχως. Μόνο ο πανεργατικός και παλλαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να ανατρέψει  την κυρίαρχη πολιτική!

Παλεύουμε για:

- Αυξήσεις στους μισθούς: 1.200€ καθαρά στους νεοδιόριστους και αντίστοιχες αυξήσεις σε όλα τα ΜΚ. Επαναφορά  13ου- 14ου μισθού.

- Διπλασιασμό του εφάπαξ: Αυξήσεις στις συντάξεις.

- 20 χιλιάδες μόνιμοι διορισμοί τώρα στη Β/θμια. Μονιμοποίηση νεοδιόριστων τώρα.

- Μονιμοποίηση ΟΛΩΝ των αναπληρωτών που έχουν μία σύμβαση, αποκλειστικά με πτυχίο και προϋπηρεσία.

- Όχι στο προσοντολόγιο και σε διαγωνισμό ΑΣΕΠ.

- Όχι στην αυτοαξιολόγηση - αξιολόγηση σχολείων, εκπαιδευτικών. Κατάργηση των ν. 4823/21, 4692/20.

- Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο.

- 20 μαθητές στο τμήμα. Επαναφορά του ωραρίου. 

- Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια και χωρίς όριο ηλικίας.

- Όχι στο νέο σχολείο- εξεταστικό κέντρο (Τράπεζα Θεμάτων, εξετάσεις σε δημοτικά, Λύκεια, γυμνάσια). 

- Όχι στις παραβιάσεις εργασιακών δικαιωμάτων στα σχολεία (ωράριο, εφημερίες, αναπληρώσεις, κ.ά.).

- Να σταματήσουν οι ταχύρρυθμες τηλεπιμορφώσεις - διαλέξεις. Ετήσια επιμόρφωση.

- Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις. Δημόσια αγαθά το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, η ενέργεια.

- Λεφτά για την παιδεία και την υγεία, όχι για εξοπλισμούς και την αστυνομία.

- Να μειωθούν οι τιμές στα βασικά είδη και ενέργεια, κατάργηση ΦΠΑ, και ειδικού φόρου. Πλαφόν σε τιμές ρεύματος,  πετρελαίου, φυσικού αερίου.

- Κάτω τα χέρια από τα σωματεία, τις ΓΣ, την απεργία. Καμία δίωξη των αγωνιζόμενων συναδέλφων.

- Λευτεριά στον Παλαιστινιακό Λαό. Να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Καμία εμπλοκή της χώρας μας! 

- Ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο δωρεάν υποχρεωτικό σχολείο, δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή.

Σας καλούμε στις επερχόμενες εκλογές να μας ενισχύσετε για μια άλλη πορεία της Β΄ΕΛΜΕ. Για να συμμετάσχουμε  μαζί με τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ της πόλης στην εκπόνηση ενός σχεδίου δράσης που θα έχει στόχο να αλλάξει την  πραγματικότητα που βιώνουμε.

Βαδίζουμε τον δρόμο του αγώνα μέχρι τη νίκη!

Δυναμώνουμε το σωματείο μας!

Ψηφίζουμε ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ –ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ/ΕΣ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ τη ΔΕΥΤΕΡΑ 18/12, 6.30 μ.μ.

και στις ΕΚΛΟΓΕΣ την ΤΕΤΑΡΤΗ 20/12, 2-7 μ.μ. στο 7ο ΓΕΛ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ 

ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ

Αλεμίδου Θώμη

1ο ΓΕΛ Ν. Μηχανιώνας

Αναστασιάδης Νίκος

6ο Γ/σιο Καλαμαριάς

Θεοδουλίδου Σοφία

Εσπερινό ΕΠΑΛ Καλαμαριάς

Καλόστος Σταύρος

2ο Γ/σιο Περαίας

Καραγιαννίδης Θόδωρος

6ο Γ/σιο Θεσσαλονίκης

Κελγιάννης Γιώργος

ΕΠΑΛ Καλαμαριάς

Κωνσταντούλας Κυριάκος

6ο Γ/σιο Καλαμαριάς

Μποβολή Αρετή

Γ/σιο Επανομής

Μπούτσης Γιώργος

3ο Γ/σιο Καλαμαριάς

Οικονομίδου Νάντια

2ο ΓΕΛ Θέρμης

Παπαρσένη- Παπαευσταθίου Άννα

Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας

Πολίτου Βίκη

7ο ΓΕΛ Καλαμαριάς

Ρουμπιέ Αρετή

10ο Γ/σιο Καλαμαριάς

ΣκουμπουρδήΤόμι

6ο Γ/σιο Θεσσαλονίκης

Σταϊκίδης Χρήστος

1ο Πρότυπο Γ/σιο Θεσσαλονίκης

Τσούγκα Γιώτα

Πρότυπο ΕΠΑΛ Επανομής

afissa.jpg