Για την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ - Μέρος δεύτερο

Η ταξική πάλη δεν μοιάζει πάντα με την εικόνα που έχει ένας ακτιβιστής στο μυαλό του. Διαδηλώσεις, πανό, λάβαρα, συλλαλητήρια και εξεγέρσεις. Ούτε με αυτό που επικαλείται ένας ριζοσπάστης αριστερός. Απεργίες και κινητοποιήσεις, συνελεύσεις, συζητήσεις και αποφάσεις για δράση. Αυτό που συμπυκνωμένα ονομάζουν «κίνημα» και που έχουν την αυταπάτη ότι χωρίς αυτούς δεν  είναι δυνατόν να υπάρξει. Όπως οι καλόγεροι επιβάλουν στον εαυτό τους το μαστίγωμα για τις αμαρτίες τους, έτσι και η καθηκοντολογία  για την  δημιουργία κινήματος είναι το μόνιμο θέμα απασχόλησης του  ακτιβιστή και του αριστερού ριζοσπάστη. Δυστυχώς γ’ αυτούς όμως, η ταξική πάλη είναι μια πραγματικότητα που μπορεί να συμβεί και χωρίς αυτούς.  

Η ταξική πάλη είναι η δράση εκατομμυρίων  ανθρώπων και ταυτόχρονα το χωνευτήρι της πείρας τους. Η δράση αυτή σαν την μοναδική μέθοδο γνώσης εκατομμυρίων ανθρώπων με διαφορετική κοινωνική και πολιτική προέλευση, πολλές φορές , είναι υποχρεωμένη να διακόπτει την πορεία της κάνοντας κριτική στον ίδιο τον εαυτό της, να περιγελάει, να    χλευάζει τις πράξεις της, τις αδυναμίες της. Πολλές φορές και ενώ δείχνει ότι έχει ξαπλώσει  χάμω τον αντίπαλο, του δίνει  το χρόνο να ανακτήσει δυνάμεις  από την γη σαν τον Ανταίο για να  σηκωθεί  και να ξαναρχίσουν και πάλη από την αρχή έως ότου με μια τελική έφοδο να κατακτήσει όλα τα κάστρα του αντιπάλου και να βάλει την σφραγίδα της στην ιστορία. 

 Και κάτι ακόμα. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ από το μυαλό ότι η ταξική πάλη διεξάγεται απ’ τους κύριους αντιπάλους, την εργατική και την αστική σε κάθε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή και με συγκεκριμένα όπλα κάθε φορά. Όταν αυτό παραγνωρίζεται τότε ο βερμπαλισμός περισσεύει.  Σήμερα η εργατική τάξη έχει να δώσει μια μάχη κάτω από φοβερά αντίξοες συνθήκες και δυσμενείς όρους. Η παραγωγική της ύπαρξη, η θέση της στην παραγωγή, είναι κατεστραμμένη. Η οργανωτική της δομή κουρελιασμένη με αποτέλεσμα η εσωτερική της συνοχή να είναι σε πλήρη διάλυση. Ο τεράστιος όγκος της ανεργίας και ο φόβος ότι μπορεί ανά  πάσα στιγμή  να βρεθεί ο καθένας στην  θέση του ανέργου, της παγώνει το μυαλό και  της παραλύει τη θέληση για δράση. Την ίδια στιγμή, οι δυνητικοί της σύμμαχοι, τα μεσαία στρώματα και οι αγρότες, ξεπέφτουν  στην κατάσταση του λούμπεν μετά την καταστροφή που τους οδηγεί η επίθεση των δανειστών, μετατρέποντας τους σε φυσικούς της αντιπάλους. Πάνω σ’ αυτή την προοπτική είναι δυνατόν να στηθεί ο ταξικός ανταγωνισμός η ο κοινωνικός αυτοματισμός όπως τον ονομάζουν οι αστοί διανοούμενοι. Την ίδια στιγμή η συνεχής είσοδος εκατοντάδων χιλιάδων ξένων εργατών με χαμηλή έως ανύπαρκτη ταξική συνείδηση και οργανωτική κουλτούρα επιδεινώνει ακόμα περισσότερο το κλήμα διάλυσης και ανταγωνισμού μέσα στους κόλπους της τάξης. Η κατάσταση αυτή είναι εν γνώση  των αντιπάλων δανειστών τοκογλύφων, έχοντας την εφαρμόσει σε δεκάδες χώρες ανά τον κόσμο, γι’ αυτό είναι ένα  απ’ τα ποιο ισχυρά όπλα στα χέρια τους. Άλλωστε, δεν θα είχαν ξεκινήσει την επίθεση τους ενάντια στο σύνολο της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, εάν το πειραματόζωο Ελλάς δεν πληρούσε  τις παραπάνω προϋποθέσεις οργανωτικής διάλυσης και διάβρωσης της εργατικής συνείδησης. Αυτό ήταν μία απ’ τις απαραίτητες προϋποθέσεις επιτυχίας.  Αν τώρα προσθέσουμε τους ποταμούς χρήματος που διαθέτουν οι αντίπαλοι για προπαγάνδα και εξαγορές, τα ΜΜΕ για την διαμόρφωση συνειδήσεων, τους νομικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς και πάνω απ’ όλα έχοντας στα χέρια του το ίδιο το κράτος και τους «ιερούς» θεσμούς που αυτό αντιπροσωπεύει ακόμα σ’ ένα μεγάλο μέρος της συνείδησης της εργατικής τάξης, τότε καταλαβαίνουμε το μέγεθος της ανισότητας  πάνω στο οποίο διεξάγεται αυτή η πάλη. 

  Η ταξική πάλη μπορεί να είναι θορυβώδης και επαναστατική, κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες,  όπως μπορεί να είναι βουβή και υπόκωφη στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής διαδρομής. Η κάθε ιστορική περίοδος καθορίζει και την μορφή της. Και στην προκειμένη περίπτωση οι εκλογές καθόρισαν την σημερινή μορφή της. Οι  εκλογές μ’ άλλα λόγια είναι και αυτές με τον τρόπο τους μια απ’ τις μορφές τι ταξικής πάλης. 

Έτσι πριν καλά - καλά  προλάβει να πέσει  η αυλαία  της τελευταίας παράστασης των ευρωεκλογών,  πριν προλάβει  να ξεκινήσει  η ανάλυση των  αποτελεσμάτων  με τον συνήθη αριθμολαγνικό μονότονο τρόπο. Πριν προλάβουν να αποδοθούν με τις  συνήθεις κριτικές οι ευθύνες για τυχόν λάθη και παραλήψεις, μια νέα  παράσταση ανέβαινε στην σκηνή  με τίτλο «η νευρική κρίση των κομμάτων». Η ταξική πάλη με την μορφή των εκλογών ήρθε να βάλει την σφραγίδα της πάνω σε όλα τα κόμματα και το πολιτικό τους προσωπικό, μοιράζοντας «νίκες» και «ήττες», τόσο «ακριβοδίκαια» όσο μόνο η ταξική πάλη ξέρει να μοιράζει. Η εσωστρέφεια, η  διάλυση, οι φυγόκεντρες τάσεις η αυτομόληση προς άλλους «παραδείσους» διατρέχει από πάνω μέχρι κάτω, όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα από την κυβερνητική κορυφή μέχρι τις εξωκοινοβουλευτικές σέχτες. Όλα τα κόμματα που δέχτηκαν την ήττα των εκλογών, βιώνουν και με μεγαλύτερη ένταση τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό τους. Όσο δε ποιο κοντά βρίσκονται στην άσκηση εξουσίας, τόσο μεγαλύτερους κραδασμούς έχουν.

ΔΗΜΑΡ

Το  εκλογικό αποτέλεσμα για την ΔΗΜΑΡ ήταν συντριπτικό. Οι ψηφοφόροι  οι οποίοι μετατοπίζονταν εκτός μνημονιακού τόξου στις εκλογές του 12, και ενώ η αριστερόστροφη πορεία τους δεν μπορούσε να πάει πάρα πέρα από τα όρια ενός «αξιοπρεπούς καθεστωτικού» «αριστερού» κόμματος, παρά  τα όσα ισχυρίζονταν κομπάζοντας στις τηλεοράσεις  όλα τα στελέχη της, δεν της είχαν δώσει καμία εντολή συνεργασίας και σχηματισμού της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης, για να μας σώσουν απ’ τον επελαύνοντα αριστερισμό των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επεδίωκε να μας εκδιώξει από το ιερό τέμενος του ευρώ. Στις ευρωεκλογές την εξαέρωσε στο 1% δίνοντάς μ’ αυτόν τον τρόπο και την απάντηση για το τι τους επιφυλάσσει στις επόμενες. Οι  επόμενες εκλογές θα την εξαφανίσουν από τον πολιτικό χάρτη. Οι φυγόκεντρες τάσεις  που ξεκίνησαν στο εσωτερικό της, θα πάρουν σε λίγο διαλυτικό χαρακτήρα. Οι εξελίξεις αυτές θα σπρώχνουν όλους τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες καριέρας,  βουλευτές και ανώτερα στελέχη, σαν τα ποντίκια που εγκαταλείπουν το  πλοίο που βυθίζεται, να αναζητούν στέγη δεξιά και αριστερά. Οι μισοί απ’ αυτούς θα βρουν αραξοβόλι  στα ποσοκικά και νεοδημοκρατικά  λιμάνια, και οι υπόλοιποι  θα προσπαθήσουν να κολυμπήσουν ξανά στα φουρτουνιασμένα νερά του ΣΥΡΙΖΑ. Και δυστυχώς γ’ αυτούς η διάλυση τους θα γίνει κάτω απ’  τους ποιο δυσμενείς όρους. Η συγκρούσεις ανάμεσα τους θα πάρουν τέτοιο οξύ χαρακτήρα που μόνο μίσος θα δημιουργήσουν στις μεταξύ τους σχέσεις. Πάντως μέχρι τις επόμενες εκλογές θα συνεχίσουν να παίζουν ένα επικίνδυνο ρόλο κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά, ιδιαίτερα στα ΜΜΕ βάζοντας στην υπηρεσία της Ελληνικής ελίτ τον εαυτό τους.

ΑΝΕΛ 

Στις ευρωεκλογές οι ΑΝΕΛ βγήκαν σημαντικά στραπατσαρισμένοι. Οι ΑΝΕΛ,  σχηματίστηκαν σαν κόμμα κατά βάση από ένα μεγάλο κομμάτι μεσοστρωμάτων συντηρητικών νοικοκυραίων κατά παράδοση ψηφοφόρων της δεξιάς. Με την είσοδο της χώρας στην μνημονιακή λαίλαπα την  πρώτη  ηρωική περίοδο των πλατειών, ένα μεγάλο τμήμα μεσαίων στρωμάτων με συντηρητικές ιδεολογικές καταβολές,  αισθανόμενο ενστικτωδώς την καταστροφή που επέρχονταν, αγκάλιασαν μαζικά αυτό το κόμμα. Όμως, η σφοδρότητα της επίθεσης και το βάθος χρόνου που αυτή συνεχίζεται, αφαίρεσαν το μεγαλύτερο μέρος του οπλοστασίου αυτού του κόμματος. Όσο  προχωρούσε η καταστροφή των μεσοστρωμάτων τόσο η κοινωνική του βάση εξαντλούνταν. Έτσι βρέθηκε πολύ σύντομα συμπιεσμένο ανάμεσα σε συμπληγάδες. Από  την εξάντληση της κοινωνικής του βάσης από τη μια και από την διαλυτική  πίεση που του ασκούσε η  κυβέρνηση και οι δανειστές από την άλλη. Όσο  η κοινωνική του βάση εξαντλούνταν, τόσο το στελεχιακό του δυναμικό έμενε έκθετο στις πιέσεις των σειρήνων της κυβερνητικής θαλπωρής. Πολύ νωρίς  μια σειρά στελέχη και βουλευτές, παλιά μέλη της ΝΔ, εγκατέλειψαν το κόμμα σαν λαγοί, και είτε προσχώρησαν στην κυβέρνηση, είτε ανεξαρτητοποιήθηκαν περιμένοντας καλύτερες συνθήκες να το κάνουν. Σε όσο βαθμό η καταστροφή των μεσοστρωμάτων  θα μεγαλώνει σε άλλο τόσο βαθμό η Χρυσή Αυγή θα γίνεται το αποκούμπι τους και ο φαντασιακός τιμωρός της εξαθλίωσής τους. Ένας μικροαστός προτιμάει πάντα τις γρήγορες λύσεις όπως παράδειγμα, ξύλο στην βουλή, παρά την υπομονή σε βάθος χρόνου μιας πολιτικής λύσης.  Εγκλωβισμένοι σε παρωχημένες, συντηρητικές  και αντιδραστικές ιδέες γίνονται εύκολα θύματα πολιτικών απατεώνων. Το κόμμα αυτό μέχρι τις επόμενες εκλογές θα είναι το μήλο της έριδος για την απόκτηση βουλευτών προκειμένου  να εκλεγεί νέος πρόεδρος τη δημοκρατίας. Στα πρόσωπα των βουλευτών αυτού του κόμματος όπως και της ΔΗΜΑΡ θα παιχτεί ξανά το παιχνίδι της αποστασίας. Παρότι τα συντηρητικά μεσοστρώματα θα συνεχίσουν να έχουν ανάγκη πολιτικής εκπροσώπησης αυτό το κόμμα, όπως και μια σειρά παρόμοια που στήθηκαν κατά καιρούς από διάφορους αποχωρήσαντες από  ΝΔ και ΑΝΕΛ δεν φαίνεται να έχουν μέλλον. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσθέσει στο πρόγραμμα του ένα πλαίσιο οικονομικών και κοινωνικών παροχών σ’ αυτά τα στρώματα τότε η χρυσή Αυγή είναι αυτή που θα τα κερδίσει.

συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ

Η κυβερνητική συμμαχία, συγκεντρώνοντας πάνω της  όλο το συσσωρευμένο μίσος τεσσάρων χρόνων καταστροφής, ήχε σαν αποτέλεσμα να δεχτεί ένα συντριπτικό χτύπημα χάνοντας πάνω από 10 % των δυνάμεων τους από τις εκλογές  του 12, κατρακυλώντας στην δεύτερη και τέταρτη θέση στην εκλογική προτίμηση του λαού. Με τις προοπτικές που ξανοίγονται, στις επόμενες εκλογές, τρέμουν στην ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδειχτεί πρώτο κόμμα. Αυτό  έριξε  τους δύο συνεταίρους σε μια κρίση πανικού καταλαβαίνοντας ότι το μέλλον τους σαν διαχειριστές του καταστήματος παίρνει τέλος. 

Στις επόμενες εκλογές, ότι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ θα εξαερωθεί. Όλες  οι πολιτικές αλχημείες συνεργασιών που έκαναν προεκλογικά δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια πρόβα αλλαγής ονόματος και προσπάθεια συσπείρωσης του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ. Ξέρουν πολύ καλά ότι το όνομα ΠΑΣΟΚ έχει πια μια αρνητική επίδραση  στην συνείδηση όλης της κοινωνίας όντας συνδεδεμένο με όλα τα οικονομικά σκάνδαλα και τις ρεμούλες. Το όνομα ΠΑΣΟΚ και Βενιζέλος είναι συνδεδεμένο με την λαίλαπα καταστροφής που έχει εξαπολυθεί στην χώρα μας. Μετά τις εσωτερικές διαμάχες για την προεδρία, για το ποιος θα κρατάει το με άλλα λόγια ταμείο, και την διάλυση τους περιμένοντας το χειρότερο, αποφάσισαν να συνεργαστούν. Μαζεύτηκαν κάτω από μια Ελιά για παρέα να φαίνονται ενωμένοι και πολλοί αλλά  δεν  σώθηκαν.  Τα προσκλητήρια επιστροφής τα σαλπίσματα για συσπειρώσεις και συνέδρια της «δημοκρατικής παράταξης» δεν ενθουσιάζουν και δεν πείθουν κανένα, παρά μόνο ελάχιστους πεινασμένους για εξουσία και υπογραφές με λουφέ τύπου Λοβέρδου. Κανείς που να έχει ακόμα λίγη τσίπα δεν θέλει να συνδέσει το όνομα του με αυτό του Βενιζέλου του ανθρώπου που δεν υπάρχει σκάνδαλο και να μην είναι από πίσω. Οι προσπάθειες συνεργασίας με την ΔΗΜΑΡ και το ΠΟΤΑΜΙ, και διάφορες άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις», όπως όλα δείχνουν πέφτουν στο κενό. Όπως όλα δείχνουν σιγά σιγά αρχίζει να τους εγκαταλείπει και η ντόπια οικονομική ελίτ, μόνιμος σύμμαχος και υποστηριχτής τους. Ο μόνος σύμμαχος που τους έχει απομείνει είναι ο κυβερνητικός του εταίρος η ΝΔ και αυτή όσο θα κρατήσει η κυβερνητική τους θητεία. 

Το ΠΑΣΟΚ, όσοι ποια απέμειναν και επιμένουν να ονομάζονται έτσι, βουτηγμένο μέχρι το λαιμό σε όλα τα οικονομικά και πολιτικά  σκάνδαλα. (χρηματιστήριο, Ολυμπιακοί αγώνες, εξοπλιστικά, προμήθειες, αναθέσεις, νομοσχέδια για την ασυλία της ρεμούλας, δανειακές συμβάσεις, κατάργηση εθνικής ασυλίας και όλα όσα συνθέτουν την σημερινή καταστροφή).  Οι  περισσότεροι που έχουν απομείνει   είναι μπλεγμένοι με δικαστικές ανακρίσεις – και όσοι δεν είναι στην λίστα θα  μπουν σύντομα –  κατανοούν  ότι  είναι εν δυνάμει υπόδικοι. Η ιδέα και μόνο ότι ο μανδύας της συγκάλυψης με την απομάκρυνση τους από την κυβέρνηση θα πάψει να τους καλύπτει και ταυτόχρονα θα χάσουν τον έλεγχο των δικαστικών ερευνών τους φέρνει ανατριχίλα. Προσπαθούν να δώσουν κουράγιο ο ένας στο άλλο πανηγυρίζοντας για νίκη τους με αντίπαλο  τις δημοσκοπήσεις που του έδειχναν χαμηλότερα  από το 8% που πήραν και όχι από την πτώση τους 5 μονάδες από τις εκλογές του 12. Όλα αυτά τους κάνουν να γαντζώνονται με νύχια και με δόντια στην κυβερνητική εξουσία αγκαλιά με τον έτερο Καπαδόκη  και συνοδοιπόρο ΝΔ. 

Η ΝΔ είναι πνιγμένη και αυτή στα ίδια  σκάνδαλα  και στην αλληλοσυγκάλυψη μεταξύ τους. Το σκάνδαλο χρηματιστηρίου, η ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων με τα δομημένα ομόλογα, η  υποχρεωτική κατάθεση των αποθεματικών των ταμείων στην τράπεζα Ελλάδος, η τοποθέτηση τους με νόμο στον τζόγο του χρηματιστηρίου και η εξαέρωση του, η μετατροπή τους σε δομημένα ομόλογα χωρίς έλεγχο από τα ταμεία, η ληστεία τους με το «κούρεμα» του χρέους, οι υπερκοστολογημένες προμήθειες δημοσίου στους «εθνικούς προμηθευτές», οι απευθείας αναθέσεις έργων στους «εθνικούς εργολάβους» είναι ελάχιστες απ’ τις εικόνες του πάζλ που τους δένουν χειροπόδαρα μεταξύ τους. Άλλωστε, οι δανειστές και το ΔΝΤ γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι εκτός απ’ την οργανωτική καταστροφή της εργατικής τάξης, η οικονομική διάλυση των ταμείων της ήταν  η δεύτερη  απαραίτητη προϋπόθεση για την επίθεση ενάντια στις συντάξεις και τα ημερομίσθια. Μόνο με κατεστραμμένα ταμεία και σε συνδυασμό με ένα δυσθεώρατο χρέος είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομική τρομοκρατία για πτώχευση και παύση πληρωμών μισθών και συντάξεων. 

Στην  προοπτική των επόμενων εκλογών, η ΝΔ εάν δεν καταρρεύσει στην άβυσσο, στην καλύτερη  περίπτωση θα χάσει τα δύο τρίτα της δύναμης σε βουλευτικές έδρες. Τρομοκρατημένοι στην ιδέα ότι ο λουφές της εξουσίας τελειώνει και ο έλεγχος της αστικής δικαιοσύνης επικρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω απ’ τα κεφάλια τους, τους σπρώχνει στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ και έτσι σφιχταγκαλιασμένοι κατρακυλούν  όλο ένα και ποιο δεξιά σε καθαρά αντιδημοκρατικούς και αντισυνταγματικούς δρόμους.  Κρατιούνται με νύχια και με δόντια στην κυβέρνηση ενώ την ίδια στιγμή παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου, ενώ  αλληλοκατηγορούνται και   αλληλοεκβιάζονται στα κανάλια ρίχνοντας ο ένας στις πλάτες του άλλου τις ευθύνες για την καταστροφή, την ίδια στιγμή να ψηφίζουν αντάμα όλα τα αντιλαϊκά νομοσχέδια που τους πλασάρει ο Τόμσεν και τους διατάζει ο Ραϊνχεμπαχ να ψηφίσουν.  

Για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις έκαναν ένα ανασχηματισμό οπερέτα. Αποδέχτηκαν τον εκβιασμό Βενιζέλου, μόνο και μόνο για να αποκτήσουν δύο σίγουρους  ακόμα βουλευτικές ψήφους και υπουργοποίησαν τον αδίστακτο οικονομικό δολοφόνο Λοβέρδο. Έβγαλαν απ’ το σεντούκι με την ναφθαλίνη ότι ποιο  ξεπεσμένο ακροδεξιό, αντιδραστικό και αντιπαθητικό πολιτικό προσωπικό είχαν στη Β! Αθήνας, Γιακουμάτο, Ντινόπουλο, και άλλα μπουμπούκια ελπίζοντας να ανακόψουν την κατρακύλα τους στις λαϊκές και εργατικές γειτονιές. Έκλεισαν μάνι – μάνι την βουλή για επιδοθούν απερίσπαστοι στο θεάρεστο έργο των «μεταρρυθμίσεων». Δηλαδή στην διαχείριση της μπίζνας του χρέους. Υποκύπτοντας στους εκβιασμούς των δανειστών, εκβιάζουν ένα ολόκληρο λαό για δύο δισεκατομμύρια.  Βιάζονται  να προλάβουν να νομοθετήσουν τα περιβόητα προαπαιτούμενα, ξεπουλώντας περιουσία εκατοντάδων χιλιάδων δις έναντι πινακίου φακής δύο δις. Προκειμένου οι δανειστές να τους αφήσουν να παραμείνουν στην κυβέρνηση  χαρίζουν  δωρεάν στην βαρονία και τους κολλητούς τους αχυρανθρώπους τα καλύτερα φιλέτα προκειμένου να τους  στηρίξουν στις επόμενες εκλογές. Η ΔΕΗ, το νερό, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι αιγιαλοί, τα οικόπεδα, ξανά οι μισθοί, οι συντάξεις, οι κατασχέσεις ξαναβρυκολάκιασαν μπροστά μας μετά την ανάπαυλα της προεκλογικής περιόδου.  Ο χρόνος βιάζει. Οι υπογραφές πρέπει να πέσουν γιατί το «ατύχημα» της κατάρρευσης μπορεί μα συμβεί ανά πάσα στιγμή, αλλά και γιατί κάθε υπογραφή έχει το ανάλογο βάρος  σε μίζα, ανάλογα με το μέγεθος του deal. To ταμείο του προέδρου, το   ταμείο του κόμματος το ταμείο των υπουργών είναι το μόνο που τους ενώνει τώρα σ’ αυτήν την ιερή συμμαχία της καταστροφής.  

Προκειμένου να καλύψουν νομοθετικά όλες τις ρεμούλες και να γλυτώσουν τις δικαστικές έρευνες με την ανοχή και  την καθοδήγηση των δανειστών θα οδηγηθούν σε ένα όργιο διάβρωσης και εξαγοράς συνειδήσεων της δικαστικής  εξουσίας μετατρέποντας σε συνεργούς και υποστηριχτές στο όργιο αντισυνταγματικών νόμων. Το ποιο χαρακτηριστικό  παράδειγμα διαπλοκής πολιτικής και δικαστικής εξουσίας, πέρα ακόμα και από τις εξόφθαλμα αντισυνταγματικές αποφάσεις για την νομιμότητα των περικοπών μισθών και συντάξεων, είναι η συγκάλυψη της έρευνας για την διόγκωση  του ελλείμματος με αλλοίωση  των καταθέσεων και απόκρυψη στοιχείων απ’ την δικογραφία. Ας μην ξεχνάμε ότι το μέγεθος του ελλείμματος ήταν ο τρίτος απαραίτητος παράγοντας για την είσοδο μας στον έλεγχο του ΔΝΤ. Η κυβέρνηση αυτή, μετά τις ευρωεκλογές  είναι μια νεκρή κυβέρνηση. Εξακολουθεί να κάθεται στη θέση της από την αδυναμία ή την απειρία της αντιπολίτευσης να την ανατρέψει. Η  δεύτερη αγωνιώδης προσπάθεια τους είναι την ίδια στιγμή,  η εξαγορά συνειδήσεων βουλευτών για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας προκειμένου να πάνε σε όσο περισσότερο βάθος χρόνου μπορούν την κυβερνητική τους θητεία. Πάνω σ’ αυτό δεν θα διστάσουν να καταβάλουν οποιοδήποτε τίμημα προκειμένου να το πετύχουν. Και τα δύο αυτά κόμματα αναπότρεπτα οδηγούνται σε διάλυση. Η   κατάρρευσή που τους ενώνει σήμερα,  θα είναι και η αιτία να τους ενώσει σε ένα ενιαίο κόμμα στο μέλλον, προκειμένου  να παίξουν στο νέο πολιτικό σκηνικό του αύριο. 

Από το πολιτικό προσωπικό όλων αυτών των κομμάτων που τρέχουν σαν τα ποντίκια να σωθούν από το πλοίο  που βουλιάζει, ψάχνει η ηγετική ομάδα να κάνει συμμάχους, με την αιτιολογία ότι οι κύριοι αυτοί «απομακρύνονται απ’ το μνημόνιο». 

Οι δανειστές 

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δανειστών σε όλη την προεκλογική περίοδο να βοηθήσουν με όλα τα  μέσα την συγκυβέρνηση γι ένα καλό αποτέλεσμα η κατάρρευση της τους απογοήτευσε. Παρ’ ότι τους έδωσαν όλο το χρόνο προεκλογικά να ελιχθούν χωρίς να τους πιέζουν για μέτρα και προαπαιτούμενα. Παρότι τους υποστήριξαν ανοιχτά με τρομοκρατικές δηλώσεις ξανά περί χρεοκοπίας. Παρά  τις φιλότιμες προσπάθειες της ντόπιας «βαρονίας» των ΜΜΕ, πιστών στα κελεύσματα της τρόικας,  να προπαγανδίζουν με κάθε τρόπο τις οικονομικές επιτυχίες  της κυβέρνησης, την «έξοδο» στις αγορές με την έγκριση της Ντόϊστε Μπανκ, την υπερπροβολή του ανύπαρκτου πλεονάσματος, την προπαγάνδιση της διανομής του «κοινωνικού βοηθήματος», πάνω απ’ όλα με την δημιουργία ενός κόμματος χυλού για να μαζέψει ψήφους συγχυσμένων και απολίτικων ψηφοφόρων με κάποιο ανεκτό εισόδημα ακόμα, προκειμένου να κόψουν ψήφους απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρ’ όλα αυτά  τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που περίμεναν. 

Οι δανειστές καταλαβαίνουν ότι σιγά σιγά όλο το πολιτικό προσωπικό στο οποίο στηρίχτηκαν για να κατορθώσουν να επιβάλουν αυτή την τεράστια καταστροφή πάνω σ’ ένα ολόκληρο λαό μπαίνουν στον αποτεφρωτήρα της ιστορίας. Τα τυποποιημένα προπαγανδιστικά τρικ, οι φτηνές επικλήσεις περί «σωτηρίας της πατρίδος» ξεφτίζουν σιγά σιγά στην συνείδηση του κόσμου. Πρώτο το ΛΑΟΣ εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη,  τώρα ήρθε η σειρά της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, στην συνέχεια παίρνει σειρά η ΝΔ. Όσα κόμματα υπηρέτησαν τις μνημονιακές εντολές των δανειστών είναι καταδικασμένα στην διάβρωση και τελικά στην διάλυση. Αυτό πολύ λίγο απασχολεί τους δανειστές. Γι’ αυτούς όλο το πολιτικό προσωπικό είναι αναλώσιμο. 

Αυτό που φαίνεται να τους απασχολεί μετά τις ευρωεκλογές και το αποτέλεσμα τους, είναι ότι ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης τελειώνει χωρίς να προλάβουν να ολοκληρώσουν όλο το θεσμικό πλαίσιο νόμων ελέγχου της ελληνικής οικονομίας.  Ταυτόχρονα δεν έχουν προλάβει να  δημιουργήσουν και το πολιτικό πλαίσιο το οποίο δεν θα αμφισβητεί αυτό το θεσμικό νομικό πλαίσιο αργότερα. Θέλουν χρόνο. Τους είναι απαραίτητος για να ολοκληρώσουν το θεσμικό πλαίσιο  της διάλυσης της ελληνικής οικονομίας, τους είναι απαραίτητος για ένα τρίτο μνημόνιο με δικαιολογία τα δημοσιονομικά κενά 15 16 17, πάνω απ’ όλα τους είναι απαραίτητος για τον  διακανονισμό του χρέους σε βάθος 50 η 70 χρόνων. Την μετατροπή με άλλα λόγια της χώρας   σε μόνιμη αποικία χρέους με έλεγχο στην οικονομία αλλά και στις πλουτοπαραγωγικές της πηγές. Πάνω σ’  αυτό έχουν πλήρη συμφωνία με την κυβέρνηση. Η τρόικα θέλει το θεσμικό πλαίσιο για τον έλεγχο και η κυβέρνηση θέλει τις υπογραφές για την μίζα. 

Για την τρόικα όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Αυτό που τους απασχολεί είναι ο  έλεγχος της ομαλής λειτουργίας, είναι η μη αμφισβήτηση των νόμων και των υπογραφών στο μέλλον. Πάνω σ’ αυτό το σημείο η δεξιά πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί απόλυτα με τους δανειστές. Οι δηλώσεις ότι «δεν είμαστε μπαταξήδες» Τσίπρας ότι  «είμαστε μια υπεύθυνη  χώρα και αναγνωρίζουμε ότι το χρέος είναι εξ ολοκλήρου δικό μας» Δραγασάκης, ότι «το χρέος στο 95% είναι επίσημο χρέος του κράτους και άρα πρέπει να πληρωθεί» Σταθάκης, είναι λίγα μόνο απ’ τα ψήγματα συμφωνίας δεξιάς ηγεσίας και δανειστών. 

Μετά την κατάρρευση των κομμάτων που συνεργάστηκαν μαζί τους, οι δανειστές ξέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κόμμα για την ώρα, ας το κρατήσουμε αυτό το για την ώρα, στο οποίο μπορούν να στηριχτούν στο άμεσο μέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα εν δυνάμει κυβερνητικό κόμμα. Έτσι παρά την ανάγκη τους να στηριχτούν πάνω στο μελλοντικό  κυβερνητικό  κόμμα, γνωρίζουν πολύ καλά  ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μη ελεγχόμενο ακόμα τουλάχιστον, κόμμα στο σύνολο του, γι’ αυτό εξυφαίνουν ένα σωρό σενάρια για τον έλεγχο του αυριανού πολιτικού τοπίου.  

Προσπαθούν να κοντρολάρουν την διάλυση  της ΝΔ, στήνουν κόμματα απ’ το πουθενά πριμοδοτώντας τα με ψήφους, με απώτερο σκοπό την μη αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές έτσι ώστε η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» να φαντάζει σαν την μοναδική λύση. Οι ιδεολογικές φιοριτούρες άλλωστε για «κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» που εξαπολύονται σαν ρουκέτες, σκοπό έχουν να μας ενσταλάξουν στο μυαλό και την συνείδηση ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος έτσι ώστε οι αντιδράσεις να είναι ήπιες και ελεγχόμενες. Και αυτό πρέπει να γίνει πριν τις εκλογές έτσι ώστε η κυβέρνηση που θα προκύψει «με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ» να έχει την δέσμευση της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας». Μ’ άλλα λόγια να έχει την δέσμευση της συνέχειας του κράτους, της συνέχειας της πολιτικής των προηγούμενων  κυβερνήσεων και των ψηφισμένων νόμων. Ή στην χειρότερη περίπτωση, να  βρεθεί  μπροστά του ένα βουνό από νόμους και ένα γενικό ξεπούλημα, έτσι που και να θέλει να τους αλλάξει και να επαναφέρει στην ιδιοκτησία του τις ξεπουλημένες περιουσίες να βρεθεί στο αδιέξοδο της χρηματοδότησης και του πλέγματος όλου αυτού του νομικού πλαισίου, και την ίδια στιγμή να δέχεται  την  πίεση από μέρους του κατεστημένου και των δανειστών να μην αλλάξουν τίποτε. Για να πετύχουν όλα αυτά όμως, αυτό που χρειάζονται είναι ο απόλυτος έλεγχος του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό δεν θα διστάσουν να τον οδηγήσουν σε εσωτερική σύγκρουση  με αφορμή τις διαφωνίες στο εσωτερικό του. Ο πόλεμος που επιδιώκουν οι δανειστές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ξεκινήσει. Η μόνιμη επωδός «προοδευτικών» και «αντιδραστικών» ΜΜΕ άλλωστε για πολυφωνίες και συνιστώσες μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το σκοπό έχουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

Σε  περιόδους οικονομικής «ηρεμίας», στο  πολιτικό εποικοδόμημα, η «σταθερότητα» είναι  το άμεσο επακόλουθο. Οι πολιτικές ανησυχίες καλμάρουν και οι πολιτικές αλλαγές  ελαχιστοποιούνται. Όσο δε ποιο μακριές  είναι αυτές οι περίοδοι, τόσο οι άνθρωποι παγιώνονται σε κλειστά σχήματα. Μ’ άλλα λόγια γίνονται οπαδοί κομμάτων ανάλογα με τις οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές και κοινωνικές τους ανησυχίες. Σε τέτοιες περιόδους μπορούμε να κατατάξουμε τους ψηφοφόρους αυτών των κομμάτων σε δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς, σοσιαλδημοκράτες ανάλογα με τον χώρο που κατά την ομολογία του κόμματος τοποθετείται και ανάλογα με την παγίωση που αυτοί υφίστανται.  Η πολιτική, κατά τεκμήριο η  εκλογική διαμάχη, μεταξύ των κομμάτων με έπαθλο την κυβέρνηση για την διαχείριση του «καταστήματος»,  διεξάγεται με στόχο  τον προσηλυτισμό και την προσέκλυση ψηφοφόρων ανάλογα με το μέγεθος των υποσχέσεων. 

Σε περιόδους όμως οικονομικής «αστάθειας», σε περιόδους κρίσης, τα στεγανά σπάζουν, τα κόμματα του παρελθόντος διαλύονται και η κοινωνία  μπαίνει σε μια φάση ρευστότητας, αναζητώντας νέα πολιτικά υποκείμενα  να δώσου απαντήσεις στις νέες εποχές. Όσο ποιο οξύτερη είναι δε η κρίση τόσο η διάλυση των κομμάτων και η ρευστότητα μέσα στην κοινωνία παίρνει ένα επιταχυνόμενο χαρακτήρα.  Τότε οι επιθετικοί προσδιορισμοί των ψηφοφόρων, παύουν να έχουν την πολιτική αξία του χθες και οι μάζες μπαίνουν σε μια νέα φάση αναζήτησης λύσεων, ανάλογα με τις οικονομικές τους ανάγκες. Τα   παλιά πολιτικά κόμματα διαλύονται, και νέα αναζητούνται για να δώσουν απαντήσεις στις νέες ανάγκες.

Οι ευρωεκλογές ανέδειξαν  το ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο κόμμα με μια διαφορά περίπουν4  μονάδων από την ΝΔ, αλλά την ίδια στιγμή να υπολείπεται πάνω από 150 χιλιάδες ψήφους από τις εθνικές εκλογές του 12 και ταυτόχρονα να παρατηρείται μια αύξηση της αποχής κατά 535 χιλιάδες περίπου, αποτέλεσμα της εξουδετέρωσης των κοινωνικών αντιδράσεων από την πλευρά της κυβέρνησης, αλλά και της έλλειψης εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων στην αξιωματική αντιπολίτευση.

 Πάνω σ’ αυτό το σκηνικό που διαμόρφωσαν οι ευρωεκλογές, ένα ερώτημα άρχισε να αιωρείται  μέσα στο κόμμα, χωρίς όμως να ομολογείται ανοιχτά. Πως  είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό το  παράξενο φαινόμενο, μετά από μιας  τέτοιας έκτασης οικονομική καταστροφή, τόσο συσσωρευμένο μίσος προς την κυβέρνηση,  η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να αυξάνει τις δυνάμεις της αντίθετα να τις μειώνει; Την ίδια στιγμή που αυτό το ερώτημα πλανάται έστω και αόρατο  πάνω απ’ τα κεφάλια όλου του κόμματος, από την πλευρά του συνόλου της ηγεσίας οι θριαμβολογίες για μια «ιστορική νίκη» περίσσεψαν την ίδια στιγμή που η δυσαρέσκεια στη βάση αυξάνονταν.  Αυτό έριξε όλο το κόμμα σε μια κρίση εσωστρέφειας μετατοπίζοντας την συζήτηση για πρώτη φορά από τις διαφωνίες για το χρέος, στην αναζήτηση των μελλοντικών συμμάχων. 

Για πρώτη φορά οι διαφωνίες δεν εκφράστηκαν απ’ τα παραδοσιακά μπλοκ πλειοψηφίας μειοψηφίας, αλλά διαπέρασαν όλο το κόμμα διασπώντας  για πρώτη φορά  το μέτωπο της πλειοψηφίας, ακόμη και αυτή του  πασοκικού  μπλοκ. Μια μεγάλη συζήτηση ξεκίνησε προσπαθώντας να δώσει απάντηση στο γιατί το κόμμα αντί να αυξάνει τις δυνάμεις του αντίθετα παρουσίαζε κάμψη. Γιατί αυτή η στασιμότητα; Ποιο είναι το όριο των «αριστερών ψήφων»; Με ποιο τρόπο η αριστερά μπορεί να κερδίσει ψήφους από άλλες παρατάξεις; Αυτές και  μια σειρά παρόμοιες ερωτήσεις ήρθαν να γεμίσουν την πολιτική ατζέντα, οι οποίες όμως εμπεριείχαν στο κέντρο τους μια βασική αδυναμία. Αποδέχονται με τον ένα η τον άλλο τρόπο ένα κάποιο «ταβάνι» στην δυνατότητα κερδίσματος νέων ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αποδέχονταν μ’ άλλα λόγια μια παγωμένη και στατική και όχι σε διαδικασία ρευστότητας κοινωνία.  Αποδέχονται μια  κοινωνία  χωρίς μεταλλαγές και μάλιστα σε μια περίοδο βαθειάς κρίσης. Η παραδοχή αυτή τους κάνει να  ψάχνουν να βρουν απολιθωμένους  ψηφοφόρους καταχωνιασμένους σε στεγανά κουτάκια και όποιος τους βρει πρώτος, να τους δώσει το φιλί τα ζωής, ώστε να τους κερδίσει.

Παρά τους κομπασμούς για περιφανή νίκη, αναγνώριζαν εμμέσως ότι η πηγή ψηφοφόρων είχε στερέψει. Έτσι όλων οι προτάσεις κινήθηκαν γύρω απ’ την εξεύρεση  συμμαχιών  με πρόσωπα η με ομάδες προσώπων, συμμαχίες με προσωπικότητες που αποσπούνται  από τις «μνημονιακές τους δεσμεύσεις», λες και τα πρόσωπα ή οι προσωπικότητες σαν άλλοι κομματάρχες τύπου Γκρούεζα κρατούν τους ψήφους στην χούφτα τους κα τους μοιράζουν σε όποιο κόμμα έχει τον καλύτερο γαμπρό. 

Έτσι η προεδρική ομάδα, σ’ αυτή την κρίση παρουσιάζεται αποδυναμωμένη για πρώτη φορά.  Διάφορες ομάδες από την χθεσινή «ιερή συμμαχία» της πλειοψηφίας ξεκίνησαν ένα χορό αμφισβήτησης στο πρόσωπο του προέδρου για αποφάσεις στο παρασκήνιο και λάθος προεκλογική εκστρατεία.  Οι  προεδρικοί διαφωνούντες ξεκινώντας με γκρίνια για τον αποκλεισμό τους από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, στην προεκλογική περίοδο κατηγορούν τον πρόεδρο για αδιαφανείς διαδικασίες και προτείνουν στροφή στην «δημοκρατία» και το «κίνημα», λες και όταν ήταν οι ίδιοι στα κέντρα λείψεις αποφάσεων η δημοκρατία περίσσευε στο κόμμα και οι κινηματικές πρακτικές ήταν ο κανόνας.  Οι  πασοκικές ομάδες με την σειρά τους, και με βάση την πολιτική  τους παιδεία, προτείνουν στροφή στην πατριωτική ή στην κεντρώα κοινωνική ομάδα. Η   αριστερή  πλατφόρμα να παραμένει αταλάντευτη στην πάγια θέση της για συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ ΚΚΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ με προοπτική μια αριστερή κυβέρνηση, αγνοώντας όμως την κατηγορηματική άρνηση των ηγεσιών αυτών των δύο δυνάμεων για οποιασδήποτε μορφής κυβερνητικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρένθεση: το ζήτημα της κυβέρνησης της  αριστεράς με την συμμετοχή του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει κάποια στιγμή να εξεταστεί κατά πόσο είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί, η απλώς είναι ένα προπαγανδιστικό σύνθημα αναγκαίο σ’ αυτήν την ιστορική στιγμή. Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα θα επανέλθουμε κάποια στιγμή.

Η κριτική αυτή που έχει ξεκινήσει, δεν σημαίνει ότι όλες αυτές οι προτάσεις στερούνται επιχειρημάτων. Το αντίθετο. Οι  περισσότερες μάλιστα στηρίζονται σε πολύ ισχυρά επιχειρήματα. Οι  περισσότερες  όμως απ’ αυτές τις προτάσεις για διάφορες στροφές προς άγραν  ψήφων στην βάση τους έχουν  την αποδοχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε «ταβάνι» και η  αυτοδυναμία είναι όνειρο. Όμως σε έκτακτες συνθήκες κρίσης όπως η σημερινή, η κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων, η ρευστότητα  η διάλυση του «κέντρου» και ο ξεπεσμός του πολιτικού προσωπικού αυτού του «κέντρου» είναι ο κανόνας. Η πόλωση ανάμεσα στα δύο άκρα αρχίζει να πλανάται σαν φάντασμα στον ορίζοντα καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη ριζοσπαστικών λύσεων. Ακριβός αυτή η πολιτική των ριζοσπαστικών αυτών λύσεων είναι και η απάντηση στην εξεύρεση ψήφων για την κυβερνητική αυτοδυναμία.

Όπως σημείωνα πριν από 10 μήνες με αφορμή το συνέδριο, στο άρθρο μου για τον ΚΕΝΤΡΙΣΜΟ «Η προσαρμογή της (της δεξιάς πλειοψηφίας) στην αστικοδημοκρατική λογική της εκλογικής αναμέτρησης, η αποφυγή της κοινωνικής σύγκρουσης και ανατροπής και της επιβολής των εκλογών σαν αποτέλεσμα αυτής της ανατροπής, κάτι  που θα την καθιστούσε  κυρίαρχη του πολιτικού παιχνιδιού, την  στρέφει στο κυνήγι των ψηφοφόρων του περίφημου «κέντρου». Σαν γνήσιοι ρεφορμιστές, με την  γενίκευση περί κέντρου αφαιρούν την κοινωνική βάση του κέντρου η οποία δεν είναι άλλη παρά τα μεσοστρώματα  τα οποία σήμερα καταστρέφονται και τα οποία αν δεν τους δώσεις σίγουρη λύση, ένα πρόγραμμα  ανασυγκρότησης και συμμαχίας  με την εργατικά τάξη, ένα  μεταβατικό πρόγραμμα με άλλα λόγια θα γίνονται λεία στις ορδές του φασισμού, την ίδια στιγμή που τους καλλιεργείς την αυταπάτη ότι τα μνημόνια φέρνουν την κρίση και όχι η κρίση τα μνημόνια».

 Αυτό ισχύει όπως έχει ακόμα και σήμερα. Η απάντηση δεν είναι οι ανακοινώσεις για το ξεκίνημα «ανένδοτου αγώνα», από μέρους του προέδρου, αλλά η ανάληψη της  οργάνωσης και καθοδήγησης για την νικηφόρα  έκβαση αυτού του αγώνα. Και το καθήκον της καθοδήγησης αυτού του ανένδοτου αγώνα για την ανατροπή αυτής της λαομίσητης κυβέρνησης, ανήκει στην ηγεσία του κόμματος και όχι στη βάση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κληθεί ιστορικά να είναι επόμενη κυβέρνηση, ας γίνει η κυβέρνηση της ρήξης και όχι του συμβιβασμού. Αλλιώς το αποκρουστικό πρόσωπο του φασισμού καραδοκεί.

Η  κοινωνία  σήμερα είναι απόλυτα συγχυσμένη, και εξ αυτού,  βαθειά διχασμένη  ως προς τον τρόπο λύσης της κρίσης.  Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα βαθειά διχασμένο, όντας ένα κόμμα καθρέπτης της κοινωνίας,  με μία διαχωριστική γραμμή να τον διατρέχει από την κορυφή ως την βάση. Ο διχασμός αυτός δεν απορρέει από αφηρημένες ιδεολογικές διαφορές. Έχει  καθαρά βαθιές  υλικές ρίζες και έχει να κάνει με την κατάσταση της εξέλιξης της οικονομίας. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, ότι οι διαφωνίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση στο ιδεολογικό επίπεδο της διαφορετικής κατανόησης της υλικής βάσης. Ο διχασμός αυτός  έχει  να κάνει με την διαφορετική κατανόηση για την αλλαγή στην δομή της παραγωγικής βάσης, που με αφορμή την κρίση επιχειρείται  στην παγκόσμια οικονομία με πειραματόζωο την Ελλάδα. Η  υλική βάση της διαφωνίας δεν είναι άλλη από το χρέος και την θέση που παίρνεις για την αντιμετώπισή του.

 Στους  επόμενους έξι μήνες πρέπει να εισπραχθούν φόροι πάνω από 11 δις. Ελπίζουν, πιστεύουν ότι αυτός είναι ένας τρόπος να μετατραπεί το δημόσιο χρέος σε ιδιωτικό. Την  ίδια στιγμή όμως το ιδιωτικό χρέος προς τις τράπεζες, την εφορία και τα ταμεία πλησιάζει τα 200 δις και όσο περνάει ο καιρός θα αυξάνεται. Αν τώρα προσθέσεις το χρέος των εταιριών, των τραπεζών και του δημοσίου, μαζεύεται πάνω από 700 έως 800 δις. Όπως όλοι καταλαβαίνουν το χρέος αυτό δεν μπορεί ποτέ να αποπληρωθεί, οποιονδήποτε διακανονισμό και αν του κάνουν, όσα χρόνια και να του δώσουν παράταση. Το χρέος αυτό αν δεν διαγραφεί θα πνίξει πολλές επόμενες γενιές. Πάνω σ’ αυτήν την διαφωνία θα δοθούν όλες οι επόμενες μάχες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η δεξιά ηγετική ομάδα απόλυτα ρεφορμιστική, υποταγμένη στην θέση της αποπληρωμής του χρέους πιστεύει ότι μπορεί να διαχειριστεί  την κρίση καλύτερα από το αστικό πολιτικό προσωπικό, ενώ η αριστερή πτέρυγα συγχυσμένη, διασπασμένη ως προς το ζήτημα της αντιμετώπισης του χρέους, φαίνεται απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει την σύγκρουση που είναι αναπόφευκτο να ξεσπάσει μέσα στους κόλπους του κόμματος.

Στο ίδιο άρθρο συμπλήρωνα: « Όπως λέγετε συνήθως, ο δρόμος προς  την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Ο δρόμος όμως για τους κυβερνητικούς θώκους καθόλου. Ο δρόμος για την κατάκτηση των κυβερνητικών θώκων είναι δύσβατος και ανηφορικός. Για την εκπλήρωση του σκοπού δύο όροι είναι απαραίτητοι. Ένα: όλοι να υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Άρα διαφωνίες τέλος. Άκρα του τάφου σιωπή. Πλήρες σιωπητήριο. Δύο: Χρειάζεται ένα κόμμα χυλός. Ένα κόμμα που να υπηρετεί τους εκλογικούς μας στόχους και όχι να γκρινιάζει και να διαφωνεί. Ένα κόμμα εκλογικό μηχανισμό και όχι ένα παραδοσιακό εργατικό κόμμα με όργανα, εσωτερική λειτουργία, αποφάσεις και λογοδοσία των ανωτέρων οργάνων στα κατώτερα. Να μετατραπεί μ’ άλλα λόγια σ’ ένα πλαδαρό εκλογικό μηχανισμό. Οι συμβουλές, οι παροτρύνσεις και οι κατηχήσεις των φερέφωνων της αστικής τάξης «προοδευτικής» και «αντιδραστικής», μνημονιακής και αντιμνημονιακής, άλλωστε, κανοναρχεί στο ίδιο τροπάρι. Πως είναι δυνατόν σ’ ένα κόμμα και μάλιστα στον προθάλαμο της κυβέρνησης να έχει τόσες πολλές και άκρως αντίθετες απόψεις. Τη σούπα την χάλαγαν αυτοί οι «αριστεριστές» της αριστερής πλατφόρμας. Έπρεπε να παρθούν επειγόντως μέτρα εναντίων τους όπερ και εγένετο. 

Στο συνέδριο παίχτηκε η πρώτη σκηνή από το έργο που θα δούμε πολλές φορές στο μέλλον. Στο συνέδριο δεν δοκίμασαν μόνο  τις αντοχές και τα όπλα τους όλες οι τάσεις,  αλλά πάνω απ’ όλα  καθόρισαν και τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζουν η μία την άλλη στο μέλλον. Η δεξιά πλειοψηφία, ενωμένη κάτω απ’ το λάβαρο της μελλοντικής διακυβέρνησης της χώρας, κατέβηκε αποφασισμένη να δώσει την μάχη ενάντια στην αριστερά, για τον έλεγχο του κόμματος και να την κερδίσει. Πατώντας πάνω στο θυμικό του κόμματος και απειλώντας διάσπαση, κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιήσει στην παρούσα φάση γιατί χρειάζεται κάθε ψήφο, (χωρίς να σημαίνει ότι δεν  θα το κάνει πολύ ευχαρίστως αναλαμβάνοντας τον κυβερνητικό θώκο), έδωσε την πρώτη μάχη και την κέρδισε και στο πολιτικό και στο οργανωτικό πεδίο. Κέρδισε το ζήτημα της εκλογής του προέδρου από το συνέδριο, αποκόπτοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τις αποφάσεις του προέδρου και του πολιτικού του περίγυρου απ’ τον έλεγχο των κατωτέρων οργάνων. Κέρδισε το κείμενο των  πολιτικών θέσεων χωρίς καμιά καταγραφή αντίθετων απόψεων υποχρεώνοντας την αριστερά είτε σε σιγή είτε σε υπεράσπιση των πλειοψηφικών θέσεων. Κέρδισε την οργανωτική λειτουργία του κόμματος  μετατρέποντας το σε ένα άνευρο σχήμα.

    Αντίθετα, η αριστερή πλατφόρμα, εγκλωβισμένη σ’ ένα οπορτουνισμό, συνήθεια και εκπαίδευση του παρελθόντος της, υποτίμησε τελείως την μάχη σε όλα τα μέτωπα ιδιαίτερα δε στο πολιτικό  πεδίο καταθέτοντας κατά την συνήθεια τροπολογίες οι οποίες απορρίφτηκαν πανηγυρικά και μετά πολλών επαίνων.  Έτσι αντί να δώσει την μάχη ανοιχτά σε όλα τα μέτωπα, όπως αυτό του προέδρου, της λειτουργίας του κόμματος, της λειτουργίας των τάσεων και της καταγραφής μειοψηφικά των θέσεων τους, και πάνω απ’ όλα των πολιτικών θέσεων που θα την κάνουν να ξεχωρίζει από την ρεφορμιστική ηγεσία, καταθέτοντας ένα ενιαίο δομημένο πολιτικό κείμενο το οποίο θα περιελάμβανε όλα τα παραπάνω, έδωσε μια μάχη φοβική κριμένη πίσω από τους  συσχετισμούς και γ’ αυτό ατελέσφορη».  

Όλα τα παραπάνω εξακολουθούν να έχουν την ίδια αξία ακόμα και σήμερα. Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες παρατηρήσεις μου στο ίδιο άρθρο. Για  άλλη μια φορά. Το ιστορικό βάρος της λύσης πέφτει πάνω στις πλάτες της  αριστερής πτέρυγας  και ιδιαίτερα πάνω στις πλάτες της αριστερής πλατφόρμας. Από την στάση της θα κριθεί όλη η επόμενη ιστορική περίοδος. Αν η αριστερή πλατφόρμα ηττηθεί  στην επερχόμενη σύγκρουση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, μαζί της θα ηττηθεί και η κοινωνία για το επόμενο μεγάλο διάστημα. Από την έκβαση αυτής της μάχης θα εξαρτηθεί η πορεία ολόκληρης της  επόμενης ιστορικής περίοδου. Μόνο μια επισήμανση. Ο χρόνος είναι αρκετά συμπιεσμένος. Οι δανειστές επείγονται και οι πιέσεις του πολλαπλασιάζονται. Η σύγκρουση δεν είναι υποχρεωτικό να ξεκινήσει όντας κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Η σύγκρουση έχει είδη ξεκινήσει.