Μεγάλη ευκαιρία για μια συντονισμένη απάντηση των λαών της Ευρώπης, απέναντι στην επίθεση των εθνικών κυβερνήσεων και της ΕΕ εναντίον τους, αποτελεί η Πανευρωπαϊκή κινητοποίηση και απεργία στις 14 Νοεμβρίου, που πρότειναν ισπανικά και πορτογαλικά συνδικάτα και αποφασίστηκε στη συνάντηση των Συνομοσπονδιών στη Μαδρίτη. Τα προγράμματα λιτότητας, που γιγαντώνουν την φτώχεια και την ανεργία σε πολλές χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει άμεσα να ανατραπούν από τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας σε κάθε γωνιά της ηπείρου. Η κινητοποίηση του Νοέμβρη μπορεί να γίνει η αφετηρία για μια τέτοια προοπτική.
Στη διακήρυξη της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, η οποία υιοθετήθηκε στη Μαδρίτη, στις 17 Οκτωβρίου, αφού γίνεται αναφορά στα καταστροφικά αποτελέσματα της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, καλεί στις 14 Νοεμβρίου (έστω και με αρκετά μετριοπαθείς στόχους: «κοινωνικό συμβόλαιο» κλπ.) σε ημέρα κοινής δράσης και αλληλεγγύης με απεργίες, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, ώστε το ευρωπαϊκό συνδικαλιστικό κίνημα να εκφράσει την αντίθεσή του στα μέτρα λιτότητας.
Η ΓΣΕΕ ανακοίνωσε ότι θα συμμετέχει, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε στα χέρια του Παναγόπουλου μια τέτοια σημαντική στιγμή πανευρωπαϊκής κοινής δράσης των εργατών του ευρωπαϊκού νότου και όχι μόνο. Οι αγωνιστές της βάσης των συνδικάτων πρέπει να κάνουν δική τους υπόθεση την μέρα εκείνη. Η Αριστερά πρέπει να αναδείξει και να στηρίζει με όλες τις δυνάμεις της ένα τέτοιο ραντεβού. Δεν μιλάμε για μια απεργία με συντεχνιακά ή οικονομικά αιτήματα. Σχολιάζοντας την απόφαση της Μαδρίτης, το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ, Γιώργος Γαβρίλης, σημείωσε στο «Rp» ότι "εκείνη την μέρα, τουλάχιστον για τις χώρες του νότου, πρέπει να υπάρχει μια μεγάλη πανευρωπαϊκή κινητοποίηση, με ειδικό πολιτικό βάρος και σημασία που μπορεί να τροφοδοτήσει και την Ελλάδα και την Ευρώπη, με νέες πολύμορφες κινητοποιήσεις. Πρόκειται για μια πολιτική απεργία και πρέπει να την οργανώσουμε όσο καλύτερα γίνεται".
Και όντως μιλάμε για μια πολιτική απεργία. Όλο και περισσότεροι, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, κατανοούν την ενιαία επίθεση των ευρωπαϊκών κυρίαρχων τάξεων, στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η ΕΕ δεν είναι το «σπίτι των λαών», αλλά ένας αντιδραστικότατος μηχανισμός, που καθοδηγεί και εκτελεί την επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της εργασίας, με πρωτοφανή κυνισμό και ωμότητα. Παρά τις όποιες διαφωνίες στο εσωτερικό της, όλοι οι καπιταλιστές της Ευρώπης και τα κόμματά τους, συμφωνούν στην εξαθλίωσή μας, ώστε να ξεπεράσουν την κρίση τους.
Ξεκινώντας από αυτή την παραδοχή, το ίδιο ενιαία, αποφασιστική και συντονισμένη, πρέπει να είναι και η αντίσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, σε όλες τις χώρες της ΕΕ, για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας. Ήδη η αντίσταση των «από κάτω» σε μια σειρά από χώρες (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) οξύνει την πολιτική κρίση και αποσταθεροποιεί ταχύτατα, ακόμα και «φρεσκοεκλεγμένες» κυβερνήσεις. Οι λύσεις για την υπέρβαση της κρίσης χέους και των αντιφάσεων του καπιταλισμού, καταλήγουν ανεπαρκή «μπαλώματα». Στην εποχή μιας τόσο βαθιάς κρίσης του συστήματος είναι στιγμή να τελειώνουμε με τις νεοφιλελεύθερες αρλούμπες, τις κεϋνσιανές αυταπάτες ή τις φαντασιώσεις κάποιου «καλού» εθνικού καπιταλισμού.
Τέτοιες μέρες δράσης, που θα πλημμυρίζουν με κόσμο και οργή την Αθήνα, την Μαδρίτη, τη Λισσαβόνα, τη Ρώμη και θα απαιτούν την ανατροπή των αντικοινωνικών πολιτικών, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να αρχίζουμε να χτίζουμε την Ευρώπη των αγώνων και του διεθνισμού, που θα διεκδικεί μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, με βάση τις ανάγκες των πολλών και όχι την κερδοφορία των επιχειρήσεων.
