Τις τελευταίες ημέρες διαδραματίζεται ένα κύμα αποχωρήσεων απο μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ,τα οποία διαφοροποιούνται απο τις κυβερνητικές πολιτικές μετά την ψήφιση του τρίτου καταστροφικού και μη βιώσιμου κοινωνικά μνημονίου.Ακολούθησε, η αποχώρηση της πλειοψηφείας των μελών του Κσ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ,την οποία σαν μέλος της οργάνωσης προσυπογράφω και αποχωρώ απο την οργάνωση. Με το παρακάτω κείμενο,θέλω να παρουσιάσω διάφορες σκέψεις κυρίως για την αναγκαιότητα συνέχισης του αγώνα, και την οργάνωση της νέας κοινωνικής αντεπίθεσης.
Ο καλύτερος τρόπος για να φθάσει κανείς στη νίκη είναι να μάθει να διαχειρίζεται τις ήττες.Τα αποτελέσματα μιας ήττας δεν διαφέρουν συχνά απο εκείνα του πένθους(πανικός,κατάθλιψη,αποστράτευση)κ.α.Μετά το πρώιμο στάδιο το οποίο είναι απολύτως λογικό και πιθανόν αναγκαίο,επείγει ενας απολογισμός για τις αιτίες που οδήγησαν στην ήττα.
Οι συνεχείς αυταπάτες ενος άγονου κυβερνητισμού που δυστηχώς υιοθετήθηκαν και απο τις δυνάμεις της Αριστεράς οδήγησαν στην ανάδειξη ενος ηγέτη και μιας ομάδας γύρω απο αυτόν,ως μεσσίες που ήταν ικανοί να βγάλουν τη χώρα απο τη κρίση και μάλιστα με ενα φιλολαϊκό πρόγραμμα αγνοώντας παράλληλα και την ισχύ του αντιπάλου.Η συνέπεια της εν λόγω παθογένειας ειχε σαν άμμεσο αποτέλεσμα την αδυναμία της κοινωνικής επαγρύπνισης ως μέσο πάλης και πίεσης ως προς την Κυβέρνηση.Η γενικότερη ασάφεια που επικρατούσε σε μια σειρά απο κομβικά ζητήματα όπως το χρέος,η δυνατότητα συμμαχιών με κράτη της Ευρωζώνης και η παραγωγική ανασυγκρότηση μαζί με την μη αναζήτηση ενος ενναλλακτικού σχεδίου απεμπλοκής περισσότερο όξυναν το πρόβλημα παρά βοηθησαν στην επίλυση του.Επιπρόσθετα,ιδιαίτερη σημασία είχε και το κομμάτι των συμμαχιών,το οποίο αρκετές φορές γινόνταν με επικοινωνιακούς όρους και με μέτρο αποτελεσματικότητας την σχέση του εκάστοτε συμμάχου με τους θεσμούς και οχι τόσο με τη παραγωγή κοινωνικών δομών και κινηματικών διεργασιών.Αν η Αριστερά λοιπόν είχε επενδύσει στο δυνατό της σημείο που ήταν τα κινήματα προφανώς θα μπορούσε με καλύτερο τρόπο να διαχειριστεί τις νέες καταστάσεις όπως το ταξικό και δημοκρατικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και την εκλογική της νίκη την 25 Γενάρη.
Οι προαναφερθείσες αδυναμίες δεν πρέπει να αποτελέσουν μονο σημεία καταγγελτικής πολιτικής αλλά και χρήσιμες παρακαταθήκες για μια νεα στρατηγική που πρέπει να χαράξουμε.Μιας νέας στρατηγικής που θα χρειάζεται την ανασύνθεση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής,δημοκρατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς οχι με όρους ιδιοτέλειας και φετιχοποίσης της ενότητας αλλα με όρους αναγκαιότητας και αποτελεσματικότητας για τη νέα κοινωνική αντεπίθεση.
Οι συγκεκριμένες όμως διεργασίες θα ειναι σημαντικό να γίνουν απο τα κάτω.Πρωτοβουλίες όπως η 17 Ιουλη και οι επιτροπές του ΟΧΙ μπορούν να συμβάλλουν σε αυτό,καθως μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν οχι ως μέτωπα που λειτουργούν για το λαό,αλλα έχοντας ως αρωγό τον ίδιο το λαό.Στη παρούσα φάση οφείλουμε να ομολογήσουμε οτι η εκλογική συμμαχία της Λαϊκής Ενότητας είναι ο μοναδικός πόλος ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα που μπορει να εχει θέση στο κοινοβούλιο. Συνεπώς το θετικό του εγχειρήματος Σύριζα(διαφορετικη άποψη,δημοκρατία) πρέπει να πάρει ξανά σάρκα και οστά.Πιο συγκεκριμένα η διαφορετική άποψη δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ποινικοποείται,ούτε βέβαια να δημιουργεί άγονη εσωστρέφεια αποπροσανατολίζοντας απο το κοινό στόχο.Η διαφορετική άποψη πρέπει να αξιοποείται ως μια ενναλακτική αντίληψη και ένα επιπρόσθετο όπλο μιας και η ιστορία μας εχει δείξει οτι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια.Χρειάζεται η Αριστερά επίσης να μην συνεχίσει να παρακολουθεί τις εξελίξεις αλλά να της δημιουργεί,ούτε να εντάσσεται στο δογματικό ΤΙΝΑ,γιατι το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και η ελπίδα για εναν διαφορετικό κόσμο θα πάει σε αυτούς που δεν ανήκει(Χρυση Αυγή) και σύντομα θα γίνει τρόμος.Η Ελπίδα λοιπόν ανήκει σε αυτούς που αγωνίστηκαν για ενα διαφορετικό κόσμο,σε αυτούς που έτρωγαν τόνους χημικά και δεν το έβαζαν κατω σε αυτους που ονειρεύονται,δηλαδή σε εμάς στη νέα γενιά.
ΥΓ: Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε,είμαι πεπεισμένος όμως οτι πρέπει να δώσουμε τη μάχη
