Ένα σύντομο αντίο.
Η μέρα ξεκίνησε με ένα δυσάρεστο τηλεφώνημα: «ρε μαλάκα, σκοτώθηκε ο Αχιλλέας». Στη φυσιολογική απάντηση «ποιος Αχιλλέας;», εξίσου φυσιολογική και τσαντισμένη η ανταπάντηση του αγγελιοφόρου των κακών μαντάτων: «ξέρεις πολλούς με αυτό το όνομα;».
Και εκεί συνειδητοποιείς ότι τα πάντα στη ζωή είναι στιγμές. Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν από μακριά, τη μέρα που γύρισα από τις διακοπές μου. Είπα να του φωνάξω, αλλά βιαζόμουν. Δεν πειράζει λέω, θα τον πετύχω στο καφέ του Χρόνη. Που να ήξερα ότι δεν θα υπήρχε επόμενη φορά.
Δεν ήμασταν φίλοι. Αλλά για ένα περίεργο λόγο πάντα έπεφτα πάνω του. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι μέναμε στην ίδια γειτονιά, είχαμε πολλούς κοινούς γνωστούς και συντρόφους, πάντα τραβάγαμε φωτογραφίες στις διαδηλώσεις. Σε όσες πολιτικές συζητήσεις και να κάναμε, συμφωνούσαμε ότι διαφωνούμε.
Ο Αχιλλέας, πάντα με ένα καφέ στο χέρι. Λέγαμε τα κουτσομπολιά και τα κακά της δημοσιογραφικής πιάτσας. Γκρίνιαζε συνεχώς για τη «γραφειοκρατία» στο ΣΥΡΙΖΑ και γενικά στην Αριστερά και για τα τοπικά ζητήματα της γειτονιάς μας. Καμάρωνε για τις φωτογραφικές του μηχανές και ότι έστελνε υλικό στο εξωτερικό από τις δράσεις του κινήματος στην Ελλάδα.
Το προηγούμενο καλοκαίρι βρεθήκαμε τυχαία στο νησί. Είχε μαζί του δύο συντρόφισσες από την Ουρουγουάη, φίλες του. Είχαν γνωριστεί στη Βαρκελώνη. Προσπαθούσαμε να τους εξηγήσουμε γιατί δεν είδαν άνθρωπο-Αύγουστο μήνα-στα Εξάρχεια και τι σημαίνει η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς που ο Αχιλλέας ήξερε Ισπανικά, γιατί τα Αγγλικά τους ήταν φριχτά.
Στην πανσέληνο του φετινού Ιουνίου έτυχε να ξενυχτήσουμε μαζί στην ΕΡΤ. Ήταν τριήμερο διακοπών και είχαμε μείνει ελάχιστοι πίσω. Στενοχωριόμουν λίγο που δεν είχα φύγει για το νησί και μου έλειπαν αγαπημένα πρόσωπα. Περπατάγαμε γύρω-γύρω στο προαύλιο και κάποια στιγμή μου δείχνει το φεγγάρι και μου λέει: «και από εδώ μια χαρά φαίνεται. Στην παραλία της Μεσογείων. Δεν είναι και άσχημα».
Οι μπάτσοι δεν ήρθαν τελικά. Ξημέρωσε και τον πήρα μαζί μου με το αυτοκίνητο. Τον άφησα έξω από το σπίτι του και έφυγε γρήγορα να επεξεργαστεί το υλικό που είχε τραβήξει, αντί να πέσει για ύπνο. Μπροστά στην έκπληξή μου, ήταν αφοπλιστικός: «το γουστάρω αυτό που κάνω πάρα πολύ».
Είναι εξοργιστικό αν το σκεφτείς. Δε φτάνει που μας εξαθλιώνουν με τις πολιτικές τους, μέρα με τη μέρα, σε αυτόν τον άγριο ταξικό πόλεμο, χάνουμε συντρόφους. Είτε γιατί μεταναστεύουν για αλλού, είτε γιατί λυγίζουν από την πολύχρονη ανεργία, είτε γιατί βουλιάζουν στην κατάθλιψη. Όχι όμως να τους χάνουμε και από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Είναι πιο άδικο και από τα μνημόνια. Για τον Αχιλλέα και για όλους μας λοιπόν…είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε. Του το χρωστάμε.
Ακολουθεί κείμενο φίλων, συντρόφων και συνεργατών του:
Ο Αχιλλέας Παναγούλης ήταν κινηματικός δημοσιογράφος.
Ο Αχιλλέας είχε αφιερώσει τη ζωή του στους κοινωνικούς αγώνες κι είχε επιλέξει την τέχνη της φωτογραφίας και του βίντεο ως όπλο. Ήταν μέρος των μαχόμενων πολιτών. Συμμετείχε ενεργά στο Κίνημα της Κάτω Πλατείας Συντάγματος, ως μέλος των Ομάδων Επικοινωνίας & Υποδοχής, και ακούραστα έδωσε μάχες μέχρι τις τελευταίες μέρες της Πλατείας. Βρισκόταν στο πλευρό των εργαζομένων που αντιστέκονται και υπερασπίστηκε τους απεργούς της Χαλυβουργικής όπως και τους απολυμένους της ΕΡΤ.
Το ανήσυχό του πνεύμα τραμπαλιζόταν ανάμεσα στην πικρή απαισιοδοξία του μηδενισμού και την επαναστατική αριστερά με το όραμα της μεγάλης μαζικής Επανάστασης, αλλά και τις συγκεντρωτικές δομές της. Κατήγγειλε τόσο την κρατική καταστολή στις διαδηλώσεις όσο και τις αόρατες ιεραρχίες. Η απαισιοδοξία του ροκανίστηκε μόνο για λίγο διάστημα, επί Συντάγματος, για λόγους που σχετίζονταν και με την προσωπική ζωή του. Ήταν από τις λίγες φορές που αντικρίσαμε ένα χαρούμενο Αχιλλέα, γεμάτο ελπίδες για την μετεξέλιξη της κοινωνίας.
Υπερκινητικός, αεικίνητος και μάχιμος, ζούσε για την απεικόνιση των μαχών στο δρόμο. Τολμηρός, πάντα στην πρώτη γραμμή, αψηφώντας τα δακρυγόνα, δαμάζοντας συνεχώς τον φόβο. Στρίμωχνε το ωράριό του για να βρίσκεται παντού, άλλοτε μπροστά στη ΜΑΡΦΙΝ από τους πρώτους να σβήσουν τη φωτιά, άλλοτε να στηρίζει το εγχείρημα της Βίλλας Ζωγράφου ή του Ραδιο98. Όπου και να τον συναντούσες τον έβλεπες με την αγωνία και την έγνοια να πάνε ένα βήμα πιο μπροστά τα πράγματα...
Λέγεται ότι κατάκοπος από την εργασία του και το συνεχή αγώνα που έδινε στην ΕΡΤ τους τελευταίους μήνες δεν πρόσεξε το διερχόμενο ΙΧ. Απεβίωσε ακαριαία την Τετάρτη 04/09 στις 03.00 τα ξημερώματα μπροστά στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Ο διασώστης της ομάδας που έφτασε αμέσως, διεπίστωσε πως δεν είχε σφυγμό...
Ο Αχιλλέας άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο, που τόσο καλά γνώριζε, έξω από τον καταπατημένο από την εξουσία εργασιακό χώρο. Ο φίλος και σύντροφός μας πέθανε στο φυσικό του περιβάλλον.
Γεννήθηκε την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 1974, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, για να έρθει τελικά στην Αθήνα. Τα τελευταία 10 χρόνια βιοποριζόταν στο Εθνος ως συντάκτης ύλης της βραδινής βάρδιας. Λάτρευε το αντικείμενο της εργασίας του. Συχνά ασφυκτιούσε από το εργοδοτικό πνίξιμο, εκφράζοντας την ανάγκη του για πλήρη αφοσίωση στη δημιουργικότητα.
Ο Αχιλλέας ζούσε με αυτό το όραμα. Μάζευε τα λεφτά από τους μισθούς του, ζώντας λιτά σαν ιερομόναχος, με την ελπίδα να αποδεσμευτεί από τα εργοδοτικά δεσμά και να δημιουργήσει για λογαριασμό του, να ταξιδέψει κάνοντας πολιτικά και ιστορικά ντοκιμαντέρ. Πέρυσι κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα από τα όνειρα του. Να κινηματογραφήσει την αναπαράσταση της μάχης του Έβρου στην Ισπανία.
Ο Αχιλλέας είχε αναρτήσει σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης το Πρώτο Μανιφέστο της Πλατείας του Ρόσιο (Λισαβόνα 22 Μαϊου 2011), κείμενο που τον έκφραζε πολιτικά:
«Πραγματική δημοκρατία ποτέ δεν θα υπάρξει, όσο ο κόσμος μας κυβερνάται από οικονομική δικτατορία. Τα λύτρα υπογεγραμμένα πίσω από την πλάτη μας, με το ΔΝΤ και την ΕΕ, έχουν απαγάγει τη δημοκρατία και τις ζωές μας. Οι χώρες στις οποίες εμπλέκεται το ΔΝΤ παρατηρούν μια βάναυση πτώση του προσδόκιμου επιβίωσης. Το ΔΝΤ σκοτώνει! Μπορούμε μόνο να το απορρίψουμε. Αρνούμαστε να κοπούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα, όταν παράλληλα οι ένοχοι αυτής της κρίσης γλυτώνουν και επανακεφαλαιοποιούνται. Γιατί πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ ανεργίας και αβέβαιης εργασίας; Γιατί θέλουν να μας πάρουν τα κοινωνικά επιδόματα, κλέβοντας μας, μέσω ιδιωτικοποιήσεων, αυτά για τα οποία πληρώναμε όλη μας τη ζωή; Η απάντηση μας είναι όχι. Υπερασπιζόμαστε την απόσυρση του σχεδίου της τρόικας. Ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών άλλων χωρών, όπως της Ισλανδίας, δεν θα δεχτούμε να θάψουμε το παρόν και το παρελθόν μας για ένα χρέος που δεν είναι δικό μας. Αρνούμαστε να δεχτούμε την κλοπή του μέλλοντος μας. Σκοπεύουμε να πάρουμε τον έλεγχο των ζωών μας και να παρέμβουμε αποτελεσματικά σε κάθε διαδικασία πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Το κάνουμε, σήμερα, στις μαζικές συνελεύσεις όλοι μαζί. Κάνουμε έκκληση σε όλο τον κόσμο να ενωθεί, στους δρόμους, στις πλατείες, σε κάθε γωνιά, κάτω από τους ίσκιους των αγαλμάτων έτσι ώστε, ενωμένοι, να αλλάξουμε μια και καλή τους κανόνες αυτού του διεστραμμένου παιχνιδιού. Αυτή είναι μόνο η αρχή. Οι δρόμοι είναι δικοί μας.»
Φίλες/οι, σύντροφοι/ισσες και συνεργάτες του Αχιλλέα Παναγούλη
Ανακοίνωση από το "Κίνημα στην Πόλη του Ζωγράφου":
Χθες το βράδυ έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ έφυγε από τη ζωή ο 39χρονος Αχιλλέας Παναγούλης, ένας δικός μας άνθρωπος, ένας σύντροφός μας, ένας αγωνιστής της αριστεράς και των κινημάτων. Υπήρξε μέλος του Κινήματος στην Πόλη του Ζωγράφου και του ΣΥΡΙΖΑ Ζωγράφου, συμμετείχε σε όλα σχεδόν τα κινήματα της πόλης μας, για τη Βίλα, στο Ίνφο Καφέ, ενώ ήτανδραστήριος εθελοντής δασοπυροσβέστης. Διερχόμενο ΙΧ τον παρέσυρε και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ήταν εργαζόμενος φωτογράφος στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, ενώ ήταν καθημερινά αλληλέγγυος στον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ. Το σοκ είναι ακόμη μεγάλο για όλους μας και η είδηση δεν μπορεί να χωράει άλλα λόγια.
