H γερμανική αντικαπιταλιστική Αριστερά για το αποτέλεσμα των εκλογών

Η υποχώρηση του δικομματισμού

Για τον Μάνουελ Κέλνερ, στέλεχος της ISO, οργάνωσης της επαναστατικής Αριστεράς στη Γερμανία, οι θεαματικές απώλειες των Χριστιανοδημοκρατών CDU/CSU και του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) και η δραματική επιτυχία του AfD με ένα εθνικιστικό, ρατσιστικό, υπερσυντηρητικό και ακροδεξιό προφίλ είναι τα χαρακτηριστικά που σημαδεύουν τις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου 2017.

Η κατάρρευση του SPD αποτελεί έκφραση μιας διάβρωσης χωρίς γυρισμό του Σοσιαλδημοκρατικού εκλογικού κόμματος, που ξεκίνησε με την εφαρμογή των αντι-μεταρρυθμίσεων της «Ατζέντας 2010» (που ψηφίστηκε το 2003 από την κυβέρνηση του SPD / Πράσινων υπό τον Γκ. Σρέντερ). Yπάρχουν μεγάλες δυσκολίες στο να σχηματιστεί κυβέρνηση και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα τους επόμενους μήνες. Τα αποτελέσματα των εκλογών φαίνεται να οδηγούν σε μια πολιτική και κομματική κρίση που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και σε νέες πρόωρες ομοσπονδιακές εκλογές.

Σε άρθρο της με τίτλο «Μετά τις εκλογές στη Γερμανία» η Angela Klein, στέλεχος επίσης της ISO, ισχυρίζεται ότι η Μέρκελ πλήρωσε εκλογικά την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης για σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, ενώ και ο Μάρτιν Σουλτς πλήρωσε για τη συμμετοχή του στην ίδια κυβέρνηση, την απόλυτη ευθυγράμμισή του με τη Μέρκελ, αλλά και τη μη διαφοροποίησή του στην προεκλογική καμπάνια. «Στο τέλος της τηλεοπτικής μονομαχίας καταγράφτηκε περισσότερο περισσότερο ως συνεργάτης της Μέρκελ παρά ως αντίπαλός της», γράφει.

Η κοινωνική κατάσταση στη Γερμανία

Η εικόνα που περιγράφει είναι αποκαλυπτική:

Οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των συνδικάτων διατείνονται ότι χάρη σε αυτούς και το SPD η κυβέρνηση νομοθέτησε  την κατώτατη ωρομισθία, αλλά πρόκειται για το αστείο ποσό των 8,84 ευρώ,  και η τήρησή του στην πράξη ούτε καν εξασφαλίζεται από τους κρατικούς μηχανισμούς. Ενώ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εξαγοράστηκαν και δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67. Επιπλέον χτυπήθηκαν τα συνδικάτα που συσπειρώνουν εξειδικευμένους εργαζόμενους όπως οι μηχανοδηγοί και οι γιατροί, που από την πλευρά τους επέδειξαν σπουδαία μαχητικότητα και τα τελευταία χρόνια κατάφεραν πολλές φορές να αποτρέψουν την απώλεια των κεκτημένων τους.

Στην Ανατολική Γερμανία εκφράζεται έντονη δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι μισθοί και συντάξεις, ακόμα και στο δημόσιο τομέα, παραμένουν μικρότερες από αυτές των δυτικών – ενώ το 90% των περιουσιακών στοιχείων ανήκουν στα χέρια δυτικών. Συνολικά στη Γερμανία, η κοινωνική ανισότητα έχει αυξηθεί μετά το 1998. Είναι μια από τις χώρες με τις μεγαλύτερες ανισότητες εισοδήματος και η χώρα με το μεγαλύτερο εισόδημα διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών. Το 10% των ιδιωτικών νοικοκυριών κατέχει περισσότερο από το ήμισυ του πλούτου.  Όσοι βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ανέρχονται συνολικά σε 16%. Το ποσοστό παιδικής φτώχειας είναι 19%, στην Ανατολική Γερμανία 25%. Η μακροχρόνια ανεργία αντιπροσωπεύει το 36% του συνόλου της ανεργίας και παραμένει σχεδόν σταθερή τα τελευταία οκτώ χρόνια. Το χαμηλό επίσημο ποσοστό ανεργίας, κάτω από 6%, εξασφαλίζεται με ένα αυξανόμενο ποσοστό εργαζομένων που κερδίζουν λιγότερα από 10 ευρώ την ώρα: αυτοί αντιπροσωπεύουν το 20% του ενεργού πληθυσμού στη Γερμανία, στην Ανατολική Γερμανία άνω του 30%. Αυτό το νέο προλεταριάτο εργάζεται για πολύ περισσότερες ώρες από αυτές που πληρώνεται και παρόλα αυτά συχνά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τα κοινωνικά επιδόματα. Εξαιτίας των ιδιωτικοποιήσεων, τα τρένα για την καθημερινή μετακίνηση του κόσμου είναι ακριβά, ο κόσμος στιβάζεται σε άσχημες συνθήκες και πολλά δρομολόγια ακυρώνονται. Η κατάσταση στα σχολικά κτίρια επιδεινώνεται, η χώρα στερείται 5.000 εκπαιδευτικούς, τα ενοίκια έχουν ακριβύνει σημαντικά.

Η κατάσταση, σύμφωνα με τη συντρόφισσα, αναμένεται να γίνει ακόμα πιο ζοφερή για τον γερμανικό καπιταλισμό στο μέλλον, ενώ διαβλέπει βάθεμα της κρίσης στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, ατμομηχανή της εθνικής οικονομίας.

Ποιοι και γιατί ψηφίζουν AfD;

Η κοινωνική κατάσταση, αλλά και οι διαφορές ανατολικής και δυτικής Γερμανίας, έχουν σημασία για να κατανοήσει κανείς τον «χάρτη» των επιτυχιών του ακροδεξιού AfD.  

Όπως γράφει ο Κέλνερ, το AfD πέρα από το 12,6% και την τρίτη θέση (94 βουλευτές σε σύνολο 709), γίνεται επιπλέον το 1ο κόμμα στη Σαξονία με 27% και γενικά την 1η δύναμη στους άντρες ψηφοφόρους των κρατιδίων της Ανατολικής Γερμανίας, ενώ στη Βαυαρία, το AfD έρχεται στη δεύτερη θέση πίσω από το CSU σε αρκετές εκλογικές περιφέρειες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν και τα στοιχεία για την «πολυσυλλεκτική» προέλευση των ψηφοφόρων του: Το AfD απέσπασε πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους από το CDU/CSU, σχεδόν μισό εκατομμύριο από το SPD και σχεδόν 400.000 από το κόμμα Die Linke και κατάφερε να κινητοποιήσει πάνω από ένα εκατομμύριο όσων απείχαν στις εκλογές το 2013.

Πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για την επιρροή του AfD γίνονται και στην μετεκλογική ανακοίνωση του Δικτύου Marx21. Το 85% των ψηφοφόρων του δήλωσε ότι ψήφισε «επειδή έτσι μπορούσαν να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους». Προφανώς, ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων του AfD είδαν την ψήφο τους ως τη μέγιστη δυνατή τιμωρία για το μισητό στάτους κβρο. Παρ’ όλα αυτά, οι ψήφοι δεν οφείλονται σε «παραπλάνηση», αντίθετα προκύπτει συμφωνία με την ατζέντα που χρησιμοποιεί το ακροδεξιό κόμμα: Οι ψηφοφόροι του AfD πιστεύουν ότι «οι άνθρωποι δεν αισθάνονται πλέον ασφαλείς» (99%), «η επιρροή του Ισλάμ πρέπει να μειωθεί» (99%) και «η εισροή προσφύγων να περιοριστεί» (96%).

Το φαινόμενο AfD εντάσσεται στην ίδια κατηγορία με τα παραδείγματα Τραμπ και Λεπέν: το πολιτικό κέντρο διαβρώνεται, η ακροδεξιά ενισχύεται. Η υποκριτική χαρά της Μέρκελ για την «εκλογική νίκη» της δεν μπορεί να απαλύνει το χειρότερο αποτέλεσμα για το CDU / CSU από το 1949.

Σύμφωνα με τους συντρόφους, η αποχώρηση της Frauke Petry από την ηγεσία την επόμενη των εκλογών ανοίγει το δρόμο για την κυριαρχία της φασιστικής πτέρυγας του AfD, υπό τον Αλεξάντερ Γκάουλαντ και τον Μπγιερν Χέκε. Η Angela Klein, εντοπίζει σε αυτήν την αποχώρηση και το αποτέλεσμα μιας εσωκομματικής σύγκρουσης: γύρω από τη συμμετοχή -και το timing αυτής-  ή όχι σε κυβερνητικό συνασπισμό.

Ρατσισμός και Ισλαμοφοβία κυριαρχούν στην αστική πολιτική ατζέντα

Ο ρατσισμός είναι το βασικό όπλο που επιστρατεύει το AfD για να ριζώσει στο γόνιμο έδαφος της απογοήτευσης - ιδιαίτερα η ισλαμοφοβία. Οι πιθανότητες να μετακινηθεί ακροδεξιά η αντισυστημική οργή του κόσμου αυξάνεται δραστικά όταν οι αστικές δυνάμεις - πρωτίστως τα κόμματα, αλλά και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης - προσπαθούν να καταπολεμήσουν τη μικροαστική ακροδεξιά υιοθετώντας την ατζέντα της. Τα αποτελέσματα του AfD αποτελούν λογική συνέπεια μιας προεκλογικής εκστρατείας, όπου οι φασίστες κατάφεραν με όλη τους τη δύναμη να θέσουν στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης  τα θέματα των προσφύγων, του Ισλάμ, της τρομοκρατίας και της ασφάλειας.

Η δαιμονοποίηση των μουσουλμάνων και των προσφύγων ως τρομοκράτες και μισογύνηδες δεν πρωτοεμφανίστηκε σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία αλλά διεξάγεται αδιάκοπα από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Τόσο τα δυο μεγάλα αστικά κόμματα όσο και ένα μεγάλο μέρος των μέσων μαζικής ενημέρωσης θα συνεχίσουν να επισείουν τον «ισλαμικό μπαμπούλα», συνδέοντας εσκεμμένα τη θρησκεία με αρνητικές λέξεις όπως  τρομοκρατία, γυναικεία καταπίεση, ομοφοβία ή αντισημιτισμός.

Αυτό φάνηκε γλαφυρά στην τηλεοπτική μονομαχία μεταξύ του Martin Schulz και της Angela Merkel: Με την ευγενική προσφορά των δημοσιογράφων όλη συζήτηση στράφηκε γύρω από τη μετανάστευση, τους μουσουλμάνους και την τρομοκρατία, ενώ θέματα όπως η νοσηλευτική φροντίδα, η εκπαίδευση και αυτοί που έμειναν έξω από το «οικονομικό θαύμα της Μέρκελ» αγνοήθηκαν πλήρως. Τα πρωτοσέλιδα της Bild (η γερμανική εφημερίδα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στη Γερμανία) δεν μπορούσαν να διακριθούν από εκλογικές αφίσες του AfD (μας θυμίζει το δικό μας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ...).

Το «φιλελεύθερο» FDP έθεσε την ανασυγκρότηση της αστυνομίας και του στρατού στο κέντρο της εκστρατείας του, ενώ στο ζήτημα των προσφύγων συμφωνούσε με τα αιτήματα του AfD. Το CDU υπογράμμισε τα «επιτεύγματά του» στον δραστικό περιορισμό του δικαιώματος ασύλου. Το SPD ήταν αυτό που πρώτο επανέφερε το ζήτημα του πρόσφυγα ως απειλή στην προεκλογική εκστρατεία. Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός ότι το 44% περίπου των Γερμανών ψηφοφόρων δήλωνε ότι η μετανάστευση είναι το σημαντικότερο πρόβλημα στη χώρα. Στη Βαυαρία  το CSU επιτέθηκε στη Μέρκελ από τα δεξιά για το προσφυγικό – για να περιορίσει τις διαρροές προς το AfD. Το αποτέλεσμα ήταν να πάρει εκεί το AfD το ισχυρότερο αποτέλεσμά του στη Δύση.

Οι συνέπειες είναι καταστροφικές - μέχρι τώρα περισσότερο από το 50% του πληθυσμού φοβάται τους Μουσουλμάνους.

Το DIE LINKE , όπως και οι Πράσινοι, δεν κατάφεραν ή δεν προσπάθησαν να αμφισβητήσουν αυτή την ατζέντα. Όπως τονίζουν οι σύντροφοι του Marx12, το DIE LINKE θα έκανε ένα τεράστιο λάθος, εάν αποφύγει αυτό το ζήτημα για να «μην χάσει ψήφους». Ο ρατσισμός διασπάει την εργατική τάξη και παραλύει τον αγώνα που χρειάζεται για να ηττηθεί το AfD. Το όραμα για μια δίκαιη κοινωνία, το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τους κοινωνικούς αγώνες, συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα κατά του ρατσισμού Αντίθετα, το δράμα στο Die Linke είναι πως στελέχη (και μάλιστα της αριστερής πτέρυγας του Die Linke) όπως η Σάρα Βάγκενκνεχτ τοποθετήθηκαν επανειλημμένα με τρόπο που υποκλινόταν σε τμήμα της ξενοφοβικής προπαγάνδας. Ένα καμπανάκι ήταν η απώλεια 400.000 ψηφοφόρων από το DIE LINKE προς το AfD, που δείχνει επίσης ότι πρέπει να εκπαιδεύουμε τον κόσμο μας στον αγώνα κατά του ρατσισμού - προκειμένου να μπορέσουν να αντισταθούν αποτελεσματικότερα στις ρατσιστικές προκαταλήψεις.

Το Die Linke και το τίμημα του κεντροαριστερού «κυβερνητισμού»

Το Die Linke σημείωσε επιτυχίες στις πόλεις του Αμβούργου και της Βρέμης καθώς και και στο Σάαρλαντ με πάνω από 12%. Στο Βερολίνο έγινε μάλιστα 2η δύναμη με 19%. Μεταξύ των ψηφοφόρων κάτω των 30 ετών πήρε 11%. Αλλά στα ανατολικά ομοσπονδιακά κράτη το κόμμα υπέστη μεγάλες απώλειες, με τις μεγαλύτερες στη Θουριγγία και το Βραδεμβούργο. Και στα δύο κρατίδια, το Linke βρίσκεται σε κυβερνητικό συνασπισμό με το SPD. Παρά το σχετικά ελκυστικό προεκλογικό του πρόγραμμα (ενάντια στις αντιμεταρρυθμίσεις, με προτάσεις υπέρ του κόσμου της εργασίας), όπου το  Die Linke συμμετείχε σε κυβερνητικούς συνασπισμούς , δεν υλοποίησε τις μεγάλες υποσχέσεις του, και υποτάχθηκε στη «ρεάλ πολιτίκ». Έτσι «κατάφερε» να εγγραφεί σε τμήμα του πληττόμενου κόσμου ως τμήμα του κατεστημένου: Πχ. το γεγονός ότι συμμορφώθηκε στη Σαξονία με τη συνταγματική δέσμευση για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και υποστήριξε την ιδιωτικοποίηση των αυτοκινητοδρόμων στη Θουριγγία, το Βρανδεμβούργο και το Βερολίνο θόλωσε την αντισυστημική εικόνα του.  

Το κενό αγώνων ως ερμηνεία

Φυσικά η καλή απόδοση του AfD και η στασιμότητα της Αριστεράς, οφείλονται και στο χαμηλό επίπεδο των κοινωνικών αγώνων.

Τα συνδικάτα, παρόλο που έχουν πληγεί σοβαρά από την συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, τήρησαν σιγή ιχθύος αντί να οργανώσουν μαζικές κινητοποιήσεις για καλύτερη νοσηλευτική φροντίδα, εκπαίδευση και τις κοινωνικές παροχές. Αρκετοί ακτιβιστές βάσης έκαναν προσπάθειες να οργανώσουν την αντίσταση αλλά  αντιμετώπισαν τεράστια εμπόδια από τη γραφειοκρατία, ακόμη και στην προετοιμασία των μικρότερων ενεργειών απεργίας και διαμαρτυρίας. Το καλύτερο αντίδοτο στο AfD θα ήταν ο κοινός αγώνας των πολλών για τα πολιτικά και κοινωνικά τους δικαιώματα. Η πραγματική εμπειρία της ταξικής αλληλεγγύης θα αντιπαρατίθετο στον ρατσισμό τoυ AfD και η διεισδυτικότητα της διχαστικής ιδεολογίας θα συναντούσε εμπόδια. Ωστόσο, τα συνδικάτα  τα τελευταία 15 χρόνια «έβαλαν τα χέρια τους κι έβγαλαν τα μάτια τους».  Δεν στήριξαν το κίνημα ενάντια στις κοινωνικές «μεταρρυθμίσεις» του Χάρτς το 2003 («Διαδηλώσεις της Δευτέρας») , συμβάλλοντας έτσι στην καθήλωση των μισθών και τη μερική τους μείωση. Η αποδοχή των συμβάσεων μερικής απασχόλησης οδήγησε στη διάσπαση του εργατικού δυναμικού ανάμεσα στο «παραδοσιακό» εργατικό δυναμικό και σε εκείνους που απασχολούνται επισφαλώς - και οι τελευταίοι αυτοί συχνά εγκαταλείφθηκαν από τα συνδικάτα. Μετά την έναρξη της κρίσης το 2008 τα συνδικάτα συμμάχησαν με το κράτος και τους καπιταλιστές, φορτώνοντας την κρίση στο δημόσιο.  Επιπλέον η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κατάπιε πλήρως την ιδεολογία της «ανταγωνιστικότητας» - με άλλα λόγια, η ελπίδα ότι με την ενίσχυση της γερμανικής μητρόπολης στον διεθνή ανταγωνισμό θα μπορούσαν να περισσέψουν και για τους εργαζόμενους κάποια ψίχουλα.

Υπάρχουν δείγματα που δείχνουν τις δυνατότητες για αντιστροφή του κλίματος. Στην προεκλογική εκστρατεία, για 2 μέρες έγιναν συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες για την επιδείνωση της κατάστασης στα δημόσια νοσοκομεία. Εκείνες τις 2 μέρες το επίκεντρο της συζήτησης μετατοπίστηκε και ευνοούσε την αριστερή-κοινωνική ατζέντα, υποχρεώνοντας τα αστικά κόμματα σε  υποσχέσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης στη νοσηλευτική φροντίδα.

H Άγκ. Κλάιν κάνει αναφορά στις υπαρκτές αντιστάσεις, όπως τις κινητοποιήσεις που διοργανώσανε συνδικάτα και κάτοικοι στο Βρανδεμβούργο και στη Ρηνανία κατά της εκμετάλλευσης λιγνιτικών ορυχείων από επιχειρηματικούς κολοσσούς όπως η RWE, οι κινητοποιήσεις ασθενών και εργαζόμενων στα νοσοκομεία για τα προβλήματα στη δημόσια υγεία, όπως στο Αμβούργο , αγώνες κατά της ιδιωτικοποίησης δημόσιων υπηρεσιών όπως η ηλεκτρική ενέργεια και το νερό,  όπου σε κάποιες πόλεις οι ιδιωτικοποιήσεις ακυρώθηκαν με τη διοργάνωση τοπικών δημοψηφισμάτων, εργατικοί αγώνες ενάντια στις περικοπές και την επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, μικροί αγώνες μεν αλλά με μεγάλη κοινωνική στήριξη.

Κάποια θετικά παραδείγματα

Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα δεν ήταν «αντικειμενικά αναπόφευκτο». Κάποια παραδείγματα και στοιχεία που αναφέρει στην ανακοίνωσή του το Marx21 έχουν ιδιαίτερη σημασία:

Το DIE LINKE πέτυχε τη μεγαλύτερη άνοδο στο Αμβούργο, και δη στην περιοχή Αλτόνα, εκεί που γνώρισε τον πόλεμο από σύσσωμο τον επιχειρηματικό τύπο, λόγω της υποστήριξής του στις διαμαρτυρίες ενάντια στο  G20. Άλλη μια απόδειξη ότι ο κόσμος αναζητεί μια δύναμη που να εμπνεύσει στη μάχη με το σύστημα και να συγκρουστεί  μαζί του. Στο Αμβούργο το DIE LINKE πέτυχε ισχυρό αποτέλεσμα με 12,2% και μάλιστα σε αρκετές γειτονιές της περιοχής Altona βγήκε πρώτη δύναμη.

 Στη Βόρεια Νυρεμβέργη πέτυχε  11,7% και στρατολόγησε 100 νέα μέλη που διεξήγαγαν μάλιστα μια πολύ εξωστρεφή και μαχητική προεκλογική καμπάνια. Οι κινητοποιήσεις για να μην απελαθεί Αφγανός μαθητής επίσης έπαιξαν ρόλο στο καλό εκλογικό αποτέλεσμα.

Στο Βερολίνο-Neukölln, το DIE LINKE έλαβε 18,3% με αύξηση 4,1%, ενώ στο φτωχό βόρειο τμήμα του Neukölln το κόμμα έφθασε το 30%. Η επιτυχία αυτή οφείλεται στη μαχητική αντιμετώπιση της ακροδεξιάς και των κοινωνικών κινημάτων, ενώ κι εδώ παρουσίασε την τελευταία δεκαετία υπερδιπλασιασμό των μελών του.

Στο Münster,  το DIE LINKE συμμετείχε σε διάφορες μεγάλες διαμαρτυρίες κατά του AfD, κι έτσι  το Münster είναι η μόνη κοινότητα στη Γερμανία όπου το AfD πήρε λιγότερο από 5%, ενώ την ίδια στιγμή το DIE LINKE κατάφερε να αυξήσει τις ψήφους του κατά 65%.

Ακόμα και στην Ανατολή όπου η Αριστερά κατέρρευσε, υπήρχαν θετικές εξαιρέσεις: το DIE LINKE στη Λειψία από την αρχή πήρε μέρος στις κινητοποιήσεις κατά του ακροδεξιού κινήματος PEGIDA κι έτσι κράτησε σταθερές τις δυνάμεις του, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Σαξονία.

Στροφή στο κίνημα και στην αντικαπιταλιστική πολιτική εναλλακτική

Στο δια ταύτα φαίνεται να συμφωνούν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες των οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς:

Τα προβλήματα του κινήματος και της Αριστεράς, σε συνδυασμό την αντικειμενική κατάσταση που  κάνει τον κόσμο να ζητάει «αλλαγή», στρώνουν το έδαφος για την άνοδο της άκρας δεξιάς. Υπήρξαν μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στο AfD αλλά δεν αρκούν, αν και το καθήκον να τους πολεμήσουμε στους δρόμους παραμένει ζωτικό. Για να νικήσει η Αριστερά την Ακροδεξιά πρέπει να δείξει την εναλλακτική λύση ,  να αποτελέσει τμήμα της και να την χτίσει στους αγώνες. 

Οργάνωση της κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης σε ρήξη με το αστικό-νεοφιλελεύθερο καθεστώς, ξεκάθαρος προσανατολισμός σε πόλεμο κατά του ρατσισμού και των φασιστών (αντιμετωπίζοντάς τους ως στήριγμα το συστήματος και ως γιαλαντζί αντισυστημικούς), χτίσιμο δεσμών με τους μαχητικούς πυρήνες αγωνιστών που ξεπηδούνε στα συνδικάτα, ενεργά και μαχητικά κομματικά μέλη για να εμπλακούν στις μάχες, ενότητα της Αριστεράς και των αγωνιστών στη δράση: Αυτά είναι τα στοιχεία για να ανταποκριθεί το DIE LINKE και η Αριστερά συνολικά στις τρέχουσες προκλήσεις. 

Τα πλήρη άρθρα, στα αγγλικά:

-Elections in Germany: Breakthrough of the extreme right; Spectacular losses of CDU / CSU and SPD

-After the German election

-GERMAN ELECTIONS 2017: THE RISE OF THE AFD AND THE LEFT