Τα αποτελέσματα των εκλογών για τη μαχόμενη Αριστερά δεν είναι καλά.
Η άνοδος του ΚΚΕ κατά δύο μονάδες δεν αλλάζει τη γενική εικόνα. Το ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη δεν μπήκε στη βουλή. Οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έμειναν σε χαμηλές πτήσεις.
Ειδικά αν λάβουμε υπόψη τους 600.000 ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το 2019, την αναθέρμανση των κοινωνικών αγώνων το τελευταίο διάστημα και τις πρόσφατες εκλογικές επιτυχίες της Αριστεράς σε σωματεία ή τις φοιτητικές εκλογές. Σε μια συγκυρία αύξησης της εκλογικής επιρροής της ΝΔ και της ακροδεξιάς, το κενό μιας μαζικής αριστερής εναλλακτικής είναι κάτι παραπάνω από εμφανές.
ΚΚΕ
Το ΚΚΕ πέτυχε μια αξιοσημείωτη αύξηση των δυνάμεών του, σε σύγκριση με τις εκλογές του 2019. Από τις 299.621 ψήφους και το 5,3%, σε 426.741 ψήφους και στο 7,23% το 2023. Στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα κατέγραψε 10,1%, με βάση τα στοιχεία του Exit Poll. Η καλύτερη επίδοση του ΚΚΕ καταγράφεται σε εργατικές-λαϊκές περιοχές, π.χ. στη Β2 Δυτικού Τομέα Αθήνας με 11,43%, στη Β› Πειραιά με 10,84%. Συνολικά ήρθε 3ο κόμμα στην Αττική, όπου και διατηρεί σημαντικές οργανωμένες δυνάμεις και έχει σταθερή παρουσία σε εργατικούς χώρους και γειτονιές.
Όμως σε σύγκριση με παλιότερες επιδόσεις του ΚΚΕ (όπως το 8,48% στις εκλογές του 2012, που παραμένει το καλύτερο σκορ του Περισσού από το 1993 και μετά), αλλά και τη μαζική απόσυρση της εκλογικής εμπιστοσύνης προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η επίδοση δεν πρέπει να θεωρηθεί αρκετή. Η οργανωτική δύναμη του ΚΚΕ αντικειμενικά θα έπρεπε να ωθεί σε υψηλότερες φιλοδοξίες και την ανάληψη μεγαλύτερων ευθυνών και αναβαθμισμένων πρωτοβουλιών στο κίνημα και γενικότερα. Πέρα από την αναγνώριση της συμβολής του σε μια σειρά μάχες της τελευταίας 4ετίας, είναι σίγουρο ότι το ΚΚΕ εισέπραξε μεγάλο μέρος της αριστερής ψήφου, με κριτική διάθεση.
Το ΚΚΕ έχει πλέον σοβαρό καθήκον να μετατρέψει την ενίσχυση του κόσμου σε ενωτική στάση -ειδικά στο μαζικό κίνημα, στα συνδικάτα, στις σχολές -προς τις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Το παράδειγμα του νικηφόρου αγώνα στην efood είναι απαραίτητο να γενικευτεί. Αν επικρατήσει η λογική της «κομματικής αυτάρκειας» και της εχθρικής στάσης απέναντι στις υπόλοιπη Αριστερά, είναι βέβαιο ότι αυτό δεν θα βοηθήσει στην αντίσταση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, πόσο μάλλον στην «αναγκαία αντεπίθεσή του στο δρόμο της ανατροπής», την επόμενη μέρα των εκλογών.
Πέρα από το γεγονός ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν αλλάζουν μόνο με την λίγο-λίγο αύξηση του εκλογικού ποσοστού του ΚΚΕ, τα καλέσματα του Δ. Κουτσούμπα για «ενίσχυση της μοναδικής πραγματικής αντιπολίτευσης» στην εκλογική μάχη της 25ης Ιουνίου (εξηγήσιμα στο πλαίσιο του καλπονοθευτικού τρόπου διανομής των εδρών στις νέες εκλογές) δείχνουν κακά σημάδια αλαζονείας και αυτοπροβολής του ΚΚΕ ως του μόνου αριστερού κόμματος.
ΜΕΡΑ 25 - Συμμαχία για τη Ρήξη
Το ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη, παρά τις δημοσκοπικές προβλέψεις και τη διεύρυνση προς τη ΛΑΕ-ΑΑ, έχασε οριακά τη δυνατότητα εκπροσώπησης στη βουλή (2,63% και 155.000 ψήφους, από 194.500 ψήφους το 2019). Ελπίζουμε αυτό το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό στην επόμενη κάλπη. Μια ακόμα αριστερή φωνή, με οικολογικό και φεμινιστικό στίγμα, θα είναι κέρδος να υπάρχει στο κοινοβούλιο.
Η αμφισημία σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή εκφραζόταν από τις δηλώσεις Βαρουφάκη, σίγουρα στοίχησαν στο ΜΕΡΑ25. Όπως και οι περίφημες «κυβερνητικές προτάσεις» που ήταν βούτυρο στο ψωμί της καθεστωτικής προπαγάνδας.
Όταν ο κόσμος της Αριστεράς, στον οποίο κυρίως απευθύνεται το ΜΕΡΑ25, δυσφορεί με το κόμμα Τσίπρα, δεν μπορείς να επικαλείσαι διαρκώς, ακόμα και τη βραδιά της ήττας σου, ότι για το κακό αποτέλεσμα φταίει η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόταση συνεργασίας που είχες απευθύνει. Ειδικά όταν οι επιθέσεις μηχανισμών του συστήματος και της Κουμουνδούρου, για το ανώδυνο σύστημα ψηφιακών συναλλαγών «Δήμητρα», σε τοποθετούν «εκτός πλαισίου συζήτησης».
Επιπλέον, παρά την αριστερή στροφή του ΜΕΡΑ25, οι πολυσυλλεκτικές του θέσεις και το αντιφατικό πολιτικό μήνυμα που εκπέμπουν (ένα εκκρεμές που κινείται από την σοσιαλιστική αυτοδιαχείριση, μέχρι την εφαρμογή των λύσεων που προτείνει ο «πράσινος καπιταλισμός» και από το «καμία εξόρυξη ποτέ και πουθενά», στην χρήση όπλων σε περίπτωση θερμού επεισοδίου με την Τουρκία σε κάποια βραχονησίδα), είναι σίγουρο ότι έκαναν πολλούς/ες να διαφοροποιήσουν την αρχική τους πρόθεση να ψηφίσουν ΜΕΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των λοιπών οργανώσεων της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής/κομμουνιστικής Αριστεράς, παρά τη συμβολή τους σε μια σειρά κοινωνικά μέτωπα και κινήματα, περιορίστηκαν για άλλη μια φορά σε ποσοστά καταγραφής, αισθητά κάτω από το όριο «ορατότητας» του 1%.
Στην εκλογική αναμέτρηση της 21ης Μαΐου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έλαβε συνολικά 31.739 ψήφους και 0,54%, καταγράφοντας μια οριακή άνοδο σε σχέση με το αποτέλεσμα του 2019, όπου είχε λάβει 0,41% και 23.239 ψήφους. Η τάση συρρίκνωσης του μετώπου, που έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε εκλογική συμμαχία και λίγο πριν τις εκλογές εμφανίζεται ξανά, φαίνεται να μην έχει αντιστροφή. Όπως υπογραμμίζει άλλωστε και η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το εκλογικό αποτέλεσμα: «είναι αυτονόητο ότι η αύξηση αυτή σε ψήφους και ποσοστό δεν σημαίνει και υπέρβαση των αδυναμιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Η επιμονή στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο, δεν αρκεί από μόνη της για να επικοινωνήσει με τις διαθέσεις του κόσμου. Πόσο μάλλον απογειωμένες εκτιμήσεις περί «ψεύτικης νίκης Μητσοτάκη». Ούτε φυσικά αυξάνεται η συσπείρωση του κόσμου των αγώνων χωρίς κουλτούρα ισότιμης και έντιμης συνεργασίας με την υπόλοιπη Αριστερά.
Από εδώ και πέρα…
Μετά τις εκλογές είναι επείγουσα ανάγκη να υπάρξουν τολμηρές υπερβάσεις από όλη την υπαρκτή Αριστερά, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την νεοφιλελεύθερη επέλαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μακριά από τις μάστιγες του σεχταρισμού, του μικροηγεμονισμού, του επαναστατικού βερμπαλισμού ή της «ρεαλιστικής ανυπακοής», θα απαιτηθεί η οργάνωση της κοινωνικής αντίστασης και η ανασύνταξη της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Με ενωτική παρέμβαση στο κίνημα, στη βάση της μεταβατικής πολιτικής, να δουλέψουμε με σχέδιο την (ανα)συγκρότηση αντίπαλου δέους -κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά-στη συνθήκη σκληρής λιτότητας και αυταρχισμού της ΝΔ και των λοιπών συναινετικών διαχειριστών της μιζέριας.
Το κρίσιμο κοινωνικό δυναμικό υπάρχει, όπως απέδειξε και η έκρηξη με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη. Μόνο που αναζητά πολιτική έκφραση και πειστική εναλλακτική. Αντί λοιπόν να βυθιστούμε στην απογοήτευση ή να οργιζόμαστε για τον «μαζοχιστή λαό», να φροντίσουμε να διορθώσουμε τα λάθη της Αριστεράς και να φανούμε πραγματικά χρήσιμοι, στηρίζοντας, συντονίζοντας και πολιτικοποιώντας τις μάχες του επόμενου διαστήματος.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
