Χωρίς μηχανισμό ανάγνωσης της πραγματικότητας

Δη­μο­σιο­γρά­φοι, λο­γο­τέ­χνες κ.λπ. που γρά­φουν και δη­μο­σιεύ­ουν τα κεί­με­νά τους επί σειρά ετών, ομο­λο­γούν με βε­βαιό­τη­τα ότι ένα άρθρο ή ένα βι­βλίο, δεν μπο­ρεί από μόνο του να αλ­λά­ξει τον κόσμο. Μπο­ρεί, όμως, να αλ­λά­ξει τους αν­θρώ­πους που θα το δια­βά­σουν, κι εκεί­νοι με τη σειρά τους να αλ­λά­ξουν τον κόσμο. Σε αυτή τη λο­γι­κή, ένα από τα πο­νή­μα­τα που τα­ρα­κού­νη­σαν την Αγ­γλία το 18ο αιώνα, ήταν το «Πα­ρα­μύ­θι των Με­λισ­σών ή ιδιω­τι­κές αμαρ­τί­ες, δη­μό­σια ωφε­λή­μα­τα» (The Fable of the Bees, or Private Vices, Public Benefits), του Μπέρ­ναρντ ντε Μά­ντε­βιλ. Ο Άγ­γλος για­τρός και φι­λό­σο­φος με το έργο του -ένα ποί­η­μα πε­ρί­που 500 στί­χων- επι­τέ­θη­κε κατά της κοι­νω­νι­κής υπο­κρι­σί­ας, που κά­ποιοι της δί­νουν το όνομα της ηθι­κής. Ανα­φέρ­θη­κε, δη­λα­δή, σε όλες εκεί­νες τις ηθι­κές συ­νή­θειες, που στην ουσία τους κρύ­βουν ένα υπο­κρι­τι­κό προ­σω­πείο.

Αυτές οι σκέ­ψεις ήρθαν αυ­θόρ­μη­τα στο μυαλό, με ανα­γω­γή στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, όταν διά­βα­σα την άποψη του γ.γ. της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής του ΚΚΕ, κ. Δη­μή­τρη Κου­τσού­μπα, για το μα­ζι­κό αντι­φα­σι­στι­κό/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό μέ­τω­πο που επι­βάλ­λε­ται να δη­μιουρ­γη­θεί έστω και τώρα, σε εφη­με­ρί­δα του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου (5-6 Οκτω­βρί­ου). Αντι­γρά­φω το από­σπα­σμα της συ­νέ­ντευ­ξης: «Η Χ.Α. δεν αντι­με­τω­πί­ζε­ται από θολά αντι­φα­σι­στι­κά μέ­τω­πα υπε­ρά­σπι­σης της σύγ­χρο­νης δι­κτα­το­ρί­ας των μο­νο­πω­λί­ων, της αστι­κής δη­λα­δή εξου­σί­ας». Και μπαί­νει το ερώ­τη­μα: Αυτή η θέση απο­τε­λεί ηθική συ­νή­θεια του ΚΚΕ ή προ­σω­πείο πο­λι­τι­κού σε­χτα­ρι­σμού; Και γιατί χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται θολό το μέ­τω­πο, όταν μπο­ρού­με να του δώ­σου­με ευ­διά­κρι­τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά; Ιστο­ρι­κά τα ΚΚ ήταν βαθιά ρι­ζω­μέ­να μέσα στα κι­νή­μα­τα: φε­μι­νι­στι­κά, αγρο­τι­κά, αντι­φα­σι­στι­κά κ.λπ. Ψύ­χω­ναν τον λαό και απο­τε­λού­σαν δί­αυ­λο συ­μπό­ρευ­σης και αντί­στα­σης. Μαζί με την αλ­λη­λεγ­γύη και τη συ­ντρο­φι­κό­τη­τα, ήταν τα στοι­χεία που έκα­ναν τα ΚΚ να ξε­χω­ρί­ζουν.

Στον βαθμό, όμως, που σή­με­ρα δεν φαί­νε­ται να υπάρ­χουν στο ΚΚΕ τα μέσα για την ανά­γνω­ση και κα­τα­νό­η­σης της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, δη­μιουρ­γεί­ται κενό. Και τέ­τοιες από­ψεις είναι τε­λι­κά συ­γκλί­νου­σες προς το ίδιο το αντι­φα­σι­στι­κό πνεύ­μα των ιστο­ρι­κών ΚΚ ή όχι; Είναι βέ­βαιο πως ακόμα και σή­με­ρα, που οι τυ­φλοί έχουν δει και οι κου­φοί έχουν ακού­σει ότι η Χ.Α. είναι μία εγκλη­μα­τι­κή και πα­ρα­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση, υπάρ­χει η διά­θε­ση για τη δη­μιουρ­γία ενός μα­ζι­κού αντι­να­ζι­στι­κού και αντι­φα­σι­στι­κού/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού με­τώ­που; Που θα στή­σει ένα τε­ρά­στιο κί­νη­μα πο­λι­το­φυ­λα­κής και θα προ­στα­τέ­ψει από τον να­ζι­σμό αλλά και από το κομ­μά­τι της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας που δεν έχει ανε­πτυγ­μέ­να στον βαθμό που χρειά­ζε­ται τα αντι­φα­σι­στι­κά αντα­να­κλα­στι­κά του.

Ο πλου­ρα­λι­σμός στις ιδέες και τα πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα απο­τε­λούν νίκη της Δη­μο­κρα­τί­ας. Κα­νείς δεν μπο­ρεί να το αμ­φι­σβη­τή­σει. Αυτό όμως δεν έχει σχέση με το σύγ­χρο­νο πο­λι­τι­κό πρό­ταγ­μα, που δεν είναι άλλο από το να χτυ­πά­νε μαζί όλοι όσοι έχουν κοινό ιδε­ο­λο­γι­κό εφαλ­τή­ριο, σαν ένα σφυρί, στο ίδιο ση­μείο. Αφή­νο­ντας στην άκρη τους κάθε λογής Βο­ρί­δη­δες αλλά και τις αρι­στε­ρό­στρο­φες πι­ρου­έ­τες, με τα νε­φε­λώ­δη μι­σό­λο­γα. Επι­βάλ­λε­ται να συ­μπο­ρευ­τούν όλοι μαζί οι αντι­φα­σί­στες/αντι­κα­πι­τα­λι­στές, χωρίς να εξε­τά­ζου­με ποιος ψή­φι­σε δια­φο­ρε­τι­κά από το ΚΚΕ ή ποιοι δεν έφτα­σαν ποτέ μπρο­στά από κάλπη λόγω ιδε­ο­λο­γί­ας. Ήδη έχει χαθεί πο­λύ­τι­μος χρό­νος.