Δημοσιεύουμε κείμενο που λάβαμε από αναγνώστη μας, χωρίς να ταυτιζόμαστε πλήρως με το περιεχόμενό του. Με αφορμή μια πρόσφατη δήλωση του Δ. Κουτσούμπα για το αντιφασιστικό μέτωπο.
Δημοσιογράφοι, λογοτέχνες κ.λπ. που γράφουν και δημοσιεύουν τα κείμενά τους επί σειρά ετών, ομολογούν με βεβαιότητα ότι ένα άρθρο ή ένα βιβλίο, δεν μπορεί από μόνο του να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί, όμως, να αλλάξει τους ανθρώπους που θα το διαβάσουν, κι εκείνοι με τη σειρά τους να αλλάξουν τον κόσμο. Σε αυτή τη λογική, ένα από τα πονήματα που ταρακούνησαν την Αγγλία το 18ο αιώνα, ήταν το «Παραμύθι των Μελισσών ή ιδιωτικές αμαρτίες, δημόσια ωφελήματα» (The Fable of the Bees, or Private Vices, Public Benefits), του Μπέρναρντ ντε Μάντεβιλ. Ο Άγγλος γιατρός και φιλόσοφος με το έργο του -ένα ποίημα περίπου 500 στίχων- επιτέθηκε κατά της κοινωνικής υποκρισίας, που κάποιοι της δίνουν το όνομα της ηθικής. Αναφέρθηκε, δηλαδή, σε όλες εκείνες τις ηθικές συνήθειες, που στην ουσία τους κρύβουν ένα υποκριτικό προσωπείο.
Αυτές οι σκέψεις ήρθαν αυθόρμητα στο μυαλό, με αναγωγή στο πολιτικό επίπεδο, όταν διάβασα την άποψη του γ.γ. της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, κ. Δημήτρη Κουτσούμπα, για το μαζικό αντιφασιστικό/αντικαπιταλιστικό μέτωπο που επιβάλλεται να δημιουργηθεί έστω και τώρα, σε εφημερίδα του Σαββατοκύριακου (5-6 Οκτωβρίου). Αντιγράφω το απόσπασμα της συνέντευξης: «Η Χ.Α. δεν αντιμετωπίζεται από θολά αντιφασιστικά μέτωπα υπεράσπισης της σύγχρονης δικτατορίας των μονοπωλίων, της αστικής δηλαδή εξουσίας». Και μπαίνει το ερώτημα: Αυτή η θέση αποτελεί ηθική συνήθεια του ΚΚΕ ή προσωπείο πολιτικού σεχταρισμού; Και γιατί χαρακτηρίζεται θολό το μέτωπο, όταν μπορούμε να του δώσουμε ευδιάκριτα χαρακτηριστικά; Ιστορικά τα ΚΚ ήταν βαθιά ριζωμένα μέσα στα κινήματα: φεμινιστικά, αγροτικά, αντιφασιστικά κ.λπ. Ψύχωναν τον λαό και αποτελούσαν δίαυλο συμπόρευσης και αντίστασης. Μαζί με την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, ήταν τα στοιχεία που έκαναν τα ΚΚ να ξεχωρίζουν.
Στον βαθμό, όμως, που σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχουν στο ΚΚΕ τα μέσα για την ανάγνωση και κατανόησης της πραγματικότητας, δημιουργείται κενό. Και τέτοιες απόψεις είναι τελικά συγκλίνουσες προς το ίδιο το αντιφασιστικό πνεύμα των ιστορικών ΚΚ ή όχι; Είναι βέβαιο πως ακόμα και σήμερα, που οι τυφλοί έχουν δει και οι κουφοί έχουν ακούσει ότι η Χ.Α. είναι μία εγκληματική και παρακρατική οργάνωση, υπάρχει η διάθεση για τη δημιουργία ενός μαζικού αντιναζιστικού και αντιφασιστικού/αντικαπιταλιστικού μετώπου; Που θα στήσει ένα τεράστιο κίνημα πολιτοφυλακής και θα προστατέψει από τον ναζισμό αλλά και από το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δεν έχει ανεπτυγμένα στον βαθμό που χρειάζεται τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά του.
Ο πλουραλισμός στις ιδέες και τα πολιτικά ρεύματα αποτελούν νίκη της Δημοκρατίας. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Αυτό όμως δεν έχει σχέση με το σύγχρονο πολιτικό πρόταγμα, που δεν είναι άλλο από το να χτυπάνε μαζί όλοι όσοι έχουν κοινό ιδεολογικό εφαλτήριο, σαν ένα σφυρί, στο ίδιο σημείο. Αφήνοντας στην άκρη τους κάθε λογής Βορίδηδες αλλά και τις αριστερόστροφες πιρουέτες, με τα νεφελώδη μισόλογα. Επιβάλλεται να συμπορευτούν όλοι μαζί οι αντιφασίστες/αντικαπιταλιστές, χωρίς να εξετάζουμε ποιος ψήφισε διαφορετικά από το ΚΚΕ ή ποιοι δεν έφτασαν ποτέ μπροστά από κάλπη λόγω ιδεολογίας. Ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος.
