Το χρήμα στον λαιμό της

Λίγες επα­να­στά­σεις προ­δό­θη­καν τόσο γρή­γο­ρα και τόσο ολο­κλη­ρω­τι­κά, όσο η αι­γυ­πτια­κή λαϊκή εξέ­γερ­ση της πλα­τεί­ας Τα­χρίρ, που έριξε πριν από τέσ­σε­ρα χρό­νια τη χού­ντα του Χόσνι Μου­μπά­ρακ, μόνο και μόνο για να τη δει να ανα­σταί­νε­ται σαν τον φοί­νι­κα των δικών μας συ­νταγ­μα­ταρ­χών στο πρό­σω­πο του δι­κτά­το­ρα στρα­τη­γού-«προ­έ­δρου» Αμπ­ντέλ Φατάχ αλ Σίσι.

Για την ακρί­βεια, σε λίγες εβδο­μά­δες συ­μπλη­ρώ­νο­νται δύο χρό­νια από την αντε­πα­νά­στα­ση του αι­γυ­πτια­κού «βα­θέ­ος κρά­τους», το μα­το­βαμ­μέ­νο στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα που γκρέ­μι­σε με τα τανκς την εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση της Μου­σουλ­μα­νι­κής Αδελ­φό­τη­τας και ξα­να­έ­βα­λε την Αί­γυ­πτο των σχε­δόν 90 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ψυχών στον γύψο, κα­ταρ­γώ­ντας σε μια νύχτα όλες τις κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές κα­τα­κτή­σεις που σφυ­ρη­λα­τή­θη­καν στο χω­νευ­τή­ρι της θρυ­λι­κής πλα­τεί­ας του Κα­ΐ­ρου.

Τα όσα ακο­λού­θη­σαν το χου­ντι­κό «κί­νη­μα» της 3ης Ιου­λί­ου του 2013 θυ­μί­ζουν έντο­να τα αντί­στοι­χα «αν­δρα­γα­θή­μα­τα» ενός άλλου αγα­πη­μέ­νου κα­θε­στώ­τος της Δύσης, εκεί­νου του Αου­γού­στο Πι­νο­τσέτ στη Χιλή. Πο­τά­μι το αίμα: μέσα σε μόνο μία μέρα, την απο­φρά­δα πα­ρα­μο­νή Δε­κα­πε­νταύ­γου­στου του ’13, πε­ρισ­σό­τε­ροι από χί­λιοι δια­δη­λω­τές -με­τα­ξύ των οποί­ων και πολλά γυ­ναι­κό­παι­δα- σφα­γιά­στη­καν από τον στρα­τό, την αστυ­νο­μία και τους ρο­πα­λο­φό­ρους, μα­χαι­ρο­βγάλ­τες τρα­μπού­κους του ορ­γα­νω­μέ­νου πα­ρα­κρά­τους.

Εκτο­τε, χι­λιά­δες αντι­χου­ντι­κοί δια­δη­λω­τές βα­πτί­στη­καν «τρο­μο­κρά­τες» και δο­λο­φο­νή­θη­καν εν μέση οδώ, δε­κά­δες χι­λιά­δες άλλοι (41.000 σύμ­φω­να με τη Διε­θνή Αμνη­στία) «εξα­φα­νί­στη­καν», σαν τους Χι­λιά­νους «desaparecidos», από τις φυ­λα­κές όπου είχαν οδη­γη­θεί και αμέ­τρη­τοι ακόμη –ανά­με­σά τους και ο ίδιος ο εκλεγ­μέ­νος πρό­ε­δρος Μόρ­σι- κα­τα­δι­κά­στη­καν σε θά­να­το έπει­τα από δί­κες-πα­ρω­δία και πε­ρι­μέ­νουν έγκλει­στοι την εκτέ­λε­σή τους: έξι από τους κα­τα­δι­κα­σθέ­ντες απαγ­χο­νί­στη­καν μόνο τον Μάιο.

Το αστυ­νο­μι­κό κρά­τος του Μου­μπά­ρακ ζει και βα­σι­λεύ­ει: κόμ­μα­τα, ορ­γα­νώ­σεις και συν­δι­κά­τα τέ­θη­καν εκτός νόμου, ενώ γνω­στοί ακτι­βι­στές και συν­δι­κα­λι­στές, πρω­τα­γω­νι­στές του ξε­ση­κω­μού του 2011, βα­σα­νί­στη­καν και δο­λο­φο­νή­θη­καν. Κάθε απερ­γία ή αντι­κα­θε­στω­τι­κή δια­δή­λω­ση απα­γο­ρεύ­τη­κε διά νόμου, ενώ σε με­γά­λα κομ­μά­τια της χώρας –και ει­δι­κά στην εμπό­λε­μη Χερ­σό­νη­σο του Σινά– έχει επι­βλη­θεί de facto στρα­τιω­τι­κός νόμος, στο όνομα πάντα της «κα­τα­πο­λέ­μη­σης της ισλα­μι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας».

Γιατί τα θυ­μη­θή­κα­με όλα αυτά; Πέρα από την πρό­σφα­τη επί­σκε­ψη του νέου Ελ­λη­να υπουρ­γού Αμύ­νης στο Κάιρο, που έδει­ξε αν μη τι άλλο τον «ρε­α­λι­σμό» της... αρι­στε­ρο­δε­ξιάς κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- ΑΝ.ΕΛΛ. ως προς τις επα­φές με τους Αι­γύ­πτιους στρα­το­κρά­τες, ήρθε πριν από λίγες μέρες η επί­ση­μη επί­σκε­ψη του Αλ Σίσι στην καρ­διά της Ευ­ρώ­πης, το Βε­ρο­λί­νο, να μας θυ­μί­σει με τον πιο ξε­κά­θα­ρο τρόπο την επι­λε­κτι­κή ευ­ε­λι­ξία των ισχυ­ρών της γης απέ­να­ντι σε έν­νοιες όπως η δη­μο­κρα­τία και τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα –έν­νοιες που λιώ­νουν σαν το κερί μπρο­στά στη φλόγα των ορ­γα­νω­μέ­νων συμ­φε­ρό­ντων.

Εί­δα­με λοι­πόν την κα­γκε­λά­ριο Αν­γκε­λα Μέρ­κελ να υπο­δέ­χε­ται με κάθε επι­ση­μό­τη­τα τον αι­μο­χα­ρή κλη­ρο­νό­μο του Μου­μπά­ρακ, να τον ακού­ει υπο­μο­νε­τι­κά στην κοινή συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου καθώς υπε­ρα­σπι­ζό­ταν τις χι­λιά­δες θα­να­τι­κές κα­τα­δί­κες και, βέ­βαια, να υπο­γρά­φει μαζί του σειρά με­γά­λων εμπο­ρι­κών συμ­φω­νιών.

Εν­δει­κτι­κά ανα­φέ­ρου­με ότι μόνον η Siemens υπέ­γρα­ψε συμ­βά­σεις αξίας 8 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ (!) για την ανά­πτυ­ξη μο­νά­δων πα­ρα­γω­γής ηλε­κτρι­κής ενέρ­γειας και αιο­λι­κών πάρ­κων συ­νο­λι­κής ισχύ­ος άνω των 16 γι­γα­βάτ, ώστε «να υπο­στη­ρι­χθεί η τα­χεία οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη της χώρας και να κα­λυ­φθούν οι ενερ­γεια­κές ανά­γκες του αυ­ξα­νό­με­νου πλη­θυ­σμού της».

Πρό­κει­ται για το με­γα­λύ­τε­ρο συμ­βό­λαιο στην αμαρ­τω­λή ιστο­ρία της γερ­μα­νι­κής εται­ρεί­ας, γνω­στής πλέον στη χώρα μας και ως... Μί­ζενς –συμ­βό­λαιο που βε­βαί­ως θα χρη­μα­το­δο­τη­θεί από ένα τραστ γερ­μα­νι­κών και διε­θνών τρα­πε­ζών, βάσει εγ­γυ­ή­σε­ων που πα­ρέ­χει η ίδια η γερ­μα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Για χάρη τέ­τοιων με­γα-συμ­βο­λαί­ων, η Γερ­μα­νία δεν δί­στα­σε να στρώ­σει το κόκ­κι­νο σαν αίμα χαλί στον νε­κρο­θά­φτη της αι­γυ­πτια­κής επα­νά­στα­σης, τον «Πι­νο­τσέτ του Νεί­λου» Αλ Σίσι.

Η κα­γκε­λά­ριος βέ­βαια έζησε μια δύ­σκο­λη στιγ­μή, όταν ένας φοι­τη­τής Ια­τρι­κής που είχε πα­ρει­σφρή­σει στη συ­νέ­ντευ­ξη Τύπου της κα­γκε­λα­ρί­ας άρ­χι­σε να κρά­ζει άγρια τον Σίσι «φα­σί­στα», «να­ζι­στή» και «κατά συρ­ροή δο­λο­φό­νο».

Η πρες κόν­φε­ρανς δια­λύ­θη­κε άτα­κτα, με τους άν­δρες της ασφά­λειας να απο­μα­κρύ­νουν άρον άρον την εμ­φα­νώς τα­ραγ­μέ­νη Μέρ­κελ και τον υψηλό κα­λε­σμέ­νο της, προ­τού ολο­κλη­ρώ­σουν την εκ­φώ­νη­ση των γνω­στών λο­γύ­δριων περί στα­θε­ρό­τη­τας, συ­νερ­γα­σί­ας και ευ­η­με­ρί­ας. Ας πρό­σε­χε η αμνή­μων «Σι­δη­ρά Κυρία» της Ευ­ρώ­πης, που μόνο από μνη­μό­νια ξέρει: το χρήμα στον λαιμό της...