Από χτες διαρρέεται έντονα στον Tύπο, αλλά είναι κάτι που υπαγορεύεται και από την κοινή λογική, ότι ο πρωθυπουργός θα πάει για εκλογές μόλις ολοκληρώσει τη συμφωνία με τους «εταίρους». Το δήλωσε εξάλλου μετ’ επιτάσεως, ότι λιποτάκτης αυτός δε θα γίνει! Θα εφαρμόσει το σκληρότερο, ως τα τώρα, μνημόνιο και μετά θα κλαψουρίζει ότι θέλει ξανά τη λαϊκή εντολή, για να το «διορθώσει», όπως αφελώς και αναιδώς ψελλίζουν από το πρωί στα κανάλια τα πρωτοκλασάτα στελέχη του. Στο μεταξύ θα περιμένει και την ετυμηγορία του ισπανικού λαού, ο οποίος μετά την κωλοτούμπα της κυβέρνησής μας μπρος στη στεντόρεια ετυμηγορία του ελληνικού λαού, θα σκεφτεί πολύ αν θα πρέπει να δώσει την ψήφο του στον άλλο «αφελή» κοτσίδα που μιλά για «συμφωνία που εξασφαλίζει τη σταθερότητα».

Επειδή οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν με λίστα, οι «αντάρτες» της Αριστερής Πλατφόρμας, στην καλύτερη περίπτωση θα δουν τα ονόματά τους να φιγουράρουν στις τελευταίες θέσεις των ψηφοδελτίων, αν μείνουν να βολοδέρνουν μέχρι τότε μέσα σε ένα  ΣΥΡΙΖΑ που αλλάζει ραγδαία πρόσωπο, ελπίζοντας αφελώς, όπως (αφελώς;) ελπίζει και ο Τσίπρας για την Ευρώπη, ότι το κόμμα θα αλλάξει αν αλλάξουν οι συσχετισμοί εντός του.

Μοιραίο λάθος

Αυτό θα είναι ένα μέγιστο αλλά και μοιραίο πολιτικό λάθος που θα το χρεωθεί δυστυχώς όλη η Αριστερά και εξηγούμαι:
Όλος αυτός ο εισοδισμός στο ΣΥΡΙΖΑ, πρώην πασόκων, απολίτικων φιλόδοξων, κεκαλυμμένων λαμόγιων, που συνέβη το προηγούμενο διάστημα με τις ευλογίες της ηγετικής ομάδας, καθόλου τυχαίος δεν ήταν. Αποσκοπούσε ακριβώς στην αλλαγή του πολιτικού DNA του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε ως αυτό που λέει και το όνομά του, ένα εγχείρημα δηλαδή Συνασπισμού του χώρου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, με όλα τα προβλήματα ή τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κανείς ως προς αυτό, με όλες τις παθογένειες και τις ανεπάρκειες που μπορεί να προκύψουν στην διαδικασία  υλοποίησης ενός τέτοιου σχεδίου, για να μετατραπεί σε ένα πολυτασικό μεν, αριστερής κατεύθυνσης δε κόμμα, λίγο αργότερα, όταν άρχισε να διαφαίνεται στο βάθος η προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας.
Θα αντιτείνει ευλόγως κανείς πως δεν μεγαλώνει ένα κόμμα από το 4 στο 36% αν δεν ανοίξει τις πόρτες του, αν δεν εγγράψει νέα μέλη, αν δεν δεχτεί στην αγκάλη του αυτούς που θέλουν να βρουν καταφύγιο μέσα σ’ αυτήν. Ναι, αλλά έχει μεγάλη σημασία με ποιες διαδικασίες αυτό θα επισυμβεί, με ποια ιδεολογική θωράκιση, με ποιο αριστερό πρόταγμα. Δυστυχώς όλη αυτή η εσκεμμένη λεηλασία του ΣΥΡΙΖΑ, διότι περί αυτού πρόκειται, από ανθρώπους που είχαν στο μάτι μόνο τη γυαλάδα για την επερχόμενη νομή της εξουσίας, θα κατέληγε εκεί που κατέληξε με όλο τον παταγώδη κρότο που θα συνταράζει τ’ αυτιά και τις ψυχές μας για πολύ καιρό από τούδε.

Η Αριστερή Πλατφόρμα

Η Αριστερή Πλατφόρμα, λοιπόν, αφού μείνει μέσα στο κόμμα για λόγους που αδυνατώ να καταλάβω και νομιμοποιήσει με την παρουσία της αυτό που προχτές καταψήφισε, δηλαδή τα πιο βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα, θα χάσει και την ιστορική ευκαιρία να σηκώσει το βάρος της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού υποκειμένου. Ενός πολιτικού υποκειμένου που θα συμπεριλαμβάνει όλους τους χώρους και τα κόμματα της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην κατεύθυνση εξόδου από την κρίση με όποια άλλη έξοδο αυτό συνεπάγεται -Ευρωζώνη, ΝΑΤΟ, ΕΕ- και το οποίο θα μιλάει πια με ξεκάθαρο αριστερό λόγο στο λαό, ο οποίος απεδείχθη πιο ώριμος και πιο μπροστά από τις εξελίξεις, παρ’ όλες τις τρικλοποδιές που του έβαλε η παρούσα κυβέρνηση.
Εάν χαθεί αυτό το πολύτιμο πολιτικό momentum, τότε η απογοήτευση που θα εσωτερικευτεί από τον κόσμο που ήρθε κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ, με προσδοκίες αριστερής διακυβέρνησης, θα είναι καταλυτική για το μέλλον όλης της Αριστεράς, που θα αργήσει να ξαναβρεί το βηματισμό της, αφήνοντας ένα τεράστιο πεδίο κοινωνικού ριζοσπαστισμού ακάλυπτο και έρμαιο στις επιβουλές και τις ορέξεις της πιο μαύρης αντίδρασης.

Στο μεταξύ, στο βάθος θα καραδοκεί πάντα το τέρας του φασισμού, που στο μεταξύ έχοντας αλλάξει πρόσωπο ή μάλλον προσωπείο, θα απορροφήσει όλη τη δυσαρέσκεια των νέων κυρίως ανθρώπων, που προχτές βροντοφώναξαν όσο πιο ηχηρά και ταξικά μπορούσαν το ΟΧΙ. Κι αυτό θα είναι η μεγαλύτερη και πιο ασυγχώρητη ήττα για την Αριστερά!

Χειρότερη ίσως και από τη Βάρκιζα!

*Η Χαρά Νίκα είναι πρόεδρος της ΕΛΜΕ Εύβοιας