Η δημοσιογραφία στο σινεμά των προσωπικών ενημερωτικών πολέμων

Δια­φη­μί­στη­κε ως μία από τις ται­νί­ες της χρο­νιάς, αλλά ο πήχης μπήκε ψηλά για τους λάθος λό­γους. Ο «Δικός της πό­λε­μος» φέρ­νει ξανά στο προ­σκή­νιο και τις σκο­τει­νές αί­θου­σες των κι­νη­μα­το­γρά­φων τη δη­μο­σιο­γρα­φία και η Ρό­ζα­μουντ Πάικ πάει... τρένο για το όσκαρ γυ­ναι­κεί­ας ερ­μη­νεί­ας , αλλά δυ­στυ­χώς, η ται­νία πά­σχει, σε­να­ρια­κά, σκη­νο­θε­τι­κά και βαθιά στην προ­βο­λή των αι­τί­ων και των κα­τα­στά­σε­ων που φέρ­νουν τους πο­λε­μι­κούς αντα­πο­κρι­τές, και όχι μόνο αυ­τούς, στην πρώτη γραμ­μή του πυρός και της ενη­μέ­ρω­σης. Ευ­τυ­χώς, άλλες ται­νί­ες, τά έχουν πει κα­λύ­τε­ρα, πλη­ρέ­στε­ρα, αυ­θε­ντι­κό­τε­ρα-για τη δη­μο­σιο­γρα­φία, την έρευ­να, τους πο­λέ­μους κάθε λογής. Δεν είναι, επο­μέ­νως, η πρώτη ται­νία που αφορά ταυ­τό­χρο­να τη δη­μο­σιο­γρα­φία και τους προ­σω­πι­κούς «πο­λέ­μους» των δη­μο­σιο­γρά­φων για την ενη­μέ­ρω­ση και την αλή­θεια, αν και η τε­λευ­ταία σε ό,τι αφορά ει­δι­κά τη Μέση Ανα­το­λή και τους πο­λέ­μους στη Συρία και το Ιράκ, χά­θη­κε και εξα­φα­νί­στη­κε στις γραμ­μές του σε­να­ρί­ου.

Με αφορ­μή την ται­νία και στην εποχή των φέ­η­κνιούζ, της συ­στη­μι­κής, ολι­γαρ­χι­κής και κυ­βερ­νη­τι­κής προ­πα­γάν­δας, της επέ­λα­σης των τρολ και των αρ­γυ­ρώ­νη­των πάσης προ­ε­λεύ­σε­ως και τα­μεί­ων, που έχουν θρο­νια­στεί στις ξι­πα­σμέ­νες αυ­το­κρα­το­ρί­ες των σό­σιαλ μί­ντια, οι πό­λε­μοι για την αλή­θεια της δη­μο­σιο­γρα­φί­ας είναι πό­λε­μοι, προ­σω­πι­κοί και απο­τε­λούν πρώτη ύλη για τα σε­νά­ρια των κι­νη­μα­το­γρα­φι­κών αι­θου­σών - συν­δι­κά­τα, «θε­σμοί», «συ­νά­δελ­φοι» δη­μο­σιο­γρά­φοι δεν ευ­και­ρούν «όλοι» για να υπε­ρα­σπι­στούν την αλή­θεια, που βρί­σκει κα­τα­φύ­γιο στον κι­νη­μα­το­γρά­φο.

Δέκα δια­χρο­νι­κές ται­νί­ες-πο­λύ κα­λύ­τε­ρες και αυ­θε­ντι­κό­τε­ρες, πολύ πιο καί­ριες, σο­βα­ρές και πει­στι­κές από τον «Δικό της Πό­λε­μο», για τη δη­μο­σιο­γρα­φία, την ενη­μέ­ρω­ση, την έρευ­να και την αλή­θεια και τους πο­λέ­μους των δη­μο­σιο­γρά­φων προ­κει­μέ­νου «όλα» τα πα­ρα­πά­νω να βρουν το κοινό τους, στην κοι­νω­νία, την πο­λι­τι­κή και την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των απο­βλα­κω­μέ­νων πο­λι­τών.

1.Κα­λη­νύ­χτα, και καλή τύχη (2005)

Ο πό­λε­μος του Μάρ­ρο­ου ενα­ντί­ον του τέ­ρα­τος του μα­καρ­θι­σμού. Η κα­λύ­τε­ρη, σκη­νο­θε­τι­κή δου­λειά του Κλού­νεϋ είναι ένα δράμα για την πραγ­μα­τι­κή ιστο­ρία δη­μο­σιο­γρα­φι­κής ανα­μέ­τρη­σης της ομά­δας του CBS με επι­κε­φα­λής τον τα­λα­ντού­χο δη­μο­σιο­γρά­φο, ενά­ντια στον γε­ρου­σια­στή που έχει εξα­πο­λύ­σει το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό κυ­νή­γι μα­γισ­σών, όταν αυτός βρί­σκε­ται στο από­γειο και το ολό­γιο­μο φεγ­γά­ρι της πα­ντο­δυ­να­μί­ας του. Ασπρό­μαυ­ρη ατμό­σφαι­ρα, τι­γκα­ρι­σμέ­νη στους κα­πνούς των τσι­γά­ρων και τον δη­μιουρ­γι­κό πυ­ρε­τό, στο στού­ντιο, το κου­βού­κλιο του μο­ντάζ και τις αί­θου­σες συ­σκέ­ψε­ων. Η ομι­λία του Μάρ­ρο­ου (ο Ντέι­βιντ Στρά­θερν σε ένα ρε­σι­τάλ ερ­μη­νεί­ας) ενώ­πιον των «συ­να­δέλ­φων» του, όταν η λαί­λα­πα έχει τε­λειώ­σει με πύρ­ρειους νι­κη­τές τους δη­μο­σιο­γρά­φους, που έχουν δει την προ­σω­πι­κή και επαγ­γελ­μα­τι­κή τους ζωή να κρέ­με­ται σε μια κλω­στή, θα έπρε­πε να είναι, κα­νο­νι­κά, εναρ­κτή­ριο μά­θη­μα στις πα­νε­πι­στη­μια­κές σχο­λές δη­μο­σιο­γρα­φί­ας, αλλά πού τέ­τοια τύχη; Κα­λη­νύ­χτα, λοι­πόν, όπως έλεγε απο­χαι­ρε­τώ­ντας το τη­λε­ο­πτι­κό κοινό του, ο πραγ­μα­τι­κός Μάρ­ρο­ου, και καλή τύχη. Σε όλους μας.

2.Network (1976)

Δυο πα­λιές κα­ρα­βά­νες του Χό­λι­γουντ, κα­τε­στραμ­μέ­νες, στην πραγ­μα­τι­κή τους ζωή, από το αλ­κο­όλ και τις προ­σω­πι­κές τους δια­ψεύ­σεις, ο Πίτερ Φιντς και ο Γουί­λιαμ Χόλ­ντεν, υπο­δύ­ο­νται δυο πα­λιές κα­ρα­βά­νες της τη­λε­ο­πτι­κής δη­μο­σιο­γρα­φί­ας, κα­τε­στραμ­μέ­νες στην κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή τους ζωή, από τα νού­με­ρα τη­λε­θέ­α­σης, την εται­ρι­κή αρ­πα­κτι­κό­τη­τα και την κάλ­πι­κη αυ­θε­ντία των διευ­θυ­ντι­κών στε­λε­χών που κυ­νη­γούν τα κέρδη και τα δο­λά­ρια. Ο πρώ­τος (Μπιλ, στον ρόλο ο Φιντς) χάνει τον πό­λε­μο για την αλή­θεια μετά τον εκ­βια­σμό και την τρο­μο­κρα­τία του προ­έ­δρου της εται­ρεί­ας στην οποία ανή­κει το κα­νά­λι. «Ο κό­σμος, κύριε Μπιλ, κι­νεί­ται με δο­λά­ρια, σέκελ, ρού­βλια και μάρκα, δεν υπάρ­χει Αμε­ρι­κή, δεν υπάρ­χει δη­μο­κρα­τία, υπάρ­χει νο­μι­σμα­τι­κό σύ­στη­μα και μόνο αυτό», λέει ο πρό­ε­δρος και ο Μπιλ, από τρε­λός προ­φή­της της αδι­κί­ας και της οργής του λαού, γί­νε­ται ο χρή­σι­μος ηλί­θιος κλό­ουν της εται­ριο­κρα­τί­ας που έχει σβή­σει τη δη­μο­κρα­τία και τους λαούς από τον χάρτη της ει­κο­νι­κής, τη­λε­ο­πτι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Ο δεύ­τε­ρος (Σου­μά­χερ, στον ρόλο ο Χόλ­ντεν) χάνει τον πό­λε­μο για την ενη­μέ­ρω­ση, στο κρε­βά­τι της πα­νέ­μορ­φης διευ­θύ­ντριας προ­γράμ­μα­τος ( η Φαίη Ντά­να­γου­εη στις με­γά­λες της δόξες), η οποία, γα­μά­ει σαν άν­δρας στο κρε­βά­τι και γα­μιέ­ται, σαν άν­δρας, στη δου­λειά για την κα­τα­ξί­ω­ση της κα­ριέ­ρας (δική της ατάκα). Τη...λύση στο δράμα και τα επαγ­γελ­μα­τι­κά και προ­σω­πι­κά αδιέ­ξο­δα όλων θα δώ­σουν οι «επα­να­στά­τες» του πρω­κτού που έχουν ξε­που­λή­σει τα πάντα, για μια χού­φτα δο­λά­ρια. Ο Σί­ντ­νεϋ Λου­μέτ, στη σκη­νο­θε­σία, τά είπε όλα με τη μία και ο Φιντς θα πάρει το πρώτο όσκαρ ερ­μη­νεί­ας που απο­νε­μή­θη­κε μετά θά­να­τον για την αξε­πέ­ρα­στη πυ­ρε­τι­κή ερ­μη­νεία του Χά­ουαρντ Μπιλ, ο οποί­ος καλεί σε γε­νι­κό ξε­ση­κω­μό επει­δή «εί­μα­στε εξορ­γι­σμέ­νοι και δεν το αντέ­χου­με άλλο!».

3.Πο­λί­της Κέιν (1941)

Ο κερ­δι­σμέ­νος πό­λε­μος του Ρά­ντολφ Χιρστ για την κα­τα­σκευή του κι­τρι­νι­σμού, των φέ­η­κνιούζ και του απο­λύ­τως αχρεί­α­στου πο­λέ­μου με την Ισπα­νία, που με­θο­δεύ­τη­κε και πλα­στο­γρα­φή­θη­κε στα δη­μο­σιο­γρα­φι­κά του γρα­φεία. Ο Όρσον Γου­έλς θα δώσει την κο­ρυ­φαία ται­νία του 20ου αιώνα, ανε­ξαρ­τή­τως θε­μα­το­λο­γί­ας, για τις εφη­με­ρί­δες, τους δη­μο­σιο­γρά­φους, τους εκ­δό­τες που ξε­κι­νούν ρο­μα­ντι­κοί ρο­δαν­θοί που φυ­τρώ­νουν μέσα στην κα­τα­χνιά και την πα­γω­νιά, για να με­τα­τρα­πούν σε ολο­κλη­ρω­τι­κές χιο­νο­στι­βά­δες εξου­σί­ας και χυ­δαιό­τη­τας, συ­ντρί­βο­ντας στο πέ­ρα­σμά τους, αλή­θειες, μνή­μες, ιστο­ρί­ες και κυ­ρί­ως, αν­θρώ­πους. Τα στερ­νά, νι­κούν τα πρώτα, νόμος της ζωής και της δη­μο­σιο­γρα­φί­ας.

4.Όλοι οι άν­θρω­ποι του προ­έ­δρου (1976)

Όταν οι... «άλλοι» δεν τα γρά­φουν και τά γρά­φουν τα παι­διά για τα φαρ­μα­κεία και τις στή­λες των νε­κρο­λο­γιών. Ο πό­λε­μος της Ουά­σιγ­κτον Ποστ και προ­σω­πι­κά των Μπέρν­σταϊν και Γού­ντ­γο­ουρντ ενα­ντί­ον της προ­ε­δρί­ας Νίξον και του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος για την απο­κά­λυ­ψη του Γουό­τερ­γκέιτ. Αν και αρ­κε­τά «λεια­σμέ­νη» από τις πολύ δύ­σκο­λες γω­νί­ες, ει­δι­κά στον εσω­τε­ρι­κό πό­λε­μο της εφη­με­ρί­δας για το πόσο και το έως πού φτά­νει η έρευ­να, κα­τά­στα­ση που στην πραγ­μα­τι­κή ζωή, κό­ντε­ψε να τι­νά­ξει στον αέρα τις απο­κα­λύ­ψεις, η ται­νία του Πά­κου­λα κα­τα­φέρ­νει να δώσει το γε­νι­κό πο­λι­τι­κό και δη­μο­σιο­γρα­φι­κό κλίμα των καυ­τών πρώ­των εβδο­μά­δων, όταν οι... άλλοι δεν τα έγρα­φαν και είχαν μεί­νει μόνοι τους στην Ποστ να κυ­νη­γούν αλή­θειες στα μι­σό­λο­γα των σκιών και τα «ακο­λού­θα τα λεφτά» του Βα­θιού Λα­ρυγ­γιού. Ο Γού­ντ­γο­ουρντ είχε πιά­σει δου­λειά στην Ποστ, με «χαρ­τά­κι» από το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα, αλλά, όπως λέει στην ται­νία ο Ρέ­ντ­φορντ, που τον υπο­δύ­ε­ται, πρώτα έρ­χε­ται η αλή­θεια και αν στο Κόμμα τα είχαν κάνει σαν τα μού­τρα τους, τότε, αυτή η αλή­θεια έπρε­πε να απο­κα­λυ­φθεί. Γε­νι­κός κα­νό­νας αν και ανε­φάρ­μο­στος στις μέρες μας, σε ό,τι αφορά κόμ­μα­τα και «χαρ­τά­κια»-ρε­που­μπλι­κα­νι­κά, δη­μο­κρα­τι­κά, αμε­ρι­κα­νι­κά, ελ­λη­νι­κά, πρά­σι­να, γα­λά­ζια, «κομ­μου­νι­στι­κά» ή ακρο­δε­ξιά...

5.Επάγ­γελ­μα, Ρε­πόρ­τερ (1975)

Ο εκ προ­οι­μί­ου χα­μέ­νος, εσω­τε­ρι­κός και ψυ­χο­λο­γι­κός πό­λε­μος, του δη­μο­σιο­γρά­φου που μπαί­νει ολο­κλη­ρω­τι­κά και κυ­ριο­λε­κτι­κά στη θέση, στα πα­πού­τσια του αν­θρώ­που - θέ­μα­τός του. Και ποιος δη­μο­σιο­γρά­φος δεν τήν έχει πα­τή­σει έτσι, του­λά­χι­στον μία φορά, στο... λει­τούρ­γη­μα που πα­ρα­τη­ρεί, κα­τα­γρά­φει και ερευ­νά «τις ζωές (και τις ενέρ­γειες) των άλλων»; Ο Αντο­νιό­νι αντι­πα­ρα­βάλ­λει σκη­νο­θε­τι­κά και φω­το­γρα­φι­κά το εκτυ­φλω­τι­κό, με­σο­γεια­κό φως της αδια­φι­λο­νί­κη­της αφρι­κα­νι­κής ερή­μου με το από­λυ­το και πηχτό σκο­τά­δι στην ξε­πε­σμέ­νη ψυχή του ρε­πόρ­τερ (μόνο ο Νί­κολ­σον μπο­ρού­σε να ερ­μη­νεύ­σει αυτόν τον ρόλο), που δεν τού «κά­θε­ται» το σωστό θέμα και απο­κτά δεύ­τε­ρη ζωή μέσα από τον θά­να­το του δι­πλα­νού του και την πλα­στο­γρά­φη­ση της ταυ­τό­τη­τάς του. Must see, όταν οι χει­ρό­τε­ροι πό­λε­μοι είναι με τον ίδιο μας τον εαυτό και τους ανεκ­πλή­ρω­τους, επαγ­γελ­μα­τι­κούς πό­θους μας.

6.The Insider (1999)

Ο Μάικλ Μαν σκη­νο­θε­τεί ένα δη­μο­σιο­γρα­φι­κό «γου­έ­στερν» για τις κα­πνο­βιο­μη­χα­νί­ες και την έρευ­να, την προ­στα­σία των πηγών και τη δε­ο­ντο­λο­γία, τους κο­λοσ­σούς των μί­ντια και τις πα­λιές, καλές και μο­να­δι­κές αρχές του «λει­τουρ­γή­μα­τος». Αν και το σε­νά­ριο και η σκη­νο­θε­σία επι­κε­ντρώ­νο­νται στις μορ­φές αφε­νός του επι­στή­μο­να Τζέ­φρι Γουάιν­γκατ (Ράσελ Κρόου), που απο­κα­λύ­πτει τα κυ­ριο­λε­κτι­κά δη­λη­τη­ριώ­δη πα­ρα­σκή­νια της πα­ρα­σκευ­ής και της κυ­κλο­φο­ρί­ας των προ­ϊ­ό­ντων κα­πνού και αφε­τέ­ρου στον δη­μο­σιο­γρά­φο και πα­ρα­γω­γό των Σίξτυ Μί­νιτς Λό­ου­ελ Μπέρ­γκ­μαν (Αλ Πα­τσί­νο) η πραγ­μα­τι­κά κα­θο­ρι­στι­κή ερ­μη­νεία για το τι ση­μαί­νει δη­μο­σιο­γρα­φία και δη­μο­σιο­γρά­φος προ­κύ­πτει από τον Κρί­στο­φερ Πλά­μερ στον ρόλο του Μάικ Γουά­λας, που άλ­λο­τε πα­λιν­δρο­μώ­ντας στις απο­φά­σεις του και άλ­λο­τε κυ­ριευ­μέ­νος από γνή­σιο πάθος για τη δου­λειά του, στις εκρη­κτι­κές στιγ­μές του, επα­να­το­πο­θε­τεί τα πράγ­μα­τα στις σω­στές, δη­μο­σιο­γρα­φι­κές τους βά­σεις-ήδη, από την εναρ­κτή­ρια συ­νέ­ντευ­ξη με τον επι­κε­φα­λής της Χαμάς. 

7. Spotlight (2015)

Η ομώ­νυ­μη, δη­μο­σιο­γρα­φι­κή ομάδα της Μπό­στον Γκλό­ουμπ, στη ζωή, πήρε το Πού­λι­τζερ και, στο σι­νε­μά, τα όσκαρ κα­λύ­τε­ρης ται­νί­ας και πρω­τό­τυ­που σε­να­ρί­ου. Ο πό­λε­μος των δη­μο­σιο­γρά­φων ενα­ντί­ον της υπο­κρι­σί­ας και της θε­σμι­σμέ­νης ομερ­τά στους κύ­κλους της Κα­θο­λι­κής Εκ­κλη­σί­ας για τη σε­ξουα­λι­κή κα­κο­ποί­η­ση και τη γε­νι­κό­τε­ρη κα­κο­με­τα­χεί­ρι­ση των παι­διών από τους κλη­ρι­κούς, σε μια απο­χαυ­νω­μέ­νη και ένοχη Βο­στό­νη, που πα­λεύ­ει μα­ταί­ως για να κα­λύ­ψει τα σκατά της. Το καστ δου­λεύ­ει σαν κα­λο­λα­δω­μέ­νη και με­λε­τη­μέ­νη μη­χα­νή, που ερευ­νά, γρά­φει, ρωτά και τρέ­χει νυ­χθη­με­ρόν για να τεκ­μη­ριώ­σει το κα­θη­λω­τι­κό και απο­κα­λυ­πτι­κό ρε­πορ­τάζ της. Με­στός, χει­ρο­ποί­η­τος και γειω­μέ­νος ύμνος για τις θε­με­λιώ­δεις αρχές του «λει­τουρ­γή­μα­τος». 

8. La Dolce Vita (1960)

Όταν ο δη­μο­σιο­γρά­φος Μαρ­τσέ­λο (ο Μα­στρο­γιάν­νι σε με­γά­λα κέφια) πε­ριο­δεύ­ει στην υψηλή κοι­νω­νία της Ιτα­λί­ας και νο­μί­ζει ότι επει­δή κα­λύ­πτει «δη­μο­σιο­γρα­φι­κά» τη ζωή των πλου­σί­ων της Ρώμης, γί­νε­ται αυ­το­μά­τως και ο ίδιος, πλού­σιος. Ο Φε­λί­νι τε­μα­χί­ζει τη «γλυ­κιά ζωή» της πρω­τευου­σιά­νι­κης αρι­στο­κρα­τί­ας, βυ­θί­ζει το σκαν­δι­να­βι­κό «πα­γό­βου­νο» της Έκ­μπεργκ στη Φο­ντά­να ντι Τρέβι, βα­φτί­ζει τους σκαν­δα­λο­θή­ρες φω­το­ρε­πόρ­τερ με τον όρο πα­πα­ρά­τσι από τον πα­ντα­χού πα­ρό­ντα φω­το­γρά­φο που ακο­λου­θεί τον Μαρ­τσέ­λο σε κάθε νυ­χτε­ρι­νό του βήμα μέσα στη Ρώμη και την τρυ­φη­λή, άσκο­πη και ρέ­μπε­λη ζωή των πλου­σί­ων. Ένας συ­νει­δη­σια­κός πό­λε­μος που μόνο η βαριά σκιά του θα­νά­του μπο­ρεί να κα­θο­ρί­σει το απο­τέ­λε­σμά του-όπως και εντέ­λει συμ­βαί­νει. Μια με­γά­λη στιγ­μή του ιτα­λι­κού σι­νε­μά και του Φε­λί­νι, ένα κα­θο­ρι­στι­κό βγάλ­σι­μο της γλώσ­σας στη «δη­μο­σιο­γρα­φία» των ρε­τι­ρέ, των ελίτ, των μπουρ­ζουά­δων, των κε­φα­λαιού­χων και των χα­ζο­χα­ρού­με­νων ακο­λού­θων τους.

9. Τα παι­διά της Χε­λι­δό­νας (1985)

Το μυ­θι­στό­ρη­μα του Διο­νύ­ση Χα­ρι­τό­που­λου γί­νε­ται ται­νία του Κώστα Βρετ­τά­κου (και) για τη δη­μο­σιο­γρα­φία στην Ελ­λά­δα, όχι της «εθνι­κής συμ­φι­λί­ω­σης», αλλά της «εθνι­κής λήθης», που επέ­βα­λε το ΠΑΣΟΚ της δε­κα­ε­τί­ας του ΄80. Όλη η ιστο­ρία της δε­κα­ε­τί­ας του ΄40, η Κα­το­χή, η Αντί­στα­ση, ο Εμ­φύ­λιος, μέσα από τα μάτια και τα λόγια της δι­χα­σμέ­νης και σπα­ρασ­σό­με­νης οι­κο­γέ­νειας του Πάνου, της Φω­τει­νής, της Αρε­τής, του Σπύ­ρου, του Σω­τή­ρη και την αό­ρα­τη μνήμη της ανταρ­τι­κής σκιάς του Ψα­ρια­νού. Ο δη­μο­σιο­γρά­φος ( Αλε­ξαν­δρά­κης) και ο πα­ρα­γω­γός (Λη­ναί­ος) δια­φω­νούν για το ύφος, το πε­ριε­χό­με­νο, την «αύρα» της έρευ­νας και τους σκε­λε­τούς που πέ­φτουν σωρός μέσα από τις αι­μα­το­βαμ­μέ­νες ντου­λά­πες που ξε­χαρ­βα­λώ­νο­νται ή μία πίσω από την άλλη, μόλις τα στό­μα­τα ανοί­γουν και οι μνή­μες ζω­ντα­νεύ­ουν, στην αλή­θεια και την «αλή­θεια» του κα­θε­νός. Όλα τα λεφτά, ο μο­νό­λο­γος της Φω­τει­νής (Χρο­νο­πού­λου) για το με­τά-τη-Βάρ­κι­ζα κα­θε­στώς τρο­μο­κρα­τί­ας και βίας ενα­ντί­ον των ΕΑ­Μι­τών, στην ύπαι­θρο και την άγρια ερ­γα­σια­κή εκ­με­τάλ­λευ­σή τους, μετά τις φυ­λα­κές και τις εξο­ρί­ες, στην «ανω­νυ­μία» της Αθή­νας.

10. Σαλ­βα­δόρ (1986)

Ο made in USA εμ­φύ­λιος πό­λε­μος στο Ελ Σαλ­βα­δόρ με τη σκη­νο­θε­τι­κή ματιά του Όλι­βερ Στό­ουν. Ο Τζέιμς Γουντς υπο­δύ­ε­ται έναν δη­μο­σιο­γρά­φο που προ­σπα­θεί να σώσει τη, σε ελεύ­θε­ρη πτώση, κα­ριέ­ρα του, κα­τη­φο­ρί­ζο­ντας στη φλε­γό­με­νη από τους που­λη­μέ­νους στις ΗΠΑ στρα­τιω­τι­κούς Κε­ντρι­κή Αμε­ρι­κή. Όλες οι βε­βαιό­τη­τες, όλοι οι στό­χοι, όλα τα κε­φά­λαια, προ­σω­πι­κά και χρη­μα­τι­κά, εξα­νε­μί­ζο­νται και τι­νά­ζο­νται στον αέρα, κάτω από τα πυρά που θε­ρί­ζουν πο­λί­τες, δη­μο­σιο­γρά­φους και φω­το­ρε­πόρ­τερ, οι οποί­οι πα­λεύ­ουν να τρα­βή­ξουν την «καλή» και προ­σο­δο­φό­ρα φω­το­γρα­φία για το επό­με­νο πρω­το­σέ­λι­δο των Τάιμς-και πέ­φτουν νε­κροί. Η δη­μο­σιο­γρα­φία στην πρώτη γραμ­μή του πυρός και τους βρώ­μι­κους πο­λέ­μους του Πε­ντα­γώ­νου και της CIA, στις λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κές μπα­να­νί­ες.